Spanje-Nederland

Na mijn vorige blog is dan uiteindelijk het WK van start gegaan. Bijna zonder vlaggen mijnerzijds.

Bijna! Want op woensdag viel er opeens een envelop op de deurmat. De getypte adressering gaf aan dat de envelop voor mij bedoeld was. Snel openmaken en maar eens spieken van wie het is.

Nu, die vraag is nog steeds niet beantwoord hoewel ik inmiddels wel sterke vermoedens heb (het moet natuurlijk ook iemand zijn die beschikt over mijn adresgegevens).

Wat het was kan ik wel zeggen. Één oranje vlaggetje. Snel een foto en op facebook ermee. Kijken of er uit de reacties meer informatie te halen valt.

Één van de reacties was dat mijn omgeving me beter kent dan ik denk. En blijkbaar is dat juist. Want in de dagen ervoor was er nog geen aanstalten gemaakt om iets van oranje of rood-wit-blauwe versiering in huis te halen. Door dat ene oranje vlaggetje heeft Anoniempje me wel zover gekregen dat ik samen met zoonlief vlaggetjes ben gaan halen en, vooruit, twee oranje hoela-slingers voor onze oudste twee.

Dan volgt natuurlijk het ophangen. Die dingen komen nu eenmaal niet vanzelf van de ene kant van de straat naar de andere kant. Donderdagavond tijdens het eten zie ik onze overbuurman opeens naar buiten komen met zijn armen vol met vlaggetjes. Hij loopt naar onze andere overburen en er gebeurd een en ander met betrekking tot het versieren van de straat. Ik heb manlief met de kinderen rustig laten eten en mijn kans gegrepen. Naar buiten! Een huishoudtrap uitgeleend voor het betere ophangwerk op hoogte en uiteindelijk mijn vlaggenlijnen ter meerdere glorie van de straat aangeboden. Sterker nog, met vereende krachten hebben we op goede doorrijdhoogte (zelfs met vrachtwagens is rekening gehouden) ons straatje in WK-sfeer gebracht.

Vrijdag was het natuurlijk tijd voor voetbal. Zoonlief had al gevraagd of hij mocht kijken. Van negen uur tot pak ‘m beet kwart voor elf. Pittig voor een vijfjarige, maar het is vrijdag, dus oké.

Dat hebben we dus geweten. Zelden iemand zo geïrriteerd en bloedchagerijnig voetbal zien kijken. Uitleg was niet aan hem besteed. Hoewel het wel handig was om te vertellen dat Nederland in blauwe shirts speelde en dat het doel in de eerste helft aan de rechterkant stond.

Uiteindelijk konden we hem niet paaien met chipjes en lekker drinken. Nee, iedereen moest “zijn kop houden”. Euh... pardon? Volgens mij is hier het ochtendhumeurtje verplaatst naar de avond.

Bij het eerste doelpunt hebben we hem ook maar even geholpen met het besef. Pas na zo’n vijf minuten deed hij een klein rondedansje. Wat het jochie ook dwarszat, hij kreeg weinig mee van de hele wedstrijd. Nog gezegd dat hij wat gezelliger moest doen. Dat ons overbuurmeisje samen met haar vader, ja die van de versiering, aan het dansen was door de kamer na dat doelpunt. Dat kwam wel binnen bij hem en toen moesten we hem er haast van weerhouden om niet echt te gaan kijken aan de overkant.

Tijdens de rust iedereen naar het toilet, drinken aanvullen en toen zaten we weer. Langzaam aan zakten de ogen van onze boef steeds verder dicht. De doelpunten vlogen om de oren van de Spaanse keeper. Mocht een toekomstige wedstrijd eens in 0-0 eindigen is onze vent nog teleurgesteld ook.

Uiteindelijk hebben we gewonnen. Toen er gefloten werd duurde het nog geen tien minuten voor ons kereltje in zijn bed lag.

Na een avond vol drama, humeur, dansjes en veel slaap, kwam op de valreep dé vraag:

“Papa, wie heeft er nu eigenlijk gewonnen?”

Uiterst tevreden met het antwoord lag hij nog geen minuut later al te dromen over vijf doelpunten en het winnende Nederland. Op naar Australië-Nederland.

Gelukkig om zes uur ’s avonds. Misschien dat dit de sfeer ten goede komt!