Boos!

Hebben jullie het ook meegekregen? Dat artikel over een meisje, een moeder en een afgepakte Iphone? Het kwam er op neer dat de moeder dochterlief wilde straffen door de Iphone voor een x periode in de kluis te leggen. Dochterlief was “not amused” en besloot tot twee keer toe haar moeder te vergiftigen. Door bleekmiddel te mengen met wat te drinken voor haar moeder. Moederlief had al een paar slokken op bij poging één voordat ze de smaak wat tegen vond vallen.

Dochter wilde het een tweede keer proberen, maar toen rook het goedje verdacht.

Politie erbij, meid opgepakt en aangeklaagd voor twee pogingen tot moord. Of ze ooit de Iphone terug heeft gekregen weet niemand…

En het moment dat dit artikel in het nieuws kwam had ik, als moeder, eens besloten om een soortgelijke actie te voeren bij zoonlief. Denk nou niet dat ik de fles bleekmiddel tevoorschijn had gehaald. Niks hoor. Maar wel heb ik zijn tablet afgepakt. En dat voor een heel weekend. En na nog een tandje extra van zoonlief plakte ik daar ook nog eens de maandag aan vast.

Waar ik nog het meest trots op ben, van mezelf dan, is de kalmte die ik op wist te brengen zo ’s ochtends vroeg. Waar hij er alle woorden aan vuil maakte deed ik het tegenovergestelde.

“Boos? Dat mag. Maar daar hoef ik geen last van te hebben, dus ga maar even naar boven. Als je weer rustig kan doen zie ik je graag.“

Toen hij het lot tartte door weer enigszins uit zijn dak te gaan toen hij de kamer weer binnenkwam werd de tussenstand één tabletloosweekend voor zoon en een herhaling van bovenstaande zin door mama. Wel met de waarschuwing dat het weekend ook nog uitgebreid kon worden met de maandag.

Hier had meneertje op dat moment geen boodschap aan en het resultaat is bekend.

Nu viel vrijdag nog wel mee. Na een dag school en buitenschoolse opvang is de avond maar kort. Maar op zaterdag hadden heeft deze mama het best geweten. Enigszins onrustig, met zijn ziel onder de arm, liep het jochie rond. Op zoek naar iets. Meekijken op papa’s mobiel. Loeren naar de laptop, zelfs als mama snel een mailtje stuurt. Je moet wat nu je wereld opeens zo beperkt is geworden.

Nu was het weer ook niet denderend, dus er zat niets anders op dan zelf spelen af te wisselen met entertainment. Dus spelletjes werden opeens gespeeld. Strijkkralen werden gepakt. Knutselspullen kwamen uit de lades. Heel gezellig dus eigenlijk, ondanks een soms toch namopperend jochie.

Eigenlijk was het manneke mak te noemen. We hebben op maandagavond zijn tablet maar eens in de oplader gestopt. Om erachter te komen dat ie nog aan stond. OEPS!

Jullie kunnen zijn geluk vast indenken toen hij dinsdag bij thuiskomst weer even zijn eigen ding mocht doen. Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder, en iets zegt me dat hier een vervolg op gaat komen. Eerdaags zelfs… 

Nu maar hopen dat zoonlief nooit zo moordlustig wordt dat hij alles op alles zet en de flessen bleekmiddel uit de kast probeert te grijpen.

Zwemles 2.0

Zoonlief heeft zijn gelijke gevonden. De echte zwemjuf was vandaag terug. Hiervoor was ze ziek en werd de waarneming door een andere zwemjuf gedaan. Maar nu, vandaag, zijn zijn zwemlessen dus blijkbaar echt van start gegaan.

Dochterlief had enigszins moeite met het hele zwemgebeuren. Dat het moest en dat wij geen duimbreed weken voor alle argumenten, brul-, gil- en krijssessies viel haar flink tegen. De dag dat zij dé zwemlerares der zwemleraressen kreeg waren wij als ouders echt supergelukkig.

In de avond werden we gebeld. Hoe onze Grande Dame de zwemles ervaren had? Want deze juffrouw had haar zonder pardon het water in gebonjourd (Hoera!). We hebben de juf verzekerd dat alles wat zij nodig achtte goed was. De wetenschap dat er eindelijk iemand was die onze Dramaqueen fatsoenlijk zou leren zwemmen zonder het gepiep om aandacht. We waren in staat om haar voeten te kussen.

Nu zullen sommigen de manier te hard vinden. Maar geloof me, ik heb nog nooit zo’n overtuigende drama actrice gezien als onze oudste dochter. En dit, dit was precies wat ze nodig had op dat moment. Deze aanpak heeft ervoor gezorgd dat ze zonder gedoe het water in ging. Dat ze steeds sterker werd en dat ze haar A en B zonder enig probleem haalde, hoewel ze de gemiddeld benodigde zwemlestijd wel ruim overschreed.

En nu onze Boef. Na het hele afzwemmen heeft de opper-badmeester nog maar even gebeld. Hoe het jochie eronder was. Nou, die had nergens last van. Zijn publiek heeft er echter nog wel een slapeloze nacht aan overgehouden.

Maar zijn “afzwemcase” werd besproken met de invaljuf en is nu bekend bij de Superzwemjuf. En vandaag was het zover. Ze hebben elkaar leren kennen.

Aangezien de kleine grote man stil was in de auto maar eens gevraagd hoe het vandaag gegaan was. Nou, wel goed. Maar hij moet een beetje wennen aan zijn nieuwe zwemjuf. Ze was een beetje boos op ‘m geworden. Niet omdat hij niet luisterde… Nee, omdat ze iets drie keer tegen hem moest zeggen. Hier hebben papa en mama best stiekem om gelachen. Na drie kwartier heeft ze ons kleine ventje al heel goed door.

Laten we hopen dat hij het gaat leren. Dat hij op gaat letten in de lessen en uiteindelijk ook snapt wanneer hij wat moet doen bij het afzwemmen bij zijn B-diploma. Het zou een groot aantal mensen in zijn omgeving een groot plezier doen en van de alcohol afhouden. Want dat we na het meekrijgen van dat A-diploma een borrel nodig hadden, dat moge duidelijk zijn.

Deze zwemjuf zal waarschijnlijk als ze met pensioen gaat zich onze kinderen nog weten te herinneren. Laten we hopen dat ze het dan als kroon op haar werk ziet. Zeker aangezien nummer drie van ons trio over een jaar of twee ook zal aantreden voor de eerste zwemles.

Zou het echt gaan gebeuren?

Zaterdag kwam het weer eens ter sprake. Op een feestje bij de buurtjes. Logerende kindjes. En hoe heerlijk het zou zijn als we eens echt een weekendje “kinderloos” zouden zijn. Of gewoon al één nacht.

Niet ’s ochtends gewekt worden door een klein dametje die tijden op de wekker uitvindt welke menig volwassene voor het laatst zag ná een avondje stappen.

Of door een jongetje dat vindt dat hij meer recht heeft op dat specifieke plekje in het bed van papa en mama dan zijn kleine zusje. En dat kleine zusje dat, zo klein als ze is, denkt “Bekijk het maar!”.

De standaard onenigheid en bijbehorende gebrul in je oor. Het “Mama, zij doet dit!” en als weerwoord “MIJN!”

Je gewoon nog eens omdraaien zonder dat je al snel duidelijk gemaakt wordt dat je eruit moet. Hoe? Nou, hoppa die deken van je af en dan maar eens kijken hoe snel mama actief wordt.

Gelukkig dat onze oudste zichzelf prima weet te vermaken op haar eigen kamer. Net zo’n ochtendmens als haar ouders.

En dan naar beneden. Voor alles uit worden eerst de kinderen voorzien van eten en drinken. Dat mama daarna heel graag haar kopje koffie wil om echt fatsoenlijk bij te kunnen trekken is voor de kids van ondergeschikt belang. Dat papa heel graag eens gewoon een muziekje wil luisteren in plaats van Jake en de Nooitgedacht Piraten voor de 600^ste keer te zien ook. Het gekibbel gaat gewoon door. Eten en drinken wordt na een hap en een slok genegeerd en dan moeten wij als ouders gezellig blijven. Hier falen we soms gewoon. Ik zal het maar gewoon zeggen.

Ook douchen is een haast publieke sessie geworden. In het meest gunstige geval staat iedereen buiten de badkamer behalve ondergetekende. Echter is het meer standaard dat er één klein meisje rustig zit te kletsen en haar boekje zit te lezen op de badmat. Dat dat vreselijk onhandig is als mama als verzopen kat de douche uitkomt maakt niets uit. Zij zit prima!

Soms wil dat kleine meisje ook mee onder de douche. Prima. Maar dat houdt in dat ook dan een rustige en lange douchesessie er niet in zit voor deze moeder.

In het meest beroerde geval heb ik drie kinderen aan de buitenzijde (gelukkig!) van de douchebak staan. Drie stuks waarvan niemand de ander het licht in de ogen gunt. Al eens geprobeerd? Kinderen in het gareel houden met zo’n fysieke barrière? Dat wil je dus absoluut niet in je weekend.

En dit hebben we dus al bijna acht jaar. Wel met een soort opbouw, want gelukkig waren er niet opeens drie kindjes tegelijk maar hebben we iedere keer even mogen wennen tot we de volgende kregen. Maar acht jaar zelden tot nooit met z’n twee.

Begrijp me niet verkeerd. Ik vind ons niet zielig. Heb geen zelfmedelijden of anders. Ik ben superblij met mijn kinderen en zou ze nooit willen missen. Maar eens een nachtje zonder zou me inmiddels, zoals eerder gezegd, heerlijk lijken.

En wat gebeurde er nu… Buurman heeft zowaar aangeboden dat hij er misschien wel eens twee te logeren wil hebben. Dat dat voor één nacht vast helemaal goed gaat komen. Misschien dat hij nu al spijt heeft van de uitspraak. Zou kunnen. Maar ik ga toch alvast eens rustig gaan kijken voor een datum en dan ook zorgen voor onderdak voor ons Aapje.

Zal je zien. Is het eindelijk zover. Kan ik uitslapen, gaat de biologische wekker af rond een uur of half 7. Maar weet je wat dan zo fijn is. Dan kan ik me lekker nog eens omdraaien.

Food!

Een eerdere blog over mijn afvalperikelen wees er al op. Ik hou van eten. Uitgebreid eten. Ook hou ik van een wijntje. Gezellig tafelen. Met vrienden vaak, aangezien onze kinderen over het algemeen nog in de “ieuw“-fase zitten als er een maaltijd op tafel gezet wordt.

Grappend zeggen manlief en ik weleens tegen elkaar dat het maar goed is dat we de loterij nooit winnen. Ik denk dat we ons pensioen, dat we niet meer nodig hebben dan, niet zouden halen. Bloeddruk, cholesterol, gewicht. Alles zou binnen een paar maanden ver boven ons huidig gemiddelde zijn. En dat gemiddelde laat her en der al wat te wensen over.

Vorige week had ik mezelf een weekje sportrust gegeven. Die cappuccino’s op het werk werden weer vaker getapt en ook de traktaties, snoep en chocolade werd weer vaker genuttigd. En hoewel ik niet vind dat ik een verstoorde relatie met eten heb, is het wel zo dat ik me daar niet echt gelukkig onder voelde.

Deze week hebben we dan ook een planning gemaakt waarin het gros van de maaltijden toch wel gezond te noemen is. Pasta, couscous, soep, de nodige vitamientjes in een salade en dergelijke. Maandag heb ik gesport en ik heb nog minimaal één keer op de planning staan. Dus een goede start om niet alleen mezelf, maar het hele gezin weer op de rit te krijgen.

Nu heb ik onder mijn vrienden een behoorlijk aantal voedselliefhebbers. En toen eenmaal de adviezen via mij over en weer vlogen heb ik een eigen FB-groep aangemaakt. Voor een aantal van mijn vrienden, maar ook weer voor vrienden van die vrienden. Om zo een netwerkje te krijgen van mensen die het leuk vinden om te koken en te bakken.

Om een of andere reden vinden mensen het dan weer lastig om anderen in de groep uit te nodigen. Of hebben zij geen andere food-lovers in hun vriendenkring, maar dat lijkt me niet heel waarschijnlijk.

Gelukkig geven de mensen in de groep wel antwoord als ik een oproepje doe voor lekker maar gezond. Ondanks dat deze nitwit dus niet weet wat AGV voor een afkorting is. Of misschien denk ik dan net weer niet logisch genoeg om de Aardappelen Groente Vlees te herkennen.

In ieder geval heb ik weer twee receptjes te pakken. Gevulde puntpaprika’s en geroosterde courgette. Klinkt lekker en na de pin ontvangen te hebben kan ik zeggen dat het er ook lekker uitziet. Nu kijken of de inkoper van dit huishouden het ook nog ziet zitten om alle ingrediënten bij elkaar te shoppen.

Voor de rest van volgende week ga ik maar eens snel zoeken op Pinterest, in de Allerhande en dergelijke. Want naast het lekker en gezond eten is het ook wel weer eens fijn om dingen uit te proberen in de keuken. Hopelijk krijgen een aantal gerechten dan een drievoudige goedkeur van de kinderen in plaats van een “ieuw”. Ook wel eens prettig voor de chefkok in dit huishouden.

Het buitenleven

Dit weekend was het eindelijk zo ver. Waar we met z’n allen zo naar uitgekeken hebben. Een prachtig mooie lentedag. Een cadeautje zo aan het begin van maart.

Plannen waren al gemaakt om vandaag even lekker met de kinderen op pad te gaan. Dat wordt altijd al enorm gewaardeerd... 

Onze oudste trekt haar neus al op bij het woord “bos” alleen al. De temperatuur in de kamer daalt echter met een paar graad als je zegt dat we toch echt van plan zijn om even naar het bos te gaan. Nee, mevrouw zit dan liever toch op haar kamer. Geïrriteerd verdwijnt ze daar dan ook graag naartoe en gaat helemaal op in een tablet of een DVD. Duidelijk geen echt buitenkind, want ook als we vragen wat ze wel wil komt er geen echte reactie.

Ook zoonlief heeft een redelijk specifieke voorkeur. De Efteling wordt als eerst enthousiast voorgesteld. Nu hopen we dat dit jaar weer eens te gaan doen, maar de meesten zullen begrijpen dat je niet even je kinderen oppakt om een bezoekje aan de Efteling te brengen. Daarna volgen de wat beter te behappen ondernemingen. De muntjes, oftewel de Pyramide van Austerlitz, is favoriet. Want naast het spelen in de grote speeltuin zijn de zweefmolen en de botsauto’s toch ook wel heel leuk. Gelukkig kan hij genieten van elke speeltuin. Het bos vindt hij leuk, maar dan wel met een upgrade. Dus een wandeling met thema. Ooit hebben we het Heksenpad gelopen, inclusief bepakking van bezems en schepnetjes, en tijdens de wandeling dus ook nog wat geleerd over de natuur. Zoonlief vond het super en zelfs onze oudste hebben we toen enthousiast weten te krijgen.

Aapje begint nu ook steeds meer een stem te krijgen in wat ze wil. En het is een duidelijke stem. Gelukkig! In dit geval wilde zij naar de kinderboerderij. En juist dat viel weer tegen bij manlief. Want die kinderboerderij heeft hij wel gezien zo onderhand. Hoewel het best lang geleden is dat we daar geweest zijn. Zo beaamde zoonlief dat het dus wel heel leuk zou zijn om dat weer eens te doen.

En als de kinderen gelukkig zijn, dan zijn wij het als ouders ook. Dus manlief nog eens aangekeken en we zouden naar de kinderboerderij wandelen. Dachten we…

Want die nieuwe trampoline weet ook wat. Vooral omdat onze buurkindjes het ook heerlijk vinden om daarop hun energie kwijt te raken. Dus de hele dag kinderen in en uit lopend en op en neer springend. Dan met een klein meidje dat het uitschatert als grote broer en zus haar laten stuiteren. Dan met vier grote kinderen. Met of zonder voetbal. Maar ook met de “ik wil…” en het daartegen overstaande “Nee!” van een ander. Met als gevolg dat zoonlief opeens twee medespringers verjaagt had omdat zij het dictatorschap van onze boef zat waren. Dat was wel een leermoment voor hem.

Als dan later alles weer goed is, dan is het weer de grootste lol. Nog even gevraagd of we nog weg moesten gaan naar de kinderboerderij, maar dat hoefde van de oudsten niet. Onze jongste was wel heel graag gegaan, maar eenmaal in de tuin met de glijbaan, een stepje en een stoffer en blik was ook haar kinderhand al snel gevuld.

Samen met de buurtjes hebben ook wij, onder het genot van een drankje, lekker een uurtje buiten doorgebracht. Kinderen in en uit rennend, springend, spelend en snoepend van de chocolade.

Laat de echte lente maar komen!

Afronding

Ik had Renate van De Inktpot al eerlijk verteld dat ik het tatoeëren in etappes toch een beetje eng vond. Stel nu dat er iets zou zijn waardoor het niet af gemaakt zou kunnen worden. Dan zat ik daar. Met een halffabrikaat. Ik zag al een heel rampscenario voor me.

De conclusie was al snel dat dat vaak aan de getatoeëerde ligt en niet zozeer aan de tatoeëerder. Dus met het vertrouwen dat het helemaal goed zou komen ben ik in januari de deur uit gelopen. 21 februari stond er een afspraak gepland. Wat had ik er zin in. Mijn tatoeage zou afgemaakt worden.

Een dag ervoor kwam er bericht. Zal je altijd zien bij zo’n immer doordenkende stresskip als ik kan zijn.

Verontschuldigingen, maar door ziekte kon het niet doorgaan. Hoe gek het misschien klinkt, ik was er blij mee. Blij dat er niet, ondanks ziekte, toch doorgepakt werd. Het feit dat Renate zich bezig wilde houden met mijn tatoeage en zich daarvoor goed genoeg wilde voelen om alles te kunnen geven. Dat is alleen maar professioneel te noemen. Want ondanks wat de vorige titel liet vermoeden. Het is geen plakplaatje. Water en zeep helpt niet om een foutje terug te draaien. Eenmaal op je lijf is er geen (makkelijke) weg meer terug.

Een alternatieve datum was snel gevonden. Zondag 1 maart. Nog een weekje spanning opbouwen en toen mocht ik om elf uur aanschuiven voor een kop koffie. Manlief had me er uit gegooid en ging zich een dag bezig houden met onze drie kids.

Vijfeneenhalf uur later liepen we de deur uit. Ik redelijk door de mangel gehaald, maar wonderbaarlijk fit. In vergelijking met de vorige keer was ik zelfs fit als een hoentje te noemen.

De sessie was lang, maar het resultaat is er ook naar. Het is, vind ik, een prachtige tattoo geworden. Een eerbetoon aan twee kindjes die bij elkaar en bij mij horen, maar die dat fysiek nooit meer kunnen zijn. Zoals ik ooit eens een moeder het mooi heb horen omschrijven “Drie kinderen onder mijn vleugels, één in mijn hart”. Het daadwerkelijk kleuren van mijn vlinder was wederom een stuk afsluiting. Erkenning van een ieneminie vlinderkindje.

Gelukkig ben ik met het feit dat ik er ook een vriendin aan overgehouden heb. In die uren samen hebben we het over de gekste, leukste, raarste en ontroerendste onderwerpen gehad. Niet zo gek gezien de tijd die je met elkaar doorbrengt op zo'n dag en de wijze waarop je je letterlijk en figuurlijk blootlegt.

De afspraak staat nog niet, maar gaat zeker gemaakt worden. Als alle wonden geheeld zijn zien we elkaar. Gaan we foto’s maken van het uiteindelijke eindresultaat en maken we er een gezellige dag of avond van.

Willen jullie zien hoe het geworden is? Op de Facebook pagina van De Inktpot, https://www.facebook.com/pages/De-Inktpot/205884372871415?fref=ts, ben ik al terug te vinden. Maar hieronder alvast een klein voorproefje.

Vergroten van je wereld

Langzaam vergroot ik mijn wereld. Of eigenlijk Tjirls Wereld. Want naast een promotie op eigen Facebook pagina, twitter en pinterest, heeft Facebook er een nieuwe “Community” bij. De Tjirls Wereld Community. Te vinden via https://www.facebook.com/TjirlsWereld?fref=nf.

Vanaf nu worden ook daar linkjes naar nieuwe en soms ook oude blog’s gepost.

Ik heb mijn nieuwe wereld een beetje opgeleukt met een nieuwe profielfoto. Met kop koffie omdat de versie met wijnglas niet terug te vinden was. Daarbij ook een mooie omslagfoto gevonden. Een ouderwetse typemachine die ik, gelukkig voor manlief, niet heb. Zo goed reageert hij niet op geluidjes. De laptop maakt meer dan genoeg lawaai naar zijn bescheiden mening. Het gehele plaatje met de vaasjes om de type machine heen. Zo’n mooi geleefd bureau. Ja, dat schept wel een gevoel waar ik me in kan vinden.

Natuurlijk heb ik mijn eigen pagina geliked. Het kan natuurlijk niet anders dan ik blij ben met mijn eigen schrijfsels. Anders zou ik wel een paar keer nadenken voor ik mijn vertelsels wereldkundig maak. Mijn blog is nu eenmaal publiek bezit, dus ik kan maar beter volledig achter hetgeen ik schrijf staan. En dat doe ik. Met elk stuk.

Verder heb ik een aantal vrienden uitgenodigd om mijn “Nieuwe Wereld” leuk te vinden. Natuurlijk om mijn avonturen onder de aandacht te brengen. Maar eerlijk is eerlijk, het is ook leuk om te zien dat je gelezen en gewaardeerd wordt. En Facebook biedt statistieken. Wel een beetje jammer dat je minimaal 30 likes moet hebben eer je statistiekwaardig bevonden wordt. Alsof de 30+ likes meer waard zijn dan de eerste 30 fans van het eerste uur. Dat is natuurlijk onzin. Wel gaaf dat ik nog maar een paar likes nodig heb om de statistiekstatus te behalen.

Het maken van deze Facebook pagina geeft me ook wel een soort opdracht mee. Want een pagina is leuker als er beweging in zit. Nieuwe blogs, berichtjes en foto's zorgen dat mensen graag terugkomen. Net zoals dat gebeurd als je in het dagelijks leven. Je maakt het gezellig voor mensen die bij je langs komen. Of probeert dat in ieder geval,

Voor mij dus de schone taak om met enige regelmaat van me te laten horen. Dat wordt dus nog scherper om me heen kijken en mijn oor te luisteren leggen naar onderwerpen of zaken waar een blog in zit. Nu ik dit schrijf heb ik gelijk een beeld van een razende reporter voor ogen. Maar wees niet ongerust. Ik zal discreet zijn en jullie namen niet noemen.

Laten we maar eens kijken hoe een en ander zich de komende tijd ontwikkelt. Ik heb er in ieder geval nog steeds veel plezier in!

Even een zwemdiploma halen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik uitgebreid heb geschreven over onze knul. Boef heeft de afgelopen maanden flinke geoefend tijdens de zwemlessen en mocht opeens een maand geleden met kleding aan zwemmen. Wij, als ouders, waren hoopvol. Helemaal toen de badmeester aangaf dat hij misschien wel mee mocht doen met het eerstvolgende diplomazwemmen eind februari.

Papa ging nog een paar keer oefenen met het ventje en toen er voorgezwommen kon worden deed hij het zo goed dat we hét passeerbewijs kregen. Op naar dat A-diploma. Een wereld zonder zwembandjes maar met diepe baden. Het zelfstandig zwemmen onder toezicht. Boef rook de vrijheid en papa en mama ook! Want hoeveel makkelijker is het niet met maar één kindje dat niet kan zwemmen. Wat een feest zou dat in de zomer tijdens de vakantie zijn. Nog maar één obstakel te gaan…

28 februari 2015, dé dag. In de week ervoor viel de Krokusvakantie dus Boef had alle mogelijkheid om zich volledig op te fokken voor hét evenement. Natuurlijk is het diploma zwemmen altijd aan het eind van een dag, zo ook nu. Gelukkig oppas kunnen regelen voor ons kleinste Aapje en op naar het zwembad samen met oma.

Nou, onze vent heeft me daar toch een show weggegeven. Oma heeft zelf drie kinderen, de nodige neefjes en nichtjes en inmiddels zeven kleinkinderen waarvan nummer zes dus nu het water in zou moeten, maar dit… Dit was een unieke ervaring. Een die ze liever niet nog een keer overdoet.

Voor de beeldvorming, naast de standaard badmeesters was er nu ook een KNZB-bobo aanwezig om na te gaan of alles wel volgens procedure verloopt. Dat gaf me al een beetje een unheimlich Gefühl.

Het zwemmen met kleding ging vlotjes. Daarna door met het gat. Als laatste moest Boef het water in. Met een potloodsprong ging hij te water, maar redde, wonderbaarlijk genoeg, het gat met zijn koppie onderwater en toen een diepe afdaling tot hij erdoor was. Hup op de buik met schoolslag verder ging hij als een speer. Na twee banen over op de rugslag. Dat kost iets meer moeite en als ze dan ook nog eens de lijnen van de banen alvast uit het water halen, heeft hij het zwaar. Hij heeft de afstand denk ik drie keer gezwommen omdat hij niet kon focussen op richting. Uiteindelijk lag hij alleen in het bad en gingen andere toeschouwers klappen als aanmoediging voor hem.

Volgende stap, drijven op de buik. Eerst de eerste groep, groep twee en ons manneke blijven op de kant. Als dan de eerste groep dit gefikst heeft gebeurd het… De kinderen van groep twee gaan allemaal het water in. Allemaal? Ja, behalve ons ventje.

Te verbouwereerd om direct op te springen zien wij zijn groepsgenoten vertrekken en loopt mijnheer op zijn dooie gemak naar een badmeester. Ik zie hem nee schudden en hij moet gaan zitten.

Ik vraag nog aan manlief of ik er naar toe moet en besluit gelijk dat ik dat doe. Rustig vraag ik aan onze zesjarige wat er is gebeurd. Was hij het gewoon vergeten! Vergeten dat hij het water in moest.

Op mijn aanraden ging hij maar even aan de badmeester vragen of hij de volgende ronde nog even snel het water in mocht. Dat mocht gelukkig.

Dan zit het erop. En gaan ze in beraad. 

Een van de badmeesters gaat in gesprek met een klein meisje dat het gat niet gered had. Een ander loopt op zoonlief af en praat tegen hem. De moed zakt bij drie volwassenen even in de schoenen. Het verlossende woord. Twee kindjes moeten opnieuw door het gat. Want dat was niet goed. Het gat? Maar dat heeft hij toch gered?

Meneer de Bobo heeft blijkbaar een stukje film gemist, dat zelfde stukje dat zoonlief ook miste. Kleine man moet nogmaals door het gat en doet dat ook. 

Heeft die KNZB-pannenkoek ook nog de euvele moed om te zeggen dat hij eigenlijk niet diep genoeg onder water ging. Daar heeft de Opper-badmeester geen boodschap aan. Het is zijn zwembad en onze vent mag zijn diploma op gaan halen! HOERA!