De man in huis!

Volgens mij hebben jullie nog geen kennis gemaakt met onze knul. Vier jaar en klaar om de wereld te veroveren, maar dan wel op zijn manier.

Al onze kinderen zijn uniek op hun eigen manier. De oudste is een denkertje. Vraagt zich met haar zes jaar wel eens af wat er nu precies zo leuk aan bepaalde dingen is. Moet gemotiveerd worden om sommige dingen te doen, maar als ze iets wil gaat ze er helemaal voor.

Onze jongste meid heeft al voor de geboorte een hevige strijd moeten leveren. De levenslust spat eraf en ze laat zich niet klein krijgen door onbenullige zaken als ziek zijn, prikjes of andere onaangename zaken in het leven van een baby.

En dan onze grote, kleine boef. Ruwe bolster, blanke pit. Alles wat je bedenkt, roept of zegt wordt met het grootste enthousiasme ontvangen. Jullie zeggen dat het leuk is? Oké dan! En met het volste vertrouwen treedt hij nieuwigheden tegemoet. Helemaal het mannetje, beschermend tegenover zijn kleine zus, ruziënd met grote zus en lijkt compleet zeker van zijn zaak. Brandweer is stoer, politie ook. Hij wil op voetbal en niet te vergeten, roze is best een mooie kleur. Hoe groot kan het contrast zijn.

Inmiddels gaat hij alweer bijna een half jaar naar school. Het uitproberen thuis is begonnen en regelmatig hebben we strijd met elkaar. Het valt ook niet mee als je als kleuter een stel ouders hebt die overal op letten. En vooral als ze dan ook nog overal moeilijk over doen.

Afgelopen weekend heeft papa zelfs naar zijn hoofd geslingerd gekregen dat hij de hele week wist te verpesten. Nogal een uitspraak voor een ventje dat waarschijnlijk tussen nu en een half jaar bij de logopediste aan mag schuiven. En als ouder zijnde moet je dan je poot stijf houden. Ook al doe je het stiekem in je broek van het lachen. Want geloof me… Deze jongen neemt niet één vinger of je hele hand. Nee, als het even kant rukt hij gewoon je arm eraf.

Onder de oppervlakte is dat zekere soms iets minder aanwezig. En dan merk je opeens dat het echt een jochie van vier is. Dat hij hevig teleurgesteld kan zijn als hij eens niet lekker met je kan knuffelen omdat je je handen even vol hebt aan wat anders. Dat boven spelen helemaal niet leuk is als je dat betekent dat je alleen bent, want onze boef is een gezelligheidsmannetje. Dat hij heel graag ook eens naar dansles, voetbal of noem-maar-op wil, tot hij erachter komt dat mama of papa echt weggaan in dat uur.

Met alle smoesjes, stoere spijbel-uitspraken, brutale zinsneden en snoeiharde opmerkingen blijft het ons grote-kleine kereltje. Net als zijn zusjes superlief, open en sociaal. Maar wel op zijn eigen unieke manier.

Krentenbolletje

Inmiddels is onze jongste alweer tien maanden. Als ex-prematuur hebben we al het nodige meegemaakt. Ons meidje heeft na haar geboorte nog twee maanden in het ziekenhuis gelegen en ook recent was het, helaas, meermalen nodig om haar in handen van lieve verpleegkundigen en kundige artsen te laten.

Denk je als ouder, na alle ziekenhuisperikelen, eindelijk de nodige rust in je hut terug te krijgen. Het leven lijkt weer normaal te worden. Tenminste, zo normaal al mogelijk met drie kinderen in de leeftijdscategorie 10 maanden tot zes jaar… 

En dan BAM!

Datgene waar je eigenlijk helemaal niet op zit te wachten gebeurd. Terwijl je niets vermoedde is het je huis ingeslopen en heeft het het een plekje in je huis opgeëist. Normaal vindt zo'n bezoek plaats aan het eind van de winter of in het vroege voorjaar. Maar in 2013 dus ook nog in de vergevorderde niet-lente. eind mei dus. Waar ik het over heb? Bijna elke ouder wordt er vroeg of laat mee geconfronteerd: de waterpokken.

Waar onze oudste en middelste het virus al gehad hebben en er eigenlijk redelijk vrolijk doorheen gefietst zijn, daar pakt onze Ukkepuk het volledig mee. Ziek zijn wordt ten volle uitgebuit en benut. Gisterenavond kwamen de eerste blaasjes op, maar gezien de snelheid waarmee het aan jongt… Nou, ik denk dat we binnen twee dagen de trotse ouders van een krentenbolletje zijn.

Vanavond maar even langs de apotheek geweest voor extra hulpmiddelen tegen jeuk, irritatie en ontstekingen. We willen immers alle ellende zoveel mogelijk de kop indrukken. Ik had wat geadviseerd gekregen van een vriendin, alleen was de fabrikant niet zo slim om erop te zetten vanaf welke leeftijd het goedje gebruikt mag worden. Dan maar die van de concurrent. Iets goedkoper en ook nog eens vier zakjes voor een zemelenbadje erbij. Ja, ja... op het hoogtepunt van de ziekte kunnen we de fijn badderen. 

Zo'n badje is overigens niet geschikt voor kindjes met glutenallergie. Dat zou ook wel heel zielig zijn...Én waterpokken én uitslag van het glutenbadje dat juist zou moeten helpen tegen alle ellende. Gelukkig heeft ons Ukkepukje hier geen last van en kunnen we haar straks zo goed als helemaal onderdompelen.

Inmiddels zitten de eerste smeersessies erop, staat de fles weer in de koelkast ter extra verkoeling, en ligt ons krentenbolletje na een papfles lekker te snurken. 

Jammer genoeg is ze nog geen jaar oud. Hierdoor is de kans best groot dat we nog een keer met de pokjes te maken krijgen. En dat is het meest sneu voor ons moppie zelf. 

In ieder geval voor nu de wetenschap dat we ook dit weer zullen “overleven”. Ten slotte hebben we wel extremere dingen mee gemaakt het afgelopen jaar. Maar eerlijk is eerlijk, van mij mogen die virusjes, bacteriën en noem alle beestjes maar op, hun koffers pakken en op vakantie gaan. Heel ver weg en bij voorkeur heel erg lang. Dan spreken we af dat wij wel in Nederland blijven dit jaar. Veilig op afstand. Deal?

Overal bereikbaar...

Nooit gedacht dat ik zoveel om een mobiele telefoon, of specifieker smartphone, zou gaan geven. Vooral handig was zo’n apparaat in het verleden. Je kon bellen dat het iets later zou worden, een bericht sturen om iemand even snel iets door te geven en dat was dan het functionele gedeelte.

Wie heeft er in het verleden geen ‘Snake’ gespeeld? Of lopen schelden op het feit dat de verwachtte standby-tijd van drie dagen toch niet gehaald werd? Wie herkent de echte koelkastjes nog? Afgebroken antennes, buitenstaan voor ontvangst, het om de haverklap krijgen van een aanbod met betrekking tot je abonnement dan wel een nieuw toestel.

Als je het goed beschouwd, waren wij (de dertigers van nu) toch wel een beetje de pioniers van de mobiele telefonie.

Tuurlijk, je had de kasten zoals je in sommige films uit de jaren ‘80 nog wel eens ziet. Niet te tillen en een accu die niet veel langer dan één uur meeging. En de ATF. Voor alle newbies, dat is dus de eerste, enige, echte, AutoTeleFoon van het toenmalige PTT (dat wat nu KPN is ;-) ).

Handsfree bellen was er niet bij, want er werd gewoon letterlijk een telefoon in je auto gemonteerd. Ermee bellen kostte een vermogen. De standaard openingszin van tegenwoordig “Waar ben je?” werd dan ook amper gebruikt. Nee, tijd voor de snelle gesprekken. Zeggen waar het om gaat en snel weer ophangen. Bijkletsen doen we wel als we elkaar weer zien.

Maar de echte mobieltjes, daar zijn ‘wij’, de dertigers, inderdaad meer van.

Het heeft lang geduurd voor ik overstag ging. Van alleen bellen en SMS-en naar het gebruik van internet, Wifi etc. Wel een smartphone aangeschaft, maar eigenlijk nog lang niet doorhebben wat de voordelen ervan zijn. Uiteindelijk een aantal app's (het duurde ook nog even voor ik überhaupt begreep dat dit voor applicatie stond) voor Gmail, Facebook en LinkedIn erop gezet, want de social media was in opmars!

Inmiddels kan ik zeggen dat ik aardig vergroeit ben met mijn mobiel. Dit zorgt er ook gelijk weer voor dat ik afhankelijker dan ooit ben van zo’n apparaatje. Zeker voor wat betreft bereikbaarheid via What’sApp, sociaal internetgedrag via Facebook en Twitter, het bijhouden van mijn zakelijk netwerk via LinkedIn om nog maar te zwijgen van mijn gewone e-mail. Het laat zich dan ook niet moeilijk raden dat een smartphone het zwaar heeft bij mij. Heel zwaar…

De tijd dat manlief de één na de andere mobiel versleten heeft en ik jaren met zo’n toestelletje deed is echt voorbij. Is hij al twee jaar, in meer of mindere mate, gelukkig met zijn S2. Ik loop flink te schelden op mijn nog geen jaar oude GalaxyTxT. Deze laat zich dat niet welgevallen en besluit de kuren die hij heeft per dag te verdubbelen.

Waar ik dan weer wel gelukkig mee ben is mijn huidige abonnement, dus het zoeken is nu naar een handige, geavanceerde en niet al te dure smartphone. Hoe bedoel je, “ik ben veeleisend”?

En waarschijnlijk heb ik die ideale smartphone nu wel gevonden… Zaterdag maar eens kijken of ik ‘m inderdaad gekocht krijg voordat ie uitverkocht is. En laten we hopen dat tot die tijd mijn huidige mobiel het nog even vol blijft houden. 

Mocht dat niet het geval zijn dan ben ik thuis te bereiken... Of niet, maar spreek dan gerust in op ons antwoordapparaat. 

Logeren

Net als dat één van je kinderen voor het eerst gaat logeren bij een vriendje of vriendinnetje, komt er een moment dat je ook een logee krijgt. In dit geval een meisje van dezelfde leeftijd als onze oudste, zes jaar.

Twee giebelkonten bij elkaar en zin dat ze erin hebben! Vriendinnetje vond dat de week veel te lang duurde. Het moge duidelijk zijn, haar ouders deelden deze mening daardoor ook.

Voor manlief en mij heel herkenbaar! Ook hier werd er afgeteld naar het grote logeerfestijn en plannen gesmeed voor leuke dingen, Wij, als ouders, zorgen ervoor dat de mogelijkheden eindeloos lijken. Want zeker zo’n eerste logeerpartij moet in alles gedenkwaardig zijn.

Hoe ga je dat doen? Nou, eigenlijk is dat supermakkelijk. Letterlijk!

Door juist dingen lekker te laten gaan en de regels los(ser) te laten bezorg je twee meiden van zes een wereldtijd.

Eerst samen naar buiten, in de speeltuin. De belofte dat de dames cakepops mogen maken wekt genoeg verwachting. Als het buitenspelen dan ook gedaan is, staat de cake voor cakepops al klaar. Aan tafel en verkruimelen dus! En niet vergeten… Tussentijds mag, nee moet, er gesnoept worden. Een logeerpartij met bakkunsten, daar mag dus heel openbaar gesnoept worden. Vandaag doen we niks stiekem.

De kruimels worden vermengd met boter crème en hierna kan het echte geknoei beginnen. Pop’s moeten er gemaakt worden! Ja, ja… Alles zit onder de kruimels en boter crème. Vooral de snoetjes van dochter en vriendinnetje. Eenmaal klaar, gaan de gemaakte cakeballetjes de koelkast in. Morgenochtend staat een nieuwe afspraak in de agenda voor het versieren.

Moeders ruimt op en gaat gelijk door met het volgende item. Poffertjes bakken! Want, vooral vandaag, geen gemiep en gepiep over alles wat ze niet lusten. We willen horen dat het eten heerlijk is! Je kan zeggen wat je wil, maar niet dat de giebeltjes niet dankbaar zijn. Als zelfs “gespeel” met eten door de vingers gezien wordt en er als afsluiting een ijsje volgt, nou dan scoor je punten op de schaal van coolste ouder ooit!

Dan worden de meiden naar boven gebonjourd voor een film. Niet veel later verzorgen hubbie en ik de popcorn en het drinken. Vriendinnetje en dochterlief liggen getweeën voor de televisie op het logeermatras. Helemaal gelukkig in hun eigen wereld. Je zou er haast jaloers op worden.

Rond half tien maar eens spieken en dan treffen we vriendinnetje slapend aan. Als ze wakker wordt toch maar even snel de tandenpoetsen en dan… is het echt bedtijd. Het huis is nog nooit zo stil geweest. Zelfs onze jongste besluit om volledig door te slapen.

Na een verdiende nachtrust is het rond acht uur tijd voor wat gelach, geklets en gein. Daar zijn de dames weer. In pyjama eerst de cakepops versieren, snoepen van de pop’s en  het decoratiemateriaal, wat gekeutel, uitgebreid douchen en uiteindelijk lunchen. Vriendinnetje wordt thuisgebracht door dochter, tenslotte woont ze maar één deurtje verder. Dochterlief besluit gelijk daar nog even te blijven. Kennelijk zijn ze elkaar nog niet zat. Eenmaal thuis ziet ze er moe, maar supergelukkig uit.

Als ouder kan je dan maar één conclusie trekken. We hebben het goed gedaan. Gedenkwaardiger had het niet kunnen worden voor onze oudste!