Muziek

Gewoon in de auto om in de zomer mee te zingen tot groot (on)genoegen van medeweggebruikers. Kinderliedjes om onze dreumes weer aan het lachen te krijgen als ze het eventjes beu is. 

Vrolijke plaatjes om samen met de oudste twee op te swingen. Kinderen voor Kinderen wat tijdloos is met onbewoonde eilanden, één been op de stoep en de Kinderen voor Kinderen tune. Onze grote meid en zoon kunnen alles net zo hard mee blèren als mama.

Voorheen luisterde ik regelmatig cd’s van wisselende artiesten. Tegenwoordig misschien nog in de auto, maar veelal staat daar ook gewoon de radio aan. Hoe verslaafd ik ook aan geluid op me heen ben, en dat is maar goed ook met drie kinderen, heb ik ook een periode gehad dat ik helemaal geen achtergrond geluid kon hebben.

Zowel voor als na de geboorte van onze jongste beheerste haar overleven ons hele leven. We hebben letterlijk vanaf dag één van mijn eigen opname tot haar ontslag van de Neonatologie in survivalstand gestaan als gezin. Onze oudsten hebben eerst moeten dealen met een moeder die langere tijd in het ziekenhuis moest blijven. En toen hun zusje eenmaal geboren was keerde het gewone leven bij lange na niet terug. Nog twee maanden hebben we zo goed en kwaad als het ging onze tijd verdeeld tussen thuis en ziekenhuis.

Na het ontslag van onze meid uit het ziekenhuis moesten we, zo goed en kwaad als het ging, weer over tot het normale gezinsleven. Zoals dat automatisch gebeurd zakt de adrenaline waarop je maanden hebt gelopen weg en dan moet je het zelf doen.

Je hoofd zo vol van wat er met je pasgeboren kind is gebeurd. Vol van wat er met je gezin is gebeurd. Vol van alles wat je zelf mee hebt gemaakt en de keuzes die je hebt moeten maken zonder dat er al sprake was van een keuzemoment. Hypergevoelig voor alles om je heen en niet in staat om simpel de radio aan te zetten. Verschrikkelijk voor iemand die, zoals ik normaliter, leeft met muziek.

Uiteindelijk ben ik begonnen met, hoe raar het ook klinkt, klassieke muziek. Het genre waar ik misschien wel het minst mee heb. Menig uur heb ik doorgebracht met een slapend dametje op mijn borst, ogen dicht en eindelijk weer in staat om iets van muziek te kunnen waarderen. Veilig in mijn eigen, of beter gezegd onze, cocon.

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en kan ik van alle muzieksoorten die ik vroeger ook waardeerde weer genieten. Wel zijn er bepaalde nummers waarbij ik het kippenvel dik op de armen krijg. Grijsgedraaid als MP3 toen ik zelf in het ziekenhuis lag, maar ook slaapliedjes die ik voor dochterlief zong op de Neonatologie en later thuis. In die laatste categorie zijn er flink wat nummers bijgekomen die, qua tekst of melodie, me erg aan kunnen grijpen.

Vandaag heb ik via Youtube een Preemie playlist teruggevonden. Allemaal nummers die voor ouders van prematuur geboren kinderen een extra betekenis zullen hebben, maar voor menigeen gewoon mooie luisternummers zijn. Hierbij het linkje:  http://www.youtube.com/playlist?list=PL70099AA42656E3E5

En mocht je dan toch bezig zijn. “Little Dragon” van Alain Clark, te vinden via http://youtu.be/3OWr6wll1MA, een prachtnummer. 

Geniet van de muziek en van de emoties die het op kan roepen. Dat doe ik ook weer!