Een dag uit het leven van...

Af en toe ben je het als moeder ook wel eens zat. Niet dat je gillend het huis uit rent, want dat doen moeders niet, maar qua gevoel zou het soms een optie kunnen zijn.

Manlief en ik werken allebei vier dagen. Best pittig met drie kinderen. Hij werkt negen uur per dag en ik een krappe acht uur. Om die negen uur vol te kunnen maken en ’s avonds gewoon mee te kunnen eten gaat de wekker op zijn werkdagen om half zes. Om kwart over zes is hij dan de eerste die het huis verlaat.

Gevolg is dat deze moeder het ochtendritueel in haar eentje draait. Een schoolkind, een kleuter en een baby.

Het schoolkind is zelfstandig en heeft, op eten na, weinig aansporing nodig. Wel met de kanttekening dat ze een overduidelijk ochtendhumeur heeft, dus mama mag niet te veel vragen.

Onze kleuter daarentegen heeft alle aansporing nodig die er maar is. Waar mama uiteindelijk haast heeft zal hij, nog in zijn onderbroek gezeten, rustig zijn ontbijtje wegwerken. Hoe bedoel je, het is tijd om te gaan? Daar weegt tegen op dat het gelijk de clown van de familie is die met zijn opmerkingen al snel je eigen humeur ook weer opvijzelt.

De baby van de familie heeft, over het algemeen, alleen wat te zeggen over het tijdstip van wakker worden. Met een grote lach wordt je begroet. Na de fles verdwijnt ze in de box, alleen om er vlak voor vertrek weer uitgehaald en in de maxi-cosi gezet te worden.

Iets voor achten, HOERA! Alles en iedereen in de auto? Tempo naar het kinderdagverblijf. Onze jongste wordt na een overdracht van enkele minuten achtergelaten en we racen door naar de volgende locatie. Een parkeerplek zoeken, meestal met het nodige gevloek van mama (binnensmonds uiteraard). Spullen verzamelen en snel de twee klassen bezoeken om de oudste twee van ons gezin af te leveren.

Half negen en door naar het werk…

Om iets voor negenen parkeer ik de auto en zoek ik mijn collega's op. Sommigen van hen kijken me nog steeds raar aan als ik twee koppen koffie tegelijk tap, maar geloof me, dat is pure noodzaak. Bij aankomst op het werk ben ik al zo’n drie uur up and running, en nee, ik heb in die drie uur geen tijd om aan de koffie te zitten.

Aan de slag dan maar! Soms, illegaal, zonder een pauze, maar vaak probeer ik mezelf die rust dan nog net wel te geven. Uiteindelijk verlaat ik tussen vijf uur en half zes het pand en begint een omgekeerd ritueel. Gelukkig is manlief er ook nog en haalt hij de oudsten bij de buitenschoolse opvang op. Zodoende hoef ik alleen langs het kinderdagverblijf om ons kleine aapje op te halen.

Thuisgekomen eten maken, al scheidsrechterend opeten en dan aansluitend douchen en naar bed voor de kinderen. Mama gooit er nog een (of twee) wasje in, papa ruimt af en zorgt dat het beneden enigszins aan kant raakt. ’s Avonds nog even een was vouwen, strijken en al die andere dingen waar je met werk en drie kinderen thuis geen rust of tijd voor hebt.

Dit is zomaar een dag en, om eerlijk te zijn, goed te doen als alle neuzen dezelfde kant op wijzen. Helaas leven we niet in een sprookjesland en zijn de dagen van pure harmonie ver te zoeken.

Als de kinderen alle windrichtingen uitgeschoten zijn, het op je werk allemaal tegen lijkt te zitten, manlief en jij ruis op de lijn hebben, dan heeft ook deze “supermama” er ook wel eens genoeg van. 

Tijd om te gaan hardlopen of, als dat geen optie is, de oren gewoon te sluiten en op de negeerstand te gaan. Werk echt… afgekeken van onze zoon.