Toddlers & Tiara's

Onze uk is aan het groeien. Vorige week zondag heeft ze haar eerste echte losse stapjes gedaan. Apetrots was ons Aapje op zichzelf. En wij op haar!

Aapje heeft alleen nog niet voldoende moed bijeen geraapt om een tweede of derde poging te doen. In ieder geval niet wanneer papa of mama kijken.

Wat is het mooi omdat (weer) te beleven. De wetenschap dat dit soort eerste keren voor mij als moeder de laatste eerste keren zijn bezorgd me soms kippenvel. Zo ongelooflijk hard als de tijd lijkt te gaan. Maar nogmaals ben ik ongelooflijk trots op haar met elke volgende heuvel die ze neemt.

Op dit moment komt het er eigenlijk op neer dat het een favoriete bezigheid is geworden om eigen grenzen op te zoeken en uit te breiden. Oh, en ja, uiteraard ook de grenzen van papa en mama op te zoeken en met voeten te treden. Soms letterlijk. Want de reacties die je dan als dreumes krijgt, die zijn veel waard.

Dochterlief weet met haar 18 maanden een aantal zaken feilloos en denkt met een stralende lach overal mee weg te komen. Vaak lukt dat niet, maar soms, als papa of mama ook in de lach schieten na het uithalen van een apenstreek, dan is anderhalf oud genoeg om te weten dat je je ouders precies daar hebt waar je ze wil hebben.

Elke ouder herkent dan de herhaling die hierop volgt en de moeite die het je dan zal kosten om serieus genomen te worden als het bij de vijfde of zesde keer echt niet grappig meer is. In jouw ogen dan, want je dreumes schatert het bij iedere “nee” nog steeds uit.

Wie herkent het niet dat eten eerder naast de tafel, op het bord van de buren of in het haar beland. Eten is bedoeld om te voelen, spelen en, vooruit, honger te stillen. Drinken? Daarmee schilderen we op tafel, maken we gel van of, als we eenmaal een grote plas op tafel hebben, meppen we daar eens flink in om het effect op papa en mama te peilen.

Hoe zij reageren verhoogd de feestvreugde alleen maar. Hoera denkt de kleine dame, ik sta in the picture.

Als ik het zo eens terug lees valt het me nog mee dat we ons nog niet hebben hoeven te melden bij de huisarts met een “vreemd object” in neus of oor gepropt. Gelijk maar even afkloppen.

Die neus… Dat is ook een apart verhaal. Met een oudere zus en broer die überhaupt nooit op het idee gekomen zijn dat een vinger in een neusgat zou kunnen passen, maakt ons Aapje hun gebrek aan ruimtelijk inzicht meer dan goed. Dat past prima hoor, die vinger. En wat denk je dat er gebeurd als mama of papa zegt dat die vinger uit de neus moet? Juist, ouders zijn er om keihard uit te lachen. Lekker puh!

De kettingen van grote zus zijn niet meer veilig. Net zo min als alle haarelastiekjes die voor haar mooie kleurrijke armbanden zijn. Past er iets om de nek zoals een beenwarmer van zuslief, dan is dat een mooie accessoire. En wee je gebeente als je iets terug wil, afpakt of niet geeft. Dat is geen optie. Aapje houdt van bling, bling, combineren en paraderen. Alles moet geshowd worden. Wat dat betreft kan ze zo bij een Miss-verkiezing terecht. 

Op het kinderdagverblijf laat dochter zich ook steeds meer gelden. Geen zin? Dan laat ze dat goed merken door te mopperen of te schreeuwen. Aan de andere kant kan ze ook nog heerlijk kroelen met de leidsters.

Vandaag bij het ophalen kreeg ik te horen dat ze wel heel goed weet wat ze wil. En vandaag was ze het echt zat. Haar jasje hing op de gang en die wilde ze maar wat graag hebben…

Om naar huis te gaan!

Uiteindelijk hebben de leidsters het jasje maar weggelegd. Toen kwam het volgende aan de beurt. De schoentjes. Want ja, jas en schoenen staan voor weg gaan en in dit geval naar huis.

Het was ook duidelijk te merken dat ze het goed zat was op het kinderdagverblijf. Toen ze me zag kroop ze gelijk naar het lokaal en liet door te wijzen en kletsen over haar jas weten dat die daar binnen lag en dat we die maar snel moesten pakken. Zelden een kind zo stralend zien lachen om mee naar huis te mogen. En waarom niet? Wij hebben ook dagen op het werk dat we het eerder zat zijn.

Bij elke controle in het ziekenhuis is het spannend. Doet ze het wel goed? Ontwikkelt ze zich zoals het (gezien haar leeftijd) hoort. En als ik dan terugkijk naar wat voor sprongen ze gemaakt heeft in de afgelopen twee maanden, dan weet ik het zeker. We hebben een unieke, levenslustige, ondernemende en eigen-plan-trekkende dreumes in huis.

Gelukkig maar!

Vakantieplannen?!

Vrijwel iedereen heeft er zin in. Kan er naar uitkijken. Heeft al vastomlijnd waar de reis dit jaar naar toe zal gaan of waar juist niet.

Zijn wij dan zo apart?

Zin in? Altijd! Er naar uitkijken? Absoluut! En waar naar toe? Not a clue.

Tenminste… Niet definitief… Een lijstje van eisen biedt houvast qua accommodatie maar dan houdt het alweer op.

Ons eisenpakket:

1)  Niet te ver rijden. Voor de duidelijkheid… Jullie denken toch niet serieus dat ik 24 uur, of langer, in een paar kubieke meter (auto) ga verblijven met drie kinderen in de leeftijdscategorie twee tot zeven jaar? Heen is nog één ding met een vakantie in het vooruitzicht. Maar die terugreis. Boek gelijk maar een weekje wellness om bij te komen. Maar dat kan weer niet want al het geld is opgeslokt door deze vakantie.

2)  Een zwembad met peuterbadje. Let wel: een binnenzwembad! Aangezien we waarschijnlijk niet in Spanje uitkomen (zie punt 1) is een binnenbad toch wel een vereiste. Als het kan nog enigszins verwarmd. Niet dat je je bij de eerste aanraking met het zwemwater afvraagt wat er ook al weer zo leuk was aan zwemmen.

3)  Geen trappen zonder valbeveiliging. Aapje zal twee zijn tegen te tijd dat we zomervakantie hebben. Geen optie om die maar aan te laten hobbelen zonder traphekjes. Dus die moeten aanwezig zijn

4)  Wasserette op het park / camping of waar we dan ook uit zullen komen.  Of nog beter, een onderkomen voorzien van wasmachine en, oh luxe, een droger! Voor iedereen die géén kinderen heeft: Ze produceren een megahoeveelheid was! En dat binnen een paar uur... Een goede wasvoorziening is essentieel en bijkomend voordeel: Het zorgt voor minder bagage.

5)  Twee tot drie weken weg tegen een enigszins fatsoenlijke prijs. Ik weet heus wel dat ik geen wonderen mag verwachten in het hoogseizoen, maar sommige organisaties zouden de ogen uit de kop moeten schamen.

6)  Punt 6 is eigenlijk punt 5.1: Een fatsoenlijk tariefoverzicht. Vroeger had je nog wel eens week nummer drie tegen 70% korting. Nu zal je toch echt moeten bellen om die informatie te verkrijgen… Hallo, het zijn geen staatsgeheimen hoor. Aan de andere kant staatsgeheimen liggen vaak nog eerder op straat dan de tarieven van de grotere vakantieparken. Over onduidelijk gesproken met alle kleine lettertjes over borg, eindschoonmaak, toeristenbelasting, bedlinnen en ga zo maar door.

7)  Er moet voldoende voor de kids te doen zijn. Zowel binnen als buiten gezien het zon-onzekere weer. Zie punt 1, we zitten niet in Spanje… Dat genoeg te doen moet of in de omgeving zijn, maar het liefst met nieuwe vriendjes en vriendinnetjes op de vakantiebestemming zelf. Want, hoe cliché ook, de vakantie is pas echt geslaagd voor papa en mama als de kinderen het naar de zin hebben.

Oké voor iedereen die mee zou willen denken… Heel graag!

We willen twee tot drie weken weg. We hebben ons hart verpand aan Drenthe, maar zijn zeker niet te beroerd om ook eens een andere provincie te bezoeken. Het liefst drie slaapkamers zodat wij als ouders niet een klein tweejarig snurkaapje op de kamer hebben. Zwembad beschikbaar, eventueel bij slecht weer redelijk wat te doen op de locatie of in de omgeving en leuke mensen in de omgeving om eens te gaan buurten.

Ik houd me zeer aanbevolen voor alle tips en suggesties!

Party!!!

Op een moment waar ik eigenlijk nog even door moet zak ik in… Het is tien over negen in de ochtend en de voorbereidingen van een kinderfeestje behoren in volle gang te zijn.

Inmiddels heb ik vanochtend met supermamakrachten zoonlief in bedwang moeten houden. Het aankleden, eten, tandenpoetsen en schoenen aantrekken heeft ervoor gezorgd dat ik bijkans mijn stem kwijt ben. Luistermodus staat duidelijk uit bij kleine Boef. Daarentegen staat de stuiter-en-ik-heb-lak-aan-mama-modus op overdrive. Dodelijk vermoeiend voor zowel hem als mij.

Wil ik niet boos worden, probeer ik mijn coole mamahouding vast te houden, na tien keer de vraag of hij zich aan wil kleden staat ook bij mij het schuim op de lippen. Na een kwartier loopt hij nog in zijn blote billen te wauwelen over zijn feestje. Ja, te wauwelen. Want iets samenhangends komt er niet eens meer uit.

Uiteindelijk heb ik hem zo ver en werken beide meiden ook een beetje mee. Zo goed zelfs dat ik het hele spul op tijd op de plek van bestemming weet af te leveren. Aapje besluit mama niet te tergen en neemt met een grote lach afscheid. Gelukkig want mama’s zenuwen kunnen niet veel meer hebben. Door naar school. Oudste Muis een kus en die loopt zelfstanding naar de klas.

En dan de stop bij de klas van onze vent. Hier gieren de zenuwen helemaal door het lijfje van onze kleine, grote boef! Mama noteert nog even wat adressen en telefoonnummers… Altijd handig voor het thuisbrengen en in geval van nood. De kleine man weet niet meer waar hij het zoeken moet.

Geprobeerd hem te instrueren, hoewel ik denk dat de juf in deze meer indruk maakt, en naar huis.

Hier maar eerst het koffiezetapparaat aangeslingerd en een was gedaan. En nu… Nu hoor ik eigenlijk spullen te verzamelen en om in een koeltas te kunnen doen straks.

Nou, die koeltas kan ik zo snel niet vinden en gezien het gebrek aan bevroren koelelementen betwijfel ik of een en ander gaat werken. En precies dat, dat was het moment dat ik om tien over negen al besloot om de laptop te pakken en even iets voor mezelf te doen in de vorm van een blog. Uiteraard met vers gezette koffie.

Even relativerend.

Zouden kinderen niet net zo blij zijn met lauwe Wicky als ze tijdens het spelen snel wat willen drinken? Dat wij zelf lauwe cola hebben, dat is minder handig (manlief kan nogal kieskeurig zijn), maar daar heb ik misschien nog wel een oplossing voor.

Is het echt noodzakelijk dat chips en spekkies in een koeltas gestopt worden?

Gaan we die kinderen überhaupt zien als we ze loslaten in een indoor-speeltuin?

Inmiddels is het een half uur later en ben ik ervan overtuigd dat het allemaal wel los zal lopen. Kijken of ik straks manlief daar ook van kan overtuigen als hij thuis is. Ik ga afsluiten, nog een kop koffie nemen, spullen verzamelen, misschien nog een afwasje doen en de woonkamer wat aan kant krijgen en dan…

Dan gaan we een feestje vieren!!! 

Vader

Deze week kreeg ik een tip voor een blog onderwerp. En wat voor één. De titel zegt het eigenlijk al.

Die man die zo groot was toen jij klein was. Jouw hand die volledig in zijn grote knuist verdween. Ja, zelfs als volwassen vrouw nog. Een bepaald soort aftershave kan je terugbrengen naar het verleden, want zo rook hij ook. Zware shag vind ik nog steeds lekker ruiken, want dat behoorde ook tot zijn eigen luchtje.

Hij en ik hadden een gedeelde hobby, line dance (tadaa, hoeveel mensen hadden die aan zien komen haha). Elke woensdagavond was onze tijd. Dan gingen we samen op pad voor een paar uur. Leerden we wat nieuwe dansen, herhaalden veel oude en praatten we met elkaar.

Hij vertelde over zijn werk, gaf mij inzicht in hoe hij een en ander zag, gaf adviezen over van alles en nog wat en was een luisterend oor bij verhalen over mijn werk. Later kwamen daar een zwangerschap en een klein meisje, zijn kleindochter, bij als gespreksonderwerp.

Die eerste zwangerschap. Trots als een pauw, want hij werd opa. En een jonge opa, want hij was 54 toen onze oudste geboren werd. Foto’s dat hij bij haar bedje staat te glimmen van trots.

Een jaar later was ik weer in verwachting. En dit keer kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Zo rond de 29^ste week hadden we een pretecho en kwamen we erachter  dat onze tweede een zoon was. Wederom apetrots. Kon onze dame hem, zo klein als ze was, volledig om haar ieniemieniepinkje winden. Zoonlief kon dit al voor de geboorte.

Doordat ik bij de eerste zwangerschap twee weken overtijd had gelopen was het niet ondenkbaar dat dat nu weer zou gebeuren. En dat had kunnen betekenen dat hij op opa’s verjaardag ter wereld kon komen. Kun je je voorstellen hoe opa naast zijn schoenen had gelopen als dat “gelukt” was? Uiteindelijk is onze boef is geboren op de geboortedag van mijn tante en deelt nu een andere, maar niet minder speciale, band. Thuiskomst op Oudjaarsdag 2008, een hele bijzondere jaarwisseling.

Mijn vader is er niet meer, althans niet fysiek. Hij blijft altijd bij me. Dat is tenminste wat ik geloof. 

Mijn vader kreeg kanker en toen de artsen dat ontdekten was alleen nog palliatieve behandeling mogelijk. Na een half jaar werd ook die behandeling stopgezet en uiteindelijk hebben we hem moeten laten gaan.

Hoe erg betreur ik het dat hij onze oudste niet beter heeft leren kennen, zoonlief's eerste verjaardag niet heeft mogen meevieren en niet bij me kon zijn gedurende mijn laatste zwangerschap en de geboorte van ons kleine Aapje. Hoe goed ze het nu doen en wat voor unieke mensen het zijn.

We zijn vier jaar verder. De geboortedag van mijn vader is weer geweest. Eigenlijk heb ik steeds minder met data. Het gemis om iemand wordt niet meer en, jammer genoeg, ook niet minder op een verjaardag, sterfdag of wat voor dag ook. Wat ik wel kan zeggen is dat de scherpe randen er inmiddels vanaf zijn. Maar soms, heel soms, weet iemand je opeens vol in je hart te raken. De tranen en de brok in je keel zijn er weer en dan denk je…

Jee, wat mis ik die man!!!!

Mijn eigen draagdoek

Schreef ik het vorige maand al. Ik ben een draagenthousiasteling. De nieuwsgierigheid naar het dragen met een doek en de verwachting hierover was te groot voor mij. Op de eerste dag van het jaar een bestelling geplaatst voor een doek.

Uiteraard heb ik eerst de nodige navraag gedaan. Als ik tot aanschaf over ga moet ik natuurlijk wel langere tijd nog met een doek kunnen doen. Een oproepje voor advies op een Facebook community leverde eigenlijk gelijk de benodigde informatie.

Geweven doeken zijn geschikt voor heel klein en licht tot heel groot. Dit in tegenstelling tot elastische doeken.

Hierbij wel weer de nodige adviezen. Want alleen geweven katoen is minder draagkrachtig dan bijvoorbeeld een mix (blend) tussen bijvoorbeeld katoen en hennep, of katoen en linnen. Die blend maakt de doeken een stuk sterker. Ook zijde is heel sterk, maar dan wel weer afhankelijk van het soort zijde. Katoen met bamboe is af te raden bij grotere kindjes. Dan heb je nog de wolblends. Warm in de winter, koel in de zomer. Wel weer een mogelijkheid dat de stof prikt en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Mijn keuze is gevallen op een katoen/linnen blend. Aapje is inmiddels bijna anderhalf jaar. Nu nog geen negen kilogram, maar we doen ons best dat ze blijft groeien. Dus het is verstandig om een draagkrachtigere doek te kiezen. Ik wil zelf ook met plezier dragen en niet mijn rug compleet verruïneren door een verkeerde doek.

Van doeken zijn er heel veel verschillende merken. Elk merk, en specifieker elke doek, heeft ook weer zijn eigen prijskaart(je) en, hoewel sommige doeken het echt wel waard zullen zijn, mijn budget was niet ongelimiteerd.

Uiteindelijk ben ik uitgekomen bij een, relatief, goedkoop merk. Prettige bijkomstigheid dat deze doek op dat moment in de uitverkoop was bij een van de webwinkels op draagvlak, hoera!

De mensen bij Ooiebeest waren zo lief om ‘m 2 januari al bij PostNL aan te bieden. Hierdoor kon ik mijn doek gisterenavond al in ontvangst nemen en in een koud azijnbadje zetten om te weken. Want zomaar in de wasmachine, dat is niet handig bleek uit informatie van ervaringsdeskundigen.

Vanochtend de nodige ruimte op mijn droogrek gemaakt toen de doek eenmaal in de wasmachine zat om echt te wassen. Voor jullie beleving, draagdoeken zijn er in verschillende afmetingen. Die van mij heeft een redelijke standaard maat 6. Dit houdt eigenlijk in dat de doek circa 4,6 à 4,7 meter lang is. Droogruimte creëren is dan ook een vereiste.

