OV-Nostalgie

Ken je zo iemand, of ben je er misschien zelf één? Van die mensen die altijd andere mensen tot een gesprek uitnodigen. In de trein, op het schoolplein, bij de bushalte. En noem alle openbare plaatsen maar op.

Vroeger was ik ook zo. Hele gesprekken in de trein. Met een mevrouw die fijn ging winkelen met haar dochter in Utrecht. Die zo dol was op dat kopje koffie en stuk appelgebak dat inmiddels tot hun standaard shop-ritueel behoorde. Een andere dame die haar arm gebroken had en me het hoe, wat en waarom precies wist te vertellen. En dat binnen zeven minuten, want langer duurde mijn reis niet. Zo zijn er wel meer van die gesprekken geweest in de loop der jaren. Op een gegeven moment is dat opgehouden. Eigenlijk om de doodsimpele reden dat ik vaker met de auto ga en zelden tot nooit meer met het openbaar vervoer. Maar pas geleden heb ik weer heel even deel mogen nemen aan het hele OV-gebeuren. Een gebroken middenvoetsbeen zorgde ervoor dat ik tijdelijk geen auto mocht rijden en om op je werk te komen moet je wat.

Ik ben erachter dat er in het OV een hele hoop veranderd is. Natuurlijk hebben we geen strippenkaartjes meer, maar een chipkaart. Die chipkaart werkt overigens niet op ouderwetse zones, maar op kilometers. Heeft de chauffeur zijn dag dus niet, kan het zomaar zijn dat hij een blokje omgaat en dat je meer moet betalen. Tja, ook de buschauffeur moet ergens lol uithalen in zijn werk.

Verder zorgen mobieltjes voor grote stilte in de bus en tram. Iedereen zoekt een plekje en duikt vervolgens in zijn telefoon. En ik… ik doe daar dus gewoon aan mee. Wel probeer ik nog iets te volgen van de mensen om me heen, maar verder tot een lach en een blik van herkenning komt het niet. Regelmatig vraag ik me af of ik niet eens een deuntje mee zal zingen, maar gezien de gezichten om me heen zie ik daar toch ook maar vanaf. Zoveel zin heb ik er ook niet in om bekogeld te worden met wie-weet-wat. Want laten we reëel zijn, bij The Voice zou ik de eerste voorronde al niet doorkomen. Dus, de muziek staat aan, in mijn hoofd zing ik de sterren van de hemel en dankzij what’s app sta ik in contact met vrienden en familie die ik al ken. Daarbij word ik door mijnheer of mevrouw de buschauffeur over het algemeen op tijd afgeleverd op de plek van bestemming. Dus over de service ook niets te klagen.

Eerlijk is eerlijk, je kan tegenwoordig rustig, in je eigen wereldje, wakker worden in de bus. Maar gezellig… dat is het niet meer. Toch jammer.