Waar ben ik aan begonnen?

Manlief voorspelde het al. Dat het kansloos zou zijn. En daar gaat hij, denk ik, gelijk in krijgen.

Wat is dat toch met vrouwen en hun kapsel? Hebben ze krullen, dan moet het stijl. Is het blond dan hadden we toch liever als brunette door het leven gegaan. Is het lang dan moet het kort. En noem zo alle opties maar op.

In mijn geval heb ik al jaren kort haar. En soms wil je dan ook wel eens wat anders. Nu is het wijzigen van haarkleur een optie, maar eigenlijk ben ik wel blij met dit kleurtje. Hooguit dat we straks voor een ander tintje gaan in het kader van “de zomer komt eraan”. Een ander alternatief is een langer kort kapsel. Dat klinkt als iets heel raars. Maar als je van heel kort afkomt, dan is gewoon kort alweer een heel ander gezicht.

Mijn (on)geluk zijn de grote hoeveelheid kruinen op mijn hoofd. De grootste zit midden op het voorhoofd en zorgde er in mijn “jeugd” voor dat ik een superkuif kon maken en van die mooie manen bij mijn oren. Bij het laten groeien merk ik dan ook gelijk dat die kruin op een bepaalde manier valt. En dat ik het daar eigenlijk niet mee eens ben.

Inmiddels wordt er ’s ochtends een soort van kort kapsel nagebootst met een overschot aan haar. In mijn opinie tenminste want ik denk dat menig vrouw mijn kapsel niet als te lang zou beschouwen. Voor mij is het echter een keuze tussen coupe “hangplant” of “Beatrix”. De laatste duidt vooral op de grote hoeveelheid verstevigende producten en haarlak. Op de brommer heb ik geen helm nodig, als ik val veert mijn haar genoeg mee.

Kies ik voor het eerste dan ga ik fatsoenlijk de deur uit, maar eenmaal op het werk vraag ik me altijd af of ik misschien ergens in de regen heb gelopen. Voor mijn gevoel ziet het er in ieder geval uitgezakt uit.

Hoe bizar ook voelt het ook warm aan. Ja, zelfs nu de lente nog niet eens begonnen is. En ik begin me dus steeds meer af te vragen waar ik aan dacht bij de start van mijn projectje. De kans dat het volbracht gaat worden wordt steeds verder gereduceerd. Want naast alle zaken die ik al genoemd heb, staat zo’n kort koppie me goed. Dat weet ik inmiddels best. En bij lang(er) haar heb ik daar alweer mijn twijfels over.

Daarnaast vroeg mijn kapster het al “Ga je het dan in een staart doen?”. Waarschijnlijk klopt dat vermoeden. Want hoe makkelijk is het niet om ’s ochtends eens niet te hoeven föhnen, maar gewoon de hele boel met elastiek of klem vast te zetten. En zal ik mezelf al die moeite getroosten, met tussenlengtes waar helemaal geen eer meer aan te behalen valt, in de wetenschap dat het eigenlijk puur en alleen afwachten is tot mijn haar een dusdanige lengte heeft dat er een staart in kan?

Dus nog geen twee weken na het kappersbezoek realiseer ik me dat ik er toch voor had moeten kiezen om de schaar er maar weer in te zetten. Man zal blij zijn met deze conclusie want die ziet me toch tien keer liever met kort haar. Nu maar even die drie en een halve week uitzingen met hangplant en Bea tot de volgende kappersafspraak.