Vrijdagavond

De eerste week wordt dit. Sinds ik begonnen ben. De eerste week met maar één sportavond. In september begon ik met een actief leven. Minimaal twee keer per week sporten, maar als het even kon nog liever drie keer.

En nu deze week loopt het gewoon niet. De volle wasmanden vliegen om mijn oren. Stuiterende kindjes vanwege die meneer met de lange witte baard, nog even werken tussen de bedrijven door en dan zwijg ik nog even over het koken, voorlezen, opvoeden en zorgen in het algemeen.

Het afvallen waar ik een aantal maanden geleden mee begonnen ben heb ik bijna tot een goed einde gebracht. Bijna… de laatste loodjes, kilo’s, wegen echt het zwaarst. Na maanden letten op alles wat ik naar binnen werkte aan voedsel is daar een beetje de klad in gekomen. En ik ben er bijna. Sterker nog, sinds ik een jaar of 18 was heb ik niet meer zo “weinig” gewogen. Terecht trots, dus waarom zijn die laatste drie kilo’s zo verschrikkelijk moeilijk?

Op het werk is het één grote afrondingsfase. Het lijkt alsof alles nog even moet gebeuren. Het levert onrust op, het maakt dat ik zaken soms niet in het vizier heb en dat er dagen zijn dat ik met een onvoldaan gevoel thuis kom. Ondanks dat ik wel de hele dag bezig ben geweest.

Ik merk dat het einde van het jaar weer nadert. Hoe raar, want er staat geen vakantie gepland, dus waar leef je naartoe? Heel simpel, naar gezelligheid in de decembermaand en naar het nieuwe jaar.

Dit jaar zijn we Eerste Kerstdag thuis in klein gezelschap. Hoe klein, dat hangt nog van een aantal zaken af, maar het zal sowieso gezellig worden.

Tweede Kerstdag hebben we besloten om lekker met z’n vijven door te brengen. Misschien thuis, misschien naar buiten, eropuit. Het maakt niet zoveel uit, als we deze dag maar als gezin samen kunnen delen. Zelfs het eten zal misschien wat onorthodox worden, maar daar doen we onze kinderen dan wel weer een groot plezier mee.

Vorig jaar heb ik jullie al eens kennis laten maken met mijn eindejaars-overdenkingen. Standaard voor mij als persoon.

Een jaar vol met moeilijke beslissingen, verdriet, de onvanzelfsprekendheid van dingen zoals gezondheid. Daartegenover staan echter ook zoveel mooie en liefdevolle momenten. Momenten en herinneringen waar ik dankbaar voor ben. Prachtige dagen met een compleet gezin die ik graag voor iedereen in mijn omgeving zou wensen, maar die niemand een ander cadeau kan doen jammer genoeg.

Misschien verpest ik het nu wel… Maar we zijn bijna een jaar niet meer in het ziekenhuis geweest met een doodziek meisje dat aan het vechten was voor lucht. En dat na een jaar waarin we zo’n zeven keer in het ziekenhuis gebivakkeerd hebben. Het voelt als een cadeautje. Om mijn gezin om me heen te hebben. Alles onder één dak. Al een jaar lang.

Dat sporten, en alle andere mama-taken, die komen volgende week wel weer. Voor nu ga ik even verschrikkelijk gelukkig op de bank hangen.

Ballenbakleed

Ongetwijfeld kennen jullie een zeker woonwarenhuis. Blauwe achtergrond, gele letters en standaard een ballenbak aanwezig.

Bij die van "ons" zijn ze al een tijd aan het werk. Dat moet de grootste worden met een showroom à 45.000 m2. Jullie lezen het goed... Dat zijn heel wat meters te lopen wil je alles zien.

Toen we zonder kinderen waren gingen we hier rustig een middagje kijken en shoppen. Plus één werd het al iets minder en zo is ons animo per kind gedaald. Want hoe gezellig die ballenbak er ook uit ziet, de keren dat er een plekje voor twee kinderen is bij binnenkomst zijn op één hand te tellen. 

En toch, zoals vandaag, denken we dat onze kinderen het best wel eens kunnen handelen als wij wat nodig hebben. Sterker nog, als onze jongste wat nodig heeft. Waar halen we eigenlijk het bezopen idee vandaan dat ze dat kunnen handelen? Want een bezopen idee, dat was het overduidelijk weer.

Voor vertrek regende het al protesten. Het is daar saai, de ballenbak zit toch vol, en opeens zijn de kinderen die het liefst op de bank zitten groot fan van kinderboerderij of speeltuin.
We hebben de knoop doorgehakt. Als wij enigszins normaal kunnen kijken voor een peuterbed voor jullie kleine zusje, dan gaan we daarna nog even naar het park en speeltuin. Met andere woorden, het loont om je enigszins te gedragen en mee te werken in deze.

Voor het geval dat het wonder zou geschieden nog een paar centen meegenomen voor een softijsje en alles en iedereen in de auto gepropt.

Jullie raden het vast al, het wonder is uitgebleven. Ondanks beloftes, waarschuwingen en andere opvoedkundige maatregelen, voorstellen of noem het maar op. Deze papa en mama bleven achter met een verwachting die voor 100% uit is gekomen. Kinderen en woonwarenhuizen (zelfs met ballenbak) is een enorm foute combinatie.

De rij voor de ballenbak was van dusdanige aard dat vriendin J. blijkbaar al twintig minuten in de file had gestaan voor zij en haar man los konden. Twee kinderen aan het feesten en beesten tussen de ballen en één kind op de rug in de doek. Ik kreeg en passant ook nog even te horen dat ons aapje natuurlijk nooit in een buggy had mogen zitten nu. Gelijk want een draagdoek is ook veel makkelijker, maar heel soms heb ik ook geen zin in strekkende peuters, haren en oorbel trekkende handjes en kies ik voor het alternatief op wielen ;-) .

Onze kids gingen dus met ons mee. Geen zin in wachtrijen. Stom, stom, stom!
Het ging goed tot zoonlief heel graag een schoenlepel wilde hebben. Van alles wat er te krijgen is... Een schoenlepel dus.
En dat vervolgens onze oudste vond dat hij die wel kon delen en zoonlief dat geenzins van plan was. Let wel, we hebben het hier over een tijdspanne van nog geen vijf minuten waarbij de een de ander het licht in de ogen niet gunt vanwege een schoenlepel.

Het laat zich raden dat toen het gekibbel erover doorging, en onze missie voor een peuterbed steeds troostelozer vormen aan begon te nemen, ons humeur evenredig richting het vriespunt ging. Dat ijsje waar ik het eerder over had, had ik zelf kunnen fabriceren met mijn ogen. Ware het niet dat de gunfactor inmiddels wel als sneeuw voor de zon verdwenen was.

Uiteindelijk zijn we op onze schreden teruggekeerd naar huis. Jammer genoeg met de nodige negatieve energie en zonder datgene waarvoor we gekomen waren.

Wel weten we het zeker. Net als de vorige keren, ahem. Volgende keer maar een dag vrij nemen om op jacht te gaan. En de kinderen thuis laten. Voorkomt teleurstellingen aan beide zijden.

Wordt vervolgd...