Inmiddels is de school weer een aantal weken van start. Dit jaar pakken
ze het anders aan. We zijn naast de standaard intro-avonden (twee stuks, want
twee kinderen in twee verschillende klassen) ook al opgeroepen om een oudergesprek
bij te wonen.
De insteek? In plaats van de juf vertellen de ouders in 10 minuten over hun kind, de verwachtingen over het schooljaar en
alles wat er verder ter sprake komt.
Allereerst maar eens een formulier gevuld. Voor onze boef een
stelling-lijstje waarbij we aan konden geven in welke mate we het eens dan wel
oneens waren. Vrij makkelijk en snel te doorlopen.
Voor onze oudste kregen we open vragen. Oeps, nu moet er echt nagedacht
worden…
Gelukkig viel het mee om het in te vullen. Alleen die sterke punten. Na
het opschrijven kwam ik ook gelijk tot de conclusie dat die sterke punten
gelijktijdig de zwakke punten zijn van onze dame. Dit ook maar gelijk
uitgesproken naar de juf.
Uit de gesprekken blijkt dat ze het allebei goed doen. En dat is gewoon
heel fijn om te horen. Laten we daar maar eerlijk over zijn. Hoe fijn is het
wel niet om als ouder te horen dat het lekker loopt met je kinderen. En zowel voor
onze dame als heer de afspraak dat wij thuis ook blijven peilen hoe ze het op
school vinden. Want die informatie is voor de
juffen natuurlijk ook van belang.
Ons ieneminie-dametje is vlak voor de zomer naar een ander
kinderdagverblijf gegaan. De oude locatie ging dicht en logistiek had het wat
voeten in aarde om met de leidsters mee te gaan. Een ander pand, andere
leidsters maar dezelfde organisatie en werkmethodiek. Het is wennen. Voor
iedereen, maar zeker voor ons moppie. Leek ze voor onze vakantie redelijk te “integreren”,
na de vakantie zijn de brulpartijen en pruillippen bij afscheid niet meer te tellen.
Bijna iedere dag wordt er wat meegenomen van huis. Lekker veilig.
Ze doet het, ondanks het dramaqueengehalte bij het afscheid, heel goed. Ze
eet beter dan thuis en heeft een enorm plein om lekker te spelen. Haar
taalontwikkeling gaat met grote sprongen evenals het speelgedrag. Enorm leuk om
dit weer te zien bij je eigen kind.
Verder heeft het normale leven ook weer zijn entree genomen. Sporten
zoals zwemmen, dansen en judo staan weer op de wekelijkse planning. Papa en
mama zijn ook weer aan het werk en proberen alles goed in te plannen en wat tijd over te houden voor sociaal gedrag.
En dat laatste dat valt niet mee. Soms ploffen we doodmoe op de bank neer in de
wetenschap dat er nog wat was gevouwen en gestreken dient te worden… Bij de
vraag “Kan dat echt niet morgen?” begint het antwoord vaak met “Nee, want…”
Voor nu een goed voornemen. Om wat data door te geven aan vrienden en
kennissen om weer eens af te spreken. Liefst voor maandagochtend. Anders weet
ik het wel en schuift alles weer een week op. Even mezelf een schop onder de
kont geven.
