Happy Birthday!

Over anderhalve week is het zover. Onze oudste meid wordt alweer zes jaar. Dat is absoluut leuk, maar brengt ook weer het nodige  te doen met zich mee.

Natuurlijk gaat onze dame haar verjaardag in de klas vieren. Nou is ze in de vakantie jarig, dus hoe logisch zou het zijn om dit op vrijdag 26 april te doen. Alleen besloot er iemand een activiteit “Koningsspelen” op te zetten. Oké, onze eigen prinses doet een stapje achteruit en we zullen het dan ook volgende week donderdag vieren.

Uiteraard is de wens een gezonde traktatie.

Het moge duidelijk zijn, dit is duidelijk niet de wens van de jarige. Die wil chocolade!

En laten we eerlijk zijn, wie eet er het liefst alleen maar gezond op een verjaardag? Niemand toch? Iets ongezonds hoort er juist bij! Trouwens als de klas uit 25 kinderen bestaat, zou dit maar 25 keer per jaar een ongezonde snack betekenen. In mijn ogen te verwaarlozen.

Ja, laat het maar aan een gefrustreerde, op dieet zijnde, mama over om die chocolade goed te praten.

Inmiddels weten we dus de dag en de traktatie. De volgende stap is een speciale verpakking voor de traktatie. Want zomaar wat uitdelen, dat kan natuurlijk echt niet. Er moet door andere kindjes geraden worden wat er getrakteerd wordt. Daarbij zal ze toegezongen worden, mag ze een cadeautje kiezen en letterlijk uit het raam mogen schreeuwen dat ze jarig is, dus… zomaar een doosje smarties of chocoladereep is not done.

Grofweg betekent dat dochterlief een keuze maakt over welke verpakking ze mooi vindt en dat mama dat uiteindelijk mag gaan maken. Dit keer had mama al een beetje lopen grasduinen in een boek en dit (stom genoeg) laten slingeren. Toeval wil dat het door dochter gekozene ook mijn eigen favoriet is. Oké, ik deel nog steeds mee in de pre-verjaardagsfeestvreugde.

Maar vervolgens wordt er iets geroepen over de juffen en de meesters. Over mandarijnen en leuke, tuimelende, clowntjes. Over nog meer geknutsel en, uiteraard, een speciale traktatie. 

Ja, dat boek is even een leermoment voor deze mama geweest. Mezelf kennende ongetwijfeld ook niet het laatste. Maar ik heb de oplossing hoor.

Ik denk dat die juffen en meesters heel stiekem net zo blij zullen zijn met iets van chocolade als de kinderen in de klas. En dat dat geklets over gezonde traktaties vooral te maken heeft met verantwoord gedrag aanleren.

Dus, lieve meesters en juffen, wij trekken één lijn dit jaar. Ook jullie gaan vol mee in de wens van de jarige dat ze chocolade wil trakteren. En heel eerlijk? Ik geloof er niets van dat jullie liever een mandarijn, een snacktomaatje of een plakje komkommer willen.  En wie zegt van wel, moet zich afvragen of dat leugentje wel onder de categorie verantwoord gedrag valt. ;-)

Op naar een geweldige verjaardag!!

Kaas van het brood of bloed onder de nagels?

Tijdens de zwangerschap begint het al. Keuzes over voeding.

Als ouder maak je een keuze tussen borstvoeding en fles- dan wel kunstvoeding. Het verdere verloop is afhankelijk van een heleboel factoren, maar die eerste beslissing, die neem jij.

En dan, na een maand of vier, vijf, bijvoeding.

Door alle smakgeluiden, veel gekwijl op de handjes (waardoor je zou denken dat de eerste tand ook op doorbreken staat) en een baby die bij jou het kaas van je brood af wil eten, blijkt dat het tijd is.

De eerste fruit- of groentehap. Wederom zo’n keuzemoment.

Gewone potjes, potjes met biologische hap, vers fruit en groente, gepureerd, geprakt of in grote handzame stukken omdat Rapley zo goed in voor de mondmotoriek (en voor het bijvoeden van eventuele huisdieren die bij je rondlopen). Van alle kanten vliegen de adviezen om je oren en vanuit die wirwar moet je dan bepalen wat voor jouw kindje het best is.

Ben je daar uit en zit je dan klaar met een bakje “iets”, laat plots je kleintje zich gelden! Want sommige smaken zijn niet haar ding. Gepureerd is bah. Grote of kleine stukken? Fruit? Of toch maar groente? Pasta, rijst, aardappel?

