Social Media

De meesten weten het al. Ik mail, twitter (te vinden als @tjirls), facebook en blog wat af. Duidelijk geen digitale dakloze. In het verleden begonnen bij een forum waar ik een soort vriendenkring mee opbouwde . Daarvan zijn een aantal personen nog steeds heel dierbaar. Langzaam kreeg facebook de overhand en ligt dat forum, voor mij, aardig op zijn gat.

Geografisch is het vaak wat lastiger. Want ik kan op een forum en binnen een facebook community contact hebben met de buurvrouw, het zou ook zomaar met iemand uit Limburg kunnen zijn. Heel gezellig, maar bij die laatste ga je minder snel even op de koffie.

Zo heb ik dus een aantal mensen die ik nooit echt ontmoet heb, maar die ik wel als vrienden beschouw. Waarom? Omdat ze dezelfde type opmerkingen en antwoorden geven. Dezelfde humor tentoon spreiden. Omdat ze me waarderen om mijn antwoorden en omdat zij en ik van elkaar leren.

Sinds ik onze jongste ben gaan dragen is er wel een geheel nieuwe wereld voor me open gegaan. 

Middels facebook heb je diverse groepen met dragende moeders. En net als in het echte leven ligt de ene groep je beter dan de andere.

Ik ben moeders tegen gekomen die borstvoeding boven alles stellen. Die je haast lynchen als je je kindje in een Baby Björn drager draagt. Of als je kindje van je af kijkt in plaats van naar je toe. Verschillende typen opvoedmethoden zoals bijvoorbeeld onvoorwaardelijk ouderschap prediken waarbij geen straf of beloning gegeven wordt. Co-slapen, Rapley, wasbaar luieren, suiker, bijvoeding tot één jaar, zwitsal, geitenwollen sokken en vaccineren. Ik laat hierboven nog een hoop zaken weg, maar kan met zekerheid zeggen: de meningen zijn divers.

Sommige zaken zijn compleet nieuw voor me. Soms de moeite waard om uit te proberen en in andere gevallen moet ik er niet aan denken. Ik ben duidelijk een vrouw die haar moederschap zelf samenstelt en niet in een hokje geduwd kan worden. En dat ook niet laat gebeuren.

Wat me opvalt is dat mensen die ergens iets van vinden moeite hebben om een ander standpunt te accepteren. Nog niet eens het begrijpen dus. Alleen maar het zeggen dat je het eens bent over dat je het nooit eens zal worden is in sommige gevallen al teveel. Want jouw waarheid is de enige.

Nu ben ik niet Roomser dan de Paus hoor. Maak ik mezelf ook wel eens schuldig aan het niet willen accepteren. Of aan het me mengen in een discussie waarvan ik weet dat ik er op langere termijn spijt van krijg. Simpelweg omdat mensen hun eigen waarheid hebben en mijn mening daar niets aan toe voegt behalve irritatie over en weer.

Uit zelfbescherming heb ik me inmiddels afgemeld op een aantal van die groepen. Ik ergerde me meer en meer aan bepaalde mensen. Daarnaast zou het hele facebookgebeuren toch gewoon voor de leuk moeten zijn?! Ik koester dus inmiddels de mensen die me aan het lachen of juist aan het huilen kunnen maken. Geniet van onderwerpen waarvan ik kan leren, iets bij kan dragen of gewoon lekker mee kan lezen. De rest is de moeite van de tijd niet waard.

Ook al heb ik die vrienden nooit in het echte leven ontmoet, is er over social media maar één waarheid te zeggen. Het is net het echte leven! Zullen we proberen iedereen in zijn waarde te laten.