Tijd voor feest!

In 2010 kregen we een berichtje in de brievenbus. Over een buurtbarbecue. En wat toen fris opgezet is door onze naaste en overbuurtjes is nu een traditie geworden. 

Met “buurt” wordt de straat bedoeld. Drie huizenblokken. Een gemêleerd gezelschap. De eerste bewoners die inmiddels al kleinkinderen hebben. De tweeverdieners zonder kinderen en de buren met oudere kinderen. Al laatst dan nog de buren zoals wijzelf, met jonge kinderen.

Ondanks of misschien juist door die diversiteit hebben we een geweldig gezellige eerste buurtbarbecue gehad. Leuke mensen en gesprekken, heerlijk gegeten en gedronken, springkussen en bellenblaas voor de kinderen. Het was echt super.

De trend was dus gauw gezet. Het stokje werd aan het einde van de avond al half doorgegeven aan de volgende buren, onze barbecuefanaten. Een mega barbecue en heerlijke gerechten vielen ons ten deel. Onze buur-DJ heeft het extra feestelijk gemaakt met muziek. Het springkussen was er weer bij en de kinderen gingen los. Net als de volwassenen.

Het derde jaar kregen wij een prachtige bos bloemen. Na de periode met ons mini-aapje die de dag erna thuis zou komen was dat fijn. Te weten dat de mensen met je meegeleefd hebben. Dit is ook het enige jaar dat we echt voortijdig het feest verlaten hebben.

In het jaar daarop was er ook een schmink artiest aanwezig die de prachtigste tekeningen op de gezichten van onze kinderen maakte. Wederom de barbecue en mensen eens op een andere manier ontmoeten.

Het vijfde versie van de buurtbarbecue was bijna in het water gevallen. Uiteindelijk is de viering een week uitgesteld en dat was voor ons goed. Net terug van vakantie konden we nu toch mee feesten. Dit keer een barbecue gecombineerd met een paar gerechten. Luchtkussen en voetbaldoel. Karaoke voor volwassenen en de kinderen die echt nog niet wilden slapen.

En toen de vraag wie het dan in 2015 zou gaan doen. Nou wij dus. Gelukkig niet alleen, maar samen met nog een stel. Afgelopen zondag hebben we bij elkaar gezeten en wat dingen doorgesproken. We zijn het erover eens. Het allerbelangrijkst is dat het als vanouds gezellig wordt. En al het andere? 

Het zou leuk zijn als het weer mee werkt. Dat de kinderen zich prima kunnen vermaken. Dat niemand rauw vlees van de barbecue af kan plukken en we zo voedselvergiftiging voorkomen. Dat er een feestelijk muziekje klinkt. En dat… dat gaat vast lukken. De eerste meeting was succesvol, op naar een mooie samenwerking en een nog mooier feest!

Of misschien toch wel...

Dubbele tag!

Gisteren werd ik getagt. Twee keer maar liefst. Door twee facebook-vriendinnen. Ik voelde me wel heel populair opeens.

Er staat een vacature open, voor een freelance blogger bij love2bemama. Nader onderzoek leverde op dat ze altijd bloggers zoeken die wat willen vertellen. Op vrijwillige basis, maar dat love2bemama nu ook ruimte heeft voor iemand die betaald wordt om wat te schrijven.

Gelijk de vacature maar eens goed doorgenomen. Want wat creatief met tekst is inmiddels wel een serieuze hobby aan het worden. Voor mezelf ook wel fijn als ik daar wat meer in zou kunnen groeien op wat voor manier dan ook.

Als echte freelancer moet je kunnen meepraten over allerlei onderwerpen die (aanstaande) moeders aanspreken. Vaak dus kind-gerelateerd zoals echo’s, medisch onderzoek, kinderwagens, draagdoeken en –zakken, vaccinaties, kunst- vs flesvoeding, welk type school, voeding volgens Rapley en misschien wel de top tien van de babynamen van dat moment.

Op dit moment kies ik de onderwerpen waarover ik wil vertellen. Als freelancer heb je soms niets te willen en krijg je een onderwerp als een soort menu van de dag voorgeschoteld. Onder het mom van “deze week is voeding van de kleine een item”. Je gaat zitten achter je computer en moet iets zinnigs weten te typen wat bijvoorbeeld humoristisch, kritisch of informatief is. Je mag dan ook niet bang zijn om zelf kritiek te krijgen en daarvan te leren. Of misschien juist stug te volharden in je mening.

En wees realistisch, de ietwat controversiële stukken worden toch beter gelezen. Want op bepaalde ontwerpen wil vrijwel iedereen zijn mening geven. En via het medium internet kan dat semi-anoniem. Prettig dus.

Gelukkig heb ik door drie kinderen wel de nodige ervaring opgedaan en ben ikzelf ook wel iemand die zich niet in een hokje laat plaatsen. Maar of ik als echte freelancer aan de slag zou willen? Vooral wil ik schrijven en gelezen worden. Ik wil leren mensen te blijven boeien. Hoe mooi zou het zijn als eruit gekeken wordt naar een volgend blog. Dat ik uitgedaagd word op een onderwerp. Iets wat misschien in eerste instantie niet een topic zou zijn waar ik zelf aan zou denken.

Of ik gereageerd heb? Ja! Want dit is iets dat ik toch niet voorbij kon laten gaan. Als freelancer? Dat dan weer niet. Wel als vrijwillige blogger. Gewoon omdat ik het leuk vind. En mocht het ooit zover komen dat ik betaald zou schrijven, dan is dat ook geweldig. Omdat ik het leuk vind en er niet per direct mijn boterham mee hoef te verdienen.

Nu maar afwachten of mijn schrijfstijl in het plaatje van love2bemama past. Ik houd mijn mailbox in de gaten.

In ieder geval blijf ik sowieso schrijven op mijn eigen blog. Over onderwerpen die mij boeien of door jullie aangedragen worden. Tot snel!

It's her party!

Na vorige keer in één blog alle aangedragen onderwerpen gebruikt te hebben zal een nieuwe weer echt van mezelf af moeten komen. Na Aapje en Boef is onze grote dame weer eens aan de beurt. Alweer bijna acht jaar. Hoe cliché het ook klinkt, met kinderen gaat de tijd ook echt ontzettend snel.

Met het naderen van de verjaardag moet er natuurlijk ook weer een feestje gepland worden. Want hoewel onze dame te groot wordt voor een indoor speeltuin, te groot voor een feestje nog lang niet.

Gelijk brengt dat een nieuw probleem mee. Of uitdaging, net hoe je het wil zien. Want wat is nu echt een leuk feestje voor een meisje van acht? Als we het aan haarzelf vragen komt er weinig nuttige informatie uit. Wat haar beste vriendinnetje als feestje had was leuk, maar dat is dus al gedaan.

Eigenlijk weet ze maar één ding zeker. Ze wil niet naar een indoor speeltuin.

Wat hebben we verder allemaal voorgesteld? Een workshop mozaïek zodat iedereen ook nog wat moois mee naar huis zou kunnen nemen? Bowlen en daarna gourmetten? Het werd lauw ontvangen. Het is leuk, maar niet leuk genoeg.

En dus speuren we het internet af naar nog meer feest-ideeën. Langzaam vallen er steeds meer dingen af. De natuur in? Dat is niks voor onze Diva. Stel dat ze vies wordt.

Een Eet-workshop?  Waarbij je dingen gaat proeven? Ik denk niet dat we haar daar een plezier mee zullen doen. Nagel workshop, visagie, GPS-speurtocht, Gamen & Sporten, grafitti-feestjes en fotoshoots. Hoe verder ik vorder in mijn zoektocht des te mooier worden de feestjes. Gelijk met het mooie gaat ook de prijs omhoog. Als een recensie aangeeft dat € 140,00 een mooi betaalbaar en uitgebreid feestje oplevert voor zes kinderen ben ik in staat de handdoek in de ring te gooien!

Is dit serieus? Blijkbaar.

Natuurlijk realiseer ik me ook dat een feestje buitenshuis gewoon geld kost. En dat wil dochterlief wel graag. Niet thuis. Maar € 140,00 voor anderhalf à twee uur. Ik mocht willen dat ik dat uurloon had.

En dan nog het cadeau. Net zo nuttig als dochterlief is met het aangeven wat voor feestje ze wil, komt er ook geen informatie los over een cadeau wat haar gelukkig zou maken. Van een dag shoppen, naar sieraden, gaatjes in de oren (geloof me, daar kan ik een compleet blog mee vullen), knutselspulletjes ook hier gaat ze alle kanten op. Alles is leuk.

Ik ga er nog even hard over nadenken. Zowel over dat feestje als het cadeau. Gelukkig hebben we nog heel even de tijd tot het echt zover is. Ik heb goede hoop op een geslaagde verjaardag.

Alle tips zijn welkom!

Sprookjes bestaan!

Met regelmaat bied ik onderdak aan drie draken, komt er een lieve peettante voorbij en heb ik last van heksen en trollen. Neem daar ook nog eens een jager bij die specifieke wensen heeft, zoals geen vegetarisch eten, en misschien kan je je voorstellen dat ik soms het idee heb in de Efteling te wonen. Ergens in het midden van het Sprookjesbos. Als een soort van Assepoester.

Het zal ongetwijfeld een reden hebben dat Assepoester door mijn kinderen heel lang betiteld werd als Assepoetster. Want ja, dat is natuurlijk wel de enige prinses die in ruil voor een grote schoonmaak  kost en inwoning kreeg. Of… nu lieg ik! Sneeuwwitje deed er niet voor onder.

In ieder geval worden mijn Assepoesterdagen gevuld door de eisen van drie draakjes, zoals ik mijn kinderen semi-liefkozend noem. Naast het opruimen, schoonmaken, wassen, strijken en koken heb ik met hen ook nog het nodige te stellen. Samen met mijn eigen jager zorgen, verzorgen, voeden we op en hebben we ze lief. Op elk moment van de dag. Of de draakjes het daar nu mee eens zijn of niet.

Er zijn dagen dat ik, voor ik alle kinderen daar het afgeleverd waar ze moeten zijn, al minimaal twintig keer voor rotte vis uitgemaakt ben. Want ik ben een “stomme mama” “niet lief” “begrijpt er niets van” “kan niet zingen” of bedenk maar een ander verhaal. En altijd ben ik bereid tot die kus of knuffel bij het afscheid nemen, hoewel dat lang niet altijd van de draakjes gezegd kan worden. Vuurspugend uit de ogen en er niets van willen weten. Overigens is dit niet alleen beperkt tot het ochtendritueel. Op de meest uitputtende dagen gaat het door tot bedtijd. Zo erg dat je haast Doornroosje zou willen zijn om eens goed uit te slapen.

Gelukkig zijn dat de momenten dat de jager thuis komt en weet dat ik comfortfood nodig heb. Gewoon zo’n lekkere vette hap uit de Kwalitaria van Holle Bolle Gijs. En een lieve Peettante die me via een appje weet op te beuren. Net die ene boost zodat je het nog op kunt brengen om gezellig een boekje voor te lezen en ze uitgebreid in te stoppen.

Nu was het de afgelopen week redelijk extreem. Storm buiten betekent ook gelijk storm binnen. Gewoon, omdat draakjes met storm niet buiten kunnen vliegen. Omdat al het opgekropte vuurwerk dan intern afgestoken wordt. 

Wat dat betreft zit het ook dit jaar weer eens niet mee met de lente. Als het nu gewoon eens begint met een paar dagen droog weer. Zodat de vlieglessen op de trampoline hervat kunnen worden. Zodat de wereldjes weer wat vergroot worden. Zodat mijn drie draakjes als lammetjes de wei in springen. Van mij mag het, nu de weergoden nog paaien.

Boos!

Hebben jullie het ook meegekregen? Dat artikel over een meisje, een moeder en een afgepakte Iphone? Het kwam er op neer dat de moeder dochterlief wilde straffen door de Iphone voor een x periode in de kluis te leggen. Dochterlief was “not amused” en besloot tot twee keer toe haar moeder te vergiftigen. Door bleekmiddel te mengen met wat te drinken voor haar moeder. Moederlief had al een paar slokken op bij poging één voordat ze de smaak wat tegen vond vallen.

Dochter wilde het een tweede keer proberen, maar toen rook het goedje verdacht.

Politie erbij, meid opgepakt en aangeklaagd voor twee pogingen tot moord. Of ze ooit de Iphone terug heeft gekregen weet niemand…

En het moment dat dit artikel in het nieuws kwam had ik, als moeder, eens besloten om een soortgelijke actie te voeren bij zoonlief. Denk nou niet dat ik de fles bleekmiddel tevoorschijn had gehaald. Niks hoor. Maar wel heb ik zijn tablet afgepakt. En dat voor een heel weekend. En na nog een tandje extra van zoonlief plakte ik daar ook nog eens de maandag aan vast.

Waar ik nog het meest trots op ben, van mezelf dan, is de kalmte die ik op wist te brengen zo ’s ochtends vroeg. Waar hij er alle woorden aan vuil maakte deed ik het tegenovergestelde.

“Boos? Dat mag. Maar daar hoef ik geen last van te hebben, dus ga maar even naar boven. Als je weer rustig kan doen zie ik je graag.“

Toen hij het lot tartte door weer enigszins uit zijn dak te gaan toen hij de kamer weer binnenkwam werd de tussenstand één tabletloosweekend voor zoon en een herhaling van bovenstaande zin door mama. Wel met de waarschuwing dat het weekend ook nog uitgebreid kon worden met de maandag.

Hier had meneertje op dat moment geen boodschap aan en het resultaat is bekend.

Nu viel vrijdag nog wel mee. Na een dag school en buitenschoolse opvang is de avond maar kort. Maar op zaterdag hadden heeft deze mama het best geweten. Enigszins onrustig, met zijn ziel onder de arm, liep het jochie rond. Op zoek naar iets. Meekijken op papa’s mobiel. Loeren naar de laptop, zelfs als mama snel een mailtje stuurt. Je moet wat nu je wereld opeens zo beperkt is geworden.

Nu was het weer ook niet denderend, dus er zat niets anders op dan zelf spelen af te wisselen met entertainment. Dus spelletjes werden opeens gespeeld. Strijkkralen werden gepakt. Knutselspullen kwamen uit de lades. Heel gezellig dus eigenlijk, ondanks een soms toch namopperend jochie.

Eigenlijk was het manneke mak te noemen. We hebben op maandagavond zijn tablet maar eens in de oplader gestopt. Om erachter te komen dat ie nog aan stond. OEPS!

Jullie kunnen zijn geluk vast indenken toen hij dinsdag bij thuiskomst weer even zijn eigen ding mocht doen. Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder, en iets zegt me dat hier een vervolg op gaat komen. Eerdaags zelfs… 

Nu maar hopen dat zoonlief nooit zo moordlustig wordt dat hij alles op alles zet en de flessen bleekmiddel uit de kast probeert te grijpen.

Zwemles 2.0

Zoonlief heeft zijn gelijke gevonden. De echte zwemjuf was vandaag terug. Hiervoor was ze ziek en werd de waarneming door een andere zwemjuf gedaan. Maar nu, vandaag, zijn zijn zwemlessen dus blijkbaar echt van start gegaan.

Dochterlief had enigszins moeite met het hele zwemgebeuren. Dat het moest en dat wij geen duimbreed weken voor alle argumenten, brul-, gil- en krijssessies viel haar flink tegen. De dag dat zij dé zwemlerares der zwemleraressen kreeg waren wij als ouders echt supergelukkig.

In de avond werden we gebeld. Hoe onze Grande Dame de zwemles ervaren had? Want deze juffrouw had haar zonder pardon het water in gebonjourd (Hoera!). We hebben de juf verzekerd dat alles wat zij nodig achtte goed was. De wetenschap dat er eindelijk iemand was die onze Dramaqueen fatsoenlijk zou leren zwemmen zonder het gepiep om aandacht. We waren in staat om haar voeten te kussen.

Nu zullen sommigen de manier te hard vinden. Maar geloof me, ik heb nog nooit zo’n overtuigende drama actrice gezien als onze oudste dochter. En dit, dit was precies wat ze nodig had op dat moment. Deze aanpak heeft ervoor gezorgd dat ze zonder gedoe het water in ging. Dat ze steeds sterker werd en dat ze haar A en B zonder enig probleem haalde, hoewel ze de gemiddeld benodigde zwemlestijd wel ruim overschreed.

En nu onze Boef. Na het hele afzwemmen heeft de opper-badmeester nog maar even gebeld. Hoe het jochie eronder was. Nou, die had nergens last van. Zijn publiek heeft er echter nog wel een slapeloze nacht aan overgehouden.

Maar zijn “afzwemcase” werd besproken met de invaljuf en is nu bekend bij de Superzwemjuf. En vandaag was het zover. Ze hebben elkaar leren kennen.

Aangezien de kleine grote man stil was in de auto maar eens gevraagd hoe het vandaag gegaan was. Nou, wel goed. Maar hij moet een beetje wennen aan zijn nieuwe zwemjuf. Ze was een beetje boos op ‘m geworden. Niet omdat hij niet luisterde… Nee, omdat ze iets drie keer tegen hem moest zeggen. Hier hebben papa en mama best stiekem om gelachen. Na drie kwartier heeft ze ons kleine ventje al heel goed door.

Laten we hopen dat hij het gaat leren. Dat hij op gaat letten in de lessen en uiteindelijk ook snapt wanneer hij wat moet doen bij het afzwemmen bij zijn B-diploma. Het zou een groot aantal mensen in zijn omgeving een groot plezier doen en van de alcohol afhouden. Want dat we na het meekrijgen van dat A-diploma een borrel nodig hadden, dat moge duidelijk zijn.

Deze zwemjuf zal waarschijnlijk als ze met pensioen gaat zich onze kinderen nog weten te herinneren. Laten we hopen dat ze het dan als kroon op haar werk ziet. Zeker aangezien nummer drie van ons trio over een jaar of twee ook zal aantreden voor de eerste zwemles.

Zou het echt gaan gebeuren?

Zaterdag kwam het weer eens ter sprake. Op een feestje bij de buurtjes. Logerende kindjes. En hoe heerlijk het zou zijn als we eens echt een weekendje “kinderloos” zouden zijn. Of gewoon al één nacht.

Niet ’s ochtends gewekt worden door een klein dametje die tijden op de wekker uitvindt welke menig volwassene voor het laatst zag ná een avondje stappen.

Of door een jongetje dat vindt dat hij meer recht heeft op dat specifieke plekje in het bed van papa en mama dan zijn kleine zusje. En dat kleine zusje dat, zo klein als ze is, denkt “Bekijk het maar!”.

De standaard onenigheid en bijbehorende gebrul in je oor. Het “Mama, zij doet dit!” en als weerwoord “MIJN!”

Je gewoon nog eens omdraaien zonder dat je al snel duidelijk gemaakt wordt dat je eruit moet. Hoe? Nou, hoppa die deken van je af en dan maar eens kijken hoe snel mama actief wordt.

Gelukkig dat onze oudste zichzelf prima weet te vermaken op haar eigen kamer. Net zo’n ochtendmens als haar ouders.

En dan naar beneden. Voor alles uit worden eerst de kinderen voorzien van eten en drinken. Dat mama daarna heel graag haar kopje koffie wil om echt fatsoenlijk bij te kunnen trekken is voor de kids van ondergeschikt belang. Dat papa heel graag eens gewoon een muziekje wil luisteren in plaats van Jake en de Nooitgedacht Piraten voor de 600^ste keer te zien ook. Het gekibbel gaat gewoon door. Eten en drinken wordt na een hap en een slok genegeerd en dan moeten wij als ouders gezellig blijven. Hier falen we soms gewoon. Ik zal het maar gewoon zeggen.

Ook douchen is een haast publieke sessie geworden. In het meest gunstige geval staat iedereen buiten de badkamer behalve ondergetekende. Echter is het meer standaard dat er één klein meisje rustig zit te kletsen en haar boekje zit te lezen op de badmat. Dat dat vreselijk onhandig is als mama als verzopen kat de douche uitkomt maakt niets uit. Zij zit prima!

Soms wil dat kleine meisje ook mee onder de douche. Prima. Maar dat houdt in dat ook dan een rustige en lange douchesessie er niet in zit voor deze moeder.

In het meest beroerde geval heb ik drie kinderen aan de buitenzijde (gelukkig!) van de douchebak staan. Drie stuks waarvan niemand de ander het licht in de ogen gunt. Al eens geprobeerd? Kinderen in het gareel houden met zo’n fysieke barrière? Dat wil je dus absoluut niet in je weekend.

En dit hebben we dus al bijna acht jaar. Wel met een soort opbouw, want gelukkig waren er niet opeens drie kindjes tegelijk maar hebben we iedere keer even mogen wennen tot we de volgende kregen. Maar acht jaar zelden tot nooit met z’n twee.

Begrijp me niet verkeerd. Ik vind ons niet zielig. Heb geen zelfmedelijden of anders. Ik ben superblij met mijn kinderen en zou ze nooit willen missen. Maar eens een nachtje zonder zou me inmiddels, zoals eerder gezegd, heerlijk lijken.

En wat gebeurde er nu… Buurman heeft zowaar aangeboden dat hij er misschien wel eens twee te logeren wil hebben. Dat dat voor één nacht vast helemaal goed gaat komen. Misschien dat hij nu al spijt heeft van de uitspraak. Zou kunnen. Maar ik ga toch alvast eens rustig gaan kijken voor een datum en dan ook zorgen voor onderdak voor ons Aapje.

Zal je zien. Is het eindelijk zover. Kan ik uitslapen, gaat de biologische wekker af rond een uur of half 7. Maar weet je wat dan zo fijn is. Dan kan ik me lekker nog eens omdraaien.

Food!

Een eerdere blog over mijn afvalperikelen wees er al op. Ik hou van eten. Uitgebreid eten. Ook hou ik van een wijntje. Gezellig tafelen. Met vrienden vaak, aangezien onze kinderen over het algemeen nog in de “ieuw“-fase zitten als er een maaltijd op tafel gezet wordt.

Grappend zeggen manlief en ik weleens tegen elkaar dat het maar goed is dat we de loterij nooit winnen. Ik denk dat we ons pensioen, dat we niet meer nodig hebben dan, niet zouden halen. Bloeddruk, cholesterol, gewicht. Alles zou binnen een paar maanden ver boven ons huidig gemiddelde zijn. En dat gemiddelde laat her en der al wat te wensen over.

