Vader

Deze week kreeg ik een tip voor een blog onderwerp. En wat voor één. De titel zegt het eigenlijk al.

Die man die zo groot was toen jij klein was. Jouw hand die volledig in zijn grote knuist verdween. Ja, zelfs als volwassen vrouw nog. Een bepaald soort aftershave kan je terugbrengen naar het verleden, want zo rook hij ook. Zware shag vind ik nog steeds lekker ruiken, want dat behoorde ook tot zijn eigen luchtje.

Hij en ik hadden een gedeelde hobby, line dance (tadaa, hoeveel mensen hadden die aan zien komen haha). Elke woensdagavond was onze tijd. Dan gingen we samen op pad voor een paar uur. Leerden we wat nieuwe dansen, herhaalden veel oude en praatten we met elkaar.

Hij vertelde over zijn werk, gaf mij inzicht in hoe hij een en ander zag, gaf adviezen over van alles en nog wat en was een luisterend oor bij verhalen over mijn werk. Later kwamen daar een zwangerschap en een klein meisje, zijn kleindochter, bij als gespreksonderwerp.

Die eerste zwangerschap. Trots als een pauw, want hij werd opa. En een jonge opa, want hij was 54 toen onze oudste geboren werd. Foto’s dat hij bij haar bedje staat te glimmen van trots.

Een jaar later was ik weer in verwachting. En dit keer kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Zo rond de 29^ste week hadden we een pretecho en kwamen we erachter  dat onze tweede een zoon was. Wederom apetrots. Kon onze dame hem, zo klein als ze was, volledig om haar ieniemieniepinkje winden. Zoonlief kon dit al voor de geboorte.

Doordat ik bij de eerste zwangerschap twee weken overtijd had gelopen was het niet ondenkbaar dat dat nu weer zou gebeuren. En dat had kunnen betekenen dat hij op opa’s verjaardag ter wereld kon komen. Kun je je voorstellen hoe opa naast zijn schoenen had gelopen als dat “gelukt” was? Uiteindelijk is onze boef is geboren op de geboortedag van mijn tante en deelt nu een andere, maar niet minder speciale, band. Thuiskomst op Oudjaarsdag 2008, een hele bijzondere jaarwisseling.

Mijn vader is er niet meer, althans niet fysiek. Hij blijft altijd bij me. Dat is tenminste wat ik geloof. 

Mijn vader kreeg kanker en toen de artsen dat ontdekten was alleen nog palliatieve behandeling mogelijk. Na een half jaar werd ook die behandeling stopgezet en uiteindelijk hebben we hem moeten laten gaan.

Hoe erg betreur ik het dat hij onze oudste niet beter heeft leren kennen, zoonlief's eerste verjaardag niet heeft mogen meevieren en niet bij me kon zijn gedurende mijn laatste zwangerschap en de geboorte van ons kleine Aapje. Hoe goed ze het nu doen en wat voor unieke mensen het zijn.

We zijn vier jaar verder. De geboortedag van mijn vader is weer geweest. Eigenlijk heb ik steeds minder met data. Het gemis om iemand wordt niet meer en, jammer genoeg, ook niet minder op een verjaardag, sterfdag of wat voor dag ook. Wat ik wel kan zeggen is dat de scherpe randen er inmiddels vanaf zijn. Maar soms, heel soms, weet iemand je opeens vol in je hart te raken. De tranen en de brok in je keel zijn er weer en dan denk je…

Jee, wat mis ik die man!!!!