Horendol kan je er als ouder van worden. Eten dat gelijk de mond weer uitgewerkt wordt. Een hoofd dat steeds weggedraaid wordt en het plaatje is compleet  als de zoveelste hap terug gesputterd wordt in je gezicht.

Het opwarmen van de prak duurt langer dan het effectief gebruik. En dat is inclusief het daadwerkelijk weggooien in de prullenbak. Hoe frustrerend! Je vraagt je dan ook af waar je de moeite precies voor doet, want niemand lijkt überhaupt van dat hapje te genieten.

Tot opeens, eureka, je eindelijk door hebt wat je kindje wil. En alle tips, adviezen en aanbevelingen die je gehoord en gekregen hebt worden aan de kant gegooid worden. Je kindje maakt zelf heel duidelijk wat het best is en waar zij voor kiest:

Vers, stukjes en vooral groenten! Hoera, ons meisje eet!

OV-Nostalgie

Ken je zo iemand, of ben je er misschien zelf één? Van die mensen die altijd andere mensen tot een gesprek uitnodigen. In de trein, op het schoolplein, bij de bushalte. En noem alle openbare plaatsen maar op.

Vroeger was ik ook zo. Hele gesprekken in de trein. Met een mevrouw die fijn ging winkelen met haar dochter in Utrecht. Die zo dol was op dat kopje koffie en stuk appelgebak dat inmiddels tot hun standaard shop-ritueel behoorde. Een andere dame die haar arm gebroken had en me het hoe, wat en waarom precies wist te vertellen. En dat binnen zeven minuten, want langer duurde mijn reis niet. Zo zijn er wel meer van die gesprekken geweest in de loop der jaren. Op een gegeven moment is dat opgehouden. Eigenlijk om de doodsimpele reden dat ik vaker met de auto ga en zelden tot nooit meer met het openbaar vervoer. Maar pas geleden heb ik weer heel even deel mogen nemen aan het hele OV-gebeuren. Een gebroken middenvoetsbeen zorgde ervoor dat ik tijdelijk geen auto mocht rijden en om op je werk te komen moet je wat.

Ik ben erachter dat er in het OV een hele hoop veranderd is. Natuurlijk hebben we geen strippenkaartjes meer, maar een chipkaart. Die chipkaart werkt overigens niet op ouderwetse zones, maar op kilometers. Heeft de chauffeur zijn dag dus niet, kan het zomaar zijn dat hij een blokje omgaat en dat je meer moet betalen. Tja, ook de buschauffeur moet ergens lol uithalen in zijn werk.

Verder zorgen mobieltjes voor grote stilte in de bus en tram. Iedereen zoekt een plekje en duikt vervolgens in zijn telefoon. En ik… ik doe daar dus gewoon aan mee. Wel probeer ik nog iets te volgen van de mensen om me heen, maar verder tot een lach en een blik van herkenning komt het niet. Regelmatig vraag ik me af of ik niet eens een deuntje mee zal zingen, maar gezien de gezichten om me heen zie ik daar toch ook maar vanaf. Zoveel zin heb ik er ook niet in om bekogeld te worden met wie-weet-wat. Want laten we reëel zijn, bij The Voice zou ik de eerste voorronde al niet doorkomen. Dus, de muziek staat aan, in mijn hoofd zing ik de sterren van de hemel en dankzij what’s app sta ik in contact met vrienden en familie die ik al ken. Daarbij word ik door mijnheer of mevrouw de buschauffeur over het algemeen op tijd afgeleverd op de plek van bestemming. Dus over de service ook niets te klagen.

Eerlijk is eerlijk, je kan tegenwoordig rustig, in je eigen wereldje, wakker worden in de bus. Maar gezellig… dat is het niet meer. Toch jammer.

Wie, wat en waarom?

Hallo daar!

Het is er nu toch van gekomen, mijn eigen blog. Dan maar gelijk een voorstelronde? Ik ben Shirley, 34 jaar, moeder van drie prachtkinderen, vrouw van mijn eigen Superman, medewerkster bij een oer-Hollands bedrijf en in mijn schaarse vrije tijd probeer ik ook nog eens gewoon Shirley te zijn.

Waarom juist ik een blog begin en, bij wijze van spreken, niet de buurvrouw? 
Het heeft in ieder geval niets met wereldverbetering te maken, maar gewoon met het delen van ervaringen, humor en alledaagse en minder alledaagse zaken. Daarbij misschien ook wel het enigszins hoogdravende idee dat ik ook nog wat zinnigs te melden zou kunnen hebben. Maar die beoordeling ligt bij jullie, de lezers.

In ieder geval bedankt voor het lezen en schroom niet om een reactie achter te laten.

Groetjes,
Shirley