Vorige week had ik mezelf een weekje sportrust gegeven. Die cappuccino’s op het werk werden weer vaker getapt en ook de traktaties, snoep en chocolade werd weer vaker genuttigd. En hoewel ik niet vind dat ik een verstoorde relatie met eten heb, is het wel zo dat ik me daar niet echt gelukkig onder voelde.

Deze week hebben we dan ook een planning gemaakt waarin het gros van de maaltijden toch wel gezond te noemen is. Pasta, couscous, soep, de nodige vitamientjes in een salade en dergelijke. Maandag heb ik gesport en ik heb nog minimaal één keer op de planning staan. Dus een goede start om niet alleen mezelf, maar het hele gezin weer op de rit te krijgen.

Nu heb ik onder mijn vrienden een behoorlijk aantal voedselliefhebbers. En toen eenmaal de adviezen via mij over en weer vlogen heb ik een eigen FB-groep aangemaakt. Voor een aantal van mijn vrienden, maar ook weer voor vrienden van die vrienden. Om zo een netwerkje te krijgen van mensen die het leuk vinden om te koken en te bakken.

Om een of andere reden vinden mensen het dan weer lastig om anderen in de groep uit te nodigen. Of hebben zij geen andere food-lovers in hun vriendenkring, maar dat lijkt me niet heel waarschijnlijk.

Gelukkig geven de mensen in de groep wel antwoord als ik een oproepje doe voor lekker maar gezond. Ondanks dat deze nitwit dus niet weet wat AGV voor een afkorting is. Of misschien denk ik dan net weer niet logisch genoeg om de Aardappelen Groente Vlees te herkennen.

In ieder geval heb ik weer twee receptjes te pakken. Gevulde puntpaprika’s en geroosterde courgette. Klinkt lekker en na de pin ontvangen te hebben kan ik zeggen dat het er ook lekker uitziet. Nu kijken of de inkoper van dit huishouden het ook nog ziet zitten om alle ingrediënten bij elkaar te shoppen.

Voor de rest van volgende week ga ik maar eens snel zoeken op Pinterest, in de Allerhande en dergelijke. Want naast het lekker en gezond eten is het ook wel weer eens fijn om dingen uit te proberen in de keuken. Hopelijk krijgen een aantal gerechten dan een drievoudige goedkeur van de kinderen in plaats van een “ieuw”. Ook wel eens prettig voor de chefkok in dit huishouden.

Het buitenleven

Dit weekend was het eindelijk zo ver. Waar we met z’n allen zo naar uitgekeken hebben. Een prachtig mooie lentedag. Een cadeautje zo aan het begin van maart.

Plannen waren al gemaakt om vandaag even lekker met de kinderen op pad te gaan. Dat wordt altijd al enorm gewaardeerd... 

Onze oudste trekt haar neus al op bij het woord “bos” alleen al. De temperatuur in de kamer daalt echter met een paar graad als je zegt dat we toch echt van plan zijn om even naar het bos te gaan. Nee, mevrouw zit dan liever toch op haar kamer. Geïrriteerd verdwijnt ze daar dan ook graag naartoe en gaat helemaal op in een tablet of een DVD. Duidelijk geen echt buitenkind, want ook als we vragen wat ze wel wil komt er geen echte reactie.

Ook zoonlief heeft een redelijk specifieke voorkeur. De Efteling wordt als eerst enthousiast voorgesteld. Nu hopen we dat dit jaar weer eens te gaan doen, maar de meesten zullen begrijpen dat je niet even je kinderen oppakt om een bezoekje aan de Efteling te brengen. Daarna volgen de wat beter te behappen ondernemingen. De muntjes, oftewel de Pyramide van Austerlitz, is favoriet. Want naast het spelen in de grote speeltuin zijn de zweefmolen en de botsauto’s toch ook wel heel leuk. Gelukkig kan hij genieten van elke speeltuin. Het bos vindt hij leuk, maar dan wel met een upgrade. Dus een wandeling met thema. Ooit hebben we het Heksenpad gelopen, inclusief bepakking van bezems en schepnetjes, en tijdens de wandeling dus ook nog wat geleerd over de natuur. Zoonlief vond het super en zelfs onze oudste hebben we toen enthousiast weten te krijgen.

Aapje begint nu ook steeds meer een stem te krijgen in wat ze wil. En het is een duidelijke stem. Gelukkig! In dit geval wilde zij naar de kinderboerderij. En juist dat viel weer tegen bij manlief. Want die kinderboerderij heeft hij wel gezien zo onderhand. Hoewel het best lang geleden is dat we daar geweest zijn. Zo beaamde zoonlief dat het dus wel heel leuk zou zijn om dat weer eens te doen.

En als de kinderen gelukkig zijn, dan zijn wij het als ouders ook. Dus manlief nog eens aangekeken en we zouden naar de kinderboerderij wandelen. Dachten we…

Want die nieuwe trampoline weet ook wat. Vooral omdat onze buurkindjes het ook heerlijk vinden om daarop hun energie kwijt te raken. Dus de hele dag kinderen in en uit lopend en op en neer springend. Dan met een klein meidje dat het uitschatert als grote broer en zus haar laten stuiteren. Dan met vier grote kinderen. Met of zonder voetbal. Maar ook met de “ik wil…” en het daartegen overstaande “Nee!” van een ander. Met als gevolg dat zoonlief opeens twee medespringers verjaagt had omdat zij het dictatorschap van onze boef zat waren. Dat was wel een leermoment voor hem.

Als dan later alles weer goed is, dan is het weer de grootste lol. Nog even gevraagd of we nog weg moesten gaan naar de kinderboerderij, maar dat hoefde van de oudsten niet. Onze jongste was wel heel graag gegaan, maar eenmaal in de tuin met de glijbaan, een stepje en een stoffer en blik was ook haar kinderhand al snel gevuld.

Samen met de buurtjes hebben ook wij, onder het genot van een drankje, lekker een uurtje buiten doorgebracht. Kinderen in en uit rennend, springend, spelend en snoepend van de chocolade.

Laat de echte lente maar komen!

Afronding

Ik had Renate van De Inktpot al eerlijk verteld dat ik het tatoeëren in etappes toch een beetje eng vond. Stel nu dat er iets zou zijn waardoor het niet af gemaakt zou kunnen worden. Dan zat ik daar. Met een halffabrikaat. Ik zag al een heel rampscenario voor me.

De conclusie was al snel dat dat vaak aan de getatoeëerde ligt en niet zozeer aan de tatoeëerder. Dus met het vertrouwen dat het helemaal goed zou komen ben ik in januari de deur uit gelopen. 21 februari stond er een afspraak gepland. Wat had ik er zin in. Mijn tatoeage zou afgemaakt worden.

Een dag ervoor kwam er bericht. Zal je altijd zien bij zo’n immer doordenkende stresskip als ik kan zijn.

Verontschuldigingen, maar door ziekte kon het niet doorgaan. Hoe gek het misschien klinkt, ik was er blij mee. Blij dat er niet, ondanks ziekte, toch doorgepakt werd. Het feit dat Renate zich bezig wilde houden met mijn tatoeage en zich daarvoor goed genoeg wilde voelen om alles te kunnen geven. Dat is alleen maar professioneel te noemen. Want ondanks wat de vorige titel liet vermoeden. Het is geen plakplaatje. Water en zeep helpt niet om een foutje terug te draaien. Eenmaal op je lijf is er geen (makkelijke) weg meer terug.

Een alternatieve datum was snel gevonden. Zondag 1 maart. Nog een weekje spanning opbouwen en toen mocht ik om elf uur aanschuiven voor een kop koffie. Manlief had me er uit gegooid en ging zich een dag bezig houden met onze drie kids.

Vijfeneenhalf uur later liepen we de deur uit. Ik redelijk door de mangel gehaald, maar wonderbaarlijk fit. In vergelijking met de vorige keer was ik zelfs fit als een hoentje te noemen.

De sessie was lang, maar het resultaat is er ook naar. Het is, vind ik, een prachtige tattoo geworden. Een eerbetoon aan twee kindjes die bij elkaar en bij mij horen, maar die dat fysiek nooit meer kunnen zijn. Zoals ik ooit eens een moeder het mooi heb horen omschrijven “Drie kinderen onder mijn vleugels, één in mijn hart”. Het daadwerkelijk kleuren van mijn vlinder was wederom een stuk afsluiting. Erkenning van een ieneminie vlinderkindje.

Gelukkig ben ik met het feit dat ik er ook een vriendin aan overgehouden heb. In die uren samen hebben we het over de gekste, leukste, raarste en ontroerendste onderwerpen gehad. Niet zo gek gezien de tijd die je met elkaar doorbrengt op zo'n dag en de wijze waarop je je letterlijk en figuurlijk blootlegt.

De afspraak staat nog niet, maar gaat zeker gemaakt worden. Als alle wonden geheeld zijn zien we elkaar. Gaan we foto’s maken van het uiteindelijke eindresultaat en maken we er een gezellige dag of avond van.

Willen jullie zien hoe het geworden is? Op de Facebook pagina van De Inktpot, https://www.facebook.com/pages/De-Inktpot/205884372871415?fref=ts, ben ik al terug te vinden. Maar hieronder alvast een klein voorproefje.

Vergroten van je wereld

Langzaam vergroot ik mijn wereld. Of eigenlijk Tjirls Wereld. Want naast een promotie op eigen Facebook pagina, twitter en pinterest, heeft Facebook er een nieuwe “Community” bij. De Tjirls Wereld Community. Te vinden via https://www.facebook.com/TjirlsWereld?fref=nf.

Vanaf nu worden ook daar linkjes naar nieuwe en soms ook oude blog’s gepost.

Ik heb mijn nieuwe wereld een beetje opgeleukt met een nieuwe profielfoto. Met kop koffie omdat de versie met wijnglas niet terug te vinden was. Daarbij ook een mooie omslagfoto gevonden. Een ouderwetse typemachine die ik, gelukkig voor manlief, niet heb. Zo goed reageert hij niet op geluidjes. De laptop maakt meer dan genoeg lawaai naar zijn bescheiden mening. Het gehele plaatje met de vaasjes om de type machine heen. Zo’n mooi geleefd bureau. Ja, dat schept wel een gevoel waar ik me in kan vinden.

Natuurlijk heb ik mijn eigen pagina geliked. Het kan natuurlijk niet anders dan ik blij ben met mijn eigen schrijfsels. Anders zou ik wel een paar keer nadenken voor ik mijn vertelsels wereldkundig maak. Mijn blog is nu eenmaal publiek bezit, dus ik kan maar beter volledig achter hetgeen ik schrijf staan. En dat doe ik. Met elk stuk.

Verder heb ik een aantal vrienden uitgenodigd om mijn “Nieuwe Wereld” leuk te vinden. Natuurlijk om mijn avonturen onder de aandacht te brengen. Maar eerlijk is eerlijk, het is ook leuk om te zien dat je gelezen en gewaardeerd wordt. En Facebook biedt statistieken. Wel een beetje jammer dat je minimaal 30 likes moet hebben eer je statistiekwaardig bevonden wordt. Alsof de 30+ likes meer waard zijn dan de eerste 30 fans van het eerste uur. Dat is natuurlijk onzin. Wel gaaf dat ik nog maar een paar likes nodig heb om de statistiekstatus te behalen.

Het maken van deze Facebook pagina geeft me ook wel een soort opdracht mee. Want een pagina is leuker als er beweging in zit. Nieuwe blogs, berichtjes en foto's zorgen dat mensen graag terugkomen. Net zoals dat gebeurd als je in het dagelijks leven. Je maakt het gezellig voor mensen die bij je langs komen. Of probeert dat in ieder geval,

Voor mij dus de schone taak om met enige regelmaat van me te laten horen. Dat wordt dus nog scherper om me heen kijken en mijn oor te luisteren leggen naar onderwerpen of zaken waar een blog in zit. Nu ik dit schrijf heb ik gelijk een beeld van een razende reporter voor ogen. Maar wees niet ongerust. Ik zal discreet zijn en jullie namen niet noemen.

Laten we maar eens kijken hoe een en ander zich de komende tijd ontwikkelt. Ik heb er in ieder geval nog steeds veel plezier in!

Even een zwemdiploma halen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik uitgebreid heb geschreven over onze knul. Boef heeft de afgelopen maanden flinke geoefend tijdens de zwemlessen en mocht opeens een maand geleden met kleding aan zwemmen. Wij, als ouders, waren hoopvol. Helemaal toen de badmeester aangaf dat hij misschien wel mee mocht doen met het eerstvolgende diplomazwemmen eind februari.

Papa ging nog een paar keer oefenen met het ventje en toen er voorgezwommen kon worden deed hij het zo goed dat we hét passeerbewijs kregen. Op naar dat A-diploma. Een wereld zonder zwembandjes maar met diepe baden. Het zelfstandig zwemmen onder toezicht. Boef rook de vrijheid en papa en mama ook! Want hoeveel makkelijker is het niet met maar één kindje dat niet kan zwemmen. Wat een feest zou dat in de zomer tijdens de vakantie zijn. Nog maar één obstakel te gaan…

28 februari 2015, dé dag. In de week ervoor viel de Krokusvakantie dus Boef had alle mogelijkheid om zich volledig op te fokken voor hét evenement. Natuurlijk is het diploma zwemmen altijd aan het eind van een dag, zo ook nu. Gelukkig oppas kunnen regelen voor ons kleinste Aapje en op naar het zwembad samen met oma.

Nou, onze vent heeft me daar toch een show weggegeven. Oma heeft zelf drie kinderen, de nodige neefjes en nichtjes en inmiddels zeven kleinkinderen waarvan nummer zes dus nu het water in zou moeten, maar dit… Dit was een unieke ervaring. Een die ze liever niet nog een keer overdoet.

Voor de beeldvorming, naast de standaard badmeesters was er nu ook een KNZB-bobo aanwezig om na te gaan of alles wel volgens procedure verloopt. Dat gaf me al een beetje een unheimlich Gefühl.

Het zwemmen met kleding ging vlotjes. Daarna door met het gat. Als laatste moest Boef het water in. Met een potloodsprong ging hij te water, maar redde, wonderbaarlijk genoeg, het gat met zijn koppie onderwater en toen een diepe afdaling tot hij erdoor was. Hup op de buik met schoolslag verder ging hij als een speer. Na twee banen over op de rugslag. Dat kost iets meer moeite en als ze dan ook nog eens de lijnen van de banen alvast uit het water halen, heeft hij het zwaar. Hij heeft de afstand denk ik drie keer gezwommen omdat hij niet kon focussen op richting. Uiteindelijk lag hij alleen in het bad en gingen andere toeschouwers klappen als aanmoediging voor hem.

