Bijna twee… En iedereen zegt nee.
Bij alles wat onze kleine dame ziet en doet valt
er ergens binnen een tijdsspanne van pak ‘m beet tien minuten een nee. Gewoon
omdat ze iets doet wat gevaarlijk voor haar kan zijn. Of omdat het ernaar uit
ziet dat ze iets zou kunnen gaan slopen.
Zou kunnen gaan ja, want eigenlijk zijn de definitief defecte dingen op
één hand te tellen. Tenminste waar het ons aapje aangaat. Onze knul heeft met
zijn vijf jaar duidelijk een ietwat indrukwekkender staat van dienst.
Maar toch, mochten de kleinste handjes in het huishouden naar het
speelgoed reiken van oudere broer en zus, dan begint er al dus een enigszins
onterechte paniekreactie op gang te komen. Ook dingen die niet kapot te krijgen
zijn worden beschermd met een dikke NEE tegen de handjes van de kleine meid. En
deze kleine meid heeft een duidelijke mening over het woord nee. Namelijk:
“Daar heb ik lak aan!”
Daar heeft ze ook wel een beetje gelijk in. Als je op een dag honderd
keer nee te horen krijgt zal dit 95 keer niet zo heel erg belangrijk zijn. En
die laatste vijf keer, tja dan zullen papa of mama wel ingrijpen. Alleen is het
gevolg dat ze ook niet snel onder de indruk is van een nee op het moment dat
het er wel toe doet. Zoals de momenten dat ze met speelgoed in haar mond de
kamer door rent. Of dat ze besluit om zelf van de grote stoel van haar broer af
te klimmen, nadat ze er natuurlijk eerst zelfstandig op is geklommen met alle
halsbrekende toeren die in het boekje te vinden staan. Oh, en niet vergeten,
vooral ook de toeren die er nog niet in staan.
Trapklimmen is nog een favoriet. Zodra bed of bad genoemd wordt rent
Aapje naar de kamerdeur omdat ze graag zelf de trap op wil klauteren. Helemaal
prima. Maar de twee oudere Paniekkippen, tenminste waar het hun speelgoed
aangaat, in dit huishouden vergeten wel eens de tussendeur te sluiten. Het gevolg
laat zich raden. Ik heb onze Diva wel eens halverwege van de trap geplukt.
En dat is het lastige. Ben je erbij, dan prijs je haar de hemel in
omdat ze het zo goed en zelfstandig kan. Doet ze het alleen dan volgt er een “nee,
niet doen”.
Heel onduidelijk allemaal voor een kind dat nog alles moet leren.
Waarbij ik me gelijk afvraag wat we haar nu precies leren.
Nog een paar maandjes. Dan is ze twee en in ieder geval één woord zal
er vloeiend uitgesproken worden in allerlei toonvarianten en op diverse geluidssterktes. Op
naar de echte NEE-fase! Waarin iedereen teruggepakt wordt op het woordje wat nu
zo makkelijk geroepen wordt. Het angstzweet staat nu al op mijn rug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten