Avondvierdaagse

Zelf heb ik nooit meegedaan. Nooit de behoefte gevoeld en misschien niet de stimulans gekregen om mee te doen. 

Ook nooit geweten dat je de laatste avond snoep kreeg. Zou het daar soms aan gelegen hebben?

Nu ik zelf kinderen heb ligt het toch anders. Manlief heeft vroeger namelijk wel meegedaan en vond het altijd hartstikke leuk. Er moet dus iets zijn wat aanspreekt.

Met onze oudste twee erover gehad en die zagen het ook wel zitten. Papa gaf aan dat hij wel wilde lopen met ze.

De buitenschoolse opvang heeft aangegeven dat ze voor de lopers van de avondvierdaagse een maaltijd verzorgen samen met, en voor, de kinderen. Maar even een mail gestuurd dat onze Muis en Boef hier gebruik van zullen maken.

Dan nog even de daadwerkelijke inschrijving. Online inschrijven is mogelijk. Nog even de voorwaarden doorlezen en… Boef mag dus niet meelopen. Met zijn vijf jaar is hij echt te jong volgens de organisatoren in onze gemeente. Het erge is dat hij ook volgend jaar nog niet mee mag doen. Pas als hij zeven is, of in groep 3 zit, mag hij mee doen.

We hebben het nieuws voorzichtig gebracht en zoonlief was not amused. En dat is enigszins zwak uitgedrukt. Vond het ook maar raar dat wij het niet konden regelen.

Na de ontdekking van de minimale leeftijd had ik me gelijk bedacht om te vragen of het eten wel door kon gaan. Want om dat ook nog van het af te pakken, leek me geen goed plan. Zo kon hij toch een beetje meedoen.

Vandaag was het zover, de eerste avond. Uurtjes gespaard op het werk om deze week steeds een uur eerder weg te kunnen en een en ander zo thuis in goede banen te leiden. Gisteren nog even snel uitleg gegeven hoe manlief naar het startpunt moet fietsen. Aangezien het een zeldzaamheid is dat hij op de fiets zit had ik mijn bedenkingen over een tijdige aankomst, maar het is gelukt. Om zes uur werd de eerste stempel gezet en kon er gewandeld worden.

Dat wandelen gebeurt in een stevig tempo. Niks geslenter voor de kleine beentjes, gewoon doorstappen. Onderweg een auto met koekjes en drinken, alles goed verzorgt dus. Maar als je drinkt, moet er ook geplast worden. Dochterlief stond steeds meer te knijpen en dan blijkt opeens de vriendelijkheid van mensen. Natuurlijk mocht ze wel even naar het toilet. Een dankbare blik van papa en dochter en ze konden weer op weg.

Na vijf kilometer mag je de tweede stempel halen en is het gedaan. Maar dan nog naar huis. Op de fiets. Terug over een hele hoge brug. Het laat zich raden dat die vent van mij aardig stuk binnenkwam. Ongeoefend fietsend, lopend en wederom fietsend en dat na een lange werkdag. Van ons meiske kreeg ik een hele dikke knuffel. Zo enorm trots is ze op zichzelf en wij op haar. En ondanks dat ze moe is wil ze morgen weer. De vierdaagse koorts heeft haar in de greep!