Volgende stap, drijven op de buik. Eerst de eerste groep, groep twee en ons manneke blijven op de kant. Als dan de eerste groep dit gefikst heeft gebeurd het… De kinderen van groep twee gaan allemaal het water in. Allemaal? Ja, behalve ons ventje.

Te verbouwereerd om direct op te springen zien wij zijn groepsgenoten vertrekken en loopt mijnheer op zijn dooie gemak naar een badmeester. Ik zie hem nee schudden en hij moet gaan zitten.

Ik vraag nog aan manlief of ik er naar toe moet en besluit gelijk dat ik dat doe. Rustig vraag ik aan onze zesjarige wat er is gebeurd. Was hij het gewoon vergeten! Vergeten dat hij het water in moest.

Op mijn aanraden ging hij maar even aan de badmeester vragen of hij de volgende ronde nog even snel het water in mocht. Dat mocht gelukkig.

Dan zit het erop. En gaan ze in beraad. 

Een van de badmeesters gaat in gesprek met een klein meisje dat het gat niet gered had. Een ander loopt op zoonlief af en praat tegen hem. De moed zakt bij drie volwassenen even in de schoenen. Het verlossende woord. Twee kindjes moeten opnieuw door het gat. Want dat was niet goed. Het gat? Maar dat heeft hij toch gered?

Meneer de Bobo heeft blijkbaar een stukje film gemist, dat zelfde stukje dat zoonlief ook miste. Kleine man moet nogmaals door het gat en doet dat ook. 

Heeft die KNZB-pannenkoek ook nog de euvele moed om te zeggen dat hij eigenlijk niet diep genoeg onder water ging. Daar heeft de Opper-badmeester geen boodschap aan. Het is zijn zwembad en onze vent mag zijn diploma op gaan halen! HOERA!

Van die weekenden…

Dat er niets uit je handen lijkt te komen en dat je overal te veel van hebt behalve van tijd. Bergen was, stapels vaat, drie afspraken op één dag, de boodschappen die nog even gedaan moeten worden, kindjes in bad of onder de douche in een doorlopende voorstelling.

Het maakt je vaak geen gezelliger mens, laat staan een gezellige ouder.

Wat ik mis in mijn werkweek van vier dagen is quality time voor mijn kinderen. Het flexibele werken is enigszins beknot waardoor ik bijna alle werkdagen tot half zes aanwezig ben. Hierin zit niet heel veel speling. Met z’n drieën moeten we de vroege en de late dienst fiksen. Aangezien ik niet om acht uur kan beginnen in verband met de schoolgang die tot half negen duurt raden jullie vast al waarom ik vaak de late dienst voor mijn rekening neem.

Gevolg is wel dat ik in de avond mag racen, voor zover de verkeersopstopping bij het werk dat toelaat, om tijdig ons Aapje op te halen bij het kinderdagverblijf. Manlief begint heel vroeg, werkt daarentegen negen uur per dag en pikt iets eerder de oudste twee bij de buitenschoolse opvang op. Hierdoor eten we laat en blijft er op werkdagen nauwelijks tijd voor en na het eten over om echt met de kinderen bezig te zijn. Zeker omdat je je nog steeds gehaast voelt.

Ook die mamadag verzandt vaak in huishoudelijk geneuzel. Toch even een kamer opruimen. Een paar wasmanden wegwerken of een grote strijk doen. Dit of dat schoonmaken en voor je het weet is er weer een dag voorbij.

Dit weekend was eigenlijk ook best druk. Maar dit keer hebben we een voldaan gevoel aan alle drukte. Mijn afspraak van zaterdagochtend om een tattoo af te maken ging niet door. Hierdoor opeens rustig de tijd om me én met de kids te bemoeien én en passant nog even iets schoon te maken. Hubbie stond om acht uur ’s ochtends bij een heerlijk rustige supermarkt en was binnen twee uur volledig klaar met alle weekboodschappen.

Onze volgende afspraak liet weten er rond twaalf uur te zijn. Helemaal prima. Vrienden van ons, met als cadeau een mooie bank en een trampoline. De kinderen hadden die eigenlijk niet nodig. Het idee van een eigen trampo was genoeg om ze te laten springen van geluk. “Even” de trampoline in elkaar zetten, gezamenlijk kletsen en een broodje en toen gingen de vrienden weer verder naar hun volgende afspraak. Wij hadden niets op de planning, maar hebben wat schoongemaakt, alle banken op de goede plek gezet en een drankje genomen. Kinderen een groot plezier gedaan door ze een broodmaaltijd te geven en wij hebben heerlijk aan de broccoli, rollade en opgebakken aardappeltjes gezeten.

Vandaag ging papa zwemmen met de grote dochter en zoon. Ik bleef thuis met onze jongste. Lekker getut met haar. Na een boterham naar bed en de anderen na het zwemmen wat eten en op de trampoline. Aapje wakker gemaakt en spullen gepakt om door te gaan naar vrienden van ons. Heerlijk gezeten daar vandaag. Thuis lekker aan de shoarma en daarna bedtijd voor alles onder de acht jaar. En zo… Wordt een superdruk weekend ook gewoon een gezellig weekend. Met tijd voor elkaar. Zullen we het volgende week weer proberen?

Inspiratie en inbussleutels

Soms ben je gewoon een beetje inspiratieloos. Niet dat er niet genoeg om je heen gebeurd waar je over zou kunnen schrijven. Maar dingen die het gemiddelde van die circa 500 woorden die ik mezelf heb opgelegd niet halen. Daardoor is het al een tijdje stil. En dat is jammer. Vind ikzelf tenminste wel.

Dus, wat heeft mij bezig gehouden? Onze meubelperikelen. Het plan om te verven is niet tot uitvoer gekomen. Wat wel uitgevoerd is zijn een drietal ritjes richting een zeker Zweeds warenhuis. Met een lege auto heen en met een vol bepakte bak terug. Nu zijn manlief en ik beiden niet technisch. Hij heeft twee linkerhanden. Ik wil wel, kan het overgrote deel uitmeten en aftekenen, maar vind het soms ook weer een spannend gebeuren om een paar gaten in de muur te boren. Het is zo definitief. Gelukkig neemt die atechnische man dan de klopboor over en hangt alles op de juiste plek.

Dat we uiteindelijk onvoldoende verloopstukjes hebben op de schroeftol en alsnog zwager en zijn schroeftol-accessoires hebben moeten uitnodigen om het hangen van het meubel ook echt te realiseren, dat dan maar even terzijde.

Kun je nagaan hoe trots we op ons tv-meubel zijn. Zelf gemonteerd met wieltjes die niet tot het eigenlijke Ikea-plan behoren. Het ziet er strak uit. De TV is op een mooie hoogte terecht gekomen. Helemaal oké.

Verder hebben we afscheid genomen van ons verkleurde en, door de kinderen, mishandelde dressoir. Hiervoor ook een kast terug. Bij het in elkaar zetten heeft man wel een ernstig blauwe hand opgelopen. Dat mag iemand me ook nog eens uitleggen? Waren passen sommige dingen goed in elkaar en waarom, vooral met die houten verbindingen, moet je het soms in elkaar slaan om het passend te krijgen. Het is gelukt, maar mijn Eigen-Huis-en-Tuinman zag eruit of hij in een gevecht beland was en rake klappen had uitgedeeld.

De reactie van de kinderen, een driewerf “Wow! Mooi!” geeft een warm gevoel. Ze zien een kast waar hun spullen ook in zitten. Waar ze gewoon bij kunnen, maar die anders is. En die ze inderdaad echt mooi vinden. Geloof me, mijn kids zal je (nog) niet op een leugentje om bestwil betrappen.

We hebben meer ruimte in de woonkamer. Aapje kan op haar “Lieveheersbees” op wielen door de woonkamer scheuren. Er is een mooi plekje voor een eigen tafel en stoelen waaraan gekleurd, geknutseld of gekleid kan worden.

’s Avonds ruimt het makkelijker op. Het ziet er niet meer uit als een gemiddeld kinderdagverblijf in de speelgoed-ontploffings-fase. Nee, hier wonen ook nog volwassenen.

Wat we nu nog graag willen? Genoeg! Een mooi kleurtje op de muur. Een eettafel voor minimaal 6 personen, en dan natuurlijk ook nieuwe eetkamerstoelen. Nieuwe banken. Jaloezieën in plaats van vitrage en gordijnen. Het kleed is na deze winter ook aan vervanging toe. En zo is er nog meer. Gelukkig maar, want het is wel heel leuk om je wensen om te zetten in realiteit.

Dat geen blog is wat je er van te voren van verwacht is ook leuk. Mijn idee was om een aantal zaken aan te snijden. Maar ik heb mijn woorden quota gehaald. En dat uiteindelijk op één onderwerp.

Nog even een uitsmijter. Altijd leuk voor over een jaar of 12!

Overstappen

Toen we net een huis gekocht hadden zijn we overgestapt van provider qua telefonie. Internet en televisie vonden we ook fijn en dus werd het een alles-in-één pakket.

We kregen een antivirus pakket erbij, dus onze, toen nog, pc was gelijk beschermd tegen ongenode gasten. Verder wilden we van de weet-ik-hoeveel tv-pakketten er minimaal drie. De deal was toen bij afname van drie betaalde je € 10,00 en kreeg je alle zenders. Hoewel… Niet alles, want Eredivisie, Filmnet, en de 18+ zenders zaten weer niet in de deal. Gelukkig hadden we niet het idee dat we iets misten en met later een kind op komst waren we sowieso gelukkiger met Baby TV en Dora dan met films met vage titels zoals “Debbie does Dallas”.

In de afgelopen tien jaar waren we honkvast. Ondanks alle mooie aanbiedingen die onze provider wist te verzinnen voor nieuwe klanten, bleef er weinig over voor bestaande klanten. Alle moderne apparatuur die je er als nieuwe klant gratis of voor een schijntje bij kreeg waren zaken waar wij dik voor moesten betalen. De laatste maanden vroegen we ons dan ook met grote regelmaat af of de rekening die we maandelijks ontvingen wel opwoog tegen het aangebodene en geleverde. 

Na wat zoeken op internet en navraag bij anderen was het antwoord wel helder. Nauwelijks! Tijd dus voor een overstap.

Dat hebben we nu dus geregeld. We hebben alles op een rij gezet en een nieuwe overeenkomst afgesloten. We zijn, na al die jaren, weer terug bij KPN. Zij zullen de overstap regelen. Eind februari is het zover, maar op voorhand is het abonnement op Digitenne al ingegaan. Op zolder, waar we geen coax aansluiting hebben kunnen we zelfs nu al genieten van gewone televisie in plaats van alleen DVD’s. Wel heel fijn als één van beiden iets wil zien waar de ander nu net niet op zit te wachten, Lethal Weapon of zo...

Van onze oude vrienden kreeg ik een brief. Dat ze de opzegging via KPN ontvangen hadden en dat ik, om dit probleemloos te laten verlopen, nog even contact met ze op moest nemen.

Ik was het van plan, echt waar, hoewel ik niet begreep wat ik zou kunnen betekenen hierin aangezien ze het gewoon met KPN moeten regelen. Maar “ze” waren me voor. En hebben het gevoel van een voor-lief-genomen-klant weten te degraderen naar een kwade klant.

Het telefoontje van vanmiddag kwam in de sport-spits van de kinderen. De mevrouw zou het kort houden want ze hoorde al dat ik druk was. Nu, dat was het enige wat ze hoorde denk ik. Toen ze vroeg of ik aan wilde geven waarom ik wegga en of ze me een aanbod mocht doen was mijn antwoord een duidelijk “Nee”.

Alsnog vond de dame in kwestie het noodzakelijk om de opbouw van mijn, opgezegde, abonnement op te sommen. Na vijf minuten heb ik haar onderbroken en gezegd dat ik er niet op zit te wachten om mijn huidige abonnement uitgekauwd te krijgen en dat de keuze gemaakt is voor een andere partij. Nou, zij deed alleen haar werk. Gezegd dat luisteren misschien wel verstandig is en dat ik heb gezegd dat ik geen aanbod hoef van haar. Wat denk je? Dat had ze ook nog niet gedaan aangezien ik haar onderbrak! Mijn mond viel open en het stoom kwam uit mijn oren. Gezegd dat ik inmiddels een pissige klant begon te worden. Zo ging het over en weer en van kwaad tot erger. Uiteindelijk heeft ze iets geroepen over retourstickers en wenste ze me een fijne avond.

Na van de week ook zo’n verkooppipo aan de deur gehad te hebben vraag ik me inmiddels af hoe beroerd sommige bedrijven er voor moeten staan om zulke marketeers en verkopers in dienst te nemen. Want de kwaliteiten van deze mensen ligt duidelijk niet op het vlak van communicatie.

Vooralsnog weet de man van KPN wel te luisteren en was slim genoeg om dit weer te verwerken in zijn verkoop. Ik weet zelf heus hoe het spel gespeeld wordt met mijn Verkoop Binnendienst ervaring.

Het moge duidelijk zijn. Spreken is zilver. Zwijgen, maar vooral luisteren, is goud!

Making a house a home

Al aardig wat jaren kennen manlief en ik elkaar. En bijna net zolang wonen we alweer samen. Uiteindelijk gingen we binnen ons eerste jaar samen samenwonen. Dat is alweer zo’n 14 jaar geleden. Ikea was toen nog echt de spaanplaat- en MDF winkel zoals iedereen van mijn generatie het nog kent. Het was allemaal nog niet zo mooi en degelijk als tegenwoordig en er werden voornamelijk meubel voor studentenkamers gekocht.

Onze eerste aankoop was een bankstel. En daar hebben we uiteindelijk wel spijt van gehad. De winkelketen waar we die vandaan hadden stunt nog steeds met gratis scooters, hogedrukreinigers en weet ik wat niet meer bij de aanschaf van. Ik zou echt nooit iemand een bank van hen aanraden en heb blij afscheid genomen van het doorgezakte onding na twee jaar.

De overige meubels is een ander verhaal. Wij gingen nog naar een “echte” meubelzaak. Wel nadat we eerder de catalogus, de papieren versie want digitaal was er nog niet, doorgebladerd hadden en al een voorselectie gemaakt hadden. Uiteindelijk uitgezocht. Een set, want dat past zo mooi bij elkaar. Helemaal waar, gevolg is wel dat je niet snel een stuk weg doet en vervangt voor een afwijkend iets.

Als ik rondkijk zie ik dus nog steeds dezelfde meubels. Her en der beschadigd, absoluut verkleurd op sommige punten en inmiddels bekender dan mijn broekzak. Die is per slot van rekening een stuk jonger.

Via Pinterest zoek ik de nodige zaken af naar wat ik mooi vind en ben inmiddels ook achter een geweldig fenomeen te weten “Ikea Hacks”. Met de Ikea meubels die iedereen kent een net ander meubel maken door verven, andere handgreepjes en dergelijke. Eenvoudig, maar soms ook briljant bedacht. Want zo maak je het net iets minder massaproductie en meer van jou.

