Prietpraat

Soms heb je heel veel wat je zou willen delen, maar elk onderwerp op zich is te kort om er echt een stukje over te schrijven. Voor nu wat highlight’s uit zoonlief's leventje van de afgelopen periode.

Voor mijn facebookvrienden wellicht bekende momenten, maar in sommige gevallen vind ik ze te geniaal om niet, nogmaals, te delen.

Allereerst is er niemand die zo duidelijk zijn mening formuleert in ons huishouden dan onze zoon.

Een gesprek met oma:

Zoon: “Oma, ik wil niet meer naar school.”

Oma: “Waarom dan niet?”

Zoon: “Omdat ik steeds moet luisteren naar de juf en moet doen wat ze zegt.”

Probeer een jochie van nog geen vijf maar eens duidelijk te maken dat er altijd wel iemand zal zijn die zegt wat je moet doen. Tenminste, als hij niet financieel onafhankelijk wordt.

Daarbij moet je de sfeer wel positief houden anders zakt de moed om groter te worden hem bij voorbaat in de schoenen. Een duidelijke ouderlijke uitdaging.

Overigens is school wel een dankbaar onderwerp. Wist je namelijk dat het koppie van een vierjarige al dusdanig vol is dat naar schoolgaan geen nut meer heeft. Er past namelijk niets meer bij om te leren…

Dan een in de categorie wat-wil-je-later-worden. Na een bezoek aan de Tweede Nationale Traumadag was zoonlief nogal onder de indruk van alle zwaailichten en sirenes. Hij heeft zelfs, voorzien van een politiepet, voorin een politieauto mogen zitten. Zelden iemand zo zien glunderen.

Nou, hij wist wel hoe zijn toekomst zou lopen.

Zoon: “Ik wil later bij de  politie, brandweer óf ambulance!”

Mama: “Je kan ook motoragent worden, dan ga je wel naar de politieschool.” (in het kader van een positieve visie op school).

Zoon:  “Dat wil ik!”

Papa: “Dan mag je geen strafblad krijgen.”

Op dat moment hoor je de radartjes draaien en krijgen we de terechte vraag wat dat is, een strafblad. De meest simpele uitleg was dat hij dan geen boevenstreken meer uit mag halen. Op het moment dat ik het uitspreek weet ik al wat de reactie wordt. In zijn ogen verschijnt een zwaar ondeugende blik en dan komt het: “Dan wil ik bij de brandweer!”

Misschien moet papa de volgende keer zijn mond even dicht houden…

Drie kinderen met elk een andere prioriteit. De lunch:

Onze uk eet de worst op en laat het brood liggen. 

Oudste dochter zit na één hap te draaien en zich af te vragen wanneer de dansles begint. Met veel overredingskracht weet deze mama haar toch zover te krijgen dat ze twee rijstwafels opeet.

Onze knul heeft, zoals gewoonlijk, geen moeite met eten. Des te gedenkwaardiger het moment dat we langs een 3 meter hoge Sarah lopen tijdens de schoolgang. "Zo hé, mama, die heeft grote borsten!"

Mijn vraag aan manlief? “Op wie ben je nu het meest trots?”

Het antwoord is hij me nog steeds schuldig.

Een spelletje Memory en dan vooral even aan mama laten weten: “Niet te gelóven hoe goed ik ben!”

Aan zelfvertrouwen geen gebrek.

Zoon: “Waarom hebben wij zo'n grote televisie?”
Mama: “Waarom niet?”
Zoon: “Ik wil 'n nog grotere. De grootste van de hele wereld! Die niemand anders heeft!”

Knulletje door de bocht, of beter uit de bocht. Met de fiets... Gevallen, wond op de knie. Schoonmaken, betadine en pleister. Snoepje voor de schrik. Het hele pakket!
Hierna de volgende conversatie:

Mama: “Kom eens even hier...”
Knulletje (met zielig stemmetje): “Als ik nog kan lopen.”

Waarna de clown aan komt strompelen... Zou je 'm niet...

Papa: "Ik snap dit niet van je."
Onze knul: "weet je wat ik niet van jou snap? Helemaal niks!"

