Foutjes van de natuur

De zomer is weer begonnen en daar genieten we ten volle van. Alleen is de zomer altijd een soort van packagedeal.

Buiten heerlijk, maar binnen ook superwarm.

Kinderen die volop buitenspelen en het woord verveling lijkt even uit het woordenboek geschrapt. Alleen moeten diezelfde kinderen ’s avonds compleet afgedraaid naar bed om te gaan slapen op een slaapkamer waar het gewoon nog 30 graden is. Iets dat standaard dus mislukt.

Lekker een kleurtje opdoen, maar ook lichtelijk het heen-en-weer krijgen van alle zonnebrand-smeersessies.

Die mooie witte broek, die eigenlijk na één à twee uur (en drie kinderen) toch iets minder mooi aankomt op het werk. Daar kan ik een heel ander blog over schrijven trouwens...

En last but not least, de vliegende have. Naast mooie vlinders, tjilpende vogeltjes en anderen waar we wel van genieten, zijn er toch ook een heleboel beestjes waarvan we ons afvragen wat daar ooit het nut van is geweest.

Het grootste vraagteken zet iedereen toch wel bij de mug. Want behalve als voedselvoorziening voor andere beesten (die het ook prima met een vlieg af zouden kunnen doen, daar zit toch meer vlees aan) heeft de mug blijkbaar maar één lotsbestemming. Namelijk het ons, de mens, zo irritant mogelijk te maken.

Zit je rustig in de tuin en dan begint het al. Je ziet ze niet, maar je weet dat je langzaam aangevallen wordt door een hele kolonie. Althans, zo lijkt het. Die citronella kaarsjes hebben, in ieder geval bij ons, geen tot weinig effect. In onze achtertuin zijn de muggen gemuteerd naar een soort  übermosquito.

Uiteindelijk kies je eieren voor je geld en verruil je de zwoele achtertuin voor de plakkerige huiskamer. Hier keert de rust weer enigszins terug. Dacht je…  De eerste vloeken zijn algauw een feit. Net als het een feit is dat je deze beestjes niet kan ontvluchten.

Naarmate de avond vordert en je steeds opgefokter raakt door de ongewenste huisdieren wordt het bedtijd. Op de een of andere manier verhuizen de muggen gewoon met je mee. Alleen weten ze er zich zo te verstoppen dat doodslaan vóór het licht uit gaat sowieso geen optie is.

De lamp gaat uit en dan…. Zzzzzzzzzz

Maar dat heeft niets te maken met een eigen goede nachtrust. Niks ervan. De familie Mug heeft zich geposteerd rondom je bed en heeft een aanvalsplan opgesteld. Een voor één weten ze je tot de vreemdste mep-bewegingen uit te dagen, die je allemaal uitvoert. Ja, uitvoert tegen beter weten in. Want wie kan in alle eerlijkheid zeggen dat hij  ooit een mug op deze wijze te grazen heeft genomen?

Ook een geagiteerde man die het licht opeens aangooit om op muggenjacht te gaan is begonnen aan een kansloze missie. Uiteindelijk besluit je, tevergeefs, om je niet verder op te laten fokken en gewoon te gaan slapen.

Het gezoem neemt vervolgens extreme vormen aan en het lijkt alsof je ze rond voelt vliegen, die kleine parasieten.

Het ergst is nog de wetenschap dat je blij moet zijn met het gezoem. Houdt dat op, dan weet je dat ze een plekje op je lijf gevonden hebben en overgegaan zijn op het daadwerkelijke aftappen van jouw bloed. Niet goed dus.

De volgende dag zijn de eerste kapot gekrabde bulten bewijs van alle locaties die als landings- en picknickplek dienst gedaan hebben. Weer neem je je voor op zoek te gaan naar een klamboe, bij voorbaat wetende dat dat een momentopname is en die klamboe er nooit komt…

Summerdays

Zomer! Heel Nederland heeft ernaar uitgekeken.

Vandaag hebben we het mooie weer ook echt ten volle uitgebuit. ’s Ochtends maar eens niet aan mijn standaard hardlooprondje begonnen. Ik heb lekker het relaxte ochtendritueel gepakt met de kinderen. Hierdoor had manlief nog even een paar uur die hij lekker door kon slapen in bed.

Mijn "Tirannieke Trio" was heel gezellig en lief. Het gemaakte ontbijtje ging zowaar (zo goed als) op. Aankleden verliep grotendeels naar ieders tevredenheid, alleen het constante verzoek om waterballonnen, daar werd ik toch iets minder vrolijk van. Maar de negeer-stand aan en deze mama weet haar zen te behouden.

Toen hubbie eenmaal beneden was heb ik onze uk weer op bed gelegd. Vervolgens de deur naar de achtertuin open zodat twee grote kinderen zich daar uit konden leven. Tijd voor een kop koffie!

We hadden al bedacht dat we vooral niet thuis zouden blijven. De opties met niet-thuisblijven zijn alleen legio. Man had via een collega gehoord dat er in Houten zoiets bestaat als een natuurspeeltuin. Google weet wel raadt en al snel kwamen we erachter dat collega Speelbos Nieuw Wulven bedoelde.

Spullen gepakt en wij op pad. Nu zijn wij denk ik het laatste stel op aarde dat geen TomTom of iets dergelijks heeft. Uiteraard wel GPS op de telefoon, maar dat is dan wel ons laatste redmiddel. Wij kunnen best zonder, vinden wij...

Houten heeft een redelijk goede bewegwijzering. Let wel, redelijk goed. Want toen het er eenmaal op aan kwam was het dit keer niet de Navi die in staking ging, maar wel de bewegwijzering die ons alle kanten behalve de goede opstuurde.

Inmiddels snel de routebeschrijving via de, jawel, smartphone opgezocht. We waren bijna de hele rondweg rond en besloten toen te keren. Ik hoor menig lezer denken, was het niet eenvoudiger en sneller geweest om door te rijden. Het is tenslotte een rondweg.

Euh… Ja, daar moet ik jullie gelijk in geven. Maar een en ander mag de pret niet drukken. Die extra kilometer (of twee, drie)… Ach, so be it.

Uiteindelijk aangekomen op de parkeerplaats. Iedereen uit de auto. Kinderen, wandelwagen en andere spullen mee. Vervolgens loop je eerst over het fietspad en kom je als ouders zijnde beiden tot de conclusie dat dat niet handig is. Hoppa, naar het voetpad. Een behoorlijke wandeling met bepakking. Rond de 25 graden en dan begint het. Zoonlief heeft pijn in zijn voet, dochterlief vraagt al na 1 minuut hoe ver het nog is. De meesten met kinderen kunnen zich ongeveer indenken wat er dan gebeurt.

Gelukkig betekent “rond de 25 graden” ook dat het te warm is om echt te ontploffen. Dus nog enigszins gezellig zoeken we bij aankomst een boom op om onder te gaan zitten. De kinderen krijgen alle drie wat te drinken. De oudste twee vervolgens lekker aan het spelen en de jongste bij ons op het kleed. Alle vijf eigenlijk helemaal gelukkig en relaxt.

Zo zijn we anderhalf uur gebleven en rond half vijf waren we uiteindelijk weer thuis. Terwijl de frituurpan pruttelt om de kinderen van eten te voorzien, zijn zij druk bezig met het vullen van waterballonnen. Die ballonnen, daar mogen papa en mama dan weer een knoop inleggen.

Af en toe gaat het fout met het dichtknopen (en is mama gelijk drijfnat) en soms worden ook de groten baldadig. De dag is voor de kinderen geëindigd in een groot waterballongevecht. Waarbij de kinderen, terecht, als grote winnaars uit de bus zijn gekomen.

Tijd voor een douche, voorlezen en naar bed. Papa en mama snel op zoek naar droge kleding en toen de rust in huis was weergekeerd konden wij deze zomerdag in stijl afsluiten. Een lekker barbecue met z’n tweeën.

De perfecte zomerdag heeft maar één groot minpunt… Hij is eindig en de realiteit van de werkende mens meldt zich morgen om half 6 met de wekker weer.

Maar vandaag, die perfecte zomerdag, die is in the pocket!

10, 9, 8, 7…

Aftellen. Kinderen kunnen helemaal vol zijn van een aankomende gebeurtenis. Een dagje weg, vakantie, verjaardagen en zo zijn er nog wel een paar te verzinnen.

Wat wel opvalt is dat het ene kind het gelaten over zich heen laat komen, en het andere zich minimaal éénmaal per dag afvraagt hoe lang het nog duurt tot zijn verjaardag.

Nu is het jaar van verjaardag tot verjaardag altijd even lang. Maar omdat hij eind december jarig is lijkt het zelfs extra lang te duren voordat hij zijn vijfde verjaardag kan vieren.

Grote tranen als ik ‘m vertel dat dat nog wel heel veel nachtjes slapen is. Want hij wil ook cadeautjes. Net als zijn grote zus dat eind april had en kleine zus dat deze maand zal krijgen.

Om een vierjarige uit te leggen hoe ons datumstelsel werkt en het dan in maanden uit te drukken (6 maanden klinkt minder erg dan 178 nachtjes slapen), die poging is jammerlijk mislukt. Op een gegeven moment dacht hij het door te hebben. Één maand is hetzelfde als één nacht. Daar begon deze mama lichtelijk van te zweten en dus…  Huppakee, weer een zeepbel kapot geprikt door mama. Jeugdtrauma nummer 38, of zoiets.

Als afleiding hebben we onze oudsten maar verteld hoeveel nachtjes het nog slapen is tot de vakantie. Nou, dat is ook wat. Ze zien het al helemaal voor zich. Twee weken alleen maar papa en mama. Geen school, BSO, zwemles, dansles, of noem maar op. Een huisje met tuin waarin een mooie “trampo” (zo heet dat volgens onze knul) staat. Met een zandbak voor alle drie de kids. Verder een zwembad, speeltuinen en een speelzolder tot onze beschikking. En dat allemaal op loopafstand. De grote dame en heer beginnen al te stuiteren bij het idee.

Voor ons als ouders wel een fijn idee hoor. Zelfs al zou het regenen, en dat gaat het zeker niet doen, dan nog wordt het een wereldvakantie voor de kinderen. Dat staat nu al voor 100% vast.

Officieel moet ik nog een aftelkalender maken, dat heb ik beloofd. Dus hier moet ik nog even iets van activiteit ten toon spreiden. Zojuist al gekeken op internet , maar ik gok dat het weer een eigen projectje wordt. Het is ook niet niks als je niet snel genoegen neemt met een standaard iets. Zo dus maar eens fröbelen als ik dit stuk gepubliceerd heb. Dan kunnen dochter en zoon met een gerust hart aftellen naar hun vakantie.

En die verjaardag, ach… Knul heeft in ieder geval voldoende tijd om te bedenken wat hij nu precies wil hebben. Per dag komen er de mooiste verjaardagswensen bij. De laatste was een skateboard. Gelijk maar verteld dat hij dan goed ingepakt moet worden om botbreuken, waar hij vermoed ik heel vatbaar voor is, te vermijden. Daarbij mag hij een gesprekje met zijn grote, skateboardende, neef aangaan. Weet die gelijk wat hem te wachten staat op het eerstkomende verjaarspartijtje.