Of toch wel? Heel soms gebeurt het dat een ouder ook geveld wordt door
het griepvirus of een familielid daarvan. Vorige week was het mijn beurt.
In eerste instantie dacht ik dat ik zo beroerd was van pijnstillers die
ik voor schouderklachten voorgeschreven had gekregen. Wel 6x de bijsluiter
gecheckt en ja, last van de maag en duizeligheid, het staat er echt op.
Had ik ze een week lang driemaal daags in moeten nemen, na twee dagen
was ik er eigenlijk al klaar mee, maar op de vierde dag heb ik na de ochtenddosis maar besloten om die troep aan de kant te gooien. Deze vrouw is beter
bestand tegen pijn dan tegen het beroerd zijn. Pijn is te handelen.
Helaas begon ik gedurende die dag steeds meer op een dronken vrouw te lijken.
Zwalkend en amper naar het toilet te durven gaan want hé, als je zit dan blijft
de wereld stabiel. Bij het opstaan en het lopen lijkt het alsof een heel
sadistisch iemand je een loer wil draaien door letterlijk die carrousel aan te
gooien. Zelden zo blij geweest om thuis aan te komen na een dag werk.
Daar was manlief al lekker de kipshoarma aan het opbakken. Buiten begon
ik al lichtelijk groen te zien van de geur alleen al. Voor mij was het
duidelijk, eten(-slucht) en de avondspits met drie kinderen zou ik echt niet
trekken. Hubbie nog een beetje mopperen dat ik wel even had kunnen bellen als
ik dan toch niet mee zou eten…
Hier kon ik niet veel mee en ik
heb hem achtergelaten met het eten en drie kinderen. Mijn bed in!
Vanaf dat moment ben ik twaalf uur onder zeil geweest. De volgende dag
wel de kinderen naar school gebracht, maar je wilt eigenlijk niet weten hoe.
Als je nu nog een megafeest gehad hebt en je bent daar ziek van, dan heb je
tenminste nog een leuke avond gehad. Nou, die mazzel had ik dus niet. Terug
thuis heb ik gelijk mijn bed maar weer opgezocht. Nog via what’s appjes met
manlief afgesproken dat hij de kinderen zou halen, dat zag ik toch echt niet gebeuren.
In dit geval had deze mama dan ook een dag voor zichzelf om uit te
zieken. En die heb ik dan ook bijna volledig benut. Slapend.
Dag drie van het ziek zijn begon zo mogelijk nog beroerder en is denk
ik de top geweest van mijn “virusje”. Kinderen wegbrengen? Onze buuf maar
gevraagd of zij wilde helpen. Vervolgens manlief een appje gestuurd in
dronkenvrouwstaal (hersenen functioneerden op dit punt ook niet volledig meer
volgens mij) en die kwam gelukkig naar huis. Crackers eten was nog iets om
beroerd van te worden en dat ik de schoolgang, lopend, zou doen… Ik denk dat ik
nooit meer thuis aangekomen zou zijn. Als ik het überhaupt gered had tot de
school. Al met al was ook vandaag een dag dat stilliggen, in bed, ogen dicht en
slapen de voorkeur genoot.
Uiteindelijk zijn we nu een week verder. Langzaam aan gaat het steeds
beter. De graad van duizelig zijn wisselt. De ene dag is het er nauwelijks, de andere
dag kan ik nog steeds zwalken alsof ik me vol heb lopen gieten met sterke
drank.
Ik ben erachter dat mama’s soms wel de kans krijgen om ziek te zijn.
Dat kindjes het ook wel snappen dat mama dan even niet gezellig is of zelfs
gewoon alleen maar met rust gelaten wil worden. Dat manlief het huishouden ook
draaiende kan houden op zijn eigen manier. Dat ook voor mama mooie tekeningen gemaakt worden om er voor te zorgen
dat ze maar snel weer beter wordt.
Maar ook dat als je weer op de been bent de
rivaliteit weer in volle hevigheid oplaait tussen broer en zus, de strijd om aandacht weer begint, dat
er eigenlijk niets met de was is gedaan (dat hoort dus duidelijk niet bij het
huishouden van manlief) en dat je gelijk weer aan het werk kan.
Maar toch… ben ik best dankbaar voor die paar dagen dat ik even geen
fulltime mama hoefde te zijn en ik aan mezelf kon en mocht denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten