Vrijdagavond

De eerste week wordt dit. Sinds ik begonnen ben. De eerste week met maar één sportavond. In september begon ik met een actief leven. Minimaal twee keer per week sporten, maar als het even kon nog liever drie keer.

En nu deze week loopt het gewoon niet. De volle wasmanden vliegen om mijn oren. Stuiterende kindjes vanwege die meneer met de lange witte baard, nog even werken tussen de bedrijven door en dan zwijg ik nog even over het koken, voorlezen, opvoeden en zorgen in het algemeen.

Het afvallen waar ik een aantal maanden geleden mee begonnen ben heb ik bijna tot een goed einde gebracht. Bijna… de laatste loodjes, kilo’s, wegen echt het zwaarst. Na maanden letten op alles wat ik naar binnen werkte aan voedsel is daar een beetje de klad in gekomen. En ik ben er bijna. Sterker nog, sinds ik een jaar of 18 was heb ik niet meer zo “weinig” gewogen. Terecht trots, dus waarom zijn die laatste drie kilo’s zo verschrikkelijk moeilijk?

Op het werk is het één grote afrondingsfase. Het lijkt alsof alles nog even moet gebeuren. Het levert onrust op, het maakt dat ik zaken soms niet in het vizier heb en dat er dagen zijn dat ik met een onvoldaan gevoel thuis kom. Ondanks dat ik wel de hele dag bezig ben geweest.

Ik merk dat het einde van het jaar weer nadert. Hoe raar, want er staat geen vakantie gepland, dus waar leef je naartoe? Heel simpel, naar gezelligheid in de decembermaand en naar het nieuwe jaar.

Dit jaar zijn we Eerste Kerstdag thuis in klein gezelschap. Hoe klein, dat hangt nog van een aantal zaken af, maar het zal sowieso gezellig worden.

Tweede Kerstdag hebben we besloten om lekker met z’n vijven door te brengen. Misschien thuis, misschien naar buiten, eropuit. Het maakt niet zoveel uit, als we deze dag maar als gezin samen kunnen delen. Zelfs het eten zal misschien wat onorthodox worden, maar daar doen we onze kinderen dan wel weer een groot plezier mee.

Vorig jaar heb ik jullie al eens kennis laten maken met mijn eindejaars-overdenkingen. Standaard voor mij als persoon.

Een jaar vol met moeilijke beslissingen, verdriet, de onvanzelfsprekendheid van dingen zoals gezondheid. Daartegenover staan echter ook zoveel mooie en liefdevolle momenten. Momenten en herinneringen waar ik dankbaar voor ben. Prachtige dagen met een compleet gezin die ik graag voor iedereen in mijn omgeving zou wensen, maar die niemand een ander cadeau kan doen jammer genoeg.

Misschien verpest ik het nu wel… Maar we zijn bijna een jaar niet meer in het ziekenhuis geweest met een doodziek meisje dat aan het vechten was voor lucht. En dat na een jaar waarin we zo’n zeven keer in het ziekenhuis gebivakkeerd hebben. Het voelt als een cadeautje. Om mijn gezin om me heen te hebben. Alles onder één dak. Al een jaar lang.

Dat sporten, en alle andere mama-taken, die komen volgende week wel weer. Voor nu ga ik even verschrikkelijk gelukkig op de bank hangen.

Ballenbakleed

Ongetwijfeld kennen jullie een zeker woonwarenhuis. Blauwe achtergrond, gele letters en standaard een ballenbak aanwezig.

Bij die van "ons" zijn ze al een tijd aan het werk. Dat moet de grootste worden met een showroom à 45.000 m2. Jullie lezen het goed... Dat zijn heel wat meters te lopen wil je alles zien.

Toen we zonder kinderen waren gingen we hier rustig een middagje kijken en shoppen. Plus één werd het al iets minder en zo is ons animo per kind gedaald. Want hoe gezellig die ballenbak er ook uit ziet, de keren dat er een plekje voor twee kinderen is bij binnenkomst zijn op één hand te tellen. 

En toch, zoals vandaag, denken we dat onze kinderen het best wel eens kunnen handelen als wij wat nodig hebben. Sterker nog, als onze jongste wat nodig heeft. Waar halen we eigenlijk het bezopen idee vandaan dat ze dat kunnen handelen? Want een bezopen idee, dat was het overduidelijk weer.

Voor vertrek regende het al protesten. Het is daar saai, de ballenbak zit toch vol, en opeens zijn de kinderen die het liefst op de bank zitten groot fan van kinderboerderij of speeltuin.
We hebben de knoop doorgehakt. Als wij enigszins normaal kunnen kijken voor een peuterbed voor jullie kleine zusje, dan gaan we daarna nog even naar het park en speeltuin. Met andere woorden, het loont om je enigszins te gedragen en mee te werken in deze.

Voor het geval dat het wonder zou geschieden nog een paar centen meegenomen voor een softijsje en alles en iedereen in de auto gepropt.

Jullie raden het vast al, het wonder is uitgebleven. Ondanks beloftes, waarschuwingen en andere opvoedkundige maatregelen, voorstellen of noem het maar op. Deze papa en mama bleven achter met een verwachting die voor 100% uit is gekomen. Kinderen en woonwarenhuizen (zelfs met ballenbak) is een enorm foute combinatie.

De rij voor de ballenbak was van dusdanige aard dat vriendin J. blijkbaar al twintig minuten in de file had gestaan voor zij en haar man los konden. Twee kinderen aan het feesten en beesten tussen de ballen en één kind op de rug in de doek. Ik kreeg en passant ook nog even te horen dat ons aapje natuurlijk nooit in een buggy had mogen zitten nu. Gelijk want een draagdoek is ook veel makkelijker, maar heel soms heb ik ook geen zin in strekkende peuters, haren en oorbel trekkende handjes en kies ik voor het alternatief op wielen ;-) .

Onze kids gingen dus met ons mee. Geen zin in wachtrijen. Stom, stom, stom!
Het ging goed tot zoonlief heel graag een schoenlepel wilde hebben. Van alles wat er te krijgen is... Een schoenlepel dus.
En dat vervolgens onze oudste vond dat hij die wel kon delen en zoonlief dat geenzins van plan was. Let wel, we hebben het hier over een tijdspanne van nog geen vijf minuten waarbij de een de ander het licht in de ogen niet gunt vanwege een schoenlepel.

Het laat zich raden dat toen het gekibbel erover doorging, en onze missie voor een peuterbed steeds troostelozer vormen aan begon te nemen, ons humeur evenredig richting het vriespunt ging. Dat ijsje waar ik het eerder over had, had ik zelf kunnen fabriceren met mijn ogen. Ware het niet dat de gunfactor inmiddels wel als sneeuw voor de zon verdwenen was.

Uiteindelijk zijn we op onze schreden teruggekeerd naar huis. Jammer genoeg met de nodige negatieve energie en zonder datgene waarvoor we gekomen waren.

Wel weten we het zeker. Net als de vorige keren, ahem. Volgende keer maar een dag vrij nemen om op jacht te gaan. En de kinderen thuis laten. Voorkomt teleurstellingen aan beide zijden.

Wordt vervolgd...

Soepie?

