"Hallo lieverd,
Wat hebben we samen gevochten de afgelopen weken.
Zes weken geleden had mama bloedverlies en bij controle in het
ziekenhuis bleek het allemaal niet goed. Daar moesten we blijven. Jij in mama’s
buik en mama in bed.
Voor hoelang? Dat wist niemand. De placenta had iets losgelaten en
niemand kon zeggen of het bloeden zou stoppen. Je bent op dat moment nog maar
23 weken en twee dagen. De start van ons grote avontuur.
Alle scenario’s kregen papa en mama te horen. Het een nog erger dan het
ander en helaas realistisch. Helemaal als ik de tweede nacht in het ziekenhuis nog een
flinke bloeding eroverheen krijg.
Vol onzekerheid heeft mama die eerste dagen en vooral nachten
doorgebracht. Papa heeft thuis alles geregeld voor je grote broer en zus. Na
een paar dagen lijken ze het ziekenhuisbezoekritme al enigszins “gewoon” te
vinden.
Die eerste uren worden dagen en uiteindelijk zes hele weken. We hebben
veel spannende momenten beleefd, maar ondanks alles proberen papa en mama de
moed erin te houden. Met elke echo, CTG, beweging lijk je te willen zeggen “Ze
krijgen mij er niet onder!”. Met elke dag overtuig je steeds meer mensen dat je
een vechter bent.
En dan gebeurt dat waar iedereen bang voor was. Na
zes weken strijden wil mama’s lichaam niet meer. Het moment is daar dat het
voor jou en mama veiliger is als je buiten de buik verder groeit.
Ze gaan je halen lieverd, het gevecht voor ons samen zal straks voorbij
zijn.
Papa en mama zijn opgelucht maar ook zo ontzettend angstig voor vandaag
en hoe het verder met jou zal gaan.
De keizersnede verloopt met de nodige incidenten, maar jij blijft
hierin gelukkig volledig buiten schot. Om 11:38 wordt je geboren. 1.090 gram en
32,5 cm. Heel klein, maar perfect. Gelijk doe je het enorm goed en papa blijft
dicht bij je.
Als het moment daar is dat ik je mag zien adem je zelfstandig. Nog geen
slangen, buizen enz. aan mijn kleine meidje! Wat vervul je ons met trots.
Als je naar de NICU wordt gebracht gaat papa met je mee. Je krijgt daar
een eigen plekje in een warme couveuse en een heleboel lieve mensen die voor je
zullen zorgen.
We zijn er nog niet, maar aan jouw wilskracht zal het zeker niet liggen
lieverd. Papa en mama houden heel veel van jou!”
Dit schreef ik bijna twee jaar geleden. Onze derde heeft een alles
behalve makkelijke start gehad. Ook in de afgelopen twee jaar verliep het niet
vlekkeloos. Drie keer een infectie door het RS-virus liet kwetsbare longen
achter en een heleboel ziekenhuisopnames.
Een gezin compleet ontwricht en pas nu (of misschien al), na twee volle
jaren, lijkt de rust wedergekeerd.
De wilskracht die zit in al haar poriën. Het straalt van haar gezicht
af als ze iets wil of iets nieuws heeft geleerd.
Ze weet waar ze thuis hoort, is gek op knuffelen, gilt als een van de
gezinsleden binnenkomt en vliegt er met open armen op af. Ze kletst graag en
benoemd alles op dat unieke taaltje dat peuters nu eenmaal hebben. Nee is al
een veel gebezigd woord en gezien de leeftijd komen we daar niet snel vanaf.
Het zelluf-doen neemt langzaam zijn aanvang en zal nog voor een hoop frustratie
bij papa en mama zorgen. Maar daarvan kunnen we alleen maar zeggen “Kom maar
op!”. Want wie had dit twee jaar geleden gedacht?!
Ons ieniemieniemensje is uitgegroeid tot een stevig in haar schoenen
staande peuter. Tijd voor een feestje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten