Ken je dat? Er gaat iets mis in huis, er volgt een krachtterm en
vervolgens hoor je een echo.
Om onduidelijke redenen kan je een kind proberen een woord aan te leren
door te herhalen en herhalen en herhalen en dan misschien, na onnoemelijk veel
herhalingen, volgt dan het beoogde woordje.
Roep je echter eens iets wat eigenlijk niet voor, pak ‘m beet, onder de
12 jaar bedoeld is, dan is er geen herhaling nodig.
Die oren die normaal dienst weigeren zijn dan eerder een soort radars
geworden die alles oppakken.
Daar zit je dan als goede ouder en opvoeder, zelfs zonder publiek is
het gênant.
Er gebeurt iets en zoonlief besluit, net als papa een ziekte ertegenaan
te gooien. Uitleggen dat dat woord echt onder de categorie “Lelijke woorden”
valt heeft niet tot gevolg dat het woord vergeten wordt. Integendeel!
Je ziet aan de ogen dat het opgeslagen wordt in een apart gedeelte van
het geheugen. Daar waar nog meer “Lelijke woorden” op de chip terug te vinden
zijn. Want al die woorden, die komen ooit een keer van pas. Waarschijnlijk
worden we nog wel eens uitgenodigd op een 10-minuten gesprek ten gevolge van de
verbale acties van onze knul.
Daarna volgt gelijk de opmerking dat papa het ook zegt en daar valt
weinig tegenin te brengen. Behalve dan dat papa het ook niet mag zeggen. Maar
om die met zijn 38ste nog eens op te gaan voeden, die taak ligt niet
bij mij. Of wel?
Je hoort wel eens verhalen dat er voor elk scheldwoord een x bedrag
gestort moet worden in een pot. Zoiets heb ik ook bedacht. Alleen geld leek me
niet zo raadzaam. Als mijn vermoedens juist zijn zou dat namelijk betekenen dat
we aan het einde van de week alleen nog maar droog brood kunnen eten. En om
heel eerlijk te zijn trek ik daar toch wel een grens.
Dus… Wat zou een goed alternatief zijn? Rijstkorrels zijn te klein om
een punt te maken en spaghetti te lastig. Uiteindelijk zijn het macaroniboogjes
geworden. Het idee is eerst geopperd en werd met een schaapachtig lachje
ontvangen. Gedeeld op zijn werk en daar hebben ze er heel hard om gelachen.
Uiteindelijk een week of drie later is het geïmplementeerd. Manlief heeft
zelf mogen kiezen welk bakje / potje het zou worden. Bij de uitleg naar de
kinderen toe heb ik gezegd dat we iets leuks gaan doen als ie vol zit.
Uiteraard de vraag “wat dan?”. Bij “naar de McDonalds” begonnen twee snoetjes
te glimmen. Ik gok, dat ze op heel veel gevloek en gescheld zitten te wachten.
Omdat de opvoeding in eerste instantie voor de kids bedoeld is hebben
we wel een randvoorwaarde aan de boogjes verbonden. Als wij een lelijk woord zeggen
gaat er een macaroniboogje in de pot, maar als de kinderen een lelijk woord
zeggen dan halen we er één uit.
Nu maar afwachten hoe lang het duurt tot die gouden M in zicht komt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten