Zou het echt gaan gebeuren?

Zaterdag kwam het weer eens ter sprake. Op een feestje bij de buurtjes. Logerende kindjes. En hoe heerlijk het zou zijn als we eens echt een weekendje “kinderloos” zouden zijn. Of gewoon al één nacht.

Niet ’s ochtends gewekt worden door een klein dametje die tijden op de wekker uitvindt welke menig volwassene voor het laatst zag ná een avondje stappen.

Of door een jongetje dat vindt dat hij meer recht heeft op dat specifieke plekje in het bed van papa en mama dan zijn kleine zusje. En dat kleine zusje dat, zo klein als ze is, denkt “Bekijk het maar!”.

De standaard onenigheid en bijbehorende gebrul in je oor. Het “Mama, zij doet dit!” en als weerwoord “MIJN!”

Je gewoon nog eens omdraaien zonder dat je al snel duidelijk gemaakt wordt dat je eruit moet. Hoe? Nou, hoppa die deken van je af en dan maar eens kijken hoe snel mama actief wordt.

Gelukkig dat onze oudste zichzelf prima weet te vermaken op haar eigen kamer. Net zo’n ochtendmens als haar ouders.

En dan naar beneden. Voor alles uit worden eerst de kinderen voorzien van eten en drinken. Dat mama daarna heel graag haar kopje koffie wil om echt fatsoenlijk bij te kunnen trekken is voor de kids van ondergeschikt belang. Dat papa heel graag eens gewoon een muziekje wil luisteren in plaats van Jake en de Nooitgedacht Piraten voor de 600^ste keer te zien ook. Het gekibbel gaat gewoon door. Eten en drinken wordt na een hap en een slok genegeerd en dan moeten wij als ouders gezellig blijven. Hier falen we soms gewoon. Ik zal het maar gewoon zeggen.

Ook douchen is een haast publieke sessie geworden. In het meest gunstige geval staat iedereen buiten de badkamer behalve ondergetekende. Echter is het meer standaard dat er één klein meisje rustig zit te kletsen en haar boekje zit te lezen op de badmat. Dat dat vreselijk onhandig is als mama als verzopen kat de douche uitkomt maakt niets uit. Zij zit prima!

Soms wil dat kleine meisje ook mee onder de douche. Prima. Maar dat houdt in dat ook dan een rustige en lange douchesessie er niet in zit voor deze moeder.

In het meest beroerde geval heb ik drie kinderen aan de buitenzijde (gelukkig!) van de douchebak staan. Drie stuks waarvan niemand de ander het licht in de ogen gunt. Al eens geprobeerd? Kinderen in het gareel houden met zo’n fysieke barrière? Dat wil je dus absoluut niet in je weekend.

En dit hebben we dus al bijna acht jaar. Wel met een soort opbouw, want gelukkig waren er niet opeens drie kindjes tegelijk maar hebben we iedere keer even mogen wennen tot we de volgende kregen. Maar acht jaar zelden tot nooit met z’n twee.

Begrijp me niet verkeerd. Ik vind ons niet zielig. Heb geen zelfmedelijden of anders. Ik ben superblij met mijn kinderen en zou ze nooit willen missen. Maar eens een nachtje zonder zou me inmiddels, zoals eerder gezegd, heerlijk lijken.

En wat gebeurde er nu… Buurman heeft zowaar aangeboden dat hij er misschien wel eens twee te logeren wil hebben. Dat dat voor één nacht vast helemaal goed gaat komen. Misschien dat hij nu al spijt heeft van de uitspraak. Zou kunnen. Maar ik ga toch alvast eens rustig gaan kijken voor een datum en dan ook zorgen voor onderdak voor ons Aapje.

Zal je zien. Is het eindelijk zover. Kan ik uitslapen, gaat de biologische wekker af rond een uur of half 7. Maar weet je wat dan zo fijn is. Dan kan ik me lekker nog eens omdraaien.