Overstappen

Toen we net een huis gekocht hadden zijn we overgestapt van provider qua telefonie. Internet en televisie vonden we ook fijn en dus werd het een alles-in-één pakket.

We kregen een antivirus pakket erbij, dus onze, toen nog, pc was gelijk beschermd tegen ongenode gasten. Verder wilden we van de weet-ik-hoeveel tv-pakketten er minimaal drie. De deal was toen bij afname van drie betaalde je € 10,00 en kreeg je alle zenders. Hoewel… Niet alles, want Eredivisie, Filmnet, en de 18+ zenders zaten weer niet in de deal. Gelukkig hadden we niet het idee dat we iets misten en met later een kind op komst waren we sowieso gelukkiger met Baby TV en Dora dan met films met vage titels zoals “Debbie does Dallas”.

In de afgelopen tien jaar waren we honkvast. Ondanks alle mooie aanbiedingen die onze provider wist te verzinnen voor nieuwe klanten, bleef er weinig over voor bestaande klanten. Alle moderne apparatuur die je er als nieuwe klant gratis of voor een schijntje bij kreeg waren zaken waar wij dik voor moesten betalen. De laatste maanden vroegen we ons dan ook met grote regelmaat af of de rekening die we maandelijks ontvingen wel opwoog tegen het aangebodene en geleverde. 

Na wat zoeken op internet en navraag bij anderen was het antwoord wel helder. Nauwelijks! Tijd dus voor een overstap.

Dat hebben we nu dus geregeld. We hebben alles op een rij gezet en een nieuwe overeenkomst afgesloten. We zijn, na al die jaren, weer terug bij KPN. Zij zullen de overstap regelen. Eind februari is het zover, maar op voorhand is het abonnement op Digitenne al ingegaan. Op zolder, waar we geen coax aansluiting hebben kunnen we zelfs nu al genieten van gewone televisie in plaats van alleen DVD’s. Wel heel fijn als één van beiden iets wil zien waar de ander nu net niet op zit te wachten, Lethal Weapon of zo...

Van onze oude vrienden kreeg ik een brief. Dat ze de opzegging via KPN ontvangen hadden en dat ik, om dit probleemloos te laten verlopen, nog even contact met ze op moest nemen.

Ik was het van plan, echt waar, hoewel ik niet begreep wat ik zou kunnen betekenen hierin aangezien ze het gewoon met KPN moeten regelen. Maar “ze” waren me voor. En hebben het gevoel van een voor-lief-genomen-klant weten te degraderen naar een kwade klant.

Het telefoontje van vanmiddag kwam in de sport-spits van de kinderen. De mevrouw zou het kort houden want ze hoorde al dat ik druk was. Nu, dat was het enige wat ze hoorde denk ik. Toen ze vroeg of ik aan wilde geven waarom ik wegga en of ze me een aanbod mocht doen was mijn antwoord een duidelijk “Nee”.

Alsnog vond de dame in kwestie het noodzakelijk om de opbouw van mijn, opgezegde, abonnement op te sommen. Na vijf minuten heb ik haar onderbroken en gezegd dat ik er niet op zit te wachten om mijn huidige abonnement uitgekauwd te krijgen en dat de keuze gemaakt is voor een andere partij. Nou, zij deed alleen haar werk. Gezegd dat luisteren misschien wel verstandig is en dat ik heb gezegd dat ik geen aanbod hoef van haar. Wat denk je? Dat had ze ook nog niet gedaan aangezien ik haar onderbrak! Mijn mond viel open en het stoom kwam uit mijn oren. Gezegd dat ik inmiddels een pissige klant begon te worden. Zo ging het over en weer en van kwaad tot erger. Uiteindelijk heeft ze iets geroepen over retourstickers en wenste ze me een fijne avond.

Na van de week ook zo’n verkooppipo aan de deur gehad te hebben vraag ik me inmiddels af hoe beroerd sommige bedrijven er voor moeten staan om zulke marketeers en verkopers in dienst te nemen. Want de kwaliteiten van deze mensen ligt duidelijk niet op het vlak van communicatie.

Vooralsnog weet de man van KPN wel te luisteren en was slim genoeg om dit weer te verwerken in zijn verkoop. Ik weet zelf heus hoe het spel gespeeld wordt met mijn Verkoop Binnendienst ervaring.

Het moge duidelijk zijn. Spreken is zilver. Zwijgen, maar vooral luisteren, is goud!

Making a house a home

Al aardig wat jaren kennen manlief en ik elkaar. En bijna net zolang wonen we alweer samen. Uiteindelijk gingen we binnen ons eerste jaar samen samenwonen. Dat is alweer zo’n 14 jaar geleden. Ikea was toen nog echt de spaanplaat- en MDF winkel zoals iedereen van mijn generatie het nog kent. Het was allemaal nog niet zo mooi en degelijk als tegenwoordig en er werden voornamelijk meubel voor studentenkamers gekocht.

Onze eerste aankoop was een bankstel. En daar hebben we uiteindelijk wel spijt van gehad. De winkelketen waar we die vandaan hadden stunt nog steeds met gratis scooters, hogedrukreinigers en weet ik wat niet meer bij de aanschaf van. Ik zou echt nooit iemand een bank van hen aanraden en heb blij afscheid genomen van het doorgezakte onding na twee jaar.

De overige meubels is een ander verhaal. Wij gingen nog naar een “echte” meubelzaak. Wel nadat we eerder de catalogus, de papieren versie want digitaal was er nog niet, doorgebladerd hadden en al een voorselectie gemaakt hadden. Uiteindelijk uitgezocht. Een set, want dat past zo mooi bij elkaar. Helemaal waar, gevolg is wel dat je niet snel een stuk weg doet en vervangt voor een afwijkend iets.

Als ik rondkijk zie ik dus nog steeds dezelfde meubels. Her en der beschadigd, absoluut verkleurd op sommige punten en inmiddels bekender dan mijn broekzak. Die is per slot van rekening een stuk jonger.

Via Pinterest zoek ik de nodige zaken af naar wat ik mooi vind en ben inmiddels ook achter een geweldig fenomeen te weten “Ikea Hacks”. Met de Ikea meubels die iedereen kent een net ander meubel maken door verven, andere handgreepjes en dergelijke. Eenvoudig, maar soms ook briljant bedacht. Want zo maak je het net iets minder massaproductie en meer van jou.

En zo droomden manlief en ik nog even door over het vervangen van de meubels, en nogal wat andere zaken waardoor ons huis nog meer een thuis zou kunnen worden.

Door de optie van het verven van Ikea meubels kwam ik van de week op het idee dat als het met Ikea spul kan, het ook met onze fineermeubels mogelijk moet zijn om deze een andere uiterlijk te geven door met verf aan de slag te gaan. En weet je, ik denk dat ik het gewoon eens ga proberen. In het ergste geval moeten we alsnog een en ander vervangen. En misschien wordt het wel super mooi en kunnen we alsnog weer even vooruit. Het zal in ieder geval weer een goede bezigheidstherapie zijn voor die uren dat ik onverhoopt niets te doen mocht hebben. En als het een goed resultaat geeft dan zal ik waarschijnlijk met plezier tijd vrijmaken voor het volgende project.

Wordt vervolgd!

Scouting

Vroeger beter bekend als padvinderij. Of alle variaties erop die men kon verzinnen waardoor deze vereniging in een verdomhoekje terecht kwam.

Want padvinderij was niet stoer. Het had een stoffig imago en was eigenlijk not done als je er een beetje bij wilde horen.

Zelf heb ik wel op scouting gezeten. Bij de speltak “Kabouters” en daarna korte tijd bij de Padvindsters. Het wennen aan een andere leiding na het overvliegen (van de ene leeftijdsgroep naar de andere), lukte me slecht en uiteindelijk ben ik ermee opgehouden. De tijd die ik echter als “Kabouter” heb beleefd was echt super. Veel geleerd, veel buiten geweest, anderen leren kennen. Kortom een stuk zelfstandigheid opgedaan. Helemaal niet verkeerd.

Onze zoon had een blauwe maandag een judopak aan. Eigenlijk ging het vanaf de tweede les en verder steeds verder bergafwaarts. “Ik wil niet” hoorden we vaak en uiteindelijk was niet alleen hij het zat, maar wij de strijd ook en heeft zijn grote zus het stokje overgenomen. Zij gaat nog fijn elke week naar judo en heeft de grootste lol daar. Wedstrijden, dat hoeft allemaal niet van haar, en dat is prima. Als ze het maar naar de zin heeft.

Maar dat betekende natuurlijk dat zoonlief naast zijn wekelijkse zwemles weinig afreageeropties had. En afreageren en energie kwijtraken, dat is wel eens nodig bij hem.

Meerdere opties hadden we voor het jochie, maar met mijn eigen achtergrond maar eens gaan zoeken in de omgeving. Nu heb je in onze woonplaats meerdere groepen. Echter maar één die ook een groep “Bevers” heeft. En juist die hebben we nodig, de 5 tot en met 7 jaar club. Bericht de deur uit of hij eens mocht komen, en nooit meer wat gehoord. Ook niet na nog een extra berichtje van onze kant.

Onder het mom van “dan maar niet” ben ik verder gaan zoeken. En ja hoor, in de stad, een groep die de speltak “Bevers” ook heeft. Nog beter wordt het als ik binnen een paar dagen antwoord krijg dat zoonlief meer dan welkom is om een aantal (Ja, ja! Hij mag vier keer uitproberen of hij het echt leuk vindt!) opkomsten bij te wonen.

Gelijk die zaterdag zijn we ernaartoe gegaan en ik mocht hem ook zowaar achterlaten. Meestal is onze knul er niet zo happig op dat we weggaan. Twee uur zijn voor hem voorbij gevlogen met buitenspelen, het afscheid nemen van een aantal Bevers die naar de volgende leeftijdsgroep mochten,samen wat drinken, binnenspelen en dan nogmaals buitenspelen. Hij vond het geweldig. Nog mooier, geen gebrul dat hij niet meer wilde. Nee, juist niet.

Afgelopen zaterdag is hij voor de tweede keer geweest. Wederom lekker buiten, maar ook binnenactiviteiten. Feest want hij kreeg drinken én een zakje chips dit keer. Het inschrijfformulier ligt klaar. Ik wacht nog heel even hoe de aankomende keer bevalt, maar heb goede hoop dat dit inderdaad echt zijn ding is. Elke week afwisseling, gezelligheid, buiten en binnen spelen.

Misschien zijn we over een tijdje de trotse ouders van een echte Bever!

Plakplaatjes

Hoewel de titel denigrerend klinkt, is dat niet zo bedoeld. 

Al eerder schreef ik een blog over tatoeages. Over de twee die ik op dat moment had en waar er toch minimaal één bij zou komen.

We zijn iets verder dan een jaar en ik kan zeggen dat er anderhalf opstaan op het moment. Ons Aapje is inmiddels vereeuwigd op mijn lijf. Ik draag haar letterlijk op mijn schouder. De voetafdrukjes die de verpleegkundigen op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) gemaakt hebben zijn onderdeel van het ontwerp. Even als een CTG die gemaakt is toen ze nog in mijn buik zat.

Samen met een citaat dat haar op het lijf geschreven is, is het een mooi geheel geworden.

Ikzelf had moeite om deze elementen in mijn hoofd samen te brengen en ben uiteindelijk in overleg gegaan met een tattoo-artiest. Zij is me aangeraden door een oud-collega en ik kan niet anders zeggen dat ik geen moment spijt ervan heb dat ik naar hem geluisterd heb. Bij de eerste bespreking, aan de keukentafel, kwamen een heleboel ideeën voorbij. Werd er papier en potloden gepakt en na een paar uur was het er gewoon. Alles wat ik in mijn hoofd had stond op papier en de afspraak voor het daadwerkelijk zetten van de tattoo was gemaakt.

Tijdens deze eerste ontmoeting kwam ook een andere tattoo ter sprake. Één ter ere van het brusje* van ons Aapje. Het kleine kindje wat vanaf de start van de zwangerschap geen overlevingskans had en met een week of 7 in de buik op moest geven.

Een vlinder gecombineerd met kersenbloesem. Een blauwe vlinder, want zowel manlief en ik zijn ervan overtuigd dat het een jongetje geweest is. Kersenbloesem als symbool voor zijn tweelingzusje, het meisje dat tot bloei kwam in de meest barre omstandigheden.

Toen de afspraak voor de eerste tatoeage kwam ging ik vol vertrouwen. Een klein stukje van een moeilijke periode werd afgesloten. Het was zo’n fijne ervaring dat de tweede afspraak gemaakt werd. Die laatste tatoeage zou er ook komen.

Afgelopen vrijdag ben ik geweest. Het is, met voorsprong, de meest pijnlijke tatoeage van de vier tatoeages die ik nu heb. Zeker fysiek, maar in zekere zin ook psychisch. De momenten dat ik me in mezelf keerde tegen de pijn werd ik teruggebracht naar het ziekenhuis qua gedachten.

Deze tattoo is te groot en bewerkelijk om in één keer te doen. Ik kijk echt uit naar de tweede sessie. Wil graag zien wat het uiteindelijke resultaat zal zijn. Daarbij zal ook dat, in zekere zin, weer een stuk afsluiting van een periode zijn. Een prachtig mooie verwijzing naar ons vlinderkindje. Waarbij het extra symbolisch is dat de vlinder naar de voetjes van zijn zusje vliegt en haar voetjes in de richting van de vlinder staan. Voor altijd verbonden.

Wie mijn gedachten vorm heeft gegeven? Renate van De Inktpot. Kijk ook maar eens op haar website http://www.deinktpot.com voor alles waar deze creatieve vrouw mee bezig is. Zeker de moeite waard.

Ik laat de tatoeage vooralsnog maar goed helen zodat ik eind februari er weer tegenaan kan.

Social Media

De meesten weten het al. Ik mail, twitter (te vinden als @tjirls), facebook en blog wat af. Duidelijk geen digitale dakloze. In het verleden begonnen bij een forum waar ik een soort vriendenkring mee opbouwde . Daarvan zijn een aantal personen nog steeds heel dierbaar. Langzaam kreeg facebook de overhand en ligt dat forum, voor mij, aardig op zijn gat.

Geografisch is het vaak wat lastiger. Want ik kan op een forum en binnen een facebook community contact hebben met de buurvrouw, het zou ook zomaar met iemand uit Limburg kunnen zijn. Heel gezellig, maar bij die laatste ga je minder snel even op de koffie.

Zo heb ik dus een aantal mensen die ik nooit echt ontmoet heb, maar die ik wel als vrienden beschouw. Waarom? Omdat ze dezelfde type opmerkingen en antwoorden geven. Dezelfde humor tentoon spreiden. Omdat ze me waarderen om mijn antwoorden en omdat zij en ik van elkaar leren.

Sinds ik onze jongste ben gaan dragen is er wel een geheel nieuwe wereld voor me open gegaan. 

Middels facebook heb je diverse groepen met dragende moeders. En net als in het echte leven ligt de ene groep je beter dan de andere.

Ik ben moeders tegen gekomen die borstvoeding boven alles stellen. Die je haast lynchen als je je kindje in een Baby Björn drager draagt. Of als je kindje van je af kijkt in plaats van naar je toe. Verschillende typen opvoedmethoden zoals bijvoorbeeld onvoorwaardelijk ouderschap prediken waarbij geen straf of beloning gegeven wordt. Co-slapen, Rapley, wasbaar luieren, suiker, bijvoeding tot één jaar, zwitsal, geitenwollen sokken en vaccineren. Ik laat hierboven nog een hoop zaken weg, maar kan met zekerheid zeggen: de meningen zijn divers.

Sommige zaken zijn compleet nieuw voor me. Soms de moeite waard om uit te proberen en in andere gevallen moet ik er niet aan denken. Ik ben duidelijk een vrouw die haar moederschap zelf samenstelt en niet in een hokje geduwd kan worden. En dat ook niet laat gebeuren.

Wat me opvalt is dat mensen die ergens iets van vinden moeite hebben om een ander standpunt te accepteren. Nog niet eens het begrijpen dus. Alleen maar het zeggen dat je het eens bent over dat je het nooit eens zal worden is in sommige gevallen al teveel. Want jouw waarheid is de enige.

Nu ben ik niet Roomser dan de Paus hoor. Maak ik mezelf ook wel eens schuldig aan het niet willen accepteren. Of aan het me mengen in een discussie waarvan ik weet dat ik er op langere termijn spijt van krijg. Simpelweg omdat mensen hun eigen waarheid hebben en mijn mening daar niets aan toe voegt behalve irritatie over en weer.

Uit zelfbescherming heb ik me inmiddels afgemeld op een aantal van die groepen. Ik ergerde me meer en meer aan bepaalde mensen. Daarnaast zou het hele facebookgebeuren toch gewoon voor de leuk moeten zijn?! Ik koester dus inmiddels de mensen die me aan het lachen of juist aan het huilen kunnen maken. Geniet van onderwerpen waarvan ik kan leren, iets bij kan dragen of gewoon lekker mee kan lezen. De rest is de moeite van de tijd niet waard.

Ook al heb ik die vrienden nooit in het echte leven ontmoet, is er over social media maar één waarheid te zeggen. Het is net het echte leven! Zullen we proberen iedereen in zijn waarde te laten.

Hoe oud ben ik ook al weer?

Al een tijdje heb ik last van dansende letters. En dan niet door een bepaalde hoeveelheid alcohol die ik zou nuttigen, hoewel ik echt niet vies ben van een wijntje. Nee, gewoon omdat ik moeite heb met focussen.

Aangezien ik veel (lees minimaal acht uur per dag) achter de computer zit is dit best wel een dingetje. Helemaal als je steeds vaker hoofdpijn krijgt en uiteindelijk ook de grootte van de ondertiteling op je televisie van ruim één meter onvoldoende blijkt. Ook als er geen muziekprogramma opstaat dansen de letters een vrolijke samba.

De vraag is dan natuurlijk wel of het aan vermoeidheid ligt of dat er echt een “oogafwijking” is.

Toen ik op facebook een leuke "opdracht" kreeg (scherm van je telefoon plat en van onderaf kijken) en ik er echt helemaal niets van kon maken wist ik het zeker. Het werd echt tijd voor een bezoek aan de opticien. Zoals ik nu aanmodderde werd ik er in ieder geval niet gelukkig van. En als dan ook nog eens de grappige dingen niet meer te behappen zijn, dan wordt het tijd voor actie.

Huphup, afgelopen zondag. Koopzondag bij ons. De opticien was geopend en het was zowaar eens rustig in de zaak. Plaatsnemen voor de voormeting om naar een luchtballon te staren. Iets met pufjes in het oog, niet grappig, en dan het eerste oordeel. “Heeft u momenteel een bril? Want er lijkt iets uit te komen.”

Vervolgens even plaatsnemen tot de echte meting kan plaatsvinden. Cappuccino erbij en wachten tot ik plaats mocht nemen in een apart kamertje. Grote stoel. Veel glaasjes, lenzen en de geijkte vragen. De tweede regel lezen lukt me, maar bij elke lenswissel kost het opnieuw focussen de nodige moeite. Rood en groen, welke is beter zichtbaar. Is deze lens beter, of deze?

Leuke vragen waarbij ik regelmatig het verzoek doe of ik de vorige nog even terug mag zien.

Uiteindelijk komt dé vraag van de beste man. “U nadert de veertig?”. Euh, pardon? Momenteel 35, dus ik had gehoopt die vraag nog lang niet te krijgen. Gelukkig betrof de vraag meer de conditie van mijn ogen en niet van mijn uiterlijk. Dan zou ik pas echt beledigd geweest zijn.

Maar het is zo. Ik heb een oogafwijking. Niet groot, maar groot genoeg om lastig te zijn. Eentje die je meestal pas krijgt als je de veertig nadert. We hebben het hier over de + kant. Voor velen beter bekend als de leesbril.

Alleen is het bij mij niet alleen een leesbril. Maar een heel-de-dag-door-bril. Blijkbaar hebben mijn oogjes moeite met accommodatie. Het zien van diepte. Tenminste als ik meneer de opticien goed begrepen heb.

Dus heb ik een montuur uitgezocht. Rood, net zo eigenwijs als de toekomstige eigenaresse. Vervolgens nog even snel op de zorgverzekering van 2014 een brilletje besteld. En nu is het wachten begonnen. Wanneer zal mijn bril klaar zijn en zal ik weer zonder gedans voor de ogen door het leven gaan? 

Kan haast niet wachten om mijn leven als bijna-veertiger te starten!

2015

Daar zitten we dan op deze eerste januari. We hebben de feestdagen overleefd. De kerstbomen zijn opgeruimd, de kerstversiering ligt op zolder en een deel van de slingers voor een grote-mensen-feestje voor zoonlief hangt al. De huiskamer is weer aan kant. Ons kennende is dit slechts een tijdelijke staat, maar toch zijn we trots op alle activiteit die we tentoongespreid hebben vandaag en zijn we nu aan het uitbuiken op de bank.

Voornemens zijn leuk, maar eigenlijk geloof ik daar niet zo in. Want waarom zou het stoppen met roken wel lukken als je het start op 1 januari, maar als je besluit de sigaretten al in december aan de kant te gooien niet? Daar is geen reden voor. Dat sporten dat iedereen besluit te gaan doen aan het begin van het nieuwe jaar, heeft dat zoveel meer effect dan halverwege het jaar? Om over alle dieet- en lijnvoornemens nog maar te zwijgen.

Bovenstaande kan ik overigens allemaal al afstrepen. En niet als voornemen van een bepaald jaar. Nee, gewoon omdat ík dat wilde. Op dat moment.

Ik kan echt zeggen dat ik nog nooit zo fit en gezond ben geweest in mijn leven als nu.

Ondanks drie zwangerschappen ben ik slanker dan ooit. Ik ben alweer zo’n drie-en-een-half jaar gestopt met roken. De crosstrainer is mijn grote vriend in de sportschool. De “runnershigh” die ik met gewoon hardlopen nooit meegemaakt heb, die is wel binnen handbereik op een crosstrainer. Gewoon dopjes in de oren, muziek aan en gaan. Verstand op 0.

Denk nu niet dat ik de grootste gezondheidsfanaat ben die er ooit is geweest. Want zoals gezegd, ben ik nu ook echt aan het uitbuiken. Heb ik genoten van heerlijke wijnen, lekker eten, Franse kazen. De sportschool  stond even in de wacht, hoewel de eerste kilometers van het nieuwe jaar waarschijnlijk morgen afgelegd zullen worden.

Voor aankomend jaar heb ik dan ook geen echt voornemen. Behalve dan gewoon lekker op deze voet doorgaan. Toch kwam ik een afbeelding tegen die ik met jullie wil delen. Ik zie ze alleen niet als voornemens. Maar als beloftes. Beloftes aan mezelf en aan de mensen om me heen, die me dierbaar zijn.

Voor alle lezers, maak er een juweel van een jaar van! Ik wens jullie veel geluk en gezondheid.