Zoonlief wil stofzuigen en pakt het snoer al. Mama zegt dat dat de bedoeling niet is 's ochtendsvroeg (stofzuiger stond nog in de kamer).
Zoon: "Maar van papa mocht het. Ik mocht helpen!" (krokodilletranen)
Papa: "Dat heb ik niet gezegd."
Mama: "Zeker gisteren bij het schoonmaken van de auto."

Gezien het lachje wat hierop volgde sloeg ik de spijker op de kop!

Onze oudste is samen met papa een cadeautje kopen voor een vriendinnetje. Zoonlief kruipt haast op schoot en zegt met zijn liefste stemmetje: “Mama, ik ben ook dol op cadeautjes!”

Moest ik hier echt iets mee doen? Heb hem een knuffel en kus cadeau gedaan. Daar was hij wel heel blij mee! Heerlijk zo’n moeder-zoon-moment <3

Ongetwijfeld zullen er nog wel meer gedenkwaardige uitspraken komen. Wie weet deel ik die tegen die tijd ook wel een keer. Voor nu denk ik dat iedereen die ons ventje niet kent een aardig beeld van hem begint te krijgen.

Wat zullen we nu weer eens eten?

Het is weer zover. Manlief ligt half te slapen bovenop de afstandsbediening en ik heb de beschikking over de laptop. En dat is maar goed ook.

Het heeft lang geduurd, maar we krijgen eindelijk onze grote neef S. met vriendin A. op bezoek. Morgen eten ze mee en ik ben naarstig op zoek naar wat we zouden kunnen eten.

Eerder heb ik vriendin A. al eens slagroom, in een gerecht, voorgeschoteld. Niets mis mee, maar voor iemand die niet van slagroom houdt kan dat wel eens iets minder lekker zijn. Om er nu voor te zorgen dat zij dit keer gewoon iets op het bord krijgt wat ze lekker vindt, heb ik gewoon maar even gevraagd wat ze wilde eten.

En weet je, dat werkt eigenlijk prima. Het geeft je helder inzicht in wat iemand wel of niet lekker vindt en je kan gericht gaan zoeken. Je vertelt aan je man hoe slim je bent geweest, glundert nog wat na, en dan gebeurt het… Je man, met enigszins teleurgesteld gezicht, komt tot de conclusie dat hij toch echt iets anders in gedachten had dan de geopperde kip en pasta.

Voor de duidelijkheid. Mijn man is een duidelijke (rood)vleeseter. Kip mag, maar met dit soort gelegenheden zal hij eerder een “echt” stuk vlees op zijn bord willen. Als alternatieven hoor ik de meest aparte soorten vlees op een bedje van tagliatelle, maar eigenlijk is hij het er gewoon niet mee eens. Het argument van samen koken en dat er wel wat te koken moet zijn plant een spoortje van twijfel bij me. Pasta is natuurlijk vaak de enigszins snelle keuken. Ik besluit er nog maar even op te gaan broeden.

Maar als de week vordert blijft kip met pasta toch in mijn hoofd rondzingen. Dat vindt A. wel heel lekker, dus daar moet toch iets mee te doen zijn? Inmiddels heb ik de Allerhande recepten doorgespit en ben een heerlijke pasta tegen gekomen. Simpel maar smaakvol, precies zoals een goede pasta hoort te zijn volgens mij.

Nu nog manlief tevreden houden met een alternatief ernaast. Dat is mijn volgende doel. En het derde doel is vandaag ook toegevoegd. Wilde A. graag ijs als toetje, man ziet een tiramisu als afsluiter van de (Italiaanse) pastamaaltijd meer zitten.

Inmiddels weer een uur verder, afgeleid door zaken als facebook, twitter en wat al nog niet meer op het internet en ik ben nog geen stap verder. Het lijkt wel heel erg hoe het normaal gesproken ook bij mij werkt. Met een aantal dingen tegelijk bezig zijn en je dan opeens realiseren dat, als je zo doorgaat, een aantal mensen teleurgesteld zullen zijn. En dat je zelf best wel eens één van die personen zou kunnen zijn.

Zojuist mezelf dus even getriggerd om dit blog af te schrijven (en niet af te raffelen). Om dat  tweede recept te zoeken en dat is inmiddels gelukt. Nu alleen nog de goedkeuring van ons opperhoofd. En dan nog nummer drie. Het dessert. Daar ga ik zo nog heel even over brainstormen. Zoveel lekkere nagerechten gezien en dat maakt de keuze erg moeilijk.

