Rennen...

Jullie geloven het vast niet, maar de planning was om te blijven hardlopen deze vakantie. Misschien geen drie keer in de week, maar één tot twee keer zou toch moeten lukken. Nou, mooi niet dus (en dat geloven jullie dan waarschijnlijk weer zonder slag of stoot, haha).

Mijn kleding en schoenen zijn in het Drentse geweest, maar hebben daar het daglicht niet gezien. Waarom zou ik tijd, die ik het liefst met het gezin door wil brengen, besteden aan hardlopen? Het kost me algauw een uur per keer.

Ik realiseer me dat het gevolg is dat ik nu echt weer aan de bak moet. Voor dat we weggingen had ik veel last van pijnlijke heupen en spieren, was het bij vlagen bloedheet en ontbrak de motivatie aan alle kanten. De pijnen en de hitte is nu niet meer zozeer aan de orde, maar die motivatie… die is nog niet echt terug.

Met mezelf heb ik afgesproken om zondag mijn schoenen weer op te zoeken en te gaan lopen. Ongeacht weer, fysieke gesteldheid of eventuele motivatie issues.

Op Twitter zag ik dat door het tijdschrift Libelle een Facebook community opgezet is, namelijk “Libelle loopt”. Vrouwen die (willen) hardlopen en daar over willen kletsen, tips & tricks willen delen en elkaar willen motiveren of juist motivatie zoeken.

Zojuist al zitten scrollen en er blijken veel vrouwen te zijn die gebruik maken van het programma van Evy. Ik dus ook. Ergens in maart ben ik begonnen met “Start to Run” en inmiddels ben ik over op het “Keep Running” programma.

Heb ik het eerste deel redelijk achter elkaar opgebouwd en doorgezet, nu ben ik al zo’n twee maanden bezig met de eerste vier lessen van “Keep Running”. Niet best te noemen.

De intervaltrainingen waarbij je je snelheid op moet voeren zijn dramatisch tot nu toe. Alsof ik nog nooit een meter hard heb gelopen, zo kom ik thuis. Tong op de grond van uitputting, blij dat ik kan gaan zitten. Veel liever loop ik dan gewoon dertig of veertig minuten achter elkaar.

Een paar weken geleden heb ik voor het eerst vijf kilometer gerend. Ondanks Evy’s belofte dat je aan het eind van “Start to Run” vijf kilometer kan lopen, had de belofte beter in kunnen houden dat je dertig minuten non-stop kunt hardlopen. Want Evy let namelijk niet op tempo, sterker nog, ze blijft er op hameren dat het geen wedstrijd betreft.

Voor mij was die vijf kilometer dan ook een echte mijlpaal. Wat voor belabberde tijd er ook aan gekoppeld is. Denk je maar eens in, er zijn zat mensen die helemaal niet van de bank afkomen.

Om die vijf kilometer te evenaren, verbeteren of qua tijd een nieuw record te vestigen zal ik toch weer wat actie moeten ondernemen.

De grote vraag is dan ook: Wie wil me zondagochtend die peptalk geven? Niet alleen om daadwerkelijk te gaan hardlopen, maar ook als extra steuntje in de rug tijdens het lopen? Want dat het afzien wordt, dat is wel zeker…

Vakantie!!!

Twee weken geleden schreef ik aan een vriendin: “(Almost) All my bags are packed, I’m ready to go”.

Vakantie, eindelijk!!! Het was op een maand na twee jaar geleden dat we vakantie gehad hadden. Echt vakantie bedoel ik dan. Jullie kennen het vast wel. Weg van huis, geen dagelijkse dingen, tot rust komen.

Om één of andere reden ben ik fan van Drenthe. Het landschap, de rust, de mensen… Dus riep ik op voorhand al dat ik mezelf onder een (hunnebed)steen zou begraven. Nu, dat is wonderwel gelukt. In Drenthe-land is, in ieder geval op de locatie waar wij gehuisvest waren, een 3G- of een fatsoenlijk WiFi-netwerk ver te zoeken.

Het toeval wil dat we begin dit jaar een leuke aanbieding zagen voor hetzelfde vakantiepark als we twee jaar geleden vertoefd hebben. Voordeel daarvan, je weet wat je kan verwachten van de vakantiewoningen. Maar blijkbaar is dat van de netwerkperikelen niet blijven hangen in mijn geheugen… Ach, zo heeft mijn telefoon ook weer eens uitgestaan en is die ook uitgerust.

Terugkomend op de vakantie! Met de wetenschap dat een vierpersoonshuisje ook groot genoeg zou zijn voor vier personen en nummer vijf in het kinderbedje, hebben we toch gekozen voor de iets duurdere zespersoons variant.

We wisten namelijk wat voor martelwerktuigen , genaamd banken, ons ouders te wachten stonden. Als we dan toch op een recht-op-zit-bank terecht komen, dan maar wel ieder zijn eigen. Zo was al snel het territorium in huis verdeeld. Manlief heeft een voorkeur qua ligging ten opzichte van de televisie (met hoofdkussen dit keer bij gebrek aan een fatsoenlijke hangbank) en uiteraard pas ik me daarop aan door hem zijn plekje te gunnen.

Bijkomend extra voordeel van het boeken van een groter huisje is het servies en bestek dat nu net wat meer aanwezig is. In plaats van één koekenpan hebben we, hoera, twee stuks tot onze beschikking. Altijd fijn als je én vlees wil én gebakken aardappeltjes. Je hoeft niet na elke maaltijd gelijk de vaatwasser aan te gooien om zo te voorkomen dat je je avondeten rechtstreeks uit de pan moet eten.

Overigens geldt dit niet voor aardappelschilmesjes. Help me onthouden dat ik bij een volgende vakantie er minimaal drie aanschaf en meeneem. Naast het feit dat ik dan niet mis kan grijpen kan ik er daadwerkelijk ook nog wat mee snijden. Het al aanwezige, botte, mesje is alleen nog maar geschikt voor overrijp fruit.

Vandaag zijn we thuisgekomen. De oudste twee kinderen zijn helemaal gesloopt door de vakantie. Bijna dagelijks in het zwembad, op de trampoline (in de eigen achtertuin), samen keten bij het naar bed gaan, naar het attractiepark in de buurt, de speelzolder, speeltuin enzovoort, het kost allemaal de nodige energie. Het tussentijds even opladen lijkt zonde van de tijd.  Het motto van de kinderen leek “meer, meer, MEER!”.

Ook onze jongste is druk geweest. Met papa en mama twee weken om haar heen was het duidelijk tijd om de grote sprongen te maken. Zitten, van zit naar kruip, optrekken tot staan, zelf een poging doen te drinken met de tuitbeker, hele potjes weg eten, erachter komen dat (soft)ijs lekker is, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Ze heeft grote vooruitgang geboekt, maar is aan de andere kant enorm gefrustreerd over de dingen die ze nog net niet kan.

Alle drie zijn ze dan ook ingestort zo rond een uur of zes vandaag. Bij het avondeten was het weinig eten en heel veel klieren. De grens van het toelaatbare is dik overschreden en voor half zeven lagen er drie kindjes op bed en in slaap.

Wij hebben onszelf maar eens verwend en een wokmenu opgehaald bij de plaatselijke Chinees. Dit hebben we heerlijk, in alle rust, opgegeten. En nu… genieten van onze eigen hangbank, een vaatwasser zonder kuren, een tv van meer dan 55 cm., een afstandsbediening die het gewoon doet en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Maar het allerbelangrijkst is, nagenieten van de prachtige twee weken die we doorgebracht hebben met zijn vijven.

New Years Resolution

Aan het begin van het jaar heb ik het breed uitgemeten op Facebook. Voor iemand die, uit principe niet aan goede voornemens doet, had ik er nu één gevonden waar ik me in kon vinden.

