Hoe oud ben ik ook al weer?

Al een tijdje heb ik last van dansende letters. En dan niet door een bepaalde hoeveelheid alcohol die ik zou nuttigen, hoewel ik echt niet vies ben van een wijntje. Nee, gewoon omdat ik moeite heb met focussen.

Aangezien ik veel (lees minimaal acht uur per dag) achter de computer zit is dit best wel een dingetje. Helemaal als je steeds vaker hoofdpijn krijgt en uiteindelijk ook de grootte van de ondertiteling op je televisie van ruim één meter onvoldoende blijkt. Ook als er geen muziekprogramma opstaat dansen de letters een vrolijke samba.

De vraag is dan natuurlijk wel of het aan vermoeidheid ligt of dat er echt een “oogafwijking” is.

Toen ik op facebook een leuke "opdracht" kreeg (scherm van je telefoon plat en van onderaf kijken) en ik er echt helemaal niets van kon maken wist ik het zeker. Het werd echt tijd voor een bezoek aan de opticien. Zoals ik nu aanmodderde werd ik er in ieder geval niet gelukkig van. En als dan ook nog eens de grappige dingen niet meer te behappen zijn, dan wordt het tijd voor actie.

Huphup, afgelopen zondag. Koopzondag bij ons. De opticien was geopend en het was zowaar eens rustig in de zaak. Plaatsnemen voor de voormeting om naar een luchtballon te staren. Iets met pufjes in het oog, niet grappig, en dan het eerste oordeel. “Heeft u momenteel een bril? Want er lijkt iets uit te komen.”

Vervolgens even plaatsnemen tot de echte meting kan plaatsvinden. Cappuccino erbij en wachten tot ik plaats mocht nemen in een apart kamertje. Grote stoel. Veel glaasjes, lenzen en de geijkte vragen. De tweede regel lezen lukt me, maar bij elke lenswissel kost het opnieuw focussen de nodige moeite. Rood en groen, welke is beter zichtbaar. Is deze lens beter, of deze?

Leuke vragen waarbij ik regelmatig het verzoek doe of ik de vorige nog even terug mag zien.

Uiteindelijk komt dé vraag van de beste man. “U nadert de veertig?”. Euh, pardon? Momenteel 35, dus ik had gehoopt die vraag nog lang niet te krijgen. Gelukkig betrof de vraag meer de conditie van mijn ogen en niet van mijn uiterlijk. Dan zou ik pas echt beledigd geweest zijn.

Maar het is zo. Ik heb een oogafwijking. Niet groot, maar groot genoeg om lastig te zijn. Eentje die je meestal pas krijgt als je de veertig nadert. We hebben het hier over de + kant. Voor velen beter bekend als de leesbril.

Alleen is het bij mij niet alleen een leesbril. Maar een heel-de-dag-door-bril. Blijkbaar hebben mijn oogjes moeite met accommodatie. Het zien van diepte. Tenminste als ik meneer de opticien goed begrepen heb.

Dus heb ik een montuur uitgezocht. Rood, net zo eigenwijs als de toekomstige eigenaresse. Vervolgens nog even snel op de zorgverzekering van 2014 een brilletje besteld. En nu is het wachten begonnen. Wanneer zal mijn bril klaar zijn en zal ik weer zonder gedans voor de ogen door het leven gaan? 

Kan haast niet wachten om mijn leven als bijna-veertiger te starten!