Na de eerste drooguurtjes de doek onder handen genomen met een strijkijzer om ‘m droog te strijken én zachter te maken. Want katoen met linnen, dat voelt best wel stug aan. Gelukkig zal de doek, door het gebruik, steeds zachter worden. Nog even terug gehangen en toen…

Was het vanmiddag zover. Mijn eerste knooppoging met draagdoek. Niet foutloos, maar eigenlijk al wel naar tevredenheid van moeder en dochter. Zeker gezien het feit dat het echt de eerste keer was dat we dit samen ondernamen. Ze zat heel knus tegen me aan op de buik. De tweede poging een half uurtje later zorgde er zowat voor dat ons Aapje bijna in slaap viel.

Hoewel de draagzak naast de doek gewoon lekker in gebruik blijft weet ik het zeker… Wij gaan veel plezier beleven aan de draagdoek!

Happy New Year

Soms loop je als blogger achter de feiten aan. Maar dat het 4 januari is doet niets af aan het feit dat ik iedereen een goed 2014 wens.

De afgelopen dagen zijn we alweer druk geweest hier in huis. De grote kerstboom ligt weer, in stukken, op de vliering. De kinderkerstboom staat, compleet met lampjes en versiering, ernaast. Alleen zijn er door zoonlief wat ballen uitgehaald voor de vorm. Dan hebben hij en zijn zusjes ook dit jaar in december weer iets te doen.

Overigens ben ik er trots op dat hij geen ballen gesloopt heeft (kunststof ;-) ), maar ook dat alle glazen ballen, ijspegels enzovoorts uit de grote boom heel gebleven zijn. Ons jongste Aapje vond het de normaalste zaak van de wereld die boom in huis en heeft niet de behoefte gehad om de kerstballen aan nader onderzoek te onderwerpen.

Wel vond ze het kersthuisje dat op de vensterbank gezet was dusdanig interessant dat ze daar menig kwartiertje bij heeft gestaan. Jammer voor haar, gelukkig voor ons, zaten de figuurtjes vast. Dit heeft menig in-de-mond-steek-paniekmoment voorkomen.

Onze oudste is een echte meid die het geweldig vindt als het glittert, glinstert en glanst. Ze heeft haar hart dan ook weer dik op kunnen halen met alle kerstdecoraties. De boel is opgeruimd op het moment dat zij uit logeren was en hierdoor hebben we onszelf de ellende bespaart dat er bepaalde zaken naar de eigen kamer zouden verhuizen.

Om een voorbeeld te noemen. Oudste dochter en zoon zijn beiden in het bezit van een verkleurende kerstboom die verplicht het hele jaar door op de kamer heeft gestaan en, als we er tenminste nieuwe batterijen in deden, een behoorlijk aantal uur voor sfeerverlichting heeft gezorgd.

Ja, ja, het is moeilijk afscheid nemen…

Het logeerpartijtje van dochterlief heeft ook geresulteerd in een grote oud papierinzameling. Krijg je normaal de kans niet om zaken weg te gooien, nu wel. Hoeveel ik ook van mijn kinderen houd, ik heb echt geen 100 tekeningen nodig aan de muur. Laat staan nog eens zoveel in haar eigen kamer. En in die van broerlief, want wat zij kan, kan hij ook en beter.

Nu was hij wel gewoon thuis, getuige het kerstboom-aftuig-gebeuren, maar door hem regelmatig op pad te sturen met papa gaf dat net een aantal keer dat benodigde half uurtje om op zijn kamer papier te rauzen.

Het spijt me te moeten zeggen dat menig boom het niet overleefd heeft dankzij onze kinderen.

Ook het beruchte dressoir (ja, die ene uit een eerder blog) is weer verlost van de nodige kinder-paperassen en een aantal puzzels en ander speelgoed zijn voor the time being naar een ander plekje in huis verplaatst. Nutteloos om die, in afwachting van de jongste spruit, een jaar of twee werkloos maar ruimtevretend in de kast te laten staan.

Als laatste nog even snel de ramen gedaan en wat meubels versjouwt. Ondanks de box lijkt het alsof we weer een zee van ruimte hebben en is alles weer schoon en fris. 

Hoewel schoon… Als ik mijn tafel eens bekijk zie ik de nodige kinderhandjes, in drie verschillende formaten, en plakkerige kringen die gemorste appelsap en siroop achter hebben gelaten. Dan vraag ik me altijd af of er ooit weer eens een moment komt dat onze tafels langer dan een uur schoon blijven…

Aan de andere kant, hier in huis wordt geleefd! De beste wensen en vergeet vooral niet van elkaar te genieten dit jaar, inclusief plaktafel, tekeningen en overtollig speelgoed.