Schuttingtaal

Mensen die mij privé kennen, en dan ook mijn facebook-vriend(in) zijn, kunnen het zich misschien nog herinneren. Een paniekfoto tijdens een voorjaarsstorm in 2012. En de vraag of de schutting het nog wel zou houden.

Om een of andere reden wist het weer dat ik donderdags alleen thuis zou zijn met een kind. In dit geval één die lekker lag te slapen. Ook wist het weer dat onze oudste opgehaald moest gaan worden van school én dat ik op dat moment zwanger was. Geen tot weinig fut, geen tot weinig tijd om noodmaatregelen ter verzwaring van de schutting te kunnen halen bij de plaatselijke bouwmarkt en zeker onvoldoende handen. Daar zit je dan… Om de vijf minuten naar buiten turend of je je schutting al gedag kan zwaaien.

Maar met alles wat ik op dat moment niet had, heb ik toen wel bedacht wat de andere mogelijkheden waren. Een plan in elkaar gedraaid en uiteindelijk is de schutting toen gestut met een houten tuintafel van onze buurman. Waarbij andere buurman zo lief was om even te helpen met die tafel…

Aan onze zijde ervoor gekozen om het speelhuisje ertegen aan te zetten en deze te “verzwaren” met alles wat los en vast lag in de tuin. Mensen die ons kennen weten dat het huisje dus tot aan de nok toe vol zat.

Die storm was geen partij voor onze geïmproviseerde “red-de-schutting-methode”.  Wel werd het pijnlijk duidelijk wat, na de verbouwing in huis ter ere van ons derde aapje, het volgende klusproject zou moeten worden.

Na haar geboorte, de nasleep in het ziekenhuis en dan vervolgens nog een aantal ziekenhuisopnames in de eerste helft van dit jaar, heeft de schutting ons doen verbazen. Volhardend bleef hij dienst doen. Weliswaar bij een flinke wind of storm zwabberend aan het huis en uiteindelijk met een paar planken minder, maar onze schutting was niet klein te krijgen.

Daar kan menigeen nog een voorbeeld aan nemen.

Voor onze vakantie viel de beslissing. Deze schutting verdient een laatste rustplaats. Het zou ondoenlijk zijn om nog een herfst en winter door te moeten en dus gaan we samen met de buurman om de tafel. 

Glas wijn erbij en bedenken wat we mooi zouden vinden. En wat buurman mooi vindt, is dat ook iets waar wij mee kunnen leven én andersom? Blijkbaar zitten we aardig op één lijn en is de keuze snel gemaakt. En na terugkomst van vakantie wordt de datum van schutting sloop en opbouw vastgelegd.

Jullie weten dat ik redelijk op “tijd” schrijf. Dit weekend is het dan ook feest. En uitgerekend dit weekend zit het redelijk tegen qua weer. De werkmannen hebben het uiteraard liever droog, maar de temperatuur is juist weer ideaal te noemen. Al met al zijn ze lekker opgeschoten door de oude schutting volledig weg te halen. Morgen volgt een dag opbouw. Mijn man komt waarschijnlijk moe en met pijnlijke spieren het weekend uit. 

Zelf ben ik vandaag gevlucht met de kinderen. Om thuis te moeten zitten met een jochie dat zich het liefst overal tegenaan bemoeit… Mij niet gezien. Maar die regenbuien zaten mij dus wel behoorlijk dwars! Plannen die mijn schoonmoeder en ik hadden zijn letterlijk in het water gevallen.

Voor morgen moet ik het allemaal dus nog maar even zien. Ga ik hier in de omgeving iets doen zodat de kinderen even uit kunnen waaien, de speeltuin in kunnen of iets anders wat energie kost. Of misschien vraag ik elders asiel aan. Bij voorkeur ergens waar ik ze los kan laten zonder dat ik me druk hoef te maken over wat ze nu weer kunnen slopen.

In de uren tot morgenochtend zal ik vast wel iets briljants kunnen bedenken.