Van zaad naar bloem

Herinneren jullie onze pronkboon nog? En hoe het afliep met de uiteindelijk, niet pronkende, versie?

Toch willen wij ook wel eens een gezellige tuin. Elk jaar zijn alle buren om ons heen al klaar met de tuin gezellig te maken voor de zomer, als wij ons eens bedenken “zullen we dit jaar ook eens -proberen wat neer te zetten”. Voor mensen die ons en onze tuin minder goed kennen, zo’n 45 vierkante meter plat gestraat. Extreem onderhoudsarm dus. Eens in de zoveel jaar zal er opgehoogd moeten worden en er moet af en toe een schutting vervangen worden. Maar ook daar hebben jullie al eerder een blog over kunnen lezen.

Dit jaar is het zomer-klaar maken, enigszins, gelukt. Zelfs nog voor de buren aan de slag gingen. Weliswaar met materiaal van vorig jaar. Want de vierkante meter tuin die onze oudste dochter toen voor haar verjaardag had gekregen lag nog steeds in delen achter in de tuin. Dus toen het een week of drie terug mooi weer was, was ons aan de kinderen voorstel om plantjes en zaden te halen om zo met hen de tuin wat leefbaarder te maken.

Hoe makkelijk kan het zijn om kinderen gelukkig te krijgen. Glunderende gezichten en op naar bouwmarkt en tuincentrum.

Eerst bij de bouwmarkt de nodige zakken aarde en zaden gekocht. Nog getwijfeld tussen groenten en bloemen. Groenten zijn echter bewerkelijker. Eerst zaaien, onder glas houden, groeien, verspenen, groeien, verspenen etc... Geldt dat ook voor bloemen? Niet dus. Hoppa de grond in, water en wachten tot de boel gaat groeien en uiteindelijk bloeien. Dochterlief vindt bloemen ook wel heel gaaf en dus we zoeken een en ander uit. Hopelijk niet giftig voor ons jongste aapje.

We hebben echter ook nog plantenbakken die we graag willen vullen. Alleen bij de bouwmarkt is er geen fatsoenlijke plant te vinden. Ja, een kropsla om in zo’n vierkante meter tuin te zetten. Maar aangezien dochterlief een broertje dood heeft aan al het eten wat ze niet kent, of nooit heeft willen proberen, zullen we haar dat maar niet aandoen. En om die kropsla nu in een bak aan de schutting te hangen. Dat heeft dan weer net niks met gezellig maken van de tuin te maken.

En zo kwamen we dus bij het tuincentrum terecht.

Nu hebben wij geen echte groene vingers, maar de medewerkers bij het tuincentrum weten ook niet alles. Ik voelde me gelijk een stuk minder dom. Navraag of een ijsbloem wel in de volle zon kan leverde namelijk een interne vraagronde op. Het antwoord “Ja, juist!” van één van de meer ervaren medewerkers stelde ons gerust. Twee tray’s inladen en door. Nog wat lavendel erbij, want ook dat doet het goed in de zon en het ruikt zo lekker straks.

Voor op tafel ook nog iets. Van onze (schoon)moeder hadden we een bak gekregen voor op de tafel. Zonder inhoud. Uiteindelijk bij de Spaanse Margrieten terecht gekomen. Een mooi kleurtje uitgezocht.

Eenmaal thuis aan de slag. Het tuintje zit, nadat ik het opgeschuurd heb, snel in elkaar. Dan blijkt al snel dat het aantal zakken aarde zwaar onderschat is. Manlief in de auto om bij te halen, wij gaan nog even verder.

Plantenbakken vullen, plantjes erin en al snel hangt er wat vrolijks. Bak op tafel is door de kant-en-klare bloemen ook een gezellig tafereel. Als man weer terug is vullen we de aarde in het tuintje aan en dan kan dochterlief gaan zaaien. En daarna water geven. Iets wat ze het liefst de hele dag door zou willen doen.

Inmiddels is er weer genoeg regen gevallen. De tuin levert een groen plaatje op. De plantenbakken een en al vrolijkheid en de tafel… Die is mislukt lijkt het. De bloemen zijn uitgebloeid en het regenwater kan niet weg uit het bakje. De Margrieten staan dus momenteel in de modder. 

Zou dat nog goed komen als de zon straks weer gaat schijnen?

Me-time

Natuurlijk besteed ik niet 24 uur per dag aan mijn kinderen. Ik probeer mijn gezond verstand te behouden door wel 24/7 moeder te zijn, maar niet 24/7 te moederen. Dit resulteert in wat slaapuren per nacht. Al dan niet met onderbreking, waarbij niet de voorkeur heeft.

Ook vind ik het persoonlijk wel fijn als er niet om half zes ‘s ochtends een klein kereltje besluit dat hij het bij papa en mama gezelliger vindt. Het is net zo gezellig… Correctie, veel gezelliger nog, als dat ventje pas om acht uur besluit om ons met een bezoek te verblijden.

Ik werk zo’n 32 uur per week verdeeld over vier dagen. Naast het ochtendritueel van aankleden, ontbijten en naar school komt ook een deel van het ophaalritueel voor mijn rekening. Na het ophalen volgt het fabriceren van een voedzame, makkelijke maaltijd. Oké, oké… niet altijd even voedzaam. Ook deze mama kan genieten van een makkelijke vette hap. Tijd om voor te lezen? Soms schiet het erbij in, maar anders een verhaal en naar bed.

Als je dan om acht uur enigszins aan kant op de bank neerploft dan ben je aan het bedenken wat er eigenlijk nog moet gebeuren en wat je zou willen doen. Hier zit natuurlijk geen overeenkomst in. Want het bijeenzoeken van gymkleren, was vouwen of strijken zijn zaken die moeten. Wat ik zou willen is bloggen, tekenen, lezen, puzzelen en wat al nog niet meer.

Jullie merken het ook, dat er soms meer tijd tussen de blogs zit. En dat is eigenlijk niet goed. Als je tenminste je lezers een beetje wil blijven boeien cq uitbreiden. Aan de andere kant, ik word nog steeds gelezen en beleef plezier aan het neertypen van mijn huis-, tuin- en keukenperikelen. Niets te klagen dus.

Maar me-time, daar gaat het nu om.

Op twitter zag ik vorige week een tweet voorbij komen van Pink Ribbon. Iets over een Pink Walk te Westerbork. Een spontaan bericht volgde richting L. Dit was iets wat ik graag met haar zou willen doen! Voor een goed doel, een aantal uur in haar gezelschap wandelen.

Aan beide kanten werd het met een vraagteken op de agenda gezet. Het staat erop en we kijken op een later tijdstip nog wel of we het echt gaan doen.

Een nieuw bericht op twitter. Al 200 inschrijvingen in de eerste week. Wow! En lunchplek voor “maar” 350 personen. Ik er een app tegen aangegooid over eigen bammetjes en lunchpakketjes. 

Dat was gisteren. Was er tot dat moment niets zeker, zo’n 24 uur later zijn de plannen steeds meer vast omlijnd. We gaan dit gewoon doen met z’n tweeën. Roze kleding erbij, want dat hoort. Boterhammetjes met misschien wel roze kokosbrood (alles om maar in het thema te blijven) en veel gezelligheid. Nog wel even inschrijven. Doen we dat individueel of zijn we een mini-team met z’n twee? Ook dat zal vast zijn weg wel vinden.

Het voelt in ieder geval goed. Het doel spreekt me ontzettend aan. Het gezelschap zit goed. Of beter gezegd loopt goed. En ik, ik zal 10 kilometer lang even mijn eigen tijd hebben. Uiteraard in de wetenschap dat de kinderen een fijne dag met papa zullen hebben en misschien zelfs wel trots op hun moeder zullen zijn.

Bijna twee...

Bijna twee… En iedereen zegt nee. 

Bij alles wat onze kleine dame ziet en doet valt er ergens binnen een tijdsspanne van pak ‘m beet tien minuten een nee. Gewoon omdat ze iets doet wat gevaarlijk voor haar kan zijn. Of omdat het ernaar uit ziet dat ze iets zou kunnen gaan slopen.

Zou kunnen gaan ja, want eigenlijk zijn de definitief defecte dingen op één hand te tellen. Tenminste waar het ons aapje aangaat. Onze knul heeft met zijn vijf jaar duidelijk een ietwat indrukwekkender staat van dienst.

Maar toch, mochten de kleinste handjes in het huishouden naar het speelgoed reiken van oudere broer en zus, dan begint er al dus een enigszins onterechte paniekreactie op gang te komen. Ook dingen die niet kapot te krijgen zijn worden beschermd met een dikke NEE tegen de handjes van de kleine meid. En deze kleine meid heeft een duidelijke mening over het woord nee. Namelijk:

“Daar heb ik lak aan!”

Daar heeft ze ook wel een beetje gelijk in. Als je op een dag honderd keer nee te horen krijgt zal dit 95 keer niet zo heel erg belangrijk zijn. En die laatste vijf keer, tja dan zullen papa of mama wel ingrijpen. Alleen is het gevolg dat ze ook niet snel onder de indruk is van een nee op het moment dat het er wel toe doet. Zoals de momenten dat ze met speelgoed in haar mond de kamer door rent. Of dat ze besluit om zelf van de grote stoel van haar broer af te klimmen, nadat ze er natuurlijk eerst zelfstandig op is geklommen met alle halsbrekende toeren die in het boekje te vinden staan. Oh, en niet vergeten, vooral ook de toeren die er nog niet in staan.

Trapklimmen is nog een favoriet. Zodra bed of bad genoemd wordt rent Aapje naar de kamerdeur omdat ze graag zelf de trap op wil klauteren. Helemaal prima. Maar de twee oudere Paniekkippen, tenminste waar het hun speelgoed aangaat, in dit huishouden vergeten wel eens de tussendeur te sluiten. Het gevolg laat zich raden. Ik heb onze Diva wel eens halverwege van de trap geplukt.

En dat is het lastige. Ben je erbij, dan prijs je haar de hemel in omdat ze het zo goed en zelfstandig kan. Doet ze het alleen dan volgt er een “nee, niet doen”.

Heel onduidelijk allemaal voor een kind dat nog alles moet leren. Waarbij ik me gelijk afvraag wat we haar nu precies leren.

Nog een paar maandjes. Dan is ze twee en in ieder geval één woord zal er vloeiend uitgesproken worden in allerlei toonvarianten en op diverse geluidssterktes. Op naar de echte NEE-fase! Waarin iedereen teruggepakt wordt op het woordje wat nu zo makkelijk geroepen wordt. Het angstzweet staat nu al op mijn rug!

Als je haar maar goed zit

Hoe cool is dit wel niet! Vandaag een pakketje in ontvangst mogen nemen.

Hoe dat tot stand is gekomen? Een blog lezen over haarproducten en jezelf op kunnen geven voor een gratis proefsetje. Zo is het gegaan. Via twitter volg ik @fantasticmomNL. En door deze fantastische moeders te volgen kom ik ook op de website http://www.fantasticmoms.nl. En daar… daar doen de dames eigenlijk hetzelfde als ik. Bloggen. Bloggen over moederschap, maar ook over dingen voor moeders. Zaken die niet per definitie met baby’s, peuters, kleuters, en ga zo nog maar even door, te maken hebben.

In één van die blogs kwam het testen van haarmousse ter sprake. Het klonk allemaal goed, dus deze fantastische moeder wil dat ook wel testen!

Op eerste Paasdag kwam zomaar het goede nieuws. Ik was uitgekozen om een proefset in ontvangst te mogen nemen. Hoppa, gelijk mijn adres doorgegeven, want cadeautjes zijn altijd welkom.

Toevallig waagde ik er afgelopen week een tweet aan dat ik nog niets ontvangen had en dat er mogelijk iets mis was gegaan. Het andere scenario, dat van mogelijk ongeduld aan mijn kant, heb ik ook genoemd. Ik ken mezelf ook een beetje.

Vlot kwam er een berichtje terug dat het via een derde partij op touw gezet was en dat ik nog heel even moest afwachten. Zou ik na een week nog niets hebben, dan graag even contact.

Gelukkig zijn mijn dagen gevuld en heb ik niet vol ongeduld alleen maar bij de brievenbus kunnen liggen. Met drie kinderen, een man, werk, het huishouden en de nodige sociale contacten dachten jullie toch niet dat ik daar tijd voor zou hebben. Ongemerkt is de tijd dus voorbij gevlogen.

En vandaag, tijdens de avondspits thuis, kwam de vaste pakketbezorger aan. Twee pakketjes in zijn hand. Manlief wilde natuurlijk de grootste al aannemen, maar werd terecht gewezen. Die was niet voor ons bestemd. Met vraagtekens in de ogen kwam hij binnen. Wat zou zijn vrouw nu weer besteld hebben? En vooral hoeveel zou het gekost hebben? Is het jullie al eens opgevallen dat mannen van kleinere pakketjes zenuwachtiger worden dan van het grote spul.

In dit geval heb ik snel het pakje open gemaakt en daar waren ze. Mijn te testen spulletjes. Helemaal leuk.

Straks nog even mezelf opgeven voor een vragenlijstje na het testen. In ieder geval voor nu een mooi en lovend, blog. Misschien dat ik mijn karma daar goed mee houd. En karma? Ook daarover valt meer te lezen bij de Fantastic Moms!