Bij ons zijn de taken in het huishouden verdeeld. Waar ik me bezig mag houden met was en strijk doet manlief de boodschappen. Voor mij wel heel prettig. Shoppen vind ik leuk, maar achter een bloemkool aanrennen of op jacht naar een kippetje, dat is toch niet mijn ding. Van oudsher is het natuurlijk ook de bedoeling dat de man ging jagen. Wat dat betreft dus niet meer dan terecht dat ik me thuis ontferm over de kinderen en was en hem aan het werk zet.

Naast de was kook ik negen van de tien keer. Man is Chef Friteur. Als papa het eten klaarmaakt is het dus altijd lekker. Bij mama kan het zomaar voorkomen dat het groen is en daardoor bij voorbaat niet lekker. Tja, jullie hebben het al in het eerdere blog Eet-iquette voorbij zien komen.

Maar terug naar het boodschappen gebeuren. Aan man-op-jacht kleven wel een paar bezwaren. Manlief houdt van lekker eten, maar is wat minder avontuurlijk in de supermarkt. Zie ik een nieuw recept en stel ik dat voor dan volgt er vaak een maar. Want, dat is wel erg lastig te vinden. En straks hebben ze het niet. En normaal hebben ze zoveel gram in de verpakking, kan dat wel? Het ene bezwaar volgt het andere op.

Ook een recept uitproberen met ingrediënten welke we al in huis hebben wordt met scepsis begroet. Want gewone bietjes is veiliger dan een onbekende ovenschotel met bietjes, aardappelpuree, worst en kaas.
Toch wordt zo'n uitprobeersel wel eens geserveerd en vaak valt het ook nog in goede aarde.

Wat me nu helemaal leuk lijkt is om echt eens het soep maken te proberen. Ik ben wat betreft het maken van soep een echte leek. (oké op de "basis voor soep potten" na dan).
Al eens gekeken en zelfs man lijkt het wel wat. Hoewel, het recept voor een courgettesoep werd gelijk afgekeurd. Want dat kon nooit lekker zijn.
De gulle geefster van dat recept liet dat niet op zich zitten en tijdens een bezoek kregen we groentesoep voorgeschoteld. Een soepje waar één groentesoort (of is het fruit) in verwerkt was. Zonder te weten wat het nu precies was is de soep geproefd en goed gekeurd. Het moge duidelijk zijn, een aantal personen, hebben enorm veel voorpret om juist dit soepje gehad. Zelfs onze oudste dochter zat in het complot.

Gisteren ook nog maar een pompoensoep geprobeerd bij vrienden en ook die was boven verwachting heerlijk! Tijd dus om nu echt zelf eens aan de slag te gaan. Even een recept uitzoeken en dan maar hopen dat de benodigde boodschappen niet verstopt liggen in de supermarkt. 

Oh en voor alle lezers onder ons. Voel je vrij om je recepten te delen als commentaar. Maken we er een sub-blog van. Het Soeplog!

Zelluf doen

Iets zelf willen doen komt in elke leeftijdsgroep en generatie voor. Wees realistisch, er zijn maar weinig mensen die alles in hun leven uit handen geven. 

De ouderen in onze samenleving die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen hebben de grootste moeite dat te accepteren. Ondanks de wetenschap dat degene die het aankaart wel eens gelijk zou kunnen hebben op een paar ieneminiepuntjes. Het is niet leuk om te horen. Laat staan om aan te geven dat het inderdaad zo is en om hulp te vragen.

De andere kant van de levensloop heb ik hier in huis rondlopen. Twee jaar en van mening dat ze alles zelf kan. Ook geen hulp accepteren als het allemaal toch niet zo wil lukken. Of, laten we reëel blijven, mama in een flinke ochtendspits zit met oudere broer en zus en helemaal geen tijd heeft voor het zelf doen van onze peuter. Grote frustratie, bij mama dan, want ons Aapje zit erbij alsof ze alle tijd van de wereld heeft en laat zich ook absoluut niet opjagen. Sterker nog, als het moment daar is dat mama niet langer meer kan wachten mondt het uit in een fel protest. Tja, je bent twee of je bent het niet.

Zelf merk ik het ook. Door een enigszins perfectionistisch karakter heb ik echt moeite gehad om zaken uit handen te geven. Hierin ben ik gelukkig wel gegroeid de afgelopen jaren. Makkelijker kan ik dingen en taken loslaten. Dit zorgt voor rust en maakt dat ik tijd heb voor, voor mij, belangrijker zaken waar ik me dus juist wel echt mee bezig wil houden. Belangrijker omdat ik daar mijn plezier en voldoening uit kan halen. 

Vandaag ben ik ook weer gegroeid in een stuk besef richting mijn kinderen. Onze oudste is zeven en voelt zich, uiteraard, al een hele dame. De laatste tijd leek het echter of ze ergens mee zat. Maar wat, dat kwam er nu net niet uit.
Uiteindelijk is het hoge woord eruit gekomen. Van de week het eerste gedeelte en dan nu het tweede. 

Dochter wil niet naar de Buitenschoolse Opvang. Niet omdat het niet daar ongezellig, saai of niet leuk is. Nee, ze is nu echt wel groot genoeg om na school alleen naar huis te gaan en zich daar alleen te vermaken tot papa of mama thuis is. En op zich geloven we daar ook wel in. Maar we hebben haar duidelijk gemaakt dat ze tot minimaal haar achtste gewoon naar de Buitenschoolse zal gaan. Dan kijken we verder.

Vandaag dus weer dikke tranen. Na wat doorvragen kwam het hoge woord eruit. Ze kan best wel van judo terug naar huis wandelen zonder begeleiding van papa of mama. Een grote slik voor papa en mama. Weer een stukje loslaten. Maar het hoort erbij. Hoe eng wij als ouders het ook vinden.

Zojuist stond ze dan ook heel trots voor de deur. Want het was allemaal prima gegaan. Alleen dat judopak... Het was niet gelukt om dat netjes in haar tas te krijgen. Als dat het enige is. Dat komt ook vast vanzelf nog wel eens. 

Voor nu zijn we gewoon trots op haar!

Back to School

Inmiddels is de school weer een aantal weken van start. Dit jaar pakken ze het anders aan. We zijn naast de standaard intro-avonden (twee stuks, want twee kinderen in twee verschillende klassen) ook al opgeroepen om een oudergesprek bij te wonen.

De insteek? In plaats van de juf vertellen de ouders in 10 minuten over hun kind, de verwachtingen over het schooljaar en alles wat er verder ter sprake komt.

Allereerst maar eens een formulier gevuld. Voor onze boef een stelling-lijstje waarbij we aan konden geven in welke mate we het eens dan wel oneens waren. Vrij makkelijk en snel te doorlopen.

Voor onze oudste kregen we open vragen. Oeps, nu moet er echt nagedacht worden…

Gelukkig viel het mee om het in te vullen. Alleen die sterke punten. Na het opschrijven kwam ik ook gelijk tot de conclusie dat die sterke punten gelijktijdig de zwakke punten zijn van onze dame. Dit ook maar gelijk uitgesproken naar de juf.

Uit de gesprekken blijkt dat ze het allebei goed doen. En dat is gewoon heel fijn om te horen. Laten we daar maar eerlijk over zijn. Hoe fijn is het wel niet om als ouder te horen dat het lekker loopt met je kinderen. En zowel voor onze dame als heer de afspraak dat wij thuis ook blijven peilen hoe ze het op school vinden.  Want die informatie is voor de juffen natuurlijk ook van belang.

Ons ieneminie-dametje is vlak voor de zomer naar een ander kinderdagverblijf gegaan. De oude locatie ging dicht en logistiek had het wat voeten in aarde om met de leidsters mee te gaan. Een ander pand, andere leidsters maar dezelfde organisatie en werkmethodiek. Het is wennen. Voor iedereen, maar zeker voor ons moppie. Leek ze voor onze vakantie redelijk te “integreren”, na de vakantie zijn de brulpartijen en pruillippen bij afscheid niet meer te tellen. Bijna iedere dag wordt er wat meegenomen van huis. Lekker veilig.

Ze doet het, ondanks het dramaqueengehalte bij het afscheid, heel goed. Ze eet beter dan thuis en heeft een enorm plein om lekker te spelen. Haar taalontwikkeling gaat met grote sprongen evenals het speelgedrag. Enorm leuk om dit weer te zien bij je eigen kind.

Verder heeft het normale leven ook weer zijn entree genomen. Sporten zoals zwemmen, dansen en judo staan weer op de wekelijkse planning. Papa en mama zijn ook weer aan het werk en proberen alles goed in te plannen en wat tijd over te houden voor sociaal gedrag. En dat laatste dat valt niet mee. Soms ploffen we doodmoe op de bank neer in de wetenschap dat er nog wat was gevouwen en gestreken dient te worden… Bij de vraag “Kan dat echt niet morgen?” begint het antwoord vaak met “Nee, want…”

Voor nu een goed voornemen. Om wat data door te geven aan vrienden en kennissen om weer eens af te spreken. Liefst voor maandagochtend. Anders weet ik het wel en schuift alles weer een week op. Even mezelf een schop onder de kont geven.

Zomervakantie

Manlief en ik zijn inmiddels ruim veertien jaar samen. We hebben ook even zoveel vakanties met elkaar doorgebracht. Begonnen met een vliegvakantie naar Kreta, net als bijna heel Nederland, gevolgd door kamperen met een caravan in Duitsland naar uiteindelijk de Nederlandse vakantieparken.

Manlief houdt absoluut niet van vliegen en zal blij zijn als hij nooit meer in zo’n ding hoeft te stappen. Ikzelf zie er absoluut ook de voordelen van in, maar ben er inmiddels ook achter dat vliegen alleen leuk is als je samen met iemand reist die het ook leuk vindt.

De caravan was ook niet geheel zijn ding. Toch hebben we het er nu soms wel over, kamperen. De reden mag duidelijk zijn. Voor kinderen is er haast niets leukers te bedenken dan kamperen. Ook heb je zelf meer vrijheid. Misschien dat we het te zijner tijd weer eens zullen proberen. Maar voor nu heeft het voor ons nog steeds meer nadelen (aanschaf, stalling, verzekering etc.) dan de genoemde pluspunten en het voordeel van een misschien iets goedkopere vakantie.

Tijdens mijn eerste zwangerschap zijn we eens op een vakantiepark in Drenthe verzeild geraakt. En ik kan niet anders zeggen dat deze provincie ons hart gestolen heeft. De afgelopen jaren hebben we hier al vijf vakanties doorgebracht waarvan de laatste drie steeds op hetzelfde park. Ik durf wel te zeggen dat het ook niet voor het laatst is dat wij in Drenthe te vinden zijn gedurende de zomerperiode.

In de loop van de jaren veranderde uiteraard ook de gezinssamenstelling. Van één naar twee kinderen, met slechts twintig maanden verschil. En uiteindelijk drie kinderen waar tussen zoonlief en zijn kleine zusje zo’n 3,5 jaar zit. In de zeven jaar sinds de geboorte van onze oudste zijn we tweemaal niet op vakantie geweest door omstandigheden. Geen succes, maar soms heb je weinig tot niets te kiezen en dan is het zo. Ook dat overleef je en des te meer geniet je van een volgende vakantie.

Slechts tweemaal hebben we extreem nat weer gehad. En, het moge duidelijk zijn, dit jaar is één van die twee keer. Waar de start van de zomer van 2014 geweldig was, hebben we in deze maand augustus het dieptepunt wel bereikt. Gevolg is dat je als ouders een alternatief zomerprogramma aan de kinderen moet bieden. Want is normaal een zwembad in de tuin een prima dagvulling, dat gaat bij een temperatuur rond de zeventien graden met regen niet op.

Ook de dierentuin is veel leuker als het aquarium de natste ruimte is en dat je daar niet naartoe hoeft om te schuilen.

Met bezoekjes aan Kidzcity, Bal-lorig, Plopsa Indoor enzovoorts vul je de weken aardig op, maar zorg je gelijk voor een verwachtingspatroon bij de kinderen. Want wat gaan we morgen doen? En door die vraag realiseer je je opeens dat die zes weken vakantie misschien wel eens te lang zijn voor jouw kinderen (en kinderen in het algemeen).

Waarom krijgen ze niet gewoon vier weken vakantie? Één week thuis, twee weg met de ouders en dan nog een week om weer in iets van een ritme te komen voor school uit?

Of is de vakantie te lang voor de ouders? Zijn wij gewoon verleerd om helemaal los te gaan gedurende de zomerperiode, ongeacht het weer? Ik ben er niet uit. Wel weet ik dat ik mijn kinderen gemist heb door het leven van alledag met school, werk, geren en gevlieg. Voorlopig probeer ik dus kind met mijn kinderen te zijn zonder ze compleet hun eigen gang te laten gaan. Dit in de wetenschap dat het leuke weken en herinneringen oplevert en het uiteindelijk loont als de school eenmaal weer begint.

Vroeger vs Toekomst

Ook wij proberen met onze tijd mee te gaan. Als eigen persoon, maar ook als ouders van. Natuurlijk komt er een moment dat je kroost je keihard laat weten dat deze missie mislukt is. Krijgen wij ook te horen hoe ouderwets en achtergebleven wij zijn. Dat ze zich toch echt niet kunnen vertonen met ons als ouders en… Nou ja, jullie snappen het wel. Iedereen heeft die momenten wel meegemaakt denk ik zo. Vooral toen het over jouw ouders ging.

Maar met de tijd mee gaan, daar had ik het over.

In “mijn” tijd had je barbies en lego, rollerskates en skateboards, lego, gezelschapsspelletjes. Elektronisch speelgoed beperkte zich tot een Elektron-spel, de walkman was net ontwikkeld.

Sommige speelgoedsoorten zijn nog steeds in trek. Lijken tijdloos, hoewel ook hier steeds meer ontwikkeling in zit. Duplo met Planes-figuren had je “vroeger” natuurlijk niet. Wij bouwden alleen huizen ermee.

De zandbak, waarbij speelzand opeens vervangen is door kinetisch zand. Ja, ja… kost een vermogen per kilo en is eigenlijk niet aan onze jongste besteed, want speelzand met een beetje water doet het prima. Hiervan is het ook niet erg als er een kilootje naast de zandbak terecht komt. Het moge duidelijk zijn. Hier geen kinetisch zand in tuin, huis of waar dan ook.

Barbie is een ware Fashionista geworden en doet, net als vroeger, nog steeds mee met allerlei trends. Er zal vast al een Fiat 500 voor haar beschikbaar zijn.

De walkman is in de loop der jaren vervangen door een discman, de MP3- en MP4-speler, de iPod en wat voor variaties er verder nog zijn.

Even los van het onderwerp van deze blog, het blijft blijkbaar nog steeds lastig om goed zittende koptelefoons voor kids te vinden.

Fabrikanten doe daar iets mee! Een kind heeft er niets aan als zijn kaaklijn kan genieten van de muziek of als een koptelefoon steeds van het hoofd afglijdt doordat deze gewoon te ruim is.

Maar terug op het topic. Inmiddels hebben onze oudsten beiden een tablet. Gewoon een “simpele”. Hoesje erom als valbescherming en onze kinderen zijn de koning te rijk. Papa en mama goed bezig en houden zo de eigen tablet uit handen van. Ook niet geheel onbelangrijk.

De tablets worden redelijk intensief gebruikt. Zo wordt er geloomd met YouTube, Sprookjesboom gekeken, worden er donut’s gebakken en spelletjes gespeeld.

Tot… Tot het moment dat zoonlief de tablet van dochterlief in handen kreeg. Vraag me niet waarom, maar blijkbaar worden die dingen af en toe aan elkaar uitgeleend. Ik zeg niet dat het aan ons jochie ligt, maar hierna had het ding wel wat opstartissues. Dus dochterlief flink aan het balen.

Voor mama even zoeken en puzzelen, maar als na een zachte reset een harde reset ook niks oplevert, dan maar terug naar de winkel. Nou, daar kregen ze  ‘m ook niet meer aan de praat, de leverancier blijkt failliet en we kregen geld terug. Leuk, maar daar heb je nog geen nieuwe voor.

Manlief is als een superpapa gaan speuren op het internet en gelukkig een mooie actie bij de Aldi! En nog mooier, zonder extra verliezen van papa en mama. 

Deze mama lag dus op de datum dat de actie van start ging in alle vroegte daar voor de deur. Stel je voor dat opeens iedereen dat ding wil en ik zonder tablet het pand weer verlaat. Dat was geen optie.

Berekend op een soort van WOIII had ik mijn elleboogbeschermers al opgezocht om er vervolgens achter te komen dat de winkel echt uitgestorven was, de Aldi-man de bulkverpakking zelfs nog open moest maken en dat, als ik niemand voor me had gehad bij de kassa, ik binnen vijf minuten de winkel verlaten zou hebben inclusief tablet.

Soms zit het overduidelijk mee. Thuis maar eens een installatie uitgevoerd en als enige niet-eigenaar van een tablet (oké, samen met onze jongste) moet ik bekennen dat het een mooi apparaatje is.

Sterker nog, ik zou ‘m zelf ook wel willen. Helaas voor mij worden de kinderen voorgetrokken in dit huishouden qua spullen, dus voorlopig kan ik, als moderne mama, die tablet wel op mijn buik schrijven ;-)

Brokkenpiloot

brokkenpiloot 

´ brok - ken - pi - loot 
de -woord (mannelijk) 
brokkenpiloten 
veel ongelukken veroorzakende vliegenier; bij uitbreiding brokkenmaker 

Oké helder. En ik heb er dus twee in huis. Of misschien wel meer, maar die hebben tot op heden hun ware identiteit nog niet prijsgegeven.

klauteren
´ klau - te - ren
( klauterde, h. en is geklauterd)
met inspanning klimmen 

Ook twee van in huis, maar waarvan één met toch minder geschikt schoeisel. Met slippers aan is nog nooit een bergbeklimmer op de top van de Mount Everest gekomen. En zoonlief dus ook niet bovenin het klimrek.

tandeloos 
´ tan - de - loos 
bijvoeglijk naamwoord 
zonder tanden 

Zo erg is het gelukkig niet, maar wederom zaten we bij de tandarts. Het ventje heeft er maanden over gedaan om überhaupt wat tanden door te krijgen. Deed toen een poging om ze terug in de kaak te krijgen wat half lukte (net als zijn moeder ooit wel helemaal gelukt is) en nu even dwars door de lip (ook hierin lijkt hij precies op zijn moeder). Gelukkig alles op zijn plek en lijkt er niks beschadigd.

spillebeen
´ spil - le - been
spillebenen
1 het -woord lang, dun been;
2 de -woord persoon met spillebenen 

Heeft onze oudste in het bezit. Menig vrouw zou trots zijn op de beenlengte die zij bezit. Dat wordt straks wat als ze volwassen is en killer heels draagt. Alleen hoe meer been, des te groter de kans op beschadiging. En dat gebeurde daags na de tandenactie van zoonlief. Tijdens een sportdag op de buitenschoolse. Want sporten is zo gezond…

EHBO is eraan te pas gekomen en hebben ons hoopje ellende verzorgd. Droog gaas, dus bij het verschonen werd de boel weer open getrokken. Vriendin S. maar even om hulp gevraagd want voor het eerst in zeven jaar tijd trok deze mama de EHBO-kit eens open. Logisch nadenken is soms ook voor moeders lastig.

kleinzerig
klein´ ze - rig
bijvoeglijk naamwoord en bijwoord
bang voor pijn; figuurlijk gauw geprikkeld, kleine onaangenaamheden zich zeer aantrekkend;
klein´ ze - rig - heid
de -woord (vrouwelijk) 

Hiervan heb ik er dus, minimaal, één in huis. Maar dan net op het verkeerde vlak. Knie ligt in puin, maar het eraf halen van een simpele pleister veroorzaakt een gegil en geschreeuw. Hoewel bij het verwijderen van het gaas (zie hierboven) bijna geen kik gegeven werd.

Het scheelde een haar of de buurman had aangebeld of alles wel helemaal in orde was. Nou, met deze mama in ieder geval bijna niet.

stokdoof 
´ stok - doof 
bijvoeglijk naamwoord 
geheel doof 

Dat werd ik er haast van. Gekrijs rechtstreeks in het oor is niet bevorderlijk voor je gestel en gemoed. Elke volgende stap qua wondverzorging gebeurde vanaf dat moment met aarzeling en dat voelde ze haarfijn aan. En gebruikte ze. De zieligheid druipt er sinds dat moment vanaf.

Waar zoonlief nu vergeet om pijn te hebben, buit dochterlief het uit tot en met. Manke Nel is “in tha house!”

Dochter vanavond zonder verbandje of gaasje het bed in. De wond begint eindelijk te drogen en daar maken we dankbaar gebruik van. Kom maar op met die korst. Zij ziet het somberder in en ziet duizend beren op de weg. Waarbij het "hoe vies wordt mijn laken" nog wel het grootste issue is.

Zoon heeft een flinke bult / blaas aan de binnenzijde van zijn lip. Moet daar ook echt last van hebben, en hem hoor je daar dus niet over.

En dat… dat is nu een echte

bikkel 

´ bik - kel 
de -woord (mannelijk) 
bikkels 
kootbeentje van schapenpoot (of daarop gelijkend metalen voorwerp) als speelgoed: zo hard als een bikkel 

Voor onze bijna-peuter

"Hallo lieverd,

Wat hebben we samen gevochten de afgelopen weken.

