Soepie?

Bij ons zijn de taken in het huishouden verdeeld. Waar ik me bezig mag houden met was en strijk doet manlief de boodschappen. Voor mij wel heel prettig. Shoppen vind ik leuk, maar achter een bloemkool aanrennen of op jacht naar een kippetje, dat is toch niet mijn ding. Van oudsher is het natuurlijk ook de bedoeling dat de man ging jagen. Wat dat betreft dus niet meer dan terecht dat ik me thuis ontferm over de kinderen en was en hem aan het werk zet.

Naast de was kook ik negen van de tien keer. Man is Chef Friteur. Als papa het eten klaarmaakt is het dus altijd lekker. Bij mama kan het zomaar voorkomen dat het groen is en daardoor bij voorbaat niet lekker. Tja, jullie hebben het al in het eerdere blog Eet-iquette voorbij zien komen.

Maar terug naar het boodschappen gebeuren. Aan man-op-jacht kleven wel een paar bezwaren. Manlief houdt van lekker eten, maar is wat minder avontuurlijk in de supermarkt. Zie ik een nieuw recept en stel ik dat voor dan volgt er vaak een maar. Want, dat is wel erg lastig te vinden. En straks hebben ze het niet. En normaal hebben ze zoveel gram in de verpakking, kan dat wel? Het ene bezwaar volgt het andere op.

Ook een recept uitproberen met ingrediënten welke we al in huis hebben wordt met scepsis begroet. Want gewone bietjes is veiliger dan een onbekende ovenschotel met bietjes, aardappelpuree, worst en kaas.
Toch wordt zo'n uitprobeersel wel eens geserveerd en vaak valt het ook nog in goede aarde.

Wat me nu helemaal leuk lijkt is om echt eens het soep maken te proberen. Ik ben wat betreft het maken van soep een echte leek. (oké op de "basis voor soep potten" na dan).
Al eens gekeken en zelfs man lijkt het wel wat. Hoewel, het recept voor een courgettesoep werd gelijk afgekeurd. Want dat kon nooit lekker zijn.
De gulle geefster van dat recept liet dat niet op zich zitten en tijdens een bezoek kregen we groentesoep voorgeschoteld. Een soepje waar één groentesoort (of is het fruit) in verwerkt was. Zonder te weten wat het nu precies was is de soep geproefd en goed gekeurd. Het moge duidelijk zijn, een aantal personen, hebben enorm veel voorpret om juist dit soepje gehad. Zelfs onze oudste dochter zat in het complot.

Gisteren ook nog maar een pompoensoep geprobeerd bij vrienden en ook die was boven verwachting heerlijk! Tijd dus om nu echt zelf eens aan de slag te gaan. Even een recept uitzoeken en dan maar hopen dat de benodigde boodschappen niet verstopt liggen in de supermarkt. 

Oh en voor alle lezers onder ons. Voel je vrij om je recepten te delen als commentaar. Maken we er een sub-blog van. Het Soeplog!

Zelluf doen

Iets zelf willen doen komt in elke leeftijdsgroep en generatie voor. Wees realistisch, er zijn maar weinig mensen die alles in hun leven uit handen geven. 

De ouderen in onze samenleving die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen hebben de grootste moeite dat te accepteren. Ondanks de wetenschap dat degene die het aankaart wel eens gelijk zou kunnen hebben op een paar ieneminiepuntjes. Het is niet leuk om te horen. Laat staan om aan te geven dat het inderdaad zo is en om hulp te vragen.

De andere kant van de levensloop heb ik hier in huis rondlopen. Twee jaar en van mening dat ze alles zelf kan. Ook geen hulp accepteren als het allemaal toch niet zo wil lukken. Of, laten we reëel blijven, mama in een flinke ochtendspits zit met oudere broer en zus en helemaal geen tijd heeft voor het zelf doen van onze peuter. Grote frustratie, bij mama dan, want ons Aapje zit erbij alsof ze alle tijd van de wereld heeft en laat zich ook absoluut niet opjagen. Sterker nog, als het moment daar is dat mama niet langer meer kan wachten mondt het uit in een fel protest. Tja, je bent twee of je bent het niet.

Zelf merk ik het ook. Door een enigszins perfectionistisch karakter heb ik echt moeite gehad om zaken uit handen te geven. Hierin ben ik gelukkig wel gegroeid de afgelopen jaren. Makkelijker kan ik dingen en taken loslaten. Dit zorgt voor rust en maakt dat ik tijd heb voor, voor mij, belangrijker zaken waar ik me dus juist wel echt mee bezig wil houden. Belangrijker omdat ik daar mijn plezier en voldoening uit kan halen. 

Vandaag ben ik ook weer gegroeid in een stuk besef richting mijn kinderen. Onze oudste is zeven en voelt zich, uiteraard, al een hele dame. De laatste tijd leek het echter of ze ergens mee zat. Maar wat, dat kwam er nu net niet uit.
Uiteindelijk is het hoge woord eruit gekomen. Van de week het eerste gedeelte en dan nu het tweede. 

Dochter wil niet naar de Buitenschoolse Opvang. Niet omdat het niet daar ongezellig, saai of niet leuk is. Nee, ze is nu echt wel groot genoeg om na school alleen naar huis te gaan en zich daar alleen te vermaken tot papa of mama thuis is. En op zich geloven we daar ook wel in. Maar we hebben haar duidelijk gemaakt dat ze tot minimaal haar achtste gewoon naar de Buitenschoolse zal gaan. Dan kijken we verder.

Vandaag dus weer dikke tranen. Na wat doorvragen kwam het hoge woord eruit. Ze kan best wel van judo terug naar huis wandelen zonder begeleiding van papa of mama. Een grote slik voor papa en mama. Weer een stukje loslaten. Maar het hoort erbij. Hoe eng wij als ouders het ook vinden.

Zojuist stond ze dan ook heel trots voor de deur. Want het was allemaal prima gegaan. Alleen dat judopak... Het was niet gelukt om dat netjes in haar tas te krijgen. Als dat het enige is. Dat komt ook vast vanzelf nog wel eens. 

Voor nu zijn we gewoon trots op haar!