New Years Resolution

Aan het begin van het jaar heb ik het breed uitgemeten op Facebook. Voor iemand die, uit principe niet aan goede voornemens doet, had ik er nu één gevonden waar ik me in kon vinden.

Kort gezegd zou ik asocialer worden op de social media waardoor ik meer tijd zou hebben voor sociaal gedrag in real life. Je weet wel, gewoon eens bellen of face-to-face-contact. Een en ander werd toegejuicht door sommige vrienden en familieleden. Nu was het alleen nog zaak om er er ook echt aan te houden.

Langzaamaan ben ik dat voornemen, of beter gezegd die belofte, aan het waarmaken. Inmiddels bij vriendin D, die ik via een forum ken, taart gebakken en versierd. Het heeft zes jaar geduurd voor we elkaar in het echt zagen, maar door al het forum- en mailcontact dat we al gehad hadden zijn we elkaar dierbaar geworden. (even ervan uitgaand dat ik ook voor haar mag spreken in deze)

Inmiddels heeft onze jongste haar eerste verjaardag gevierd en ik moet tot mijn schande bekennen dat we een taart besteld hebben. Één met een mooie foto van het feestvarkentje erop, maar dus niet zelf gebakken. Voor onze knul ga ik straks proberen om een en ander in te plannen, het is namelijk super om te doen. Helemaal met een lieve vriendin erbij om mee te kletsen. Dus vriendin D, hou die agenda aan het eind van het jaar een beetje vrij. Misschien dan bakken en kletsen bij mij? ;-)

Naast het feit dat het mijn sociaal gedrag een oppepper heeft gegeven is het bakken van taart voor kinderen enorm dankbaar! Tot nu toe bij elke bakpoging van mama stralen de oogjes van de kinderen. Hoeveel socialer kun je als mama nog worden. Wat mama ook voor scheef stuk taart fabriceert, ik doe het in de wetenschap dat het een prachtige lach en dank je wel oplevert van één van de drie. 

Dat wil zeggen... Nu nog wel tenminste, in de pubertijd van de kinderen zou ik nog wel eens op deze blog terug kunnen komen.

Ons sociaal leven heeft bijna een jaar op z’n gat gelegen door de vroeggeboorte van onze Uk. Nu merken we dat we weer de tijd, en rust, vinden om met mensen te bellen. Of, wonder, zelfs af te spreken. Hoera!!! We hebben weer iets van een leven buiten het werk en de kinderen om.

Niet alleen komen er vrienden bij ons thuis, maar we “durven” het ook weer aan om bij vrienden af te spreken. Ook wel sociaal om zelf ook eens de moeite te nemen om ergens naartoe te gaan.

En vanavond, via het medium “What’sApp”, een afspraak gepland met mijn tante. De laatste keer dat we elkaar gezien hebben was onze zoon dik (voor mijzelf gezien in de meest letterlijke betekenis) in productie. De 20-weken echo zat er toen namelijk net op. Nu is datzelfde kereltje hard op weg naar de vijf jaar.

Toen zaten mijn tante en haar man vol plannen over hun nieuwe huis en uiteindelijk zijn we elkaar een beetje kwijt geraakt.

Hoewel mijn voornemen was om asocialer met social media om te gaan, hebben we het toch juist daaraan te danken dat het contact weer zo goed is.

Met regelmaat vliegen de berichten over een weer. Dit resulteert in vele tranen van het lachen aan weerszijden. Het geeft ons een kijkje in elkaars leven. Iets dat anders, door de afstand, een stuk moeizamer zou zijn. Meeleven met elkaar, navraag over hoe het gaat in beider gezinnen, een hart onder de riem. Het is er allemaal weer. En eigenlijk vind ik dat ook heel waardevol.

Dus helemaal afzweren van facebook, twitter en noem het maar op, dat zal ook niet snel gebeuren.

Maar ik denk dat het straks wel heel fijn is om elkaar weer eens in het echt te zien. En dat gelijk het besef komt dat we het niet meer zo lang moeten laten duren.

Tantetje… als je dit blog ooit, over weet ik hoeveel jaar eens leest, herinner je dan de-van-het-typen-misselijke vinger en de pijn in je buik van het lachen, maar vooral hoe gezellig het was toen we bij jullie op bezoek kwamen!