Poffertje

Dochterlief heeft vandaag een feestje en heeft de hele dag met spanning in haar lijf rondgelopen. Ze weet dat het hartstikke leuk zal worden, maar buikpijn en zenuwen, die hebben haar wel dwars gezeten vandaag. Het thema was rood en de meiden gingen naar een rolschaatsdisco.

Dus, dametje volledig in het rood, opgemaakt, rode nagellak en toen het eindelijk tijd was om een deurtje verder te gaan buurten (het is namelijk het kinderfeestje van buurmeisje annex beste vriendin), ging ze vol enthousiasme. Als ze straks thuis is zal ze doodmoe, maar ontzettend gelukkig zijn.

Om zoonlief ook een beetje een leuke avond te geven hadden we gevraagd wat hij graag wilde eten. In eerste instantie pannenkoeken, maar na een opmerking van mama over poffertjes koos hij toch daarvoor. De haast vergeten lekkernij moest maar snel op het bestellijstje geplaatst worden.

Nu ben ik persoonlijk wel van de “pakjes” maar niet van de kant-en-klaar. Dus een pak Koopmans-Poffertjesmix, eieren, melk en olie en het beslag is al snel klaar. Poffertjes worden hier in huis gewoon gebakken op een gietijzerenplaat. Niks elektrisch!  De eerste portie was al snel klaar en Boef en Aapje zaten heerlijk te eten. Beiden gewoon lekker met poedersuiker. Ons kleine Aapje was echt aan het genieten en wist met een wijzend vingertje goed duidelijk te maken wanneer papa een paar extra poffertjes erbij moest gooien op haar bord.

Deze mama nam geen rustpauze en bakte rustig door. De plaat eenmaal op de goede temperatuur en vet genoeg en toen ging het pas echt los. De ene portie na de andere was klaar en zoon en dochter aten steeds meer en meer. Toen langzaam de bodem van mijn beslagkom in zicht kwam trok ik toch even mijn wenkbrauwen op. Het pak er maar eens bij zoeken en daar staat het… Uit één verpakking kunnen zo’n 150 stuks poffertjes gebakken worden. WAT 150?? Da’s heel veel!

Op een bepaald moment gaf zoonlief aan genoeg gehad te hebben (zijn porties waren uiteraard groter dan die van ons Aapje). Hij, samen met zijn kleine zusje, op de bank en een aflevering van de “Sprookjesboom” op televisie. Ik heb de laatste paar porties gebakken. Toen was de kom leeg en het bord op tafel vol. Tijd voor manlief en mij om even te eten. Man alleen met poedersuiker, ik zoals het hoort: met roomboter en poedersuiker. Lekker kunnen kletsen en kunnen genieten van de rust in huis.

Eenmaal voldaan nog een extra verrassing. Schepijs, met Karamel én slagroom. Eerlijkheid gebied me te vertellen dat ons meiske slagroom wel lekker vond, maar het stadium bereikt had dat het als haarmousse nog beter te gebruiken was. Ons ventje heeft een paar happen genomen en kwam tot de conclusie dat er eigenlijk niks meer bij kon in zijn buikje. Zelfs geen ijs. Wederom hebben man en ik gezellig aan tafel gezeten. Dit keer voor ons dessert.

Zoonlief wilde graag nog op de tablet een spelletje spelen en dat gaf ons de kans om de keuken weer enigszins aan kant te krijgen. De kleine dame naar bed en ons mannetje nog even één op één aandacht van papa. Inclusief stoeien. Met vuurrode oren en wangen hebben we hem naar boven gebracht om te gaan slapen. Volgevreten, dodelijk vermoeid, maar intens gelukkig met vandaag. Want hij wilde morgen weer zo’n dag...

Om het vervolgens op een brullen te zetten omdat hij veel te veel moest van papa en mama vandaag. Opruimen, buitenspelen, schoonmaken, het was allemaal onze schuld. Gelukkig heeft papa het ventje kunnen kalmeren en was hij al in diepe slaap voordat papa bij de trap was. Ik weet zeker dat als ik straks bij hem ga kijken dat hij aan het kletsen is in zijn slaap met een lach op zijn gezicht.

Is het lang geleden, is het lang geleden...

Nou ja, lang? Inmiddels is het alweer bijna een jaar geleden. 

Zo’n elf maanden geleden ben ik begonnen met het opschrijven en delen van mijn dagelijkse dingen, de avonturen van Muis, Boef en Aapje, en andere zaken die ik de moeite waard vind.

Als ik zo zelf soms eens teruglees moet ik regelmatig lachen. Terugdenkend aan mijn eigen ervaringen, herinneringen over een kleine Boef en al zijn uitspraken, de unieke persoontjes die onze dochters zijn en ga zo maar door.

Eigenlijk vormt het een geweldig mooi kijkje in mijn leven over het afgelopen jaar. En dan vooral over hoe ons gezin reilde en zeilde. Of misschien beter reilt en zeilt! Want we gaan gewoon stug door.

Voor komend jaar staan er ook alweer genoeg leuke dingen op de planning en hebben ook alweer een aantal zaken plaatsgevonden. 

Ons huishoudelijke machinepark is inmiddels weer uitgebreid met een werkende droger en vaatwasser.

Na een jaar gesappel met wasrekken en heel veel vocht in huis kan ik sommige zaken gewoon weer in de wasdroger mikken en vervolgens het apparaat aanslingeren. De grootste moeite die ik me moet getroosten in het leegmaken van het pluizenfilter en de condensbak. Het zal jullie niet verbazen, ik loop graag de trap af om die bak te legen.

De vaatwasser is nog zo’n luxe. Begonnen we met gezellig kneuterig samen de vaat doen. Na een half jaar was er steeds minder over van dat gezellige. Hielden we het aanrecht in oktober schoon en netjes. Uiteindelijk konden we ons er haast niet meer toe zetten. De vaat doen kost ons gemiddeld een uur tot anderhalf uur per dag als je een gezin van vijf hebt.

Met het werken erbij, kinderen van en naar school en kinderdagverblijf, eten enzovoort bleef er bar weinig tijd over voor jezelf om iets te doen in de avonduren. Als het dan ook nog eens het verplichte wasvouwen is omdat je anders geen waslijn meer over hebt om je spullen te drogen aan te hangen, dan kun je je voorstellen hoe ik af en toe heb staan mopperen. En mopperen, ja dat is de understatement van 2014 in dit specifieke geval.

De vakantie is ook gepland. Wisten we in het eerdere blog niet waar naar toe, de keuze voor hetzelfde park als vorig jaar is alweer even geleden gemaakt. Wel hebben we nog de voorkeur voor het huisje doorgegeven om eindelijk een iets luxer interieur te hebben. Speelgoed nemen we wel van huis mee, of halen we bij de plaatselijke Action, maar misschien dat papa en mama nu ook eens fatsoenlijke hangbanken hebben. En een televisie groter dan 50 cm. Mocht één van mans favoriete films op televisie komen heeft hij in ieder geval geen verrekijker nodig om deze te kunnen kijken en hoeft hij niet bang te zijn in zijn slaap van de bank af te rollen. Trek de popcorn maar uit de kast!

We zijn al plannen voor in de vakantie aan het maken. Naast een Qbuzz-tour, zit een bezoekje aan oom en tante er hopelijk in. Daarbij is Boef al aardig dol gemaakt over de motoren van oom en grote neef! Kleine Motorman.

Er werd al een optie genomen op de ”achtbanen” door Boef en Muis. Een dag Drouwenerzand mag duidelijk niet ontbreken, zwemmen in het zwembad, spelen op de speelzolder en verder kunnen we het zo gek maken als we willen. Misschien dat mama wel weer pannenkoeken gaat bakken om half 8’s ochtends?! Wie weet!

Vorig jaar was het een heerlijke vakantie en we kijken er nu alweer naar uit met z’n allen.

In huis moet er nog wel wat gebeuren. In gedachten heb ik de beneden verdieping al menigmaal verbouwd. Alles waar ik me aan irriteer eruit gegooid.  En dus bleef ik, in gedachten, met een lege woonkamer zitten...

Al 500 kleuren heb ik, in mijn dromen tenminste, op de muur gesmeerd. En misschien gaat hier toch ook eens echt iets mee gebeuren. Blijft het eens niet bij dromen.

Het feit dat het plafond opnieuw gestuct, en daarna dus gewit) zou moeten worden weerhoudt ons ervan om dat grote stuk aan te pakken. Maar het idee om eens een andere kleur te hebben, al is het maar op één wand. En om toch eens op zoek te gaan naar andere raambekleding. En, en, en…

Het verlanglijstje is zo groot.

Voor nu zijn de eerste stappen weer gezet en de plannen gemaakt. Er zal vast nog een heleboel bijkomen. Ik houd jullie op de hoogte!

De tweede helft...

...van de 30.

Eind februari ben ik jarig. Dit jaar had ik besloten om mijn verjaardag niet te vieren. Wel had ik een vrije dag opgenomen. Het was al de standaard papa-dag, dus manlief was ook thuis. Want tussen niet vieren en er een relaxte dag van maken zit een wereld van verschil.

Na de oudste kinderen naar school gebracht te hebben, heeft manlief mij en onze jongste opgehaald en zijn we op pad gegaan. Want geen feestje geven da´s één ding, maar mijn man vond het niets om mijn 35^ste verjaardag helemaal, zonder iets van speciale aandacht, te laten passeren.

Aapje hebben we bij oma mogen brengen. Een cadeautje, want een paar uur met z´n twee gewoon lekker kunnen winkelen is wel heel fijn. Geen scheidsrechter hoeven zijn en maar hopen dat er niks gesloopt wordt in de winkel. Doe daarbij felicitaties en koffie met een, onverwacht, stuk verjaardagstaart en ik voelde me al super jarig. Omdat we onze grote dame en knul zouden laten overblijven hadden we tot zo twee uur de tijd. Eenmaal de koffie op gingen we dan ook snel op stap.

Hubbie had al gezegd dat ik een mama-sieraad uit mocht zoeken. Nu had ik heel veel moois gezien, maar kwam nog iets anders tegen. Een Quoins hanger. Aan mijn man laten zien en die vond het ook wel wat. We hadden dus voor mijn verjaardag al gekeken waar deze verkocht werden. Ik kan je verzekeren dat dat nog best tegenvalt qua verkooppunten, buiten de webshops om. Maar we hadden geluk, in de buurt zijn de Quoins te krijgen. Dus hup in de auto en erop af!

Twee juweliers. Één met de originele Quoins en één met een alternatief. Eerst bij de "alternatieve" gekeken, maar ik was gewoon te nieuwsgierig naar wat ik al op de internet gezien had. Bij juwelier Damas werden we goed ontvangen en kregen we uitleg over het systeem, de opties en mocht ik fijn uitproberen. Heerlijk, niets liever dan het uitzoeken en uitproberen wat mooi staat qua sieraden en juwelen. En er was veel moois!

De keuze voor zilver had ik al gemaakt en na wat wisselen was de Quoin, die mijn Quoin zou worden, snel gekozen.

Nog heerlijk wat op ons gemak rondgelopen en uiteindelijk met onze lunch, heerlijke gebakken kabeljauw, op het huis van oma aangegaan. Daar op ons gemak kunnen eten en toen Aapje eenmaal wakker was op huis aan. Het was zo onderhand tijd om onze oudsten op te halen van school.

Eenmaal thuis zag oudste dochter gelijk wat er voor moois om mijn hals hing. Die heeft er duidelijk oog voor! Van zoon een dikke knuffel en dan ook nog de mooiste verjaardagstekeningen die ooit gemaakt zijn van allebei gekregen.

Op donderdag moet ook de zwemles gevolgd worden en dit keer mochten we de laatste 10 minuten kijken. Dubbelfeest! Voor de kinderen, maar ook voor mij. Normaliter zit ik gewoon op mijn werk en krijg ik hier dus niks van mee.

Als verrassing hebben we de dag afgesloten met een etentje. Bij de Gouden M! Want waar doe je je kinderen anders een plezier mee? En als zij blij zijn… Juist, zijn wij het ook!

Alle drie hebben ze heerlijk zitten eten, waarbij onze Uk het eruit deed zien alsof ze in een sterrenrestaurant te gast was. 

Thuis gekomen lag alles onder de 7 jaar al snel op bed en toen hebben man en ik nog geproost. Op de geweldige dag die mijn 35^ste verjaardag was. Ik had me geen fijnere dag kunnen wensen.

Surprise!

Vandaag voor het eerst een Babyshower meegemaakt. Voor Nederland een fenomeen wat, denk ik, nu pas een beetje in opkomst begint te komen. De gastvrouw vertelde ook dat zij vroeger ook geen vrijgezellenfeest heeft gehad. En ik denk dat er wel een kern van waarheid in zit. Nu door internet, televisie en andere media onze wereld groter is geworden nemen we ook dingen over uit andere culturen en landen. De Babyshower is daar een goed voorbeeld van.

Het concept is simpel. Je neemt een zwangere en zet haar een middag in het zonnetje. Een taart in de roze of blauwe kleur, cupcakes, chocolade, ballonnen, slingers en cadeautjes. Heel veel cadeautjes. En de meeste vrouwen… zijn gek op cadeautjes. Zo ook de zwangere vriendin.

Maar het leukste is nog het verassingselement. Haar man wist al van de organisatie en heeft netjes een lijstje met vriendinnen aangeleverd. De dames van de organisatie hadden ook een eigen lijst van mogelijke gasten en door die te combineren zijn ze tot de gastenlijst gekomen. 

Datum geprikt in overleg met manlief en toen was het telefoonnummers verzamelen. Uiteraard had man van sommige vriendinnen ook wel een nummer (of anders vast van de betreffende partner met wie soms een biertje gedronken wordt), maar toch bleken er een paar potentiële gasten telefoonloos te zijn. Of anders verwoord, het bijbehorende telefoonnummer was niet bekend. Omdat zwangere vriendin haar telefoon wel eens laat slingeren is deze met regelmaat doorzocht zonder dat zij dit wist. Hier is haar vanmiddag overigens netjes excuses voor aangeboden.

En zo werd ik een maand of twee geleden dus opeens gebeld. Voicemail aangezien ik vol in de avondspits zat met drie kinderen. Met het spul op bed en een kop koffie voor mijn neus dan ook maar even teruggebeld. En mijn reactie? Wat ontzettend leuk! Een leuk gesprek met iemand die ik eigenlijk niet ken over een leuk onderwerp. Wel het verzoek om het geheim te houden. Nu, dat was geen probleem.

En vandaag was het zover. Net op tijd binnen, zoveel mogelijk handjes geschud, en daar kwam ze al aan… Wat is het leuk als iemand iets krijgt dat ze totaal niet verwacht. Overdonderd was ze. En ze voelde zich opgelaten, gek mens! Of zijn het gekke hormonsters?

Na iedereen gedag gezegd te hebben en een heerlijk stuk taart gegeten te hebben ging het van start. Een cadeautjesmarathon. Vriendin weet inmiddels dat er heel veel stoere jongenskleertjes zijn. En dat haar knulletje er wat van kan dragen straks.

Zelf heb ik genoten van haar enthousiasme. Na twee voldragen zwangerschappen weet ik hoe geweldig het is om die kleine kleertjes uit te kunnen pakken en te genieten van de aandacht. Toch keek ik soms ook met kippenvel. Emotie omdat het bij ons eigen Aapje op alle fronten anders verliep. Helemaal kippenvel toen mijn zwangerschap en haar geboorte ter sprake kwam. Het leek zo misplaatst op dat moment omdat je een blozende zwangere ziet die haar kindje nog flink wat weken bij zich gaat houden. (dat moet gewoon!)

Chapeau voor de dames die alles geregeld hebben. Grote lof voor het welkom en de organisatie vandaag. En voor vriendin, geniet van deze weken en alle aandacht die je krijgt. En die onzin over géén kraamcadeautjes na vandaag... daar hebben we het tegen die tijd wel een keer over.

Relaxen?

Kort geleden sprak ik een vriendin. Ze had vertelde over een cursus tekenen waar ze aan begonnen is. Gewoon, om eens op een andere manier creatief bezig te zijn. Je gedachten even te richten op één ding. Iets dat buiten de dagelijkse beslommeringen valt.

Ik begrijp haar daarin. Beter gezegd, ik begrijp haar heel goed!

Ook ik kan genieten van een idee dat door middel van een stuk papier en een potlood letterlijk vorm krijgt.

Alleen ken ik mezelf. Net als met bijna alles moet ik ook bij het schetsen zoeken naar het punt waarop het nog leuk is. Proberen niet de grens over te steken naar frustratie. Want ja, hoe groot kan de frustratie zijn, zeker voor een perfectionistisch ingesteld iemand zoals ikzelf ben. Heel groot! 

Dat ene lijntje loopt net niet goed. Die schaduw is niet juist. Misschien had ik toch een ander onderwerp moeten kiezen. Als ik een avond niet lekker mijn draai kan vinden kan er zomaar een half schetsboek in de prullenbak belanden. Ondanks dat er eigenlijk nooit iets imperfects tussen kan zitten als je het maar met gevoel doet. Tenminste, dat vind ik.

Andere avonden neem ik de tijd, heb ik zin om tijd en moeite te geven en ben ik gelijktijdig milder voor mezelf. Het vereeuwigen van iets uit mijn dagelijks leven, bijvoorbeeld één van de kinderen, geeft dan extra veel voldoening.

Eigenlijk is het te vergelijken met dat moment in de ochtend. Dat je voor de spiegel staat. Na een goede nachtrust, bekijk je jezelf eens goed en besluit je dat je er prima uitziet. Wat je vervolgens ook weer uitstraalt. Complimentjes worden gegeven en je komt in die opwaartse spiraal. Het lijkt alsof de wereld aan je voeten ligt en misschien is dat ook wel zo.

Helaas werkt het andersom precies zo. Het maakt niet uit welke kant je je haar op föhnt, het blijft dat hangplantje uit twee blogberichten geleden. Die spijkerbroek doet dit keer net niks positiefs voor je lichaam, de kast vol kleding lijkt een persoonlijke vendetta tegen je begonnen en uiteindelijk ben je haast in staat om de fleecetrui en joggingbroek van je man op te zoeken en je daarin te begraven. Jammer genoeg is dat net niet de kleding waarin je manager je graag ziet…

Kiezen op elkaar dus, de nodige plamuur op je gezicht (ja, we metselen die glimlach gewoon vast!) en gaan. Alles in de hoop dat de werkdag snel voorbij is en je je terug kan trekken op je eigen schuilplek. Thuis op de bank, aan tafel, achter de laptop voor een blog of een vel papier en potloden!

Vriendin was terecht trots en showde haar resultaat. Het zag er gaaf uit en hoewel het alweer twee of drie jaar geleden is dat ik de potloden opzocht, toch kriebelt het dan weer. Zou ik ook weer eens gaan schetsen of tekenen? Iets creatiefs doen? Naast het bloggen natuurlijk, aangezien dat voor mij ook veel ontspanning brengt.

Wie weet, misschien in de toekomst eens een fotoblog van eigen werk?