Vrijdagavond

De eerste week wordt dit. Sinds ik begonnen ben. De eerste week met maar één sportavond. In september begon ik met een actief leven. Minimaal twee keer per week sporten, maar als het even kon nog liever drie keer.

En nu deze week loopt het gewoon niet. De volle wasmanden vliegen om mijn oren. Stuiterende kindjes vanwege die meneer met de lange witte baard, nog even werken tussen de bedrijven door en dan zwijg ik nog even over het koken, voorlezen, opvoeden en zorgen in het algemeen.

Het afvallen waar ik een aantal maanden geleden mee begonnen ben heb ik bijna tot een goed einde gebracht. Bijna… de laatste loodjes, kilo’s, wegen echt het zwaarst. Na maanden letten op alles wat ik naar binnen werkte aan voedsel is daar een beetje de klad in gekomen. En ik ben er bijna. Sterker nog, sinds ik een jaar of 18 was heb ik niet meer zo “weinig” gewogen. Terecht trots, dus waarom zijn die laatste drie kilo’s zo verschrikkelijk moeilijk?

Op het werk is het één grote afrondingsfase. Het lijkt alsof alles nog even moet gebeuren. Het levert onrust op, het maakt dat ik zaken soms niet in het vizier heb en dat er dagen zijn dat ik met een onvoldaan gevoel thuis kom. Ondanks dat ik wel de hele dag bezig ben geweest.

Ik merk dat het einde van het jaar weer nadert. Hoe raar, want er staat geen vakantie gepland, dus waar leef je naartoe? Heel simpel, naar gezelligheid in de decembermaand en naar het nieuwe jaar.

Dit jaar zijn we Eerste Kerstdag thuis in klein gezelschap. Hoe klein, dat hangt nog van een aantal zaken af, maar het zal sowieso gezellig worden.

Tweede Kerstdag hebben we besloten om lekker met z’n vijven door te brengen. Misschien thuis, misschien naar buiten, eropuit. Het maakt niet zoveel uit, als we deze dag maar als gezin samen kunnen delen. Zelfs het eten zal misschien wat onorthodox worden, maar daar doen we onze kinderen dan wel weer een groot plezier mee.

Vorig jaar heb ik jullie al eens kennis laten maken met mijn eindejaars-overdenkingen. Standaard voor mij als persoon.

Een jaar vol met moeilijke beslissingen, verdriet, de onvanzelfsprekendheid van dingen zoals gezondheid. Daartegenover staan echter ook zoveel mooie en liefdevolle momenten. Momenten en herinneringen waar ik dankbaar voor ben. Prachtige dagen met een compleet gezin die ik graag voor iedereen in mijn omgeving zou wensen, maar die niemand een ander cadeau kan doen jammer genoeg.

Misschien verpest ik het nu wel… Maar we zijn bijna een jaar niet meer in het ziekenhuis geweest met een doodziek meisje dat aan het vechten was voor lucht. En dat na een jaar waarin we zo’n zeven keer in het ziekenhuis gebivakkeerd hebben. Het voelt als een cadeautje. Om mijn gezin om me heen te hebben. Alles onder één dak. Al een jaar lang.

Dat sporten, en alle andere mama-taken, die komen volgende week wel weer. Voor nu ga ik even verschrikkelijk gelukkig op de bank hangen.