Afronding

Ik had Renate van De Inktpot al eerlijk verteld dat ik het tatoeëren in etappes toch een beetje eng vond. Stel nu dat er iets zou zijn waardoor het niet af gemaakt zou kunnen worden. Dan zat ik daar. Met een halffabrikaat. Ik zag al een heel rampscenario voor me.

De conclusie was al snel dat dat vaak aan de getatoeëerde ligt en niet zozeer aan de tatoeëerder. Dus met het vertrouwen dat het helemaal goed zou komen ben ik in januari de deur uit gelopen. 21 februari stond er een afspraak gepland. Wat had ik er zin in. Mijn tatoeage zou afgemaakt worden.

Een dag ervoor kwam er bericht. Zal je altijd zien bij zo’n immer doordenkende stresskip als ik kan zijn.

Verontschuldigingen, maar door ziekte kon het niet doorgaan. Hoe gek het misschien klinkt, ik was er blij mee. Blij dat er niet, ondanks ziekte, toch doorgepakt werd. Het feit dat Renate zich bezig wilde houden met mijn tatoeage en zich daarvoor goed genoeg wilde voelen om alles te kunnen geven. Dat is alleen maar professioneel te noemen. Want ondanks wat de vorige titel liet vermoeden. Het is geen plakplaatje. Water en zeep helpt niet om een foutje terug te draaien. Eenmaal op je lijf is er geen (makkelijke) weg meer terug.

Een alternatieve datum was snel gevonden. Zondag 1 maart. Nog een weekje spanning opbouwen en toen mocht ik om elf uur aanschuiven voor een kop koffie. Manlief had me er uit gegooid en ging zich een dag bezig houden met onze drie kids.

Vijfeneenhalf uur later liepen we de deur uit. Ik redelijk door de mangel gehaald, maar wonderbaarlijk fit. In vergelijking met de vorige keer was ik zelfs fit als een hoentje te noemen.

De sessie was lang, maar het resultaat is er ook naar. Het is, vind ik, een prachtige tattoo geworden. Een eerbetoon aan twee kindjes die bij elkaar en bij mij horen, maar die dat fysiek nooit meer kunnen zijn. Zoals ik ooit eens een moeder het mooi heb horen omschrijven “Drie kinderen onder mijn vleugels, één in mijn hart”. Het daadwerkelijk kleuren van mijn vlinder was wederom een stuk afsluiting. Erkenning van een ieneminie vlinderkindje.

Gelukkig ben ik met het feit dat ik er ook een vriendin aan overgehouden heb. In die uren samen hebben we het over de gekste, leukste, raarste en ontroerendste onderwerpen gehad. Niet zo gek gezien de tijd die je met elkaar doorbrengt op zo'n dag en de wijze waarop je je letterlijk en figuurlijk blootlegt.

De afspraak staat nog niet, maar gaat zeker gemaakt worden. Als alle wonden geheeld zijn zien we elkaar. Gaan we foto’s maken van het uiteindelijke eindresultaat en maken we er een gezellige dag of avond van.

Willen jullie zien hoe het geworden is? Op de Facebook pagina van De Inktpot, https://www.facebook.com/pages/De-Inktpot/205884372871415?fref=ts, ben ik al terug te vinden. Maar hieronder alvast een klein voorproefje.