Tijd voor feest!

In 2010 kregen we een berichtje in de brievenbus. Over een buurtbarbecue. En wat toen fris opgezet is door onze naaste en overbuurtjes is nu een traditie geworden. 

Met “buurt” wordt de straat bedoeld. Drie huizenblokken. Een gemêleerd gezelschap. De eerste bewoners die inmiddels al kleinkinderen hebben. De tweeverdieners zonder kinderen en de buren met oudere kinderen. Al laatst dan nog de buren zoals wijzelf, met jonge kinderen.

Ondanks of misschien juist door die diversiteit hebben we een geweldig gezellige eerste buurtbarbecue gehad. Leuke mensen en gesprekken, heerlijk gegeten en gedronken, springkussen en bellenblaas voor de kinderen. Het was echt super.

De trend was dus gauw gezet. Het stokje werd aan het einde van de avond al half doorgegeven aan de volgende buren, onze barbecuefanaten. Een mega barbecue en heerlijke gerechten vielen ons ten deel. Onze buur-DJ heeft het extra feestelijk gemaakt met muziek. Het springkussen was er weer bij en de kinderen gingen los. Net als de volwassenen.

Het derde jaar kregen wij een prachtige bos bloemen. Na de periode met ons mini-aapje die de dag erna thuis zou komen was dat fijn. Te weten dat de mensen met je meegeleefd hebben. Dit is ook het enige jaar dat we echt voortijdig het feest verlaten hebben.

In het jaar daarop was er ook een schmink artiest aanwezig die de prachtigste tekeningen op de gezichten van onze kinderen maakte. Wederom de barbecue en mensen eens op een andere manier ontmoeten.

Het vijfde versie van de buurtbarbecue was bijna in het water gevallen. Uiteindelijk is de viering een week uitgesteld en dat was voor ons goed. Net terug van vakantie konden we nu toch mee feesten. Dit keer een barbecue gecombineerd met een paar gerechten. Luchtkussen en voetbaldoel. Karaoke voor volwassenen en de kinderen die echt nog niet wilden slapen.

En toen de vraag wie het dan in 2015 zou gaan doen. Nou wij dus. Gelukkig niet alleen, maar samen met nog een stel. Afgelopen zondag hebben we bij elkaar gezeten en wat dingen doorgesproken. We zijn het erover eens. Het allerbelangrijkst is dat het als vanouds gezellig wordt. En al het andere? 

Het zou leuk zijn als het weer mee werkt. Dat de kinderen zich prima kunnen vermaken. Dat niemand rauw vlees van de barbecue af kan plukken en we zo voedselvergiftiging voorkomen. Dat er een feestelijk muziekje klinkt. En dat… dat gaat vast lukken. De eerste meeting was succesvol, op naar een mooie samenwerking en een nog mooier feest!

Of misschien toch wel...

Dubbele tag!

Gisteren werd ik getagt. Twee keer maar liefst. Door twee facebook-vriendinnen. Ik voelde me wel heel populair opeens.

Er staat een vacature open, voor een freelance blogger bij love2bemama. Nader onderzoek leverde op dat ze altijd bloggers zoeken die wat willen vertellen. Op vrijwillige basis, maar dat love2bemama nu ook ruimte heeft voor iemand die betaald wordt om wat te schrijven.

Gelijk de vacature maar eens goed doorgenomen. Want wat creatief met tekst is inmiddels wel een serieuze hobby aan het worden. Voor mezelf ook wel fijn als ik daar wat meer in zou kunnen groeien op wat voor manier dan ook.

Als echte freelancer moet je kunnen meepraten over allerlei onderwerpen die (aanstaande) moeders aanspreken. Vaak dus kind-gerelateerd zoals echo’s, medisch onderzoek, kinderwagens, draagdoeken en –zakken, vaccinaties, kunst- vs flesvoeding, welk type school, voeding volgens Rapley en misschien wel de top tien van de babynamen van dat moment.

