Dit weekend was het eindelijk zo ver. Waar we met z’n allen zo naar
uitgekeken hebben. Een prachtig mooie lentedag. Een cadeautje zo aan het begin
van maart.
Plannen waren al gemaakt om vandaag even lekker met de kinderen op pad
te gaan. Dat wordt altijd al enorm gewaardeerd...
Onze oudste trekt haar neus al
op bij het woord “bos” alleen al. De temperatuur in de kamer daalt echter met
een paar graad als je zegt dat we toch echt van plan zijn om even naar het bos
te gaan. Nee, mevrouw zit dan liever toch op haar kamer. Geïrriteerd verdwijnt
ze daar dan ook graag naartoe en gaat helemaal op in een tablet of een DVD.
Duidelijk geen echt buitenkind, want ook als we vragen wat ze wel wil komt er
geen echte reactie.
Ook zoonlief heeft een redelijk specifieke voorkeur. De Efteling wordt
als eerst enthousiast voorgesteld. Nu hopen we dat dit jaar weer eens te gaan
doen, maar de meesten zullen begrijpen dat je niet even je kinderen oppakt om
een bezoekje aan de Efteling te brengen. Daarna volgen de wat beter te behappen
ondernemingen. De muntjes, oftewel de Pyramide van Austerlitz, is favoriet.
Want naast het spelen in de grote speeltuin zijn de zweefmolen en de botsauto’s
toch ook wel heel leuk. Gelukkig kan hij genieten van elke speeltuin. Het bos
vindt hij leuk, maar dan wel met een upgrade. Dus een wandeling met thema. Ooit
hebben we het Heksenpad gelopen, inclusief bepakking van bezems en schepnetjes,
en tijdens de wandeling dus ook nog wat geleerd over de natuur. Zoonlief vond
het super en zelfs onze oudste hebben we toen enthousiast weten te krijgen.
Aapje begint nu ook steeds meer een stem te krijgen in wat ze wil. En
het is een duidelijke stem. Gelukkig! In dit geval wilde zij naar de
kinderboerderij. En juist dat viel weer tegen bij manlief. Want die
kinderboerderij heeft hij wel gezien zo onderhand. Hoewel het best lang geleden
is dat we daar geweest zijn. Zo beaamde zoonlief dat het dus wel heel leuk zou
zijn om dat weer eens te doen.
En als de kinderen gelukkig zijn, dan zijn wij het als ouders ook. Dus
manlief nog eens aangekeken en we zouden naar de kinderboerderij wandelen.
Dachten we…
Want die nieuwe trampoline weet ook wat. Vooral omdat onze buurkindjes
het ook heerlijk vinden om daarop hun energie kwijt te raken. Dus de hele dag
kinderen in en uit lopend en op en neer springend. Dan met een klein meidje dat
het uitschatert als grote broer en zus haar laten stuiteren. Dan met vier grote
kinderen. Met of zonder voetbal. Maar ook met de “ik wil…” en het daartegen
overstaande “Nee!” van een ander. Met als gevolg dat zoonlief opeens twee
medespringers verjaagt had omdat zij het dictatorschap van onze boef zat waren.
Dat was wel een leermoment voor hem.
Als dan later alles weer goed is, dan is het weer de grootste lol. Nog
even gevraagd of we nog weg moesten gaan naar de kinderboerderij, maar dat
hoefde van de oudsten niet. Onze jongste was wel heel graag gegaan, maar
eenmaal in de tuin met de glijbaan, een stepje en een stoffer en blik was ook haar
kinderhand al snel gevuld.
Samen met de buurtjes hebben ook wij, onder het genot van een drankje,
lekker een uurtje buiten doorgebracht. Kinderen in en uit rennend, springend,
spelend en snoepend van de chocolade.
Laat de echte lente maar komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten