Hoop en verwachtingen

Over het algemeen hou ik mijn blog luchtig, gewoon met een flinke knipoog naar de wereld en vooral naar mezelf.

Maar er zijn ook dagen dat je weer even met je neus op de feiten wordt gedrukt. Wat is er nu echt belangrijk in het leven? Iedereen die kinderen heeft weet hierop het antwoord en dit blog gaat daarover.

Onze uk is na ontslag van de afdeling neonatologie al meermalen terug geweest bij de lieve verpleegkundigen en kinderartsen. Door een RS-infectie die ze begin dit jaar doorlopen heeft is ze kwetsbaarder op de longen. Het gevolg is dat een simpele verkoudheid ernstige gevolgen kan hebben. De artsen hebben ons verteld dat ons dametje hier waarschijnlijk wel overheen zal groeien. Alleen vertellen ze er niet bij wanneer dit gaat gebeuren.

Woensdag op donderdag was het weer raak. Meiske niet geheel in haar eigen vrolijke doen, wat snotteriger en gewoon niet happy. ’s Avonds ging het verder met doormodderen. Tussentijds wakker worden. Even eruit bij papa en mama, nog een papfles want misschien heeft ze honger, en weer naar bed. Uiteindelijk hebben we een doorwaakte nacht gehad met een zeer benauwd meidje. 

Dat zijn de nachten dat ik blij met de ochtenden. De wereld wordt weer licht en hulp lijkt wat dichterbij. Het ziet er letterlijk minder donker uit.

Een bezoek aan de huisarts volgt en van daaruit een afspraak op de kinderpoli. Door het afgelopen jaar gaat onze huisarts uit van het principe “bij twijfel niet doen”. Ze laat ons niet nog één of twee dagen door modderen, maar neemt het zekere voor het onzekere.

En zo staan wij er inmiddels ook in. Liever dat ze een keer extra gezien wordt op de momenten dat we het niet vertrouwen, dan dat we achter de feiten aan lopen.

Uiteindelijk viel gisteren op de poli al snel de beslissing. Opname, in ieder geval één nacht ter observatie. Van daaruit zou verder gekeken worden.

Tijdens het opname gesprek wordt me gevraagd hoe ik het nieuws over de opname opneem. Tja, eigenlijk gelaten. Het is zoals het is. Als ouder zijnde weet ik inmiddels dat je op sommige momenten de zorg voor je kind het beste uit handen kunt geven. Zo ook nu. De artsen en verpleegkundigen kunnen meer voor haar doen dan wij thuis.

We maken een soort van planning voor de nacht en volgende dag. Ik laat verscheurd een kleine meid achter in het ziekenhuis om later die avond terug te komen.

Bij terugkomst blijk ik meerdere oproepen gemist te hebben toen ik in de auto zat. Vervolgens hoor je dat ze helemaal overstuur is, niet wil eten of drinken. Eigenlijk is het verstandig om, tegen je eigen planning in, de nacht in het ziekenhuis door te brengen. Ook hier geldt: wat moet, dat moet. Dankzij hulptroepen komen logeerspulletjes richting het ziekenhuis en kan de auto mee terug naar huis. De grote wisseltruc. 

Alles geregeld, maar wat voel je je als ouder slecht. Het idee dat je meisje misschien wel zonder je had gekund. En dat je je niet gerealiseerd hebt dat ze je natuurlijk ontzettend nodig heeft. Dat de verpleegkundigen leuk zijn, maar dat dat geen vervanging voor papa of mama mag heten.

Vannacht heeft ze heel dicht bij me gelegen. Net als bij het buidelen kon ik haar warm houden en beschermen, haar eigen luchtje ruiken en samen met haar wegdromen. Want slapen bij mama, dat lukt bijna gelijk. En dat maakt het schuldgevoel over het alleen laten gelijktijdig groter als iets dragelijker.

Onze dame heeft wederom bewezen dat ze er niet onder te krijgen is. 24 uur nadat de beslissing voor opname viel valt ook de beslissing voor ontslag. Is ze beter? Nee, maar een en ander is weer onder controle en valt binnen de grenzen van thuisdokteren.

We zijn blij dat ze weer thuis is. Maar we zijn ook realistisch. Dit is een duidelijke milde verkoudheid. De winter is nog niet eens begonnen. Sterker nog, het is tropisch geweest de afgelopen dagen.

Dit was niet de eerste ziekenhuisopname in haar jonge leventje. We hopen dat de longen van ons meisje heel snel rijper worden en steeds meer kunnen verduren én dat dit voorlopig de laatste ziekenhuisopname was. Maar hoop en verwachting liggen even niet op één lijn.

Vandaag proost ik… Op drie kinderen in hun eigen bedje, op een compleet gezin, op de verdiende, ongestoorde, nachtrust die ik hoop te krijgen en ik proost op de wens dat hoop en verwachting op dezelfde positieve lijn komen.

Koester je gezin en geniet van alle kleine geluksmomenten.