Me-time

Natuurlijk besteed ik niet 24 uur per dag aan mijn kinderen. Ik probeer mijn gezond verstand te behouden door wel 24/7 moeder te zijn, maar niet 24/7 te moederen. Dit resulteert in wat slaapuren per nacht. Al dan niet met onderbreking, waarbij niet de voorkeur heeft.

Ook vind ik het persoonlijk wel fijn als er niet om half zes ‘s ochtends een klein kereltje besluit dat hij het bij papa en mama gezelliger vindt. Het is net zo gezellig… Correctie, veel gezelliger nog, als dat ventje pas om acht uur besluit om ons met een bezoek te verblijden.

Ik werk zo’n 32 uur per week verdeeld over vier dagen. Naast het ochtendritueel van aankleden, ontbijten en naar school komt ook een deel van het ophaalritueel voor mijn rekening. Na het ophalen volgt het fabriceren van een voedzame, makkelijke maaltijd. Oké, oké… niet altijd even voedzaam. Ook deze mama kan genieten van een makkelijke vette hap. Tijd om voor te lezen? Soms schiet het erbij in, maar anders een verhaal en naar bed.

Als je dan om acht uur enigszins aan kant op de bank neerploft dan ben je aan het bedenken wat er eigenlijk nog moet gebeuren en wat je zou willen doen. Hier zit natuurlijk geen overeenkomst in. Want het bijeenzoeken van gymkleren, was vouwen of strijken zijn zaken die moeten. Wat ik zou willen is bloggen, tekenen, lezen, puzzelen en wat al nog niet meer.

Jullie merken het ook, dat er soms meer tijd tussen de blogs zit. En dat is eigenlijk niet goed. Als je tenminste je lezers een beetje wil blijven boeien cq uitbreiden. Aan de andere kant, ik word nog steeds gelezen en beleef plezier aan het neertypen van mijn huis-, tuin- en keukenperikelen. Niets te klagen dus.

Maar me-time, daar gaat het nu om.

Op twitter zag ik vorige week een tweet voorbij komen van Pink Ribbon. Iets over een Pink Walk te Westerbork. Een spontaan bericht volgde richting L. Dit was iets wat ik graag met haar zou willen doen! Voor een goed doel, een aantal uur in haar gezelschap wandelen.

Aan beide kanten werd het met een vraagteken op de agenda gezet. Het staat erop en we kijken op een later tijdstip nog wel of we het echt gaan doen.

Een nieuw bericht op twitter. Al 200 inschrijvingen in de eerste week. Wow! En lunchplek voor “maar” 350 personen. Ik er een app tegen aangegooid over eigen bammetjes en lunchpakketjes. 

Dat was gisteren. Was er tot dat moment niets zeker, zo’n 24 uur later zijn de plannen steeds meer vast omlijnd. We gaan dit gewoon doen met z’n tweeën. Roze kleding erbij, want dat hoort. Boterhammetjes met misschien wel roze kokosbrood (alles om maar in het thema te blijven) en veel gezelligheid. Nog wel even inschrijven. Doen we dat individueel of zijn we een mini-team met z’n twee? Ook dat zal vast zijn weg wel vinden.

Het voelt in ieder geval goed. Het doel spreekt me ontzettend aan. Het gezelschap zit goed. Of beter gezegd loopt goed. En ik, ik zal 10 kilometer lang even mijn eigen tijd hebben. Uiteraard in de wetenschap dat de kinderen een fijne dag met papa zullen hebben en misschien zelfs wel trots op hun moeder zullen zijn.