Kort gezegd zou ik asocialer worden op de social media waardoor ik meer tijd zou hebben voor sociaal gedrag in real life. Je weet wel, gewoon eens bellen of face-to-face-contact. Een en ander werd toegejuicht door sommige vrienden en familieleden. Nu was het alleen nog zaak om er er ook echt aan te houden.

Langzaamaan ben ik dat voornemen, of beter gezegd die belofte, aan het waarmaken. Inmiddels bij vriendin D, die ik via een forum ken, taart gebakken en versierd. Het heeft zes jaar geduurd voor we elkaar in het echt zagen, maar door al het forum- en mailcontact dat we al gehad hadden zijn we elkaar dierbaar geworden. (even ervan uitgaand dat ik ook voor haar mag spreken in deze)

Inmiddels heeft onze jongste haar eerste verjaardag gevierd en ik moet tot mijn schande bekennen dat we een taart besteld hebben. Één met een mooie foto van het feestvarkentje erop, maar dus niet zelf gebakken. Voor onze knul ga ik straks proberen om een en ander in te plannen, het is namelijk super om te doen. Helemaal met een lieve vriendin erbij om mee te kletsen. Dus vriendin D, hou die agenda aan het eind van het jaar een beetje vrij. Misschien dan bakken en kletsen bij mij? ;-)

Naast het feit dat het mijn sociaal gedrag een oppepper heeft gegeven is het bakken van taart voor kinderen enorm dankbaar! Tot nu toe bij elke bakpoging van mama stralen de oogjes van de kinderen. Hoeveel socialer kun je als mama nog worden. Wat mama ook voor scheef stuk taart fabriceert, ik doe het in de wetenschap dat het een prachtige lach en dank je wel oplevert van één van de drie. 

Dat wil zeggen... Nu nog wel tenminste, in de pubertijd van de kinderen zou ik nog wel eens op deze blog terug kunnen komen.

Ons sociaal leven heeft bijna een jaar op z’n gat gelegen door de vroeggeboorte van onze Uk. Nu merken we dat we weer de tijd, en rust, vinden om met mensen te bellen. Of, wonder, zelfs af te spreken. Hoera!!! We hebben weer iets van een leven buiten het werk en de kinderen om.

Niet alleen komen er vrienden bij ons thuis, maar we “durven” het ook weer aan om bij vrienden af te spreken. Ook wel sociaal om zelf ook eens de moeite te nemen om ergens naartoe te gaan.

En vanavond, via het medium “What’sApp”, een afspraak gepland met mijn tante. De laatste keer dat we elkaar gezien hebben was onze zoon dik (voor mijzelf gezien in de meest letterlijke betekenis) in productie. De 20-weken echo zat er toen namelijk net op. Nu is datzelfde kereltje hard op weg naar de vijf jaar.

Toen zaten mijn tante en haar man vol plannen over hun nieuwe huis en uiteindelijk zijn we elkaar een beetje kwijt geraakt.

Hoewel mijn voornemen was om asocialer met social media om te gaan, hebben we het toch juist daaraan te danken dat het contact weer zo goed is.

Met regelmaat vliegen de berichten over een weer. Dit resulteert in vele tranen van het lachen aan weerszijden. Het geeft ons een kijkje in elkaars leven. Iets dat anders, door de afstand, een stuk moeizamer zou zijn. Meeleven met elkaar, navraag over hoe het gaat in beider gezinnen, een hart onder de riem. Het is er allemaal weer. En eigenlijk vind ik dat ook heel waardevol.

Dus helemaal afzweren van facebook, twitter en noem het maar op, dat zal ook niet snel gebeuren.

Maar ik denk dat het straks wel heel fijn is om elkaar weer eens in het echt te zien. En dat gelijk het besef komt dat we het niet meer zo lang moeten laten duren.

Tantetje… als je dit blog ooit, over weet ik hoeveel jaar eens leest, herinner je dan de-van-het-typen-misselijke vinger en de pijn in je buik van het lachen, maar vooral hoe gezellig het was toen we bij jullie op bezoek kwamen!

Filmavond

Zo’n twee à drie keer per jaar is het weer zover. 

De whatsappjes of facebookberichtjes met vriendin K. vliegen over en weer. Zowel haar man als mijn echtgenoot kunnen zich er namelijk van te voren al helemaal op verheugen. Soms komen de heren er pas ’s middags achter, maar het komt ook voor dat ze al een paar dagen van te voren beginnen met stuiteren. Waar ik het over heb? De ulitieme vrijdagavondfilm, Lethal Weapon.

Bij voorkeur uitgezonden in twee tweeluiken. Want dat betekent gegarandeerd een avond vol televisieamusement. En nog zo’n avond in het verschiet. Wie ben ik dan om mijn man een leuke avond te ontzeggen?

Op het moment dat ik dit typ ligt manlief uitgeteld op de bank, het is tenslotte 28 graden in de woonkamer dus zo’n dutje is niet meer dan logisch. De bewuste film staat momenteel meer voor mijn eigen vertier aan. Jullie advies? Waarschijnlijk de televisie omzetten naar die romantische komedie, leuke serie of wat dan ook. Alleen werkt het in de praktijk niet zo.

Niet dat ik niet bij de afstandsbediening kan… Nee, dat geintje heeft manlief een tijdje terug al afgeleerd na een paar rake opmerkingen. Waar het kastje vroeger verstopt werd in de bank of dat man er gewoon bovenop ging liggen. Tegenwoordig ligt de afstandsbediening keurig op tafel.

Waarom dan niet zappen? Omdat het een feit is dat mannen ook op “geluid” liggen. Dat zou je niet zeggen als je bedenkt hoe de gemiddelde man ’s nachts door een huil van baby of kind weet door te slapen. Hoeveel moeders zijn er wel niet die, net als ik, de Sjaak zijn als het om de nachtelijke verzorging van de kinderen gaat? En dat omdat manlief doorslaapt of gezien de eerdere conclusie, zich slapende houdt. Misschien dat een mogelijk toekomstig blog her en der nog wel wat herkenning brengt.

Terug naar Lethal Weapon! 

Zou ik nu een andere zender opzoeken, dan weet ik zeker dat hij daar wakker van wordt. Het ritme is uit zijn achtergrondgeluid en dat kan natuurlijk niet.

Gevolg zou zijn een verdwaasde maar toch enigszins geïrriteerde blik. Wel in de wetenschap dat hij beter zijn mond kan houden, weet hij met zijn ogen duidelijk  te maken dat ik verkeerd bezig ben. Ja, echt! Dat ík verkeerd bezig ben. Want wegzappen van Lethal Weapon valt onder de categorie doodszonde. Dat doe je gewoon niet.

En dus heb ik netjes de laptop gepakt en wordt het getik op het toetsenbord toegevoegd aan zijn achtergrondgeluid. Ondertussen zit ik stiekem mee te lachen met scenes die ik wellicht vaker dan hubbie heb gezien. Hij valt tenslotte wel vaker in slaap op de bank, niet alleen bij een hittegolf.

De briljante uitspraken van “Riggs” kan ik citeren voordat ze uitgesproken worden en eigenlijk kan ik heel goed multitasken bij deze film getuige deze blog. Mis ik een scene is er geen man overboord, deze film is één groot feest van herkenning.

Wat er dus straks gaat gebeuren? Ik kijk deel één gewoon lekker af. Manlief zal zijn ogen nog wel een keer opendoen als ik mezelf een wijntje in ga schenken.

En straks deel twee? Die kijk ik ook. Ik verheug me nu al op "Leo". Het is tenslotte ook mijn vrijdagavond. ;-)