Op dit moment kies ik de onderwerpen waarover ik wil vertellen. Als freelancer heb je soms niets te willen en krijg je een onderwerp als een soort menu van de dag voorgeschoteld. Onder het mom van “deze week is voeding van de kleine een item”. Je gaat zitten achter je computer en moet iets zinnigs weten te typen wat bijvoorbeeld humoristisch, kritisch of informatief is. Je mag dan ook niet bang zijn om zelf kritiek te krijgen en daarvan te leren. Of misschien juist stug te volharden in je mening.

En wees realistisch, de ietwat controversiële stukken worden toch beter gelezen. Want op bepaalde ontwerpen wil vrijwel iedereen zijn mening geven. En via het medium internet kan dat semi-anoniem. Prettig dus.

Gelukkig heb ik door drie kinderen wel de nodige ervaring opgedaan en ben ikzelf ook wel iemand die zich niet in een hokje laat plaatsen. Maar of ik als echte freelancer aan de slag zou willen? Vooral wil ik schrijven en gelezen worden. Ik wil leren mensen te blijven boeien. Hoe mooi zou het zijn als eruit gekeken wordt naar een volgend blog. Dat ik uitgedaagd word op een onderwerp. Iets wat misschien in eerste instantie niet een topic zou zijn waar ik zelf aan zou denken.

Of ik gereageerd heb? Ja! Want dit is iets dat ik toch niet voorbij kon laten gaan. Als freelancer? Dat dan weer niet. Wel als vrijwillige blogger. Gewoon omdat ik het leuk vind. En mocht het ooit zover komen dat ik betaald zou schrijven, dan is dat ook geweldig. Omdat ik het leuk vind en er niet per direct mijn boterham mee hoef te verdienen.

Nu maar afwachten of mijn schrijfstijl in het plaatje van love2bemama past. Ik houd mijn mailbox in de gaten.

In ieder geval blijf ik sowieso schrijven op mijn eigen blog. Over onderwerpen die mij boeien of door jullie aangedragen worden. Tot snel!

It's her party!

Na vorige keer in één blog alle aangedragen onderwerpen gebruikt te hebben zal een nieuwe weer echt van mezelf af moeten komen. Na Aapje en Boef is onze grote dame weer eens aan de beurt. Alweer bijna acht jaar. Hoe cliché het ook klinkt, met kinderen gaat de tijd ook echt ontzettend snel.

Met het naderen van de verjaardag moet er natuurlijk ook weer een feestje gepland worden. Want hoewel onze dame te groot wordt voor een indoor speeltuin, te groot voor een feestje nog lang niet.

Gelijk brengt dat een nieuw probleem mee. Of uitdaging, net hoe je het wil zien. Want wat is nu echt een leuk feestje voor een meisje van acht? Als we het aan haarzelf vragen komt er weinig nuttige informatie uit. Wat haar beste vriendinnetje als feestje had was leuk, maar dat is dus al gedaan.

Eigenlijk weet ze maar één ding zeker. Ze wil niet naar een indoor speeltuin.

Wat hebben we verder allemaal voorgesteld? Een workshop mozaïek zodat iedereen ook nog wat moois mee naar huis zou kunnen nemen? Bowlen en daarna gourmetten? Het werd lauw ontvangen. Het is leuk, maar niet leuk genoeg.

En dus speuren we het internet af naar nog meer feest-ideeën. Langzaam vallen er steeds meer dingen af. De natuur in? Dat is niks voor onze Diva. Stel dat ze vies wordt.

Een Eet-workshop?  Waarbij je dingen gaat proeven? Ik denk niet dat we haar daar een plezier mee zullen doen. Nagel workshop, visagie, GPS-speurtocht, Gamen & Sporten, grafitti-feestjes en fotoshoots. Hoe verder ik vorder in mijn zoektocht des te mooier worden de feestjes. Gelijk met het mooie gaat ook de prijs omhoog. Als een recensie aangeeft dat € 140,00 een mooi betaalbaar en uitgebreid feestje oplevert voor zes kinderen ben ik in staat de handdoek in de ring te gooien!

