Oké, met de billen bloot! Figuurlijk dan. Ik ben een zware vrouw. Te
zwaar. Conform huidige maatstaf tenminste. Zou ik in het tijdperk van Rubens
geleefd hebben zou mijn omvang meer gewaardeerd worden. Helaas ben ik iets
later geboren.
Eigenlijk ben ik altijd al zwaarder geweest dan leeftijdsgenoten en ben
ik ook op jonge leeftijd bewust gemaakt hiervan door klasgenoten en de diëtiste
die ik wekelijks mocht bezoeken.
Het stomme is dat, terugkijkend naar mijn middelbare schoolperiode, ik
wel zwaarder was dan de gemiddelde tiener, maar dat het achteraf wel meeviel. Pas
rond mijn twintigste is het goed fout gegaan. Lekker eten, snoepen en uiteindelijk
stoppen met het stijldansen wat ik in de jaren daarvoor twee of meer keer per
week deed. Het deed de weegschaal geen goed als ik erop ging staan. En dus deed
ik dat op een bepaald moment maar niet meer. De gevolgen daarvan laten zich
raden.
Vlak voor mijn trouwen nog flink ziek geweest waardoor ik opeens één à
twee maten kwijt raakte, maar in de jaren daarna zaten die er al weer snel aan.
De kinderwens kwam en eenmaal zwanger ben ik van alle kanten meegegroeid. Het
startgewicht van de zwangerschap was bekend en ik hield het een beetje in de
gaten. Toen ik eenmaal 27 kilo zwaarder was dan mijn, toch niet
minieme, startgewicht gooide ik de handdoek in de ring. Ik wilde er helemaal
niets meer van weten tot de kleine eenmaal geboren was.
Een lief klein meidje bleek er in die enorme buik te zitten en eenmaal
eruit hielp dat wel tegen een fors aantal kilo’s, maar ik geneerde me voor mijn
eigen spiegelbeeld. Nog steeds kijk ik vol trots naar haar babyfoto’s, maar dan
moet mama er maar liever niet opstaan.
Drie maanden oud was ze toen bij mij de knop omging. Genoeg! Ik wilde
niet meer zweten in pashokjes in de hoop dat de winkel tenminste één
kledingstuk zou hebben dat mij zou passen. Niet meer kiezen wat beschikbaar is,
maar de keuze baseren op wat ik mooi vind. Actie noodzakelijk dus om dat te
bereiken.
Ik heb me toen ingeschreven bij de Weight Watchers. Mijn doel? Minimaal
36 kilogram eraf. Mensen in mijn omgeving hebben verbaasd gekeken naar hoe ik per week gewicht
kwijtraakte. Hoe ik er na een tijdje steeds slanker uit ging zien. Ik was een
hele goede reclame, maar hiervoor was wel een ijzeren discipline nodig. In september
startte ik met de cursus en in april woog ik 38 kilogram minder. Mijn doel
gehaald. En weer zwanger.
Ook deze zwangerschap ging ik dertig kilo in de plus, maar was ik een
half jaar na de geboorte van onze knul weer back on track. En ook met de
derde zwangerschap zou ik zo geëindigd zijn vermoed ik. Als ik ons Aapje tenminste
voldragen zou hebben.
Mijn laagste gewicht heb ik nooit meer bereikt. En een check op de
weegschaal leverde een confrontatie op. Er moet toch eigenlijk tien kilo af.
Afgelopen week heb ik al een semi-start gemaakt door niet te snoepen, gezond te
eten en meer water te drinken. Vrijdagavond heb ik nog een patatje gegeten en gisteren
een wijntje gedronken. Een soort afscheid. Morgen ga ik terug naar de punten, het
tellen, de discipline en uiteindelijk weer een gezond gewicht.
En deze wil ik jullie niet onthouden. Voor iedereen, te licht, te zwaar of met precies het juiste BMI!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten