Brokkenpiloot

brokkenpiloot 

´ brok - ken - pi - loot 
de -woord (mannelijk) 
brokkenpiloten 
veel ongelukken veroorzakende vliegenier; bij uitbreiding brokkenmaker 

Oké helder. En ik heb er dus twee in huis. Of misschien wel meer, maar die hebben tot op heden hun ware identiteit nog niet prijsgegeven.

klauteren
´ klau - te - ren
( klauterde, h. en is geklauterd)
met inspanning klimmen 

Ook twee van in huis, maar waarvan één met toch minder geschikt schoeisel. Met slippers aan is nog nooit een bergbeklimmer op de top van de Mount Everest gekomen. En zoonlief dus ook niet bovenin het klimrek.

tandeloos 
´ tan - de - loos 
bijvoeglijk naamwoord 
zonder tanden 

Zo erg is het gelukkig niet, maar wederom zaten we bij de tandarts. Het ventje heeft er maanden over gedaan om überhaupt wat tanden door te krijgen. Deed toen een poging om ze terug in de kaak te krijgen wat half lukte (net als zijn moeder ooit wel helemaal gelukt is) en nu even dwars door de lip (ook hierin lijkt hij precies op zijn moeder). Gelukkig alles op zijn plek en lijkt er niks beschadigd.

spillebeen
´ spil - le - been
spillebenen
1 het -woord lang, dun been;
2 de -woord persoon met spillebenen 

Heeft onze oudste in het bezit. Menig vrouw zou trots zijn op de beenlengte die zij bezit. Dat wordt straks wat als ze volwassen is en killer heels draagt. Alleen hoe meer been, des te groter de kans op beschadiging. En dat gebeurde daags na de tandenactie van zoonlief. Tijdens een sportdag op de buitenschoolse. Want sporten is zo gezond…

EHBO is eraan te pas gekomen en hebben ons hoopje ellende verzorgd. Droog gaas, dus bij het verschonen werd de boel weer open getrokken. Vriendin S. maar even om hulp gevraagd want voor het eerst in zeven jaar tijd trok deze mama de EHBO-kit eens open. Logisch nadenken is soms ook voor moeders lastig.

kleinzerig
klein´ ze - rig
bijvoeglijk naamwoord en bijwoord
bang voor pijn; figuurlijk gauw geprikkeld, kleine onaangenaamheden zich zeer aantrekkend;
klein´ ze - rig - heid
de -woord (vrouwelijk) 

Hiervan heb ik er dus, minimaal, één in huis. Maar dan net op het verkeerde vlak. Knie ligt in puin, maar het eraf halen van een simpele pleister veroorzaakt een gegil en geschreeuw. Hoewel bij het verwijderen van het gaas (zie hierboven) bijna geen kik gegeven werd.

Het scheelde een haar of de buurman had aangebeld of alles wel helemaal in orde was. Nou, met deze mama in ieder geval bijna niet.

stokdoof 
´ stok - doof 
bijvoeglijk naamwoord 
geheel doof 

Dat werd ik er haast van. Gekrijs rechtstreeks in het oor is niet bevorderlijk voor je gestel en gemoed. Elke volgende stap qua wondverzorging gebeurde vanaf dat moment met aarzeling en dat voelde ze haarfijn aan. En gebruikte ze. De zieligheid druipt er sinds dat moment vanaf.

Waar zoonlief nu vergeet om pijn te hebben, buit dochterlief het uit tot en met. Manke Nel is “in tha house!”

Dochter vanavond zonder verbandje of gaasje het bed in. De wond begint eindelijk te drogen en daar maken we dankbaar gebruik van. Kom maar op met die korst. Zij ziet het somberder in en ziet duizend beren op de weg. Waarbij het "hoe vies wordt mijn laken" nog wel het grootste issue is.

Zoon heeft een flinke bult / blaas aan de binnenzijde van zijn lip. Moet daar ook echt last van hebben, en hem hoor je daar dus niet over.

En dat… dat is nu een echte

bikkel 

´ bik - kel 
de -woord (mannelijk) 
bikkels 
kootbeentje van schapenpoot (of daarop gelijkend metalen voorwerp) als speelgoed: zo hard als een bikkel 

Voor onze bijna-peuter

"Hallo lieverd,

Wat hebben we samen gevochten de afgelopen weken.

Zes weken geleden had mama bloedverlies en bij controle in het ziekenhuis bleek het allemaal niet goed. Daar moesten we blijven. Jij in mama’s buik en mama in bed.

Voor hoelang? Dat wist niemand. De placenta had iets losgelaten en niemand kon zeggen of het bloeden zou stoppen. Je bent op dat moment nog maar 23 weken en twee dagen. De start van ons grote avontuur.

Alle scenario’s kregen papa en mama te horen. Het een nog erger dan het ander en helaas realistisch. Helemaal als ik de tweede nacht in het ziekenhuis nog een flinke bloeding eroverheen krijg.

Vol onzekerheid heeft mama die eerste dagen en vooral nachten doorgebracht. Papa heeft thuis alles geregeld voor je grote broer en zus. Na een paar dagen lijken ze het ziekenhuisbezoekritme al enigszins “gewoon” te vinden.

Die eerste uren worden dagen en uiteindelijk zes hele weken. We hebben veel spannende momenten beleefd, maar ondanks alles proberen papa en mama de moed erin te houden. Met elke echo, CTG, beweging lijk je te willen zeggen “Ze krijgen mij er niet onder!”. Met elke dag overtuig je steeds meer mensen dat je een vechter bent.

En dan gebeurt dat waar iedereen bang voor was. Na zes weken strijden wil mama’s lichaam niet meer. Het moment is daar dat het voor jou en mama veiliger is als je buiten de buik verder groeit.

Ze gaan je halen lieverd, het gevecht voor ons samen zal straks voorbij zijn.

Papa en mama zijn opgelucht maar ook zo ontzettend angstig voor vandaag en hoe het verder met jou zal gaan.

De keizersnede verloopt met de nodige incidenten, maar jij blijft hierin gelukkig volledig buiten schot. Om 11:38 wordt je geboren. 1.090 gram en 32,5 cm. Heel klein, maar perfect. Gelijk doe je het enorm goed en papa blijft dicht bij je.

Als het moment daar is dat ik je mag zien adem je zelfstandig. Nog geen slangen, buizen enz. aan mijn kleine meidje! Wat vervul je ons met trots.

Als je naar de NICU wordt gebracht gaat papa met je mee. Je krijgt daar een eigen plekje in een warme couveuse en een heleboel lieve mensen die voor je zullen zorgen.

We zijn er nog niet, maar aan jouw wilskracht zal het zeker niet liggen lieverd. Papa en mama houden heel veel van jou!”

Dit schreef ik bijna twee jaar geleden. Onze derde heeft een alles behalve makkelijke start gehad. Ook in de afgelopen twee jaar verliep het niet vlekkeloos. Drie keer een infectie door het RS-virus liet kwetsbare longen achter en een heleboel ziekenhuisopnames.

Een gezin compleet ontwricht en pas nu (of misschien al), na twee volle jaren, lijkt de rust wedergekeerd.

De wilskracht die zit in al haar poriën. Het straalt van haar gezicht af als ze iets wil of iets nieuws heeft geleerd.

Ze weet waar ze thuis hoort, is gek op knuffelen, gilt als een van de gezinsleden binnenkomt en vliegt er met open armen op af. Ze kletst graag en benoemd alles op dat unieke taaltje dat peuters nu eenmaal hebben. Nee is al een veel gebezigd woord en gezien de leeftijd komen we daar niet snel vanaf. Het zelluf-doen neemt langzaam zijn aanvang en zal nog voor een hoop frustratie bij papa en mama zorgen. Maar daarvan kunnen we alleen maar zeggen “Kom maar op!”. Want wie had dit twee jaar geleden gedacht?!

Ons ieniemieniemensje is uitgegroeid tot een stevig in haar schoenen staande peuter.  Tijd voor een feestje!

Final Countdown

Nog één week. Of te wel vijf dagen. Dan is het eindelijk zover. Start van de zomervakantie.

Vandaag heb ik voor zoonlief nog even een vriendenboekje ingevuld. Wat het leukste op school is. Nou, dat heeft deze mama maar eens naar waarheid ingevuld. Dat de vakanties toch echt veel leuker zijn dan die hele school.

Iedere dag wordt het afscheid op school rampzaliger. Waar dochter zonder problemen naar de klas huppelt in de ochtend, neemt het wegbrengen van zoonlief haast komische vormen aan. Voor omstanders weliswaar, deze mama heeft er namelijk inmiddels al flink de buik van vol.

Het ene moment moet je ‘m haast naar de klas toe slepen, het andere moment rent hij de school in naar zijn klas en zit klaar om aan de nieuwe dag te beginnen. Denk je… Na een kus begint de ellende. Rekken wat je kan en zielig doen om nog zieliger gevonden te worden. Helaas heeft mama wat dat betreft weinig sympathie meer met onze cabaretier en brengen krokodillentranen al helemaal geen medeleven meer op.

Opeens moet er weer gezwaaid worden bij het raam. Kan hij niet zonder die twintig extra knuffels en zes extra kussen. Dodelijk vermoeiend. Zeker omdat thuis het ritueel al van start gaat. Het verkeerde pakje drinken, dat tussendoortje is ook niet je-van-het, om nog maar te zwijgen over de, met liefde door papa gemaakte, lunchpakketjes.

Inmiddels mankeert er dagelijks wel ergens iets aan. Sterker nog, vaak word ik bekeken met een blik van “hoe hebben jullie dit zo kunnen bedenken?”

In datzelfde vriendenboekje mocht ik zijn wens neerschrijven. Wat denken jullie? Speelgoed, dagjes uit, altijd bij de gouden M eten? Niks hoor. Meneer wenst dat hij alles zou kunnen onthouden in zijn hoofd. Dat zou ook wel een meesterlijk trucje zijn, dat je op je vijfde eigenlijk alles al weet of dat het je maar één keer verteld hoeft te worden. Wat voor mogelijkheden biedt dat wel niet? In ieder geval een verkorting van de tijd die je op school moet doorbrengen. En dat is nu precies waar het om draait.

Verder heb ik een klaagzang aan moeten horen over het droge weer. Hierdoor gingen ze niet gymmen en dat had tot gevolg dat hij op het schoolplein de door hem geconfisqueerde fiets verdedigd moest worden. Uit de toonzetting begreep ik dat dit niet geheel naar wens was verlopen en dat boef liever zou zien dat er helemaal niemand meer op een fietsje kan of mag. Dan vertoeft hij dus liever in de kleutergymzaal.

Na school bestaat er ook nog zoiets als buitenschoolse opvang. Voor de mensen die nog twijfelen, die komen er net zo slecht af bij de mini-beoordelingscommissie als zijn juffen op school. Niets is leuk en het feit dat je zoiets walgelijks als fruit eten moet, dat kan natuurlijk echt niet.

Onze zoon is duidelijk. Hij is er klaar mee. En om eerlijk te zijn. Ik ook. Kom maar op met die vakantie!