Onze uk is aan het groeien. Vorige week zondag heeft ze haar eerste
echte losse stapjes gedaan. Apetrots was ons Aapje op zichzelf. En wij op haar!
Aapje heeft alleen nog niet voldoende moed bijeen geraapt om een tweede
of derde poging te doen. In ieder geval niet wanneer papa of mama kijken.
Wat is het mooi omdat (weer) te beleven. De wetenschap dat dit soort eerste
keren voor mij als moeder de laatste eerste keren zijn bezorgd me soms
kippenvel. Zo ongelooflijk hard als de tijd lijkt te gaan. Maar nogmaals ben ik
ongelooflijk trots op haar met elke volgende heuvel die ze neemt.
Op dit moment komt het er eigenlijk op neer dat het een favoriete
bezigheid is geworden om eigen grenzen op te zoeken en uit te breiden. Oh, en
ja, uiteraard ook de grenzen van papa en mama op te zoeken en met voeten te
treden. Soms letterlijk. Want de reacties die je dan als dreumes krijgt, die
zijn veel waard.
Dochterlief weet met haar 18 maanden een aantal zaken feilloos en denkt
met een stralende lach overal mee weg te komen. Vaak lukt dat niet, maar soms,
als papa of mama ook in de lach schieten na het uithalen van een apenstreek, dan
is anderhalf oud genoeg om te weten dat je je ouders precies daar hebt waar je
ze wil hebben.
Elke ouder herkent dan de herhaling die hierop volgt en de moeite die
het je dan zal kosten om serieus genomen te worden als het bij de vijfde of
zesde keer echt niet grappig meer is. In jouw ogen dan, want je dreumes schatert
het bij iedere “nee” nog steeds uit.
Wie herkent het niet dat eten eerder naast de tafel, op het bord van de
buren of in het haar beland. Eten is bedoeld om te voelen, spelen en, vooruit,
honger te stillen. Drinken? Daarmee schilderen we op tafel, maken we gel van
of, als we eenmaal een grote plas op tafel hebben, meppen we daar eens flink in
om het effect op papa en mama te peilen.
Hoe zij reageren verhoogd de feestvreugde alleen maar. Hoera denkt de
kleine dame, ik sta in the picture.
Als ik het zo eens terug lees valt het me nog mee dat we ons nog niet
hebben hoeven te melden bij de huisarts met een “vreemd object” in neus of oor
gepropt. Gelijk maar even afkloppen.
Die neus… Dat is ook een apart verhaal. Met een oudere zus en broer die
überhaupt nooit op het idee gekomen zijn dat een vinger in een neusgat zou kunnen passen,
maakt ons Aapje hun gebrek aan ruimtelijk inzicht meer dan goed. Dat past prima
hoor, die vinger. En wat denk je dat er gebeurd als mama of papa zegt dat die
vinger uit de neus moet? Juist, ouders zijn er om keihard uit te lachen. Lekker
puh!
De kettingen van grote zus zijn niet meer veilig. Net zo min als alle haarelastiekjes die voor haar mooie kleurrijke armbanden zijn. Past er iets om de nek zoals een beenwarmer van zuslief, dan is dat een mooie accessoire. En wee je gebeente als je iets terug wil, afpakt of niet geeft. Dat is geen optie. Aapje houdt van bling, bling, combineren en paraderen. Alles moet geshowd worden. Wat dat betreft kan ze zo bij een Miss-verkiezing terecht.
Op het kinderdagverblijf laat dochter zich ook steeds meer gelden. Geen
zin? Dan laat ze dat goed merken door te mopperen of te schreeuwen. Aan de
andere kant kan ze ook nog heerlijk kroelen met de leidsters.
Vandaag bij het ophalen kreeg ik te horen dat ze wel heel goed weet wat
ze wil. En vandaag was ze het echt zat. Haar jasje hing op de gang en die wilde
ze maar wat graag hebben…
Om naar huis te gaan!
Uiteindelijk hebben de leidsters het jasje maar weggelegd. Toen kwam
het volgende aan de beurt. De schoentjes. Want ja, jas en schoenen staan voor
weg gaan en in dit geval naar huis.
Het was ook duidelijk te merken dat ze het goed zat was op het
kinderdagverblijf. Toen ze me zag kroop ze gelijk naar het lokaal en liet door
te wijzen en kletsen over haar jas weten dat die daar binnen lag en dat we die
maar snel moesten pakken. Zelden een kind zo stralend zien lachen om mee naar
huis te mogen. En waarom niet? Wij hebben ook dagen op het werk dat we het
eerder zat zijn.
Bij elke controle in het ziekenhuis is het spannend. Doet ze het wel
goed? Ontwikkelt ze zich zoals het (gezien haar leeftijd) hoort. En als ik dan
terugkijk naar wat voor sprongen ze gemaakt heeft in de afgelopen twee maanden,
dan weet ik het zeker. We hebben een unieke, levenslustige, ondernemende en
eigen-plan-trekkende dreumes in huis.
Gelukkig maar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten