De ouderen in onze samenleving die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen hebben de grootste moeite dat te accepteren. Ondanks de wetenschap dat degene die het aankaart wel eens gelijk zou kunnen hebben op een paar ieneminiepuntjes. Het is niet leuk om te horen. Laat staan om aan te geven dat het inderdaad zo is en om hulp te vragen.
De andere kant van de levensloop heb ik hier in huis rondlopen. Twee jaar en van mening dat ze alles zelf kan. Ook geen hulp accepteren als het allemaal toch niet zo wil lukken. Of, laten we reëel blijven, mama in een flinke ochtendspits zit met oudere broer en zus en helemaal geen tijd heeft voor het zelf doen van onze peuter. Grote frustratie, bij mama dan, want ons Aapje zit erbij alsof ze alle tijd van de wereld heeft en laat zich ook absoluut niet opjagen. Sterker nog, als het moment daar is dat mama niet langer meer kan wachten mondt het uit in een fel protest. Tja, je bent twee of je bent het niet.
Zelf merk ik het ook. Door een enigszins perfectionistisch karakter heb ik echt moeite gehad om zaken uit handen te geven. Hierin ben ik gelukkig wel gegroeid de afgelopen jaren. Makkelijker kan ik dingen en taken loslaten. Dit zorgt voor rust en maakt dat ik tijd heb voor, voor mij, belangrijker zaken waar ik me dus juist wel echt mee bezig wil houden. Belangrijker omdat ik daar mijn plezier en voldoening uit kan halen.
Vandaag ben ik ook weer gegroeid in een stuk besef richting mijn kinderen. Onze oudste is zeven en voelt zich, uiteraard, al een hele dame. De laatste tijd leek het echter of ze ergens mee zat. Maar wat, dat kwam er nu net niet uit.
Uiteindelijk is het hoge woord eruit gekomen. Van de week het eerste gedeelte en dan nu het tweede.
Dochter wil niet naar de Buitenschoolse Opvang. Niet omdat het niet daar ongezellig, saai of niet leuk is. Nee, ze is nu echt wel groot genoeg om na school alleen naar huis te gaan en zich daar alleen te vermaken tot papa of mama thuis is. En op zich geloven we daar ook wel in. Maar we hebben haar duidelijk gemaakt dat ze tot minimaal haar achtste gewoon naar de Buitenschoolse zal gaan. Dan kijken we verder.
Vandaag dus weer dikke tranen. Na wat doorvragen kwam het hoge woord eruit. Ze kan best wel van judo terug naar huis wandelen zonder begeleiding van papa of mama. Een grote slik voor papa en mama. Weer een stukje loslaten. Maar het hoort erbij. Hoe eng wij als ouders het ook vinden.
Zojuist stond ze dan ook heel trots voor de deur. Want het was allemaal prima gegaan. Alleen dat judopak... Het was niet gelukt om dat netjes in haar tas te krijgen. Als dat het enige is. Dat komt ook vast vanzelf nog wel eens.
Voor nu zijn we gewoon trots op haar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten