Overpeinzingen

Inmiddels is mijn blog bijna zes maanden oud. De statistieken zeggen dat ik ruim 900 pageviews heb. En nee, daar worden mijn eigen bezoekjes niet bij opgeteld.

Na de blog van afgelopen vrijdag en de reacties daarop ben ik er (weer) achter gekomen dat mensen ook echt geraakt worden door hetgeen ik schrijf. En, gelukkig maar, op andere momenten een feestje van herkenning mee maken.

Bijzonder om dat te ervaren en die terugkoppeling te krijgen. Want wat is er nu fijner om te merken dat je gewaardeerd wordt. Of in ieder geval, waardering voor hetgeen je op je blog vermeld.

Soms geven mensen aan dat ik meer met het schrijven zou moeten doen. Het is ook iets waar ik veel plezier aan beleef. Misschien vaker een bericht achter laten, al dan niet met een serieuze ondertoon. Andere onderwerpen aansnijden. Wie weet… Maar in ieder geval moet het echt van mij afkomen. Zo blijft het een puur en eerlijk blog.

Tijdens mijn laatste zwangerschap heb ik een dagboek bijgehouden gedurende mijn ziekenhuisperiode. Dat was mijn manier om met familie en vrienden te communiceren. Ik ben nu eenmaal beter met het geschreven woord dan met het gesproken. Het beslaat letterlijk mijn wanhoop en hoop gedurende de zes weken ziekenhuis die ik achter de rug heb.

Dit dagboek en e-mail gaven mij, samen met facebook, de kans om mensen in mijn omgeving in te lichten zonder al te veel inspanning. Ik ben dan ook zo’n moeder die de geboorte van haar kind nog geen 24 uur later online had staan. Weliswaar zonder foto. Die eerste foto’s waren (en zijn nog steeds) veel te privé. Echt van en voor ons. Om dat zomaar op een sociaal netwerk te gooien, niet wetende hoe het verder zou gaan met onze jongste, dat ging ons een stap te ver.

Ook over dat dagboek heb ik weleens gehoord dat ik er “iets” mee zou moeten doen. En dat wil ik eigenlijk ook wel, maar hoe?

Zelf ben ik nog niet uit het “prematuren-wereldje”, maar wel uit het obstetrie- en neonatologie-wereldje. Maar de ervaring die ik heb, de informatie die ik opgeslagen heb, de herkenning als mensen het over een langdurige ziekenhuisopname of een prematuur geboren kindje hebben… Het lijkt me zo zonde dat daar niets meer mee gedaan wordt.

Laatste zag ik een oproep als vrijwilliger voor de Vereniging voor Ouders van Couveusekinderen (VOC). Het lijkt me waardevol om dat te kunnen doen. Gelijktijdig bedenk ik me dat er maar 24 uur in een dag zitten en dat die uren met drie kinderen, man, werk en (vooruit dan maar) tijd voor mezelf, akelig snel voorbij vliegen. Als ik zoiets oppak wil ik het ook goed kunnen doen. De verwachting waar kunnen maken. Aan de andere kant, is het echt zo “timeconsuming” als ik denk?

Misschien nog eens iets om achteraan te gaan…

Voor nu blijf ik sowieso gewoon hier schrijven. Waarschijnlijk, of misschien wel hopelijk, vanaf het volgende blog weer met die grote knipoog. Het wordt wel weer eens tijd voor een nieuw feest van herkenning!