Relaxen?

Kort geleden sprak ik een vriendin. Ze had vertelde over een cursus tekenen waar ze aan begonnen is. Gewoon, om eens op een andere manier creatief bezig te zijn. Je gedachten even te richten op één ding. Iets dat buiten de dagelijkse beslommeringen valt.

Ik begrijp haar daarin. Beter gezegd, ik begrijp haar heel goed!

Ook ik kan genieten van een idee dat door middel van een stuk papier en een potlood letterlijk vorm krijgt.

Alleen ken ik mezelf. Net als met bijna alles moet ik ook bij het schetsen zoeken naar het punt waarop het nog leuk is. Proberen niet de grens over te steken naar frustratie. Want ja, hoe groot kan de frustratie zijn, zeker voor een perfectionistisch ingesteld iemand zoals ikzelf ben. Heel groot! 

Dat ene lijntje loopt net niet goed. Die schaduw is niet juist. Misschien had ik toch een ander onderwerp moeten kiezen. Als ik een avond niet lekker mijn draai kan vinden kan er zomaar een half schetsboek in de prullenbak belanden. Ondanks dat er eigenlijk nooit iets imperfects tussen kan zitten als je het maar met gevoel doet. Tenminste, dat vind ik.

Andere avonden neem ik de tijd, heb ik zin om tijd en moeite te geven en ben ik gelijktijdig milder voor mezelf. Het vereeuwigen van iets uit mijn dagelijks leven, bijvoorbeeld één van de kinderen, geeft dan extra veel voldoening.

Eigenlijk is het te vergelijken met dat moment in de ochtend. Dat je voor de spiegel staat. Na een goede nachtrust, bekijk je jezelf eens goed en besluit je dat je er prima uitziet. Wat je vervolgens ook weer uitstraalt. Complimentjes worden gegeven en je komt in die opwaartse spiraal. Het lijkt alsof de wereld aan je voeten ligt en misschien is dat ook wel zo.

Helaas werkt het andersom precies zo. Het maakt niet uit welke kant je je haar op föhnt, het blijft dat hangplantje uit twee blogberichten geleden. Die spijkerbroek doet dit keer net niks positiefs voor je lichaam, de kast vol kleding lijkt een persoonlijke vendetta tegen je begonnen en uiteindelijk ben je haast in staat om de fleecetrui en joggingbroek van je man op te zoeken en je daarin te begraven. Jammer genoeg is dat net niet de kleding waarin je manager je graag ziet…

Kiezen op elkaar dus, de nodige plamuur op je gezicht (ja, we metselen die glimlach gewoon vast!) en gaan. Alles in de hoop dat de werkdag snel voorbij is en je je terug kan trekken op je eigen schuilplek. Thuis op de bank, aan tafel, achter de laptop voor een blog of een vel papier en potloden!

Vriendin was terecht trots en showde haar resultaat. Het zag er gaaf uit en hoewel het alweer twee of drie jaar geleden is dat ik de potloden opzocht, toch kriebelt het dan weer. Zou ik ook weer eens gaan schetsen of tekenen? Iets creatiefs doen? Naast het bloggen natuurlijk, aangezien dat voor mij ook veel ontspanning brengt.

Wie weet, misschien in de toekomst eens een fotoblog van eigen werk?