En zal ik nu eens iets zeggen… Zelfs al zou alles in duigen vallen. Wordt de kip gecremeerd in plaats van gebakken, zijn de groenten niet gaar te krijgen, ligt er meer pasta op de vloer dan in de pan én belandt het ijs in de oven. Als dat allemaal zou gebeuren, dan nog zal dat niets afdoen aan een gezellige middag en avond. De snackbar zit om de hoek en anders hebben we altijd wel een boterham.

Voor morgen gaan we er gewoon in voor de gezelligheid. Ongeacht in welke vorm.

Dé Feestmaand komt in zicht

Vandaag zaten kleine man en grote man gezamenlijk te smoezen. Opeens drong het tot me door waar het over ging. Cadeautjes. Grote wensen, maar ook kleine wensen…

Nog steeds vraagt hij minimaal één keer per week hoeveel nachtjes het nog slapen is tot zijn verjaardag. Voor ons is zijn bereidwilligheid om een wensenlijst op te stellen wel prettig. Want we realiseren dat, nog vóór zijn verjaardag, Sinterklaas weer in Nederland is om cadeautjes uit te delen. Kunnen we de oude man tenminste de nodige tips geven. Aan schoencadeautjes geen gebrek in ieder geval. Een simpele fluit of bellenblaas is genoeg om zoonlief een gat in de lucht te laten springen. Gooi er wat snoepgoed bij en Sinterklaas is “The Man”

Aan het eind van december zal de kleine man zijn vijfde verjaardag vieren. Plannen voor kinderfeestjes zijn niet van de lucht. Hij kijkt er tenslotte al bijna negen maanden naar uit. Allereerst de vraag hoeveel kindjes hij uit mag nodigen. Daarna moet er natuurlijk een plan de campagne komen voor zijn eerste feest. Want dat moet een knalfeest worden.

Als de uitnodigingen naar jongetjes van hetzelfde kaliber als onze zoon gaan, dan weten we nu al dat we niet thuisblijven. Geen haar op mijn hoofd die erover denkt om binnen 60 minuten het eten én alle spelletjes achter de rug te hebben, om vervolgens volledig in de stress te schieten met een x-aantal stuiterballen om me heen! Deze supermama heeft haar grenzen.

Waarschijnlijk zal het dan ook een indoorspeeltuin worden. Eten van daar, drinken van daar en niets van onszelf dat gesloopt kan worden. Mijn ideaal.

Terug naar de cadeautjes. Ook aan grote cadeauwensen geen gebrek. Van de week werd er even een en ander al vanaf de achterbank geschreeuwd tijdens een autorit. IPad, IPod en oh ja, een telefoon waarmee je foto’s kan maken en de Telekids app kan bekijken. Zaken zoals een Nintendo DS werden nu mede geopperd én een nieuwe GROTE fiets.

Die fiets, die stond overigens al bij ons op het verjaardag lijstje. Eerder dit jaar heeft knul namelijk besloten dat hij wel zonder zijwieltjes kan fietsen. En net als zijn zus weet hij dondersgoed wat hij wel en niet kan.

Een testrondje op de fiets van zuslief (zonder de zijwieltjes, dat moge duidelijk zijn) en hij fietst weg alsof hij nooit anders gedaan heeft. Snel zijn eigen fiets veranderd in een zijwielloos exemplaar en gaan! Als de brandweer op zijn eigen brandweerfiets. Het gaat hier echter om een 12” fiets en met een stevige knulletje van bijna 1,10 meter is die fiets echt te klein geworden.

We gaan dan ook shoppen de aankomende maanden om die ene, perfecte, fiets voor hem te vinden. Aan zijn enthousiasme zal het niet liggen. Toen grote zus een nieuwe fiets kreeg voor haar verjaardag had hij in de winkel al een mooie voor zichzelf gezien. Hij zag zich al rondrijden op dat prachtexemplaar en wilde die zelfs zelf wel even afrekenen. Totale verbazing, maar ook zeker zware verontwaardiging toen bleek dat de geboden € 0,05 te weinig bleek naar de zin van de verkoper.

Nog steeds heeft hij het erover als we bij de fietsenwinkel langs rijden. Dus we vermoeden dat zelfs het uitzoeken van zijn verjaardagscadeau een cadeautje zal zijn voor hem. Als het eenmaal zover is, zijn we gek genoeg om ook daar weer een klein feestje van te maken door een grote beker warme chocolademelk, marshmallows en een hele lading slagroom! Of ijs... Hij mag dan wel in de winter jarig zijn, maar gezien zijn eigenzinnige karakter vermoed ik dat hij voor het laatste gaat.

Schuttingtaal

Mensen die mij privé kennen, en dan ook mijn facebook-vriend(in) zijn, kunnen het zich misschien nog herinneren. Een paniekfoto tijdens een voorjaarsstorm in 2012. En de vraag of de schutting het nog wel zou houden.

Om een of andere reden wist het weer dat ik donderdags alleen thuis zou zijn met een kind. In dit geval één die lekker lag te slapen. Ook wist het weer dat onze oudste opgehaald moest gaan worden van school én dat ik op dat moment zwanger was. Geen tot weinig fut, geen tot weinig tijd om noodmaatregelen ter verzwaring van de schutting te kunnen halen bij de plaatselijke bouwmarkt en zeker onvoldoende handen. Daar zit je dan… Om de vijf minuten naar buiten turend of je je schutting al gedag kan zwaaien.

Maar met alles wat ik op dat moment niet had, heb ik toen wel bedacht wat de andere mogelijkheden waren. Een plan in elkaar gedraaid en uiteindelijk is de schutting toen gestut met een houten tuintafel van onze buurman. Waarbij andere buurman zo lief was om even te helpen met die tafel…

Aan onze zijde ervoor gekozen om het speelhuisje ertegen aan te zetten en deze te “verzwaren” met alles wat los en vast lag in de tuin. Mensen die ons kennen weten dat het huisje dus tot aan de nok toe vol zat.

Die storm was geen partij voor onze geïmproviseerde “red-de-schutting-methode”.  Wel werd het pijnlijk duidelijk wat, na de verbouwing in huis ter ere van ons derde aapje, het volgende klusproject zou moeten worden.

Na haar geboorte, de nasleep in het ziekenhuis en dan vervolgens nog een aantal ziekenhuisopnames in de eerste helft van dit jaar, heeft de schutting ons doen verbazen. Volhardend bleef hij dienst doen. Weliswaar bij een flinke wind of storm zwabberend aan het huis en uiteindelijk met een paar planken minder, maar onze schutting was niet klein te krijgen.

Daar kan menigeen nog een voorbeeld aan nemen.

Voor onze vakantie viel de beslissing. Deze schutting verdient een laatste rustplaats. Het zou ondoenlijk zijn om nog een herfst en winter door te moeten en dus gaan we samen met de buurman om de tafel. 

Glas wijn erbij en bedenken wat we mooi zouden vinden. En wat buurman mooi vindt, is dat ook iets waar wij mee kunnen leven én andersom? Blijkbaar zitten we aardig op één lijn en is de keuze snel gemaakt. En na terugkomst van vakantie wordt de datum van schutting sloop en opbouw vastgelegd.

Jullie weten dat ik redelijk op “tijd” schrijf. Dit weekend is het dan ook feest. En uitgerekend dit weekend zit het redelijk tegen qua weer. De werkmannen hebben het uiteraard liever droog, maar de temperatuur is juist weer ideaal te noemen. Al met al zijn ze lekker opgeschoten door de oude schutting volledig weg te halen. Morgen volgt een dag opbouw. Mijn man komt waarschijnlijk moe en met pijnlijke spieren het weekend uit. 

Zelf ben ik vandaag gevlucht met de kinderen. Om thuis te moeten zitten met een jochie dat zich het liefst overal tegenaan bemoeit… Mij niet gezien. Maar die regenbuien zaten mij dus wel behoorlijk dwars! Plannen die mijn schoonmoeder en ik hadden zijn letterlijk in het water gevallen.

Voor morgen moet ik het allemaal dus nog maar even zien. Ga ik hier in de omgeving iets doen zodat de kinderen even uit kunnen waaien, de speeltuin in kunnen of iets anders wat energie kost. Of misschien vraag ik elders asiel aan. Bij voorkeur ergens waar ik ze los kan laten zonder dat ik me druk hoef te maken over wat ze nu weer kunnen slopen.

In de uren tot morgenochtend zal ik vast wel iets briljants kunnen bedenken.

Overpeinzingen

Inmiddels is mijn blog bijna zes maanden oud. De statistieken zeggen dat ik ruim 900 pageviews heb. En nee, daar worden mijn eigen bezoekjes niet bij opgeteld.

Na de blog van afgelopen vrijdag en de reacties daarop ben ik er (weer) achter gekomen dat mensen ook echt geraakt worden door hetgeen ik schrijf. En, gelukkig maar, op andere momenten een feestje van herkenning mee maken.

Bijzonder om dat te ervaren en die terugkoppeling te krijgen. Want wat is er nu fijner om te merken dat je gewaardeerd wordt. Of in ieder geval, waardering voor hetgeen je op je blog vermeld.

Soms geven mensen aan dat ik meer met het schrijven zou moeten doen. Het is ook iets waar ik veel plezier aan beleef. Misschien vaker een bericht achter laten, al dan niet met een serieuze ondertoon. Andere onderwerpen aansnijden. Wie weet… Maar in ieder geval moet het echt van mij afkomen. Zo blijft het een puur en eerlijk blog.

Tijdens mijn laatste zwangerschap heb ik een dagboek bijgehouden gedurende mijn ziekenhuisperiode. Dat was mijn manier om met familie en vrienden te communiceren. Ik ben nu eenmaal beter met het geschreven woord dan met het gesproken. Het beslaat letterlijk mijn wanhoop en hoop gedurende de zes weken ziekenhuis die ik achter de rug heb.

Dit dagboek en e-mail gaven mij, samen met facebook, de kans om mensen in mijn omgeving in te lichten zonder al te veel inspanning. Ik ben dan ook zo’n moeder die de geboorte van haar kind nog geen 24 uur later online had staan. Weliswaar zonder foto. Die eerste foto’s waren (en zijn nog steeds) veel te privé. Echt van en voor ons. Om dat zomaar op een sociaal netwerk te gooien, niet wetende hoe het verder zou gaan met onze jongste, dat ging ons een stap te ver.

Ook over dat dagboek heb ik weleens gehoord dat ik er “iets” mee zou moeten doen. En dat wil ik eigenlijk ook wel, maar hoe?

Zelf ben ik nog niet uit het “prematuren-wereldje”, maar wel uit het obstetrie- en neonatologie-wereldje. Maar de ervaring die ik heb, de informatie die ik opgeslagen heb, de herkenning als mensen het over een langdurige ziekenhuisopname of een prematuur geboren kindje hebben… Het lijkt me zo zonde dat daar niets meer mee gedaan wordt.

Laatste zag ik een oproep als vrijwilliger voor de Vereniging voor Ouders van Couveusekinderen (VOC). Het lijkt me waardevol om dat te kunnen doen. Gelijktijdig bedenk ik me dat er maar 24 uur in een dag zitten en dat die uren met drie kinderen, man, werk en (vooruit dan maar) tijd voor mezelf, akelig snel voorbij vliegen. Als ik zoiets oppak wil ik het ook goed kunnen doen. De verwachting waar kunnen maken. Aan de andere kant, is het echt zo “timeconsuming” als ik denk?

Misschien nog eens iets om achteraan te gaan…

Voor nu blijf ik sowieso gewoon hier schrijven. Waarschijnlijk, of misschien wel hopelijk, vanaf het volgende blog weer met die grote knipoog. Het wordt wel weer eens tijd voor een nieuw feest van herkenning!

Hoop en verwachtingen

Over het algemeen hou ik mijn blog luchtig, gewoon met een flinke knipoog naar de wereld en vooral naar mezelf.

Maar er zijn ook dagen dat je weer even met je neus op de feiten wordt gedrukt. Wat is er nu echt belangrijk in het leven? Iedereen die kinderen heeft weet hierop het antwoord en dit blog gaat daarover.

Onze uk is na ontslag van de afdeling neonatologie al meermalen terug geweest bij de lieve verpleegkundigen en kinderartsen. Door een RS-infectie die ze begin dit jaar doorlopen heeft is ze kwetsbaarder op de longen. Het gevolg is dat een simpele verkoudheid ernstige gevolgen kan hebben. De artsen hebben ons verteld dat ons dametje hier waarschijnlijk wel overheen zal groeien. Alleen vertellen ze er niet bij wanneer dit gaat gebeuren.

Woensdag op donderdag was het weer raak. Meiske niet geheel in haar eigen vrolijke doen, wat snotteriger en gewoon niet happy. ’s Avonds ging het verder met doormodderen. Tussentijds wakker worden. Even eruit bij papa en mama, nog een papfles want misschien heeft ze honger, en weer naar bed. Uiteindelijk hebben we een doorwaakte nacht gehad met een zeer benauwd meidje. 

Dat zijn de nachten dat ik blij met de ochtenden. De wereld wordt weer licht en hulp lijkt wat dichterbij. Het ziet er letterlijk minder donker uit.

Een bezoek aan de huisarts volgt en van daaruit een afspraak op de kinderpoli. Door het afgelopen jaar gaat onze huisarts uit van het principe “bij twijfel niet doen”. Ze laat ons niet nog één of twee dagen door modderen, maar neemt het zekere voor het onzekere.

En zo staan wij er inmiddels ook in. Liever dat ze een keer extra gezien wordt op de momenten dat we het niet vertrouwen, dan dat we achter de feiten aan lopen.

Uiteindelijk viel gisteren op de poli al snel de beslissing. Opname, in ieder geval één nacht ter observatie. Van daaruit zou verder gekeken worden.

Tijdens het opname gesprek wordt me gevraagd hoe ik het nieuws over de opname opneem. Tja, eigenlijk gelaten. Het is zoals het is. Als ouder zijnde weet ik inmiddels dat je op sommige momenten de zorg voor je kind het beste uit handen kunt geven. Zo ook nu. De artsen en verpleegkundigen kunnen meer voor haar doen dan wij thuis.

We maken een soort van planning voor de nacht en volgende dag. Ik laat verscheurd een kleine meid achter in het ziekenhuis om later die avond terug te komen.

Bij terugkomst blijk ik meerdere oproepen gemist te hebben toen ik in de auto zat. Vervolgens hoor je dat ze helemaal overstuur is, niet wil eten of drinken. Eigenlijk is het verstandig om, tegen je eigen planning in, de nacht in het ziekenhuis door te brengen. Ook hier geldt: wat moet, dat moet. Dankzij hulptroepen komen logeerspulletjes richting het ziekenhuis en kan de auto mee terug naar huis. De grote wisseltruc. 

Alles geregeld, maar wat voel je je als ouder slecht. Het idee dat je meisje misschien wel zonder je had gekund. En dat je je niet gerealiseerd hebt dat ze je natuurlijk ontzettend nodig heeft. Dat de verpleegkundigen leuk zijn, maar dat dat geen vervanging voor papa of mama mag heten.

Vannacht heeft ze heel dicht bij me gelegen. Net als bij het buidelen kon ik haar warm houden en beschermen, haar eigen luchtje ruiken en samen met haar wegdromen. Want slapen bij mama, dat lukt bijna gelijk. En dat maakt het schuldgevoel over het alleen laten gelijktijdig groter als iets dragelijker.

Onze dame heeft wederom bewezen dat ze er niet onder te krijgen is. 24 uur nadat de beslissing voor opname viel valt ook de beslissing voor ontslag. Is ze beter? Nee, maar een en ander is weer onder controle en valt binnen de grenzen van thuisdokteren.

We zijn blij dat ze weer thuis is. Maar we zijn ook realistisch. Dit is een duidelijke milde verkoudheid. De winter is nog niet eens begonnen. Sterker nog, het is tropisch geweest de afgelopen dagen.

Dit was niet de eerste ziekenhuisopname in haar jonge leventje. We hopen dat de longen van ons meisje heel snel rijper worden en steeds meer kunnen verduren én dat dit voorlopig de laatste ziekenhuisopname was. Maar hoop en verwachting liggen even niet op één lijn.

Vandaag proost ik… Op drie kinderen in hun eigen bedje, op een compleet gezin, op de verdiende, ongestoorde, nachtrust die ik hoop te krijgen en ik proost op de wens dat hoop en verwachting op dezelfde positieve lijn komen.

Koester je gezin en geniet van alle kleine geluksmomenten.