En zo droomden manlief en ik nog even door over het vervangen van de meubels, en nogal wat andere zaken waardoor ons huis nog meer een thuis zou kunnen worden.

Door de optie van het verven van Ikea meubels kwam ik van de week op het idee dat als het met Ikea spul kan, het ook met onze fineermeubels mogelijk moet zijn om deze een andere uiterlijk te geven door met verf aan de slag te gaan. En weet je, ik denk dat ik het gewoon eens ga proberen. In het ergste geval moeten we alsnog een en ander vervangen. En misschien wordt het wel super mooi en kunnen we alsnog weer even vooruit. Het zal in ieder geval weer een goede bezigheidstherapie zijn voor die uren dat ik onverhoopt niets te doen mocht hebben. En als het een goed resultaat geeft dan zal ik waarschijnlijk met plezier tijd vrijmaken voor het volgende project.

Wordt vervolgd!

Scouting

Vroeger beter bekend als padvinderij. Of alle variaties erop die men kon verzinnen waardoor deze vereniging in een verdomhoekje terecht kwam.

Want padvinderij was niet stoer. Het had een stoffig imago en was eigenlijk not done als je er een beetje bij wilde horen.

Zelf heb ik wel op scouting gezeten. Bij de speltak “Kabouters” en daarna korte tijd bij de Padvindsters. Het wennen aan een andere leiding na het overvliegen (van de ene leeftijdsgroep naar de andere), lukte me slecht en uiteindelijk ben ik ermee opgehouden. De tijd die ik echter als “Kabouter” heb beleefd was echt super. Veel geleerd, veel buiten geweest, anderen leren kennen. Kortom een stuk zelfstandigheid opgedaan. Helemaal niet verkeerd.

Onze zoon had een blauwe maandag een judopak aan. Eigenlijk ging het vanaf de tweede les en verder steeds verder bergafwaarts. “Ik wil niet” hoorden we vaak en uiteindelijk was niet alleen hij het zat, maar wij de strijd ook en heeft zijn grote zus het stokje overgenomen. Zij gaat nog fijn elke week naar judo en heeft de grootste lol daar. Wedstrijden, dat hoeft allemaal niet van haar, en dat is prima. Als ze het maar naar de zin heeft.

Maar dat betekende natuurlijk dat zoonlief naast zijn wekelijkse zwemles weinig afreageeropties had. En afreageren en energie kwijtraken, dat is wel eens nodig bij hem.

Meerdere opties hadden we voor het jochie, maar met mijn eigen achtergrond maar eens gaan zoeken in de omgeving. Nu heb je in onze woonplaats meerdere groepen. Echter maar één die ook een groep “Bevers” heeft. En juist die hebben we nodig, de 5 tot en met 7 jaar club. Bericht de deur uit of hij eens mocht komen, en nooit meer wat gehoord. Ook niet na nog een extra berichtje van onze kant.

Onder het mom van “dan maar niet” ben ik verder gaan zoeken. En ja hoor, in de stad, een groep die de speltak “Bevers” ook heeft. Nog beter wordt het als ik binnen een paar dagen antwoord krijg dat zoonlief meer dan welkom is om een aantal (Ja, ja! Hij mag vier keer uitproberen of hij het echt leuk vindt!) opkomsten bij te wonen.

Gelijk die zaterdag zijn we ernaartoe gegaan en ik mocht hem ook zowaar achterlaten. Meestal is onze knul er niet zo happig op dat we weggaan. Twee uur zijn voor hem voorbij gevlogen met buitenspelen, het afscheid nemen van een aantal Bevers die naar de volgende leeftijdsgroep mochten,samen wat drinken, binnenspelen en dan nogmaals buitenspelen. Hij vond het geweldig. Nog mooier, geen gebrul dat hij niet meer wilde. Nee, juist niet.

Afgelopen zaterdag is hij voor de tweede keer geweest. Wederom lekker buiten, maar ook binnenactiviteiten. Feest want hij kreeg drinken én een zakje chips dit keer. Het inschrijfformulier ligt klaar. Ik wacht nog heel even hoe de aankomende keer bevalt, maar heb goede hoop dat dit inderdaad echt zijn ding is. Elke week afwisseling, gezelligheid, buiten en binnen spelen.

Misschien zijn we over een tijdje de trotse ouders van een echte Bever!

Plakplaatjes

Hoewel de titel denigrerend klinkt, is dat niet zo bedoeld. 

Al eerder schreef ik een blog over tatoeages. Over de twee die ik op dat moment had en waar er toch minimaal één bij zou komen.

We zijn iets verder dan een jaar en ik kan zeggen dat er anderhalf opstaan op het moment. Ons Aapje is inmiddels vereeuwigd op mijn lijf. Ik draag haar letterlijk op mijn schouder. De voetafdrukjes die de verpleegkundigen op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) gemaakt hebben zijn onderdeel van het ontwerp. Even als een CTG die gemaakt is toen ze nog in mijn buik zat.

Samen met een citaat dat haar op het lijf geschreven is, is het een mooi geheel geworden.

Ikzelf had moeite om deze elementen in mijn hoofd samen te brengen en ben uiteindelijk in overleg gegaan met een tattoo-artiest. Zij is me aangeraden door een oud-collega en ik kan niet anders zeggen dat ik geen moment spijt ervan heb dat ik naar hem geluisterd heb. Bij de eerste bespreking, aan de keukentafel, kwamen een heleboel ideeën voorbij. Werd er papier en potloden gepakt en na een paar uur was het er gewoon. Alles wat ik in mijn hoofd had stond op papier en de afspraak voor het daadwerkelijk zetten van de tattoo was gemaakt.

Tijdens deze eerste ontmoeting kwam ook een andere tattoo ter sprake. Één ter ere van het brusje* van ons Aapje. Het kleine kindje wat vanaf de start van de zwangerschap geen overlevingskans had en met een week of 7 in de buik op moest geven.

Een vlinder gecombineerd met kersenbloesem. Een blauwe vlinder, want zowel manlief en ik zijn ervan overtuigd dat het een jongetje geweest is. Kersenbloesem als symbool voor zijn tweelingzusje, het meisje dat tot bloei kwam in de meest barre omstandigheden.

Toen de afspraak voor de eerste tatoeage kwam ging ik vol vertrouwen. Een klein stukje van een moeilijke periode werd afgesloten. Het was zo’n fijne ervaring dat de tweede afspraak gemaakt werd. Die laatste tatoeage zou er ook komen.

Afgelopen vrijdag ben ik geweest. Het is, met voorsprong, de meest pijnlijke tatoeage van de vier tatoeages die ik nu heb. Zeker fysiek, maar in zekere zin ook psychisch. De momenten dat ik me in mezelf keerde tegen de pijn werd ik teruggebracht naar het ziekenhuis qua gedachten.

Deze tattoo is te groot en bewerkelijk om in één keer te doen. Ik kijk echt uit naar de tweede sessie. Wil graag zien wat het uiteindelijke resultaat zal zijn. Daarbij zal ook dat, in zekere zin, weer een stuk afsluiting van een periode zijn. Een prachtig mooie verwijzing naar ons vlinderkindje. Waarbij het extra symbolisch is dat de vlinder naar de voetjes van zijn zusje vliegt en haar voetjes in de richting van de vlinder staan. Voor altijd verbonden.

Wie mijn gedachten vorm heeft gegeven? Renate van De Inktpot. Kijk ook maar eens op haar website http://www.deinktpot.com voor alles waar deze creatieve vrouw mee bezig is. Zeker de moeite waard.

Ik laat de tatoeage vooralsnog maar goed helen zodat ik eind februari er weer tegenaan kan.