Hoeveel punten kost dat?

Oké, met de billen bloot! Figuurlijk dan. Ik ben een zware vrouw. Te zwaar. Conform huidige maatstaf tenminste. Zou ik in het tijdperk van Rubens geleefd hebben zou mijn omvang meer gewaardeerd worden. Helaas ben ik iets later geboren.

Eigenlijk ben ik altijd al zwaarder geweest dan leeftijdsgenoten en ben ik ook op jonge leeftijd bewust gemaakt hiervan door klasgenoten en de diëtiste die ik wekelijks mocht bezoeken.

Het stomme is dat, terugkijkend naar mijn middelbare schoolperiode, ik wel zwaarder was dan de gemiddelde tiener, maar dat het achteraf wel meeviel. Pas rond mijn twintigste is het goed fout gegaan. Lekker eten, snoepen en uiteindelijk stoppen met het stijldansen wat ik in de jaren daarvoor twee of meer keer per week deed. Het deed de weegschaal geen goed als ik erop ging staan. En dus deed ik dat op een bepaald moment maar niet meer. De gevolgen daarvan laten zich raden.

Vlak voor mijn trouwen nog flink ziek geweest waardoor ik opeens één à twee maten kwijt raakte, maar in de jaren daarna zaten die er al weer snel aan. De kinderwens kwam en eenmaal zwanger ben ik van alle kanten meegegroeid. Het startgewicht van de zwangerschap was bekend en ik hield het een beetje in de gaten. Toen ik eenmaal 27 kilo zwaarder was dan mijn, toch niet minieme, startgewicht gooide ik de handdoek in de ring. Ik wilde er helemaal niets meer van weten tot de kleine eenmaal geboren was.

Een lief klein meidje bleek er in die enorme buik te zitten en eenmaal eruit hielp dat wel tegen een fors aantal kilo’s, maar ik geneerde me voor mijn eigen spiegelbeeld. Nog steeds kijk ik vol trots naar haar babyfoto’s, maar dan moet mama er maar liever niet opstaan.

Drie maanden oud was ze toen bij mij de knop omging. Genoeg! Ik wilde niet meer zweten in pashokjes in de hoop dat de winkel tenminste één kledingstuk zou hebben dat mij zou passen. Niet meer kiezen wat beschikbaar is, maar de keuze baseren op wat ik mooi vind. Actie noodzakelijk dus om dat te bereiken.

Ik heb me toen ingeschreven bij de Weight Watchers. Mijn doel? Minimaal 36 kilogram eraf. Mensen in mijn omgeving hebben verbaasd gekeken naar hoe ik per week gewicht kwijtraakte. Hoe ik er na een tijdje steeds slanker uit ging zien. Ik was een hele goede reclame, maar hiervoor was wel een ijzeren discipline nodig. In september startte ik met de cursus en in april woog ik 38 kilogram minder. Mijn doel gehaald. En weer zwanger.

Ook deze zwangerschap ging ik dertig kilo in de plus, maar was ik een half jaar na de geboorte van onze knul weer back on track. En ook met de derde zwangerschap zou ik zo geëindigd zijn vermoed ik. Als ik ons Aapje tenminste voldragen zou hebben.

Mijn laagste gewicht heb ik nooit meer bereikt. En een check op de weegschaal leverde een confrontatie op. Er moet toch eigenlijk tien kilo af. Afgelopen week heb ik al een semi-start gemaakt door niet te snoepen, gezond te eten en meer water te drinken. Vrijdagavond heb ik nog een patatje gegeten en gisteren een wijntje gedronken. Een soort afscheid. Morgen ga ik terug naar de punten, het tellen, de discipline en uiteindelijk weer een gezond gewicht.

En deze wil ik jullie niet onthouden. Voor iedereen, te licht, te zwaar of met precies het juiste BMI!

Ridders, Jonkvrouwen en Carnaval

Hoe leuk de één school ook vindt en hoe stom de ander het beweert te vinden, er is één ding waar ze al een tijd naar uitgekeken hebben. Hét Schoolreisje en hét Kleuterfeest.

Op de school van onze kinderen gaan de groepen drie tot en met zeven op schoolreis. Groep acht gaat op kamp. Gelukkig hebben deze papa en mama nog flink de tijd om aan dat idee te wennen.

Terug naar groep drie. Het eerste schoolreisje. Spannend! En onze Grande Dame is niet altijd de beste vriendjes met spanning. Sterker nog, het kan haar letterlijk ziek maken. Het was de afgelopen week dan ook niet makkelijk, maar ze heeft zich er kranig doorheen geslagen.

In dit geval gaat het schoolreisje gelijk naar een pretentieuze plek, namelijk naar De Efteling. Je kunt je voorstellen dan zijn de verwachtingen gelijk nog een extra stuk hoger. Vanochtend liep ze dan ook stuiterend door het huis.

Broerlief die, ondanks dat hij in de gehele week ervoor had beweerd dat het allemaal maar stom was, deed er nog een schepje bovenop. Stom? Ja, want als je grote zus naar de Efteling gaat, dan is een Kleuterfeest maar heel kinderachtig. Tenminste tot het zover is!

Voor groep één en twee wordt het Kleuterfeest georganiseerd. Elk jaar met een ander thema. Vorig jaar Piraten, maar dit jaar ging het om Ridders en Jonkvrouwen. 

Knul had een prachtig harnas en schild voor zichzelf gemaakt. Spelletjes, verkleden, patatjes, ijsje, en een foto met paard en kanon (ja, in de middeleeuwen hadden de ridders blijkbaar ook al kanonnen) het heeft ervoor gezorgd dat hij een geweldige dag had.

In de Efteling was het feest niet minder. Van school hadden we voederinstructies meegekregen. En eigenlijk komt het er dan op neer dat je geen snoep of geld mee mag geven. Ik zal niet beloven dat ik dat volgend jaar weer gehoorzaam. Volgens mij ben ik namelijk de enige moeder geweest die zich er wat van aangetrokken had door niks mee te geven.

De verhalen komen langzaam los. Vaak vertelt onze meid meer in één op één gesprekken dan zo aan tafel. Maar de grote koffiekoppen van Monsieur Cannibale, Droomvlucht, het bewegende huis en het Carnaval werden benoemd.

Ook had ze het over een grote boot. Bij een foto van één van de hulpmoeders op facebook werd duidelijk dat dit toch echt de Fata Morgana is geweest. En waar Muis heel stoer vertelt dat het allemaal maar poppen zijn, krijg ik nu ook de andere kant van het verhaal te horen. Namelijk dat de betreffende moeder een paar blauwe plekken op heeft gelopen door het fijn knijpen van haar been.

Het zal jullie vast niet verbazen, ze waren ontzettend moe maar helemaal gelukkig. Nog even oma bellen over hoe het vandaag geweest was en dan naar bed. Zoon stuitert nog even na en komt nog een keer zijn bed uit. Dochter slaapt al voordat ze haar hoofd goed en wel op het kussen gelegd heeft.

Morgen zijn ze allebei vrij. Het buurmeisje komt ’s ochtends lekker buurten. Even bijkomen en kletsen over alle belevenissen. Benieuwd wat we dan nog meer aan beleefde avonturen zullen horen.

Spanje-Nederland

Na mijn vorige blog is dan uiteindelijk het WK van start gegaan. Bijna zonder vlaggen mijnerzijds.

Bijna! Want op woensdag viel er opeens een envelop op de deurmat. De getypte adressering gaf aan dat de envelop voor mij bedoeld was. Snel openmaken en maar eens spieken van wie het is.

Nu, die vraag is nog steeds niet beantwoord hoewel ik inmiddels wel sterke vermoedens heb (het moet natuurlijk ook iemand zijn die beschikt over mijn adresgegevens).

Wat het was kan ik wel zeggen. Één oranje vlaggetje. Snel een foto en op facebook ermee. Kijken of er uit de reacties meer informatie te halen valt.

Één van de reacties was dat mijn omgeving me beter kent dan ik denk. En blijkbaar is dat juist. Want in de dagen ervoor was er nog geen aanstalten gemaakt om iets van oranje of rood-wit-blauwe versiering in huis te halen. Door dat ene oranje vlaggetje heeft Anoniempje me wel zover gekregen dat ik samen met zoonlief vlaggetjes ben gaan halen en, vooruit, twee oranje hoela-slingers voor onze oudste twee.

Dan volgt natuurlijk het ophangen. Die dingen komen nu eenmaal niet vanzelf van de ene kant van de straat naar de andere kant. Donderdagavond tijdens het eten zie ik onze overbuurman opeens naar buiten komen met zijn armen vol met vlaggetjes. Hij loopt naar onze andere overburen en er gebeurd een en ander met betrekking tot het versieren van de straat. Ik heb manlief met de kinderen rustig laten eten en mijn kans gegrepen. Naar buiten! Een huishoudtrap uitgeleend voor het betere ophangwerk op hoogte en uiteindelijk mijn vlaggenlijnen ter meerdere glorie van de straat aangeboden. Sterker nog, met vereende krachten hebben we op goede doorrijdhoogte (zelfs met vrachtwagens is rekening gehouden) ons straatje in WK-sfeer gebracht.

Vrijdag was het natuurlijk tijd voor voetbal. Zoonlief had al gevraagd of hij mocht kijken. Van negen uur tot pak ‘m beet kwart voor elf. Pittig voor een vijfjarige, maar het is vrijdag, dus oké.

Dat hebben we dus geweten. Zelden iemand zo geïrriteerd en bloedchagerijnig voetbal zien kijken. Uitleg was niet aan hem besteed. Hoewel het wel handig was om te vertellen dat Nederland in blauwe shirts speelde en dat het doel in de eerste helft aan de rechterkant stond.

Uiteindelijk konden we hem niet paaien met chipjes en lekker drinken. Nee, iedereen moest “zijn kop houden”. Euh... pardon? Volgens mij is hier het ochtendhumeurtje verplaatst naar de avond.

Bij het eerste doelpunt hebben we hem ook maar even geholpen met het besef. Pas na zo’n vijf minuten deed hij een klein rondedansje. Wat het jochie ook dwarszat, hij kreeg weinig mee van de hele wedstrijd. Nog gezegd dat hij wat gezelliger moest doen. Dat ons overbuurmeisje samen met haar vader, ja die van de versiering, aan het dansen was door de kamer na dat doelpunt. Dat kwam wel binnen bij hem en toen moesten we hem er haast van weerhouden om niet echt te gaan kijken aan de overkant.

Tijdens de rust iedereen naar het toilet, drinken aanvullen en toen zaten we weer. Langzaam aan zakten de ogen van onze boef steeds verder dicht. De doelpunten vlogen om de oren van de Spaanse keeper. Mocht een toekomstige wedstrijd eens in 0-0 eindigen is onze vent nog teleurgesteld ook.

Uiteindelijk hebben we gewonnen. Toen er gefloten werd duurde het nog geen tien minuten voor ons kereltje in zijn bed lag.

Na een avond vol drama, humeur, dansjes en veel slaap, kwam op de valreep dé vraag:

“Papa, wie heeft er nu eigenlijk gewonnen?”

Uiterst tevreden met het antwoord lag hij nog geen minuut later al te dromen over vijf doelpunten en het winnende Nederland. Op naar Australië-Nederland.

Gelukkig om zes uur ’s avonds. Misschien dat dit de sfeer ten goede komt!

Voetbalgekte

Misschien dat dit blog als vloeken in de kerk beschouwd wordt. Mij zelfs volgers gaat kosten, maar toch… Het is iets wat me tweejaarlijks bezig blijft houden. En ik schrijf over zo ongeveer alles wat mij bezig houdt, dus waarom zou ik het onderwerp niet bespreken. De gekte rondom het voetbal.

Iedereen heeft zijn of haar sport. Maar waarom het voetbal zoveel meer aandacht krijgt ten opzichte van volleybal, zwemmen of judo. Het blijft een raadsel voor me. Wat maakt voetbal zoveel meer bijzonder?

Mensen versieren weken van te voren hun auto, huis en straat. Reclames voor veren, hamsters, juichpakken en –petten. Alles is binnen no-time uitverkocht en nieuwe voorraden zijn niet aan te slepen. Sterker nog, op marktplaats kan je een juichpak waarschijnlijk voor grof geld aanbieden en is  deze al verkocht voor je met je ogen kan knipperen.

Gekscherend omschreef ik voetbal weleens als een spelletje waarbij twintig man achter een bal aanrennen. Zijn ze eindelijk bij die bal trappen ze ‘m weg en dan staat er aan weerszijde van het veld een mannetje dat zijn uiterste best doet om tien man in het veld tegen te werken door die bal tegen te houden. De versimpelde versie, maar wel gebaseerd op de waarheid. Aan de andere kant, geldt zo’n versimpelde uitleg niet voor een heleboel teamsporten?

Ik realiseer me heus wel dat het spel spannend kan zijn. En waar normaal gesproken de supporters van de diverse clubs elkaar het licht in de ogen niet lijken te gunnen, staan dezelfde supporters nu als één man achter oranje. Dat vind ik nu wel mooi. Opeens is het “wij” niet beperkt tot een dorp of stad, maar tot een heel land.

Het gevolg is wel dat we opeens ook miljoenen bondscoaches hebben die het allemaal beter weten dan de echte bondscoach. Tenminste, als het Nederlands elftal een wedstrijd zou verliezen. Winnen ze dan had Louis het niet beter kunnen doen en getuigt het van groot inzicht.

Nog zoiets waar ik altijd mijn vraagtekens bij zet. Als het Nederlands elftal verliest, verliezen zij. Maar wordt een wedstrijd gewonnen, dan winnen wij. Hoe zit dat precies? Willen we alleen geassocieerd worden met een winnend team?

Afgelopen week heb ik maar eens opgezocht wanneer het grote voetbalfeest begint. 12 juni kwam ik op een website tegen. En Nederland speelt op 13 juni tegen Spanje. Door het tijdsverschil op een mooi “kijkbaar” tijdstip voor de werkende mensch. Namelijk om 21:00 uur.  De andere twee wedstrijden in de pool worden om 18:00 uur uitgezonden. Iets minder goed te doen met kinderen en voedertijd, maar toch willen (zelfs) wij een poging doen om het te volgen.

Hier is nog geen vlaggetje te vinden in de straat. Misschien ook maar eens even regelen met de buren, tenminste als er nog oranje vlaggetjes te verkrijgen zijn. Ik denk dat de buurtjes van verbazing van hun stoel vallen.

Avondvierdaagse

Zelf heb ik nooit meegedaan. Nooit de behoefte gevoeld en misschien niet de stimulans gekregen om mee te doen. 

Ook nooit geweten dat je de laatste avond snoep kreeg. Zou het daar soms aan gelegen hebben?

Nu ik zelf kinderen heb ligt het toch anders. Manlief heeft vroeger namelijk wel meegedaan en vond het altijd hartstikke leuk. Er moet dus iets zijn wat aanspreekt.

Met onze oudste twee erover gehad en die zagen het ook wel zitten. Papa gaf aan dat hij wel wilde lopen met ze.

De buitenschoolse opvang heeft aangegeven dat ze voor de lopers van de avondvierdaagse een maaltijd verzorgen samen met, en voor, de kinderen. Maar even een mail gestuurd dat onze Muis en Boef hier gebruik van zullen maken.

Dan nog even de daadwerkelijke inschrijving. Online inschrijven is mogelijk. Nog even de voorwaarden doorlezen en… Boef mag dus niet meelopen. Met zijn vijf jaar is hij echt te jong volgens de organisatoren in onze gemeente. Het erge is dat hij ook volgend jaar nog niet mee mag doen. Pas als hij zeven is, of in groep 3 zit, mag hij mee doen.

We hebben het nieuws voorzichtig gebracht en zoonlief was not amused. En dat is enigszins zwak uitgedrukt. Vond het ook maar raar dat wij het niet konden regelen.

Na de ontdekking van de minimale leeftijd had ik me gelijk bedacht om te vragen of het eten wel door kon gaan. Want om dat ook nog van het af te pakken, leek me geen goed plan. Zo kon hij toch een beetje meedoen.

Vandaag was het zover, de eerste avond. Uurtjes gespaard op het werk om deze week steeds een uur eerder weg te kunnen en een en ander zo thuis in goede banen te leiden. Gisteren nog even snel uitleg gegeven hoe manlief naar het startpunt moet fietsen. Aangezien het een zeldzaamheid is dat hij op de fiets zit had ik mijn bedenkingen over een tijdige aankomst, maar het is gelukt. Om zes uur werd de eerste stempel gezet en kon er gewandeld worden.

Dat wandelen gebeurt in een stevig tempo. Niks geslenter voor de kleine beentjes, gewoon doorstappen. Onderweg een auto met koekjes en drinken, alles goed verzorgt dus. Maar als je drinkt, moet er ook geplast worden. Dochterlief stond steeds meer te knijpen en dan blijkt opeens de vriendelijkheid van mensen. Natuurlijk mocht ze wel even naar het toilet. Een dankbare blik van papa en dochter en ze konden weer op weg.

Na vijf kilometer mag je de tweede stempel halen en is het gedaan. Maar dan nog naar huis. Op de fiets. Terug over een hele hoge brug. Het laat zich raden dat die vent van mij aardig stuk binnenkwam. Ongeoefend fietsend, lopend en wederom fietsend en dat na een lange werkdag. Van ons meiske kreeg ik een hele dikke knuffel. Zo enorm trots is ze op zichzelf en wij op haar. En ondanks dat ze moe is wil ze morgen weer. De vierdaagse koorts heeft haar in de greep!