Van die weekenden…

Dat er niets uit je handen lijkt te komen en dat je overal te veel van hebt behalve van tijd. Bergen was, stapels vaat, drie afspraken op één dag, de boodschappen die nog even gedaan moeten worden, kindjes in bad of onder de douche in een doorlopende voorstelling.

Het maakt je vaak geen gezelliger mens, laat staan een gezellige ouder.

Wat ik mis in mijn werkweek van vier dagen is quality time voor mijn kinderen. Het flexibele werken is enigszins beknot waardoor ik bijna alle werkdagen tot half zes aanwezig ben. Hierin zit niet heel veel speling. Met z’n drieën moeten we de vroege en de late dienst fiksen. Aangezien ik niet om acht uur kan beginnen in verband met de schoolgang die tot half negen duurt raden jullie vast al waarom ik vaak de late dienst voor mijn rekening neem.

Gevolg is wel dat ik in de avond mag racen, voor zover de verkeersopstopping bij het werk dat toelaat, om tijdig ons Aapje op te halen bij het kinderdagverblijf. Manlief begint heel vroeg, werkt daarentegen negen uur per dag en pikt iets eerder de oudste twee bij de buitenschoolse opvang op. Hierdoor eten we laat en blijft er op werkdagen nauwelijks tijd voor en na het eten over om echt met de kinderen bezig te zijn. Zeker omdat je je nog steeds gehaast voelt.

Ook die mamadag verzandt vaak in huishoudelijk geneuzel. Toch even een kamer opruimen. Een paar wasmanden wegwerken of een grote strijk doen. Dit of dat schoonmaken en voor je het weet is er weer een dag voorbij.

Dit weekend was eigenlijk ook best druk. Maar dit keer hebben we een voldaan gevoel aan alle drukte. Mijn afspraak van zaterdagochtend om een tattoo af te maken ging niet door. Hierdoor opeens rustig de tijd om me én met de kids te bemoeien én en passant nog even iets schoon te maken. Hubbie stond om acht uur ’s ochtends bij een heerlijk rustige supermarkt en was binnen twee uur volledig klaar met alle weekboodschappen.

Onze volgende afspraak liet weten er rond twaalf uur te zijn. Helemaal prima. Vrienden van ons, met als cadeau een mooie bank en een trampoline. De kinderen hadden die eigenlijk niet nodig. Het idee van een eigen trampo was genoeg om ze te laten springen van geluk. “Even” de trampoline in elkaar zetten, gezamenlijk kletsen en een broodje en toen gingen de vrienden weer verder naar hun volgende afspraak. Wij hadden niets op de planning, maar hebben wat schoongemaakt, alle banken op de goede plek gezet en een drankje genomen. Kinderen een groot plezier gedaan door ze een broodmaaltijd te geven en wij hebben heerlijk aan de broccoli, rollade en opgebakken aardappeltjes gezeten.

Vandaag ging papa zwemmen met de grote dochter en zoon. Ik bleef thuis met onze jongste. Lekker getut met haar. Na een boterham naar bed en de anderen na het zwemmen wat eten en op de trampoline. Aapje wakker gemaakt en spullen gepakt om door te gaan naar vrienden van ons. Heerlijk gezeten daar vandaag. Thuis lekker aan de shoarma en daarna bedtijd voor alles onder de acht jaar. En zo… Wordt een superdruk weekend ook gewoon een gezellig weekend. Met tijd voor elkaar. Zullen we het volgende week weer proberen?

Inspiratie en inbussleutels

Soms ben je gewoon een beetje inspiratieloos. Niet dat er niet genoeg om je heen gebeurd waar je over zou kunnen schrijven. Maar dingen die het gemiddelde van die circa 500 woorden die ik mezelf heb opgelegd niet halen. Daardoor is het al een tijdje stil. En dat is jammer. Vind ikzelf tenminste wel.

Dus, wat heeft mij bezig gehouden? Onze meubelperikelen. Het plan om te verven is niet tot uitvoer gekomen. Wat wel uitgevoerd is zijn een drietal ritjes richting een zeker Zweeds warenhuis. Met een lege auto heen en met een vol bepakte bak terug. Nu zijn manlief en ik beiden niet technisch. Hij heeft twee linkerhanden. Ik wil wel, kan het overgrote deel uitmeten en aftekenen, maar vind het soms ook weer een spannend gebeuren om een paar gaten in de muur te boren. Het is zo definitief. Gelukkig neemt die atechnische man dan de klopboor over en hangt alles op de juiste plek.

Dat we uiteindelijk onvoldoende verloopstukjes hebben op de schroeftol en alsnog zwager en zijn schroeftol-accessoires hebben moeten uitnodigen om het hangen van het meubel ook echt te realiseren, dat dan maar even terzijde.

Kun je nagaan hoe trots we op ons tv-meubel zijn. Zelf gemonteerd met wieltjes die niet tot het eigenlijke Ikea-plan behoren. Het ziet er strak uit. De TV is op een mooie hoogte terecht gekomen. Helemaal oké.

Verder hebben we afscheid genomen van ons verkleurde en, door de kinderen, mishandelde dressoir. Hiervoor ook een kast terug. Bij het in elkaar zetten heeft man wel een ernstig blauwe hand opgelopen. Dat mag iemand me ook nog eens uitleggen? Waren passen sommige dingen goed in elkaar en waarom, vooral met die houten verbindingen, moet je het soms in elkaar slaan om het passend te krijgen. Het is gelukt, maar mijn Eigen-Huis-en-Tuinman zag eruit of hij in een gevecht beland was en rake klappen had uitgedeeld.

De reactie van de kinderen, een driewerf “Wow! Mooi!” geeft een warm gevoel. Ze zien een kast waar hun spullen ook in zitten. Waar ze gewoon bij kunnen, maar die anders is. En die ze inderdaad echt mooi vinden. Geloof me, mijn kids zal je (nog) niet op een leugentje om bestwil betrappen.

We hebben meer ruimte in de woonkamer. Aapje kan op haar “Lieveheersbees” op wielen door de woonkamer scheuren. Er is een mooi plekje voor een eigen tafel en stoelen waaraan gekleurd, geknutseld of gekleid kan worden.

’s Avonds ruimt het makkelijker op. Het ziet er niet meer uit als een gemiddeld kinderdagverblijf in de speelgoed-ontploffings-fase. Nee, hier wonen ook nog volwassenen.

Wat we nu nog graag willen? Genoeg! Een mooi kleurtje op de muur. Een eettafel voor minimaal 6 personen, en dan natuurlijk ook nieuwe eetkamerstoelen. Nieuwe banken. Jaloezieën in plaats van vitrage en gordijnen. Het kleed is na deze winter ook aan vervanging toe. En zo is er nog meer. Gelukkig maar, want het is wel heel leuk om je wensen om te zetten in realiteit.

Dat geen blog is wat je er van te voren van verwacht is ook leuk. Mijn idee was om een aantal zaken aan te snijden. Maar ik heb mijn woorden quota gehaald. En dat uiteindelijk op één onderwerp.

Nog even een uitsmijter. Altijd leuk voor over een jaar of 12!