Soms ben je gewoon een beetje inspiratieloos. Niet dat er niet genoeg
om je heen gebeurd waar je over zou kunnen schrijven. Maar dingen die het
gemiddelde van die circa 500 woorden die ik mezelf heb opgelegd niet halen. Daardoor
is het al een tijdje stil. En dat is jammer. Vind ikzelf tenminste wel.
Dus, wat heeft mij bezig gehouden? Onze meubelperikelen. Het plan om te
verven is niet tot uitvoer gekomen. Wat wel uitgevoerd is zijn een drietal
ritjes richting een zeker Zweeds warenhuis. Met een lege auto heen en met een
vol bepakte bak terug. Nu zijn manlief en ik beiden niet technisch. Hij heeft
twee linkerhanden. Ik wil wel, kan het overgrote deel uitmeten en aftekenen,
maar vind het soms ook weer een spannend gebeuren om een paar gaten in de muur
te boren. Het is zo definitief. Gelukkig neemt die atechnische man dan de
klopboor over en hangt alles op de juiste plek.
Dat we uiteindelijk onvoldoende verloopstukjes hebben op de schroeftol en
alsnog zwager en zijn schroeftol-accessoires hebben moeten uitnodigen om het
hangen van het meubel ook echt te realiseren, dat dan maar even terzijde.
Kun je nagaan hoe trots we op ons tv-meubel zijn. Zelf gemonteerd met
wieltjes die niet tot het eigenlijke Ikea-plan behoren. Het ziet er strak uit. De TV is op een mooie hoogte terecht gekomen. Helemaal oké.
Verder hebben we afscheid genomen van ons verkleurde en, door de
kinderen, mishandelde dressoir. Hiervoor ook een kast terug. Bij het in elkaar
zetten heeft man wel een ernstig blauwe hand opgelopen. Dat mag iemand me ook
nog eens uitleggen? Waren passen sommige dingen goed in elkaar en waarom,
vooral met die houten verbindingen, moet je het soms in elkaar slaan om het
passend te krijgen. Het is gelukt, maar mijn Eigen-Huis-en-Tuinman zag eruit of
hij in een gevecht beland was en rake klappen had uitgedeeld.
De reactie van de kinderen, een driewerf “Wow! Mooi!” geeft een warm
gevoel. Ze zien een kast waar hun spullen ook in zitten. Waar ze gewoon bij kunnen,
maar die anders is. En die ze inderdaad echt mooi vinden. Geloof me, mijn kids
zal je (nog) niet op een leugentje om bestwil betrappen.
We hebben meer ruimte in de woonkamer. Aapje kan op haar “Lieveheersbees”
op wielen door de woonkamer scheuren. Er is een mooi plekje voor een eigen
tafel en stoelen waaraan gekleurd, geknutseld of gekleid kan worden.
’s Avonds ruimt het makkelijker op. Het ziet er niet meer uit als een
gemiddeld kinderdagverblijf in de speelgoed-ontploffings-fase. Nee, hier wonen
ook nog volwassenen.
Wat we nu nog graag willen? Genoeg! Een mooi kleurtje op de muur. Een
eettafel voor minimaal 6 personen, en dan natuurlijk ook nieuwe eetkamerstoelen.
Nieuwe banken. Jaloezieën in plaats van vitrage en gordijnen. Het kleed is na
deze winter ook aan vervanging toe. En zo is er nog meer. Gelukkig maar, want het
is wel heel leuk om je wensen om te zetten in realiteit.
Dat geen blog is wat je er van te voren van verwacht is ook leuk. Mijn
idee was om een aantal zaken aan te snijden. Maar ik heb mijn woorden quota
gehaald. En dat uiteindelijk op één onderwerp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten