Boos!

Hebben jullie het ook meegekregen? Dat artikel over een meisje, een moeder en een afgepakte Iphone? Het kwam er op neer dat de moeder dochterlief wilde straffen door de Iphone voor een x periode in de kluis te leggen. Dochterlief was “not amused” en besloot tot twee keer toe haar moeder te vergiftigen. Door bleekmiddel te mengen met wat te drinken voor haar moeder. Moederlief had al een paar slokken op bij poging één voordat ze de smaak wat tegen vond vallen.

Dochter wilde het een tweede keer proberen, maar toen rook het goedje verdacht.

Politie erbij, meid opgepakt en aangeklaagd voor twee pogingen tot moord. Of ze ooit de Iphone terug heeft gekregen weet niemand…

En het moment dat dit artikel in het nieuws kwam had ik, als moeder, eens besloten om een soortgelijke actie te voeren bij zoonlief. Denk nou niet dat ik de fles bleekmiddel tevoorschijn had gehaald. Niks hoor. Maar wel heb ik zijn tablet afgepakt. En dat voor een heel weekend. En na nog een tandje extra van zoonlief plakte ik daar ook nog eens de maandag aan vast.

Waar ik nog het meest trots op ben, van mezelf dan, is de kalmte die ik op wist te brengen zo ’s ochtends vroeg. Waar hij er alle woorden aan vuil maakte deed ik het tegenovergestelde.

“Boos? Dat mag. Maar daar hoef ik geen last van te hebben, dus ga maar even naar boven. Als je weer rustig kan doen zie ik je graag.“

Toen hij het lot tartte door weer enigszins uit zijn dak te gaan toen hij de kamer weer binnenkwam werd de tussenstand één tabletloosweekend voor zoon en een herhaling van bovenstaande zin door mama. Wel met de waarschuwing dat het weekend ook nog uitgebreid kon worden met de maandag.

Hier had meneertje op dat moment geen boodschap aan en het resultaat is bekend.

Nu viel vrijdag nog wel mee. Na een dag school en buitenschoolse opvang is de avond maar kort. Maar op zaterdag hadden heeft deze mama het best geweten. Enigszins onrustig, met zijn ziel onder de arm, liep het jochie rond. Op zoek naar iets. Meekijken op papa’s mobiel. Loeren naar de laptop, zelfs als mama snel een mailtje stuurt. Je moet wat nu je wereld opeens zo beperkt is geworden.

Nu was het weer ook niet denderend, dus er zat niets anders op dan zelf spelen af te wisselen met entertainment. Dus spelletjes werden opeens gespeeld. Strijkkralen werden gepakt. Knutselspullen kwamen uit de lades. Heel gezellig dus eigenlijk, ondanks een soms toch namopperend jochie.

Eigenlijk was het manneke mak te noemen. We hebben op maandagavond zijn tablet maar eens in de oplader gestopt. Om erachter te komen dat ie nog aan stond. OEPS!

Jullie kunnen zijn geluk vast indenken toen hij dinsdag bij thuiskomst weer even zijn eigen ding mocht doen. Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder, en iets zegt me dat hier een vervolg op gaat komen. Eerdaags zelfs… 

Nu maar hopen dat zoonlief nooit zo moordlustig wordt dat hij alles op alles zet en de flessen bleekmiddel uit de kast probeert te grijpen.