Prietpraat

Soms heb je heel veel wat je zou willen delen, maar elk onderwerp op zich is te kort om er echt een stukje over te schrijven. Voor nu wat highlight’s uit zoonlief's leventje van de afgelopen periode.

Voor mijn facebookvrienden wellicht bekende momenten, maar in sommige gevallen vind ik ze te geniaal om niet, nogmaals, te delen.

Allereerst is er niemand die zo duidelijk zijn mening formuleert in ons huishouden dan onze zoon.

Een gesprek met oma:

Zoon: “Oma, ik wil niet meer naar school.”

Oma: “Waarom dan niet?”

Zoon: “Omdat ik steeds moet luisteren naar de juf en moet doen wat ze zegt.”

Probeer een jochie van nog geen vijf maar eens duidelijk te maken dat er altijd wel iemand zal zijn die zegt wat je moet doen. Tenminste, als hij niet financieel onafhankelijk wordt.

Daarbij moet je de sfeer wel positief houden anders zakt de moed om groter te worden hem bij voorbaat in de schoenen. Een duidelijke ouderlijke uitdaging.

Overigens is school wel een dankbaar onderwerp. Wist je namelijk dat het koppie van een vierjarige al dusdanig vol is dat naar schoolgaan geen nut meer heeft. Er past namelijk niets meer bij om te leren…

Dan een in de categorie wat-wil-je-later-worden. Na een bezoek aan de Tweede Nationale Traumadag was zoonlief nogal onder de indruk van alle zwaailichten en sirenes. Hij heeft zelfs, voorzien van een politiepet, voorin een politieauto mogen zitten. Zelden iemand zo zien glunderen.

Nou, hij wist wel hoe zijn toekomst zou lopen.

Zoon: “Ik wil later bij de  politie, brandweer óf ambulance!”

Mama: “Je kan ook motoragent worden, dan ga je wel naar de politieschool.” (in het kader van een positieve visie op school).

Zoon:  “Dat wil ik!”

Papa: “Dan mag je geen strafblad krijgen.”

Op dat moment hoor je de radartjes draaien en krijgen we de terechte vraag wat dat is, een strafblad. De meest simpele uitleg was dat hij dan geen boevenstreken meer uit mag halen. Op het moment dat ik het uitspreek weet ik al wat de reactie wordt. In zijn ogen verschijnt een zwaar ondeugende blik en dan komt het: “Dan wil ik bij de brandweer!”

Misschien moet papa de volgende keer zijn mond even dicht houden…

Drie kinderen met elk een andere prioriteit. De lunch:

Onze uk eet de worst op en laat het brood liggen. 

Oudste dochter zit na één hap te draaien en zich af te vragen wanneer de dansles begint. Met veel overredingskracht weet deze mama haar toch zover te krijgen dat ze twee rijstwafels opeet.

Onze knul heeft, zoals gewoonlijk, geen moeite met eten. Des te gedenkwaardiger het moment dat we langs een 3 meter hoge Sarah lopen tijdens de schoolgang. "Zo hé, mama, die heeft grote borsten!"

Mijn vraag aan manlief? “Op wie ben je nu het meest trots?”

Het antwoord is hij me nog steeds schuldig.

Een spelletje Memory en dan vooral even aan mama laten weten: “Niet te gelóven hoe goed ik ben!”

Aan zelfvertrouwen geen gebrek.

Zoon: “Waarom hebben wij zo'n grote televisie?”
Mama: “Waarom niet?”
Zoon: “Ik wil 'n nog grotere. De grootste van de hele wereld! Die niemand anders heeft!”

Knulletje door de bocht, of beter uit de bocht. Met de fiets... Gevallen, wond op de knie. Schoonmaken, betadine en pleister. Snoepje voor de schrik. Het hele pakket!
Hierna de volgende conversatie:

Mama: “Kom eens even hier...”
Knulletje (met zielig stemmetje): “Als ik nog kan lopen.”

Waarna de clown aan komt strompelen... Zou je 'm niet...

Papa: "Ik snap dit niet van je."
Onze knul: "weet je wat ik niet van jou snap? Helemaal niks!"

Zoonlief wil stofzuigen en pakt het snoer al. Mama zegt dat dat de bedoeling niet is 's ochtendsvroeg (stofzuiger stond nog in de kamer).
Zoon: "Maar van papa mocht het. Ik mocht helpen!" (krokodilletranen)
Papa: "Dat heb ik niet gezegd."
Mama: "Zeker gisteren bij het schoonmaken van de auto."

Gezien het lachje wat hierop volgde sloeg ik de spijker op de kop!

Onze oudste is samen met papa een cadeautje kopen voor een vriendinnetje. Zoonlief kruipt haast op schoot en zegt met zijn liefste stemmetje: “Mama, ik ben ook dol op cadeautjes!”

Moest ik hier echt iets mee doen? Heb hem een knuffel en kus cadeau gedaan. Daar was hij wel heel blij mee! Heerlijk zo’n moeder-zoon-moment <3

Ongetwijfeld zullen er nog wel meer gedenkwaardige uitspraken komen. Wie weet deel ik die tegen die tijd ook wel een keer. Voor nu denk ik dat iedereen die ons ventje niet kent een aardig beeld van hem begint te krijgen.