Is dit serieus? Blijkbaar.

Natuurlijk realiseer ik me ook dat een feestje buitenshuis gewoon geld kost. En dat wil dochterlief wel graag. Niet thuis. Maar € 140,00 voor anderhalf à twee uur. Ik mocht willen dat ik dat uurloon had.

En dan nog het cadeau. Net zo nuttig als dochterlief is met het aangeven wat voor feestje ze wil, komt er ook geen informatie los over een cadeau wat haar gelukkig zou maken. Van een dag shoppen, naar sieraden, gaatjes in de oren (geloof me, daar kan ik een compleet blog mee vullen), knutselspulletjes ook hier gaat ze alle kanten op. Alles is leuk.

Ik ga er nog even hard over nadenken. Zowel over dat feestje als het cadeau. Gelukkig hebben we nog heel even de tijd tot het echt zover is. Ik heb goede hoop op een geslaagde verjaardag.

Alle tips zijn welkom!

Sprookjes bestaan!

Met regelmaat bied ik onderdak aan drie draken, komt er een lieve peettante voorbij en heb ik last van heksen en trollen. Neem daar ook nog eens een jager bij die specifieke wensen heeft, zoals geen vegetarisch eten, en misschien kan je je voorstellen dat ik soms het idee heb in de Efteling te wonen. Ergens in het midden van het Sprookjesbos. Als een soort van Assepoester.

Het zal ongetwijfeld een reden hebben dat Assepoester door mijn kinderen heel lang betiteld werd als Assepoetster. Want ja, dat is natuurlijk wel de enige prinses die in ruil voor een grote schoonmaak  kost en inwoning kreeg. Of… nu lieg ik! Sneeuwwitje deed er niet voor onder.

In ieder geval worden mijn Assepoesterdagen gevuld door de eisen van drie draakjes, zoals ik mijn kinderen semi-liefkozend noem. Naast het opruimen, schoonmaken, wassen, strijken en koken heb ik met hen ook nog het nodige te stellen. Samen met mijn eigen jager zorgen, verzorgen, voeden we op en hebben we ze lief. Op elk moment van de dag. Of de draakjes het daar nu mee eens zijn of niet.

Er zijn dagen dat ik, voor ik alle kinderen daar het afgeleverd waar ze moeten zijn, al minimaal twintig keer voor rotte vis uitgemaakt ben. Want ik ben een “stomme mama” “niet lief” “begrijpt er niets van” “kan niet zingen” of bedenk maar een ander verhaal. En altijd ben ik bereid tot die kus of knuffel bij het afscheid nemen, hoewel dat lang niet altijd van de draakjes gezegd kan worden. Vuurspugend uit de ogen en er niets van willen weten. Overigens is dit niet alleen beperkt tot het ochtendritueel. Op de meest uitputtende dagen gaat het door tot bedtijd. Zo erg dat je haast Doornroosje zou willen zijn om eens goed uit te slapen.

Gelukkig zijn dat de momenten dat de jager thuis komt en weet dat ik comfortfood nodig heb. Gewoon zo’n lekkere vette hap uit de Kwalitaria van Holle Bolle Gijs. En een lieve Peettante die me via een appje weet op te beuren. Net die ene boost zodat je het nog op kunt brengen om gezellig een boekje voor te lezen en ze uitgebreid in te stoppen.

Nu was het de afgelopen week redelijk extreem. Storm buiten betekent ook gelijk storm binnen. Gewoon, omdat draakjes met storm niet buiten kunnen vliegen. Omdat al het opgekropte vuurwerk dan intern afgestoken wordt. 

Wat dat betreft zit het ook dit jaar weer eens niet mee met de lente. Als het nu gewoon eens begint met een paar dagen droog weer. Zodat de vlieglessen op de trampoline hervat kunnen worden. Zodat de wereldjes weer wat vergroot worden. Zodat mijn drie draakjes als lammetjes de wei in springen. Van mij mag het, nu de weergoden nog paaien.