Byebye 2013!

Zo aan het einde van het jaar voelt het ook echt als een afsluiting. De stormen kondigen aan dat het genoeg is geweest en het zou me niets verbazen als we eerdaags overgaan op het echt koude weer. Die min-heel-veel-temperaturen die we de laatste jaren wel vaker voorbij hebben zien komen op de buitenthermometer.

Zouden we sneeuw krijgen? Dit jaar zit het er niet meer in, of de weermannen en –vrouwen moeten zich wel heel erg vergissen. Iets dat me ook niet zou verbazen trouwens.

Kijk je naar het bedrijfsleven dan is er één gouden regel in december. Het werk moet af. Hoewel af… Ik heb nog nooit ergens gewerkt waar af ook echt af is. Altijd ligt er nog wel iets op de stapel, zijn er laatste uitzoekklusjes, klanten te bellen en ga zo maar door. 

Dit jaar is 31 december ook echt de laatste werkdag, tenminste ik zal die dag op het werk aanwezig zijn. Anderen hebben fijn twee weken vrij, ik heb versnipperd een paar dagen vrij.

Mijn mailprogramma krijgt dan alvast een nieuw archief om in het nieuwe jaar te gebruiken, berichten worden opgeschoond en datzelfde geldt voor de bestanden welke terug te vinden zijn op de harde schijf en op het netwerk. Soms heeft het geen zin om dingen te bewaren. Daar nemen we dan ook gewoon fijn afscheid van door middel van een shift-delete.

Hoe fijn zal het zijn om straks van start te gaan in een lege mailbox. Hoewel ik weet dat dat een Utopia is, aangezien er vast nog wel een skelet van dit jaar uit de kast komt rollen tegen die tijd.

Het Kerstfeest is inmiddels gevierd. Berichten van vrienden en familie zijn verstuurd en ontvangen. Of dat nu het standaard “Fijne feestdagen” is, of dat iemand een persoonlijke noot erop schrijft, het idee dat iemand aan je denkt en jou die kaart stuurt is vaak al genoeg om je een warm gevoel van binnen te geven. Maar die persoonlijke tekstjes, die geven juist de mooiste en dankbaarste reacties. Wat je geeft krijg je ook weer terug van mensen.

Samen met je naasten reflecteer je de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Wat is er gebeurd? Wat was waardevol en bijzonder? Welke dingen neem je mee en draag je uit naar anderen? Zelf vind ik het mooi om met Kerst terug te denken aan de dingen die uiteindelijk niet zo vanzelfsprekend waren of zijn.

Het vooruit kijken naar het komende jaar, dat komt voor het gros pas een week later.  

Ik ben al wel bezig met de dingen die ik graag anders zou willen doen. Daarnaast ben ik me bewust dat een en ander gewoon ook niet te plannen valt. Neem bijvoorbeeld die gewenste drie keer hardlopen in de week. Niet minder dan “mürderisch” voor een moeder met drie kinderen. Een moeder die ook nog eens vier dagen werkt. Maar misschien kan ik soms fietsend naar het werk waardoor ik één dag lichaamsbeweging al te pakken heb.

Ooit komt het vast wel weer dat een vrije dag ook echt Shirley-tijd betekent. Planning in deze is alles. Alleen houden kinderen, manlief, werk, huishouden zich soms niet aan mijn agenda. 
Nu heb ik me voorgenomen dat wat mogelijk is mooi meegenomen is. Wat niet kan, kan om een reden niet. Voor mezelf het besluit genomen om dat te accepteren en me te realiseren dat ik niet Supervrouw ben.

Gelukkig zijn er ook veel dingen die ik niet zou willen veranderen. Contacten met teruggevonden familie, oude vrienden, nieuwe vrienden en het gevoel van blijdschap en geluk als ik aan deze personen denk.

Voor dit moment schuiven we een geplande acceptatie van mijn niet-Supervrouw-zijn toch nog maar even aan de kant.

Nog even door bikkelen met onrustige kindjes, korte nachten, een verjaardag van een puberende bijna vijfjarige in het verschiet en daaropvolgend in het nieuwe jaar nog een kinderfeestje, de nodige blogjes en ga zo maar door. 

Wat dat aangaat hoef ik me niet te vervelen en zal er volgend jaar rond deze tijd vast weer genoeg te overdenken zijn.