Plakplaatjes

Hoewel de titel denigrerend klinkt, is dat niet zo bedoeld. 

Al eerder schreef ik een blog over tatoeages. Over de twee die ik op dat moment had en waar er toch minimaal één bij zou komen.

We zijn iets verder dan een jaar en ik kan zeggen dat er anderhalf opstaan op het moment. Ons Aapje is inmiddels vereeuwigd op mijn lijf. Ik draag haar letterlijk op mijn schouder. De voetafdrukjes die de verpleegkundigen op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) gemaakt hebben zijn onderdeel van het ontwerp. Even als een CTG die gemaakt is toen ze nog in mijn buik zat.

Samen met een citaat dat haar op het lijf geschreven is, is het een mooi geheel geworden.

Ikzelf had moeite om deze elementen in mijn hoofd samen te brengen en ben uiteindelijk in overleg gegaan met een tattoo-artiest. Zij is me aangeraden door een oud-collega en ik kan niet anders zeggen dat ik geen moment spijt ervan heb dat ik naar hem geluisterd heb. Bij de eerste bespreking, aan de keukentafel, kwamen een heleboel ideeën voorbij. Werd er papier en potloden gepakt en na een paar uur was het er gewoon. Alles wat ik in mijn hoofd had stond op papier en de afspraak voor het daadwerkelijk zetten van de tattoo was gemaakt.

Tijdens deze eerste ontmoeting kwam ook een andere tattoo ter sprake. Één ter ere van het brusje* van ons Aapje. Het kleine kindje wat vanaf de start van de zwangerschap geen overlevingskans had en met een week of 7 in de buik op moest geven.

Een vlinder gecombineerd met kersenbloesem. Een blauwe vlinder, want zowel manlief en ik zijn ervan overtuigd dat het een jongetje geweest is. Kersenbloesem als symbool voor zijn tweelingzusje, het meisje dat tot bloei kwam in de meest barre omstandigheden.

Toen de afspraak voor de eerste tatoeage kwam ging ik vol vertrouwen. Een klein stukje van een moeilijke periode werd afgesloten. Het was zo’n fijne ervaring dat de tweede afspraak gemaakt werd. Die laatste tatoeage zou er ook komen.

Afgelopen vrijdag ben ik geweest. Het is, met voorsprong, de meest pijnlijke tatoeage van de vier tatoeages die ik nu heb. Zeker fysiek, maar in zekere zin ook psychisch. De momenten dat ik me in mezelf keerde tegen de pijn werd ik teruggebracht naar het ziekenhuis qua gedachten.

Deze tattoo is te groot en bewerkelijk om in één keer te doen. Ik kijk echt uit naar de tweede sessie. Wil graag zien wat het uiteindelijke resultaat zal zijn. Daarbij zal ook dat, in zekere zin, weer een stuk afsluiting van een periode zijn. Een prachtig mooie verwijzing naar ons vlinderkindje. Waarbij het extra symbolisch is dat de vlinder naar de voetjes van zijn zusje vliegt en haar voetjes in de richting van de vlinder staan. Voor altijd verbonden.

Wie mijn gedachten vorm heeft gegeven? Renate van De Inktpot. Kijk ook maar eens op haar website http://www.deinktpot.com voor alles waar deze creatieve vrouw mee bezig is. Zeker de moeite waard.

Ik laat de tatoeage vooralsnog maar goed helen zodat ik eind februari er weer tegenaan kan.