Zes weken geleden had mama bloedverlies en bij controle in het ziekenhuis bleek het allemaal niet goed. Daar moesten we blijven. Jij in mama’s buik en mama in bed.

Voor hoelang? Dat wist niemand. De placenta had iets losgelaten en niemand kon zeggen of het bloeden zou stoppen. Je bent op dat moment nog maar 23 weken en twee dagen. De start van ons grote avontuur.

Alle scenario’s kregen papa en mama te horen. Het een nog erger dan het ander en helaas realistisch. Helemaal als ik de tweede nacht in het ziekenhuis nog een flinke bloeding eroverheen krijg.

Vol onzekerheid heeft mama die eerste dagen en vooral nachten doorgebracht. Papa heeft thuis alles geregeld voor je grote broer en zus. Na een paar dagen lijken ze het ziekenhuisbezoekritme al enigszins “gewoon” te vinden.

Die eerste uren worden dagen en uiteindelijk zes hele weken. We hebben veel spannende momenten beleefd, maar ondanks alles proberen papa en mama de moed erin te houden. Met elke echo, CTG, beweging lijk je te willen zeggen “Ze krijgen mij er niet onder!”. Met elke dag overtuig je steeds meer mensen dat je een vechter bent.

En dan gebeurt dat waar iedereen bang voor was. Na zes weken strijden wil mama’s lichaam niet meer. Het moment is daar dat het voor jou en mama veiliger is als je buiten de buik verder groeit.

Ze gaan je halen lieverd, het gevecht voor ons samen zal straks voorbij zijn.

Papa en mama zijn opgelucht maar ook zo ontzettend angstig voor vandaag en hoe het verder met jou zal gaan.

De keizersnede verloopt met de nodige incidenten, maar jij blijft hierin gelukkig volledig buiten schot. Om 11:38 wordt je geboren. 1.090 gram en 32,5 cm. Heel klein, maar perfect. Gelijk doe je het enorm goed en papa blijft dicht bij je.

Als het moment daar is dat ik je mag zien adem je zelfstandig. Nog geen slangen, buizen enz. aan mijn kleine meidje! Wat vervul je ons met trots.

Als je naar de NICU wordt gebracht gaat papa met je mee. Je krijgt daar een eigen plekje in een warme couveuse en een heleboel lieve mensen die voor je zullen zorgen.

We zijn er nog niet, maar aan jouw wilskracht zal het zeker niet liggen lieverd. Papa en mama houden heel veel van jou!”

Dit schreef ik bijna twee jaar geleden. Onze derde heeft een alles behalve makkelijke start gehad. Ook in de afgelopen twee jaar verliep het niet vlekkeloos. Drie keer een infectie door het RS-virus liet kwetsbare longen achter en een heleboel ziekenhuisopnames.

Een gezin compleet ontwricht en pas nu (of misschien al), na twee volle jaren, lijkt de rust wedergekeerd.

De wilskracht die zit in al haar poriën. Het straalt van haar gezicht af als ze iets wil of iets nieuws heeft geleerd.

Ze weet waar ze thuis hoort, is gek op knuffelen, gilt als een van de gezinsleden binnenkomt en vliegt er met open armen op af. Ze kletst graag en benoemd alles op dat unieke taaltje dat peuters nu eenmaal hebben. Nee is al een veel gebezigd woord en gezien de leeftijd komen we daar niet snel vanaf. Het zelluf-doen neemt langzaam zijn aanvang en zal nog voor een hoop frustratie bij papa en mama zorgen. Maar daarvan kunnen we alleen maar zeggen “Kom maar op!”. Want wie had dit twee jaar geleden gedacht?!

Ons ieniemieniemensje is uitgegroeid tot een stevig in haar schoenen staande peuter.  Tijd voor een feestje!

Final Countdown

Nog één week. Of te wel vijf dagen. Dan is het eindelijk zover. Start van de zomervakantie.

Vandaag heb ik voor zoonlief nog even een vriendenboekje ingevuld. Wat het leukste op school is. Nou, dat heeft deze mama maar eens naar waarheid ingevuld. Dat de vakanties toch echt veel leuker zijn dan die hele school.

Iedere dag wordt het afscheid op school rampzaliger. Waar dochter zonder problemen naar de klas huppelt in de ochtend, neemt het wegbrengen van zoonlief haast komische vormen aan. Voor omstanders weliswaar, deze mama heeft er namelijk inmiddels al flink de buik van vol.

Het ene moment moet je ‘m haast naar de klas toe slepen, het andere moment rent hij de school in naar zijn klas en zit klaar om aan de nieuwe dag te beginnen. Denk je… Na een kus begint de ellende. Rekken wat je kan en zielig doen om nog zieliger gevonden te worden. Helaas heeft mama wat dat betreft weinig sympathie meer met onze cabaretier en brengen krokodillentranen al helemaal geen medeleven meer op.

Opeens moet er weer gezwaaid worden bij het raam. Kan hij niet zonder die twintig extra knuffels en zes extra kussen. Dodelijk vermoeiend. Zeker omdat thuis het ritueel al van start gaat. Het verkeerde pakje drinken, dat tussendoortje is ook niet je-van-het, om nog maar te zwijgen over de, met liefde door papa gemaakte, lunchpakketjes.

Inmiddels mankeert er dagelijks wel ergens iets aan. Sterker nog, vaak word ik bekeken met een blik van “hoe hebben jullie dit zo kunnen bedenken?”

In datzelfde vriendenboekje mocht ik zijn wens neerschrijven. Wat denken jullie? Speelgoed, dagjes uit, altijd bij de gouden M eten? Niks hoor. Meneer wenst dat hij alles zou kunnen onthouden in zijn hoofd. Dat zou ook wel een meesterlijk trucje zijn, dat je op je vijfde eigenlijk alles al weet of dat het je maar één keer verteld hoeft te worden. Wat voor mogelijkheden biedt dat wel niet? In ieder geval een verkorting van de tijd die je op school moet doorbrengen. En dat is nu precies waar het om draait.

Verder heb ik een klaagzang aan moeten horen over het droge weer. Hierdoor gingen ze niet gymmen en dat had tot gevolg dat hij op het schoolplein de door hem geconfisqueerde fiets verdedigd moest worden. Uit de toonzetting begreep ik dat dit niet geheel naar wens was verlopen en dat boef liever zou zien dat er helemaal niemand meer op een fietsje kan of mag. Dan vertoeft hij dus liever in de kleutergymzaal.

Na school bestaat er ook nog zoiets als buitenschoolse opvang. Voor de mensen die nog twijfelen, die komen er net zo slecht af bij de mini-beoordelingscommissie als zijn juffen op school. Niets is leuk en het feit dat je zoiets walgelijks als fruit eten moet, dat kan natuurlijk echt niet.

Onze zoon is duidelijk. Hij is er klaar mee. En om eerlijk te zijn. Ik ook. Kom maar op met die vakantie!

Hoeveel punten kost dat?

Oké, met de billen bloot! Figuurlijk dan. Ik ben een zware vrouw. Te zwaar. Conform huidige maatstaf tenminste. Zou ik in het tijdperk van Rubens geleefd hebben zou mijn omvang meer gewaardeerd worden. Helaas ben ik iets later geboren.

Eigenlijk ben ik altijd al zwaarder geweest dan leeftijdsgenoten en ben ik ook op jonge leeftijd bewust gemaakt hiervan door klasgenoten en de diëtiste die ik wekelijks mocht bezoeken.

Het stomme is dat, terugkijkend naar mijn middelbare schoolperiode, ik wel zwaarder was dan de gemiddelde tiener, maar dat het achteraf wel meeviel. Pas rond mijn twintigste is het goed fout gegaan. Lekker eten, snoepen en uiteindelijk stoppen met het stijldansen wat ik in de jaren daarvoor twee of meer keer per week deed. Het deed de weegschaal geen goed als ik erop ging staan. En dus deed ik dat op een bepaald moment maar niet meer. De gevolgen daarvan laten zich raden.

Vlak voor mijn trouwen nog flink ziek geweest waardoor ik opeens één à twee maten kwijt raakte, maar in de jaren daarna zaten die er al weer snel aan. De kinderwens kwam en eenmaal zwanger ben ik van alle kanten meegegroeid. Het startgewicht van de zwangerschap was bekend en ik hield het een beetje in de gaten. Toen ik eenmaal 27 kilo zwaarder was dan mijn, toch niet minieme, startgewicht gooide ik de handdoek in de ring. Ik wilde er helemaal niets meer van weten tot de kleine eenmaal geboren was.

Een lief klein meidje bleek er in die enorme buik te zitten en eenmaal eruit hielp dat wel tegen een fors aantal kilo’s, maar ik geneerde me voor mijn eigen spiegelbeeld. Nog steeds kijk ik vol trots naar haar babyfoto’s, maar dan moet mama er maar liever niet opstaan.

Drie maanden oud was ze toen bij mij de knop omging. Genoeg! Ik wilde niet meer zweten in pashokjes in de hoop dat de winkel tenminste één kledingstuk zou hebben dat mij zou passen. Niet meer kiezen wat beschikbaar is, maar de keuze baseren op wat ik mooi vind. Actie noodzakelijk dus om dat te bereiken.

Ik heb me toen ingeschreven bij de Weight Watchers. Mijn doel? Minimaal 36 kilogram eraf. Mensen in mijn omgeving hebben verbaasd gekeken naar hoe ik per week gewicht kwijtraakte. Hoe ik er na een tijdje steeds slanker uit ging zien. Ik was een hele goede reclame, maar hiervoor was wel een ijzeren discipline nodig. In september startte ik met de cursus en in april woog ik 38 kilogram minder. Mijn doel gehaald. En weer zwanger.

Ook deze zwangerschap ging ik dertig kilo in de plus, maar was ik een half jaar na de geboorte van onze knul weer back on track. En ook met de derde zwangerschap zou ik zo geëindigd zijn vermoed ik. Als ik ons Aapje tenminste voldragen zou hebben.

Mijn laagste gewicht heb ik nooit meer bereikt. En een check op de weegschaal leverde een confrontatie op. Er moet toch eigenlijk tien kilo af. Afgelopen week heb ik al een semi-start gemaakt door niet te snoepen, gezond te eten en meer water te drinken. Vrijdagavond heb ik nog een patatje gegeten en gisteren een wijntje gedronken. Een soort afscheid. Morgen ga ik terug naar de punten, het tellen, de discipline en uiteindelijk weer een gezond gewicht.

En deze wil ik jullie niet onthouden. Voor iedereen, te licht, te zwaar of met precies het juiste BMI!

Ridders, Jonkvrouwen en Carnaval

Hoe leuk de één school ook vindt en hoe stom de ander het beweert te vinden, er is één ding waar ze al een tijd naar uitgekeken hebben. Hét Schoolreisje en hét Kleuterfeest.

Op de school van onze kinderen gaan de groepen drie tot en met zeven op schoolreis. Groep acht gaat op kamp. Gelukkig hebben deze papa en mama nog flink de tijd om aan dat idee te wennen.

Terug naar groep drie. Het eerste schoolreisje. Spannend! En onze Grande Dame is niet altijd de beste vriendjes met spanning. Sterker nog, het kan haar letterlijk ziek maken. Het was de afgelopen week dan ook niet makkelijk, maar ze heeft zich er kranig doorheen geslagen.

In dit geval gaat het schoolreisje gelijk naar een pretentieuze plek, namelijk naar De Efteling. Je kunt je voorstellen dan zijn de verwachtingen gelijk nog een extra stuk hoger. Vanochtend liep ze dan ook stuiterend door het huis.

Broerlief die, ondanks dat hij in de gehele week ervoor had beweerd dat het allemaal maar stom was, deed er nog een schepje bovenop. Stom? Ja, want als je grote zus naar de Efteling gaat, dan is een Kleuterfeest maar heel kinderachtig. Tenminste tot het zover is!

Voor groep één en twee wordt het Kleuterfeest georganiseerd. Elk jaar met een ander thema. Vorig jaar Piraten, maar dit jaar ging het om Ridders en Jonkvrouwen. 

Knul had een prachtig harnas en schild voor zichzelf gemaakt. Spelletjes, verkleden, patatjes, ijsje, en een foto met paard en kanon (ja, in de middeleeuwen hadden de ridders blijkbaar ook al kanonnen) het heeft ervoor gezorgd dat hij een geweldige dag had.

In de Efteling was het feest niet minder. Van school hadden we voederinstructies meegekregen. En eigenlijk komt het er dan op neer dat je geen snoep of geld mee mag geven. Ik zal niet beloven dat ik dat volgend jaar weer gehoorzaam. Volgens mij ben ik namelijk de enige moeder geweest die zich er wat van aangetrokken had door niks mee te geven.

De verhalen komen langzaam los. Vaak vertelt onze meid meer in één op één gesprekken dan zo aan tafel. Maar de grote koffiekoppen van Monsieur Cannibale, Droomvlucht, het bewegende huis en het Carnaval werden benoemd.

Ook had ze het over een grote boot. Bij een foto van één van de hulpmoeders op facebook werd duidelijk dat dit toch echt de Fata Morgana is geweest. En waar Muis heel stoer vertelt dat het allemaal maar poppen zijn, krijg ik nu ook de andere kant van het verhaal te horen. Namelijk dat de betreffende moeder een paar blauwe plekken op heeft gelopen door het fijn knijpen van haar been.

Het zal jullie vast niet verbazen, ze waren ontzettend moe maar helemaal gelukkig. Nog even oma bellen over hoe het vandaag geweest was en dan naar bed. Zoon stuitert nog even na en komt nog een keer zijn bed uit. Dochter slaapt al voordat ze haar hoofd goed en wel op het kussen gelegd heeft.

Morgen zijn ze allebei vrij. Het buurmeisje komt ’s ochtends lekker buurten. Even bijkomen en kletsen over alle belevenissen. Benieuwd wat we dan nog meer aan beleefde avonturen zullen horen.

Spanje-Nederland

Na mijn vorige blog is dan uiteindelijk het WK van start gegaan. Bijna zonder vlaggen mijnerzijds.

Bijna! Want op woensdag viel er opeens een envelop op de deurmat. De getypte adressering gaf aan dat de envelop voor mij bedoeld was. Snel openmaken en maar eens spieken van wie het is.

Nu, die vraag is nog steeds niet beantwoord hoewel ik inmiddels wel sterke vermoedens heb (het moet natuurlijk ook iemand zijn die beschikt over mijn adresgegevens).

Wat het was kan ik wel zeggen. Één oranje vlaggetje. Snel een foto en op facebook ermee. Kijken of er uit de reacties meer informatie te halen valt.

Één van de reacties was dat mijn omgeving me beter kent dan ik denk. En blijkbaar is dat juist. Want in de dagen ervoor was er nog geen aanstalten gemaakt om iets van oranje of rood-wit-blauwe versiering in huis te halen. Door dat ene oranje vlaggetje heeft Anoniempje me wel zover gekregen dat ik samen met zoonlief vlaggetjes ben gaan halen en, vooruit, twee oranje hoela-slingers voor onze oudste twee.

Dan volgt natuurlijk het ophangen. Die dingen komen nu eenmaal niet vanzelf van de ene kant van de straat naar de andere kant. Donderdagavond tijdens het eten zie ik onze overbuurman opeens naar buiten komen met zijn armen vol met vlaggetjes. Hij loopt naar onze andere overburen en er gebeurd een en ander met betrekking tot het versieren van de straat. Ik heb manlief met de kinderen rustig laten eten en mijn kans gegrepen. Naar buiten! Een huishoudtrap uitgeleend voor het betere ophangwerk op hoogte en uiteindelijk mijn vlaggenlijnen ter meerdere glorie van de straat aangeboden. Sterker nog, met vereende krachten hebben we op goede doorrijdhoogte (zelfs met vrachtwagens is rekening gehouden) ons straatje in WK-sfeer gebracht.

Vrijdag was het natuurlijk tijd voor voetbal. Zoonlief had al gevraagd of hij mocht kijken. Van negen uur tot pak ‘m beet kwart voor elf. Pittig voor een vijfjarige, maar het is vrijdag, dus oké.

Dat hebben we dus geweten. Zelden iemand zo geïrriteerd en bloedchagerijnig voetbal zien kijken. Uitleg was niet aan hem besteed. Hoewel het wel handig was om te vertellen dat Nederland in blauwe shirts speelde en dat het doel in de eerste helft aan de rechterkant stond.

Uiteindelijk konden we hem niet paaien met chipjes en lekker drinken. Nee, iedereen moest “zijn kop houden”. Euh... pardon? Volgens mij is hier het ochtendhumeurtje verplaatst naar de avond.

Bij het eerste doelpunt hebben we hem ook maar even geholpen met het besef. Pas na zo’n vijf minuten deed hij een klein rondedansje. Wat het jochie ook dwarszat, hij kreeg weinig mee van de hele wedstrijd. Nog gezegd dat hij wat gezelliger moest doen. Dat ons overbuurmeisje samen met haar vader, ja die van de versiering, aan het dansen was door de kamer na dat doelpunt. Dat kwam wel binnen bij hem en toen moesten we hem er haast van weerhouden om niet echt te gaan kijken aan de overkant.

Tijdens de rust iedereen naar het toilet, drinken aanvullen en toen zaten we weer. Langzaam aan zakten de ogen van onze boef steeds verder dicht. De doelpunten vlogen om de oren van de Spaanse keeper. Mocht een toekomstige wedstrijd eens in 0-0 eindigen is onze vent nog teleurgesteld ook.

Uiteindelijk hebben we gewonnen. Toen er gefloten werd duurde het nog geen tien minuten voor ons kereltje in zijn bed lag.

Na een avond vol drama, humeur, dansjes en veel slaap, kwam op de valreep dé vraag:

“Papa, wie heeft er nu eigenlijk gewonnen?”

Uiterst tevreden met het antwoord lag hij nog geen minuut later al te dromen over vijf doelpunten en het winnende Nederland. Op naar Australië-Nederland.

Gelukkig om zes uur ’s avonds. Misschien dat dit de sfeer ten goede komt!

Voetbalgekte

Misschien dat dit blog als vloeken in de kerk beschouwd wordt. Mij zelfs volgers gaat kosten, maar toch… Het is iets wat me tweejaarlijks bezig blijft houden. En ik schrijf over zo ongeveer alles wat mij bezig houdt, dus waarom zou ik het onderwerp niet bespreken. De gekte rondom het voetbal.

Iedereen heeft zijn of haar sport. Maar waarom het voetbal zoveel meer aandacht krijgt ten opzichte van volleybal, zwemmen of judo. Het blijft een raadsel voor me. Wat maakt voetbal zoveel meer bijzonder?

Mensen versieren weken van te voren hun auto, huis en straat. Reclames voor veren, hamsters, juichpakken en –petten. Alles is binnen no-time uitverkocht en nieuwe voorraden zijn niet aan te slepen. Sterker nog, op marktplaats kan je een juichpak waarschijnlijk voor grof geld aanbieden en is  deze al verkocht voor je met je ogen kan knipperen.

Gekscherend omschreef ik voetbal weleens als een spelletje waarbij twintig man achter een bal aanrennen. Zijn ze eindelijk bij die bal trappen ze ‘m weg en dan staat er aan weerszijde van het veld een mannetje dat zijn uiterste best doet om tien man in het veld tegen te werken door die bal tegen te houden. De versimpelde versie, maar wel gebaseerd op de waarheid. Aan de andere kant, geldt zo’n versimpelde uitleg niet voor een heleboel teamsporten?

Ik realiseer me heus wel dat het spel spannend kan zijn. En waar normaal gesproken de supporters van de diverse clubs elkaar het licht in de ogen niet lijken te gunnen, staan dezelfde supporters nu als één man achter oranje. Dat vind ik nu wel mooi. Opeens is het “wij” niet beperkt tot een dorp of stad, maar tot een heel land.

Het gevolg is wel dat we opeens ook miljoenen bondscoaches hebben die het allemaal beter weten dan de echte bondscoach. Tenminste, als het Nederlands elftal een wedstrijd zou verliezen. Winnen ze dan had Louis het niet beter kunnen doen en getuigt het van groot inzicht.

Nog zoiets waar ik altijd mijn vraagtekens bij zet. Als het Nederlands elftal verliest, verliezen zij. Maar wordt een wedstrijd gewonnen, dan winnen wij. Hoe zit dat precies? Willen we alleen geassocieerd worden met een winnend team?

Afgelopen week heb ik maar eens opgezocht wanneer het grote voetbalfeest begint. 12 juni kwam ik op een website tegen. En Nederland speelt op 13 juni tegen Spanje. Door het tijdsverschil op een mooi “kijkbaar” tijdstip voor de werkende mensch. Namelijk om 21:00 uur.  De andere twee wedstrijden in de pool worden om 18:00 uur uitgezonden. Iets minder goed te doen met kinderen en voedertijd, maar toch willen (zelfs) wij een poging doen om het te volgen.

Hier is nog geen vlaggetje te vinden in de straat. Misschien ook maar eens even regelen met de buren, tenminste als er nog oranje vlaggetjes te verkrijgen zijn. Ik denk dat de buurtjes van verbazing van hun stoel vallen.

Avondvierdaagse

Zelf heb ik nooit meegedaan. Nooit de behoefte gevoeld en misschien niet de stimulans gekregen om mee te doen. 

Ook nooit geweten dat je de laatste avond snoep kreeg. Zou het daar soms aan gelegen hebben?

Nu ik zelf kinderen heb ligt het toch anders. Manlief heeft vroeger namelijk wel meegedaan en vond het altijd hartstikke leuk. Er moet dus iets zijn wat aanspreekt.

Met onze oudste twee erover gehad en die zagen het ook wel zitten. Papa gaf aan dat hij wel wilde lopen met ze.

De buitenschoolse opvang heeft aangegeven dat ze voor de lopers van de avondvierdaagse een maaltijd verzorgen samen met, en voor, de kinderen. Maar even een mail gestuurd dat onze Muis en Boef hier gebruik van zullen maken.

Dan nog even de daadwerkelijke inschrijving. Online inschrijven is mogelijk. Nog even de voorwaarden doorlezen en… Boef mag dus niet meelopen. Met zijn vijf jaar is hij echt te jong volgens de organisatoren in onze gemeente. Het erge is dat hij ook volgend jaar nog niet mee mag doen. Pas als hij zeven is, of in groep 3 zit, mag hij mee doen.

We hebben het nieuws voorzichtig gebracht en zoonlief was not amused. En dat is enigszins zwak uitgedrukt. Vond het ook maar raar dat wij het niet konden regelen.

Na de ontdekking van de minimale leeftijd had ik me gelijk bedacht om te vragen of het eten wel door kon gaan. Want om dat ook nog van het af te pakken, leek me geen goed plan. Zo kon hij toch een beetje meedoen.

Vandaag was het zover, de eerste avond. Uurtjes gespaard op het werk om deze week steeds een uur eerder weg te kunnen en een en ander zo thuis in goede banen te leiden. Gisteren nog even snel uitleg gegeven hoe manlief naar het startpunt moet fietsen. Aangezien het een zeldzaamheid is dat hij op de fiets zit had ik mijn bedenkingen over een tijdige aankomst, maar het is gelukt. Om zes uur werd de eerste stempel gezet en kon er gewandeld worden.

Dat wandelen gebeurt in een stevig tempo. Niks geslenter voor de kleine beentjes, gewoon doorstappen. Onderweg een auto met koekjes en drinken, alles goed verzorgt dus. Maar als je drinkt, moet er ook geplast worden. Dochterlief stond steeds meer te knijpen en dan blijkt opeens de vriendelijkheid van mensen. Natuurlijk mocht ze wel even naar het toilet. Een dankbare blik van papa en dochter en ze konden weer op weg.

Na vijf kilometer mag je de tweede stempel halen en is het gedaan. Maar dan nog naar huis. Op de fiets. Terug over een hele hoge brug. Het laat zich raden dat die vent van mij aardig stuk binnenkwam. Ongeoefend fietsend, lopend en wederom fietsend en dat na een lange werkdag. Van ons meiske kreeg ik een hele dikke knuffel. Zo enorm trots is ze op zichzelf en wij op haar. En ondanks dat ze moe is wil ze morgen weer. De vierdaagse koorts heeft haar in de greep!

Van zaad naar bloem

Herinneren jullie onze pronkboon nog? En hoe het afliep met de uiteindelijk, niet pronkende, versie?

Toch willen wij ook wel eens een gezellige tuin. Elk jaar zijn alle buren om ons heen al klaar met de tuin gezellig te maken voor de zomer, als wij ons eens bedenken “zullen we dit jaar ook eens -proberen wat neer te zetten”. Voor mensen die ons en onze tuin minder goed kennen, zo’n 45 vierkante meter plat gestraat. Extreem onderhoudsarm dus. Eens in de zoveel jaar zal er opgehoogd moeten worden en er moet af en toe een schutting vervangen worden. Maar ook daar hebben jullie al eerder een blog over kunnen lezen.

Dit jaar is het zomer-klaar maken, enigszins, gelukt. Zelfs nog voor de buren aan de slag gingen. Weliswaar met materiaal van vorig jaar. Want de vierkante meter tuin die onze oudste dochter toen voor haar verjaardag had gekregen lag nog steeds in delen achter in de tuin. Dus toen het een week of drie terug mooi weer was, was ons aan de kinderen voorstel om plantjes en zaden te halen om zo met hen de tuin wat leefbaarder te maken.

Hoe makkelijk kan het zijn om kinderen gelukkig te krijgen. Glunderende gezichten en op naar bouwmarkt en tuincentrum.

Eerst bij de bouwmarkt de nodige zakken aarde en zaden gekocht. Nog getwijfeld tussen groenten en bloemen. Groenten zijn echter bewerkelijker. Eerst zaaien, onder glas houden, groeien, verspenen, groeien, verspenen etc... Geldt dat ook voor bloemen? Niet dus. Hoppa de grond in, water en wachten tot de boel gaat groeien en uiteindelijk bloeien. Dochterlief vindt bloemen ook wel heel gaaf en dus we zoeken een en ander uit. Hopelijk niet giftig voor ons jongste aapje.

We hebben echter ook nog plantenbakken die we graag willen vullen. Alleen bij de bouwmarkt is er geen fatsoenlijke plant te vinden. Ja, een kropsla om in zo’n vierkante meter tuin te zetten. Maar aangezien dochterlief een broertje dood heeft aan al het eten wat ze niet kent, of nooit heeft willen proberen, zullen we haar dat maar niet aandoen. En om die kropsla nu in een bak aan de schutting te hangen. Dat heeft dan weer net niks met gezellig maken van de tuin te maken.

En zo kwamen we dus bij het tuincentrum terecht.

Nu hebben wij geen echte groene vingers, maar de medewerkers bij het tuincentrum weten ook niet alles. Ik voelde me gelijk een stuk minder dom. Navraag of een ijsbloem wel in de volle zon kan leverde namelijk een interne vraagronde op. Het antwoord “Ja, juist!” van één van de meer ervaren medewerkers stelde ons gerust. Twee tray’s inladen en door. Nog wat lavendel erbij, want ook dat doet het goed in de zon en het ruikt zo lekker straks.

Voor op tafel ook nog iets. Van onze (schoon)moeder hadden we een bak gekregen voor op de tafel. Zonder inhoud. Uiteindelijk bij de Spaanse Margrieten terecht gekomen. Een mooi kleurtje uitgezocht.

Eenmaal thuis aan de slag. Het tuintje zit, nadat ik het opgeschuurd heb, snel in elkaar. Dan blijkt al snel dat het aantal zakken aarde zwaar onderschat is. Manlief in de auto om bij te halen, wij gaan nog even verder.

Plantenbakken vullen, plantjes erin en al snel hangt er wat vrolijks. Bak op tafel is door de kant-en-klare bloemen ook een gezellig tafereel. Als man weer terug is vullen we de aarde in het tuintje aan en dan kan dochterlief gaan zaaien. En daarna water geven. Iets wat ze het liefst de hele dag door zou willen doen.

Inmiddels is er weer genoeg regen gevallen. De tuin levert een groen plaatje op. De plantenbakken een en al vrolijkheid en de tafel… Die is mislukt lijkt het. De bloemen zijn uitgebloeid en het regenwater kan niet weg uit het bakje. De Margrieten staan dus momenteel in de modder. 

Zou dat nog goed komen als de zon